Γράφει, η Κωνσταντίνα Μπούρη.
Η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα βαδίζει με σταθερά και μετρημένα βήματα προς την υποβάθμισή της. Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι μαθητές της τρίτης λυκείου αγωνιούν. Φέτος θα δουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια τους, αυτή τη φορά όμως με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Τα πράγματα κάθε χρόνο, έχουν ως εξής:
Αποτελέσματα Πανελληνίων. Καύσωνας. Βάσεις σχολών και τμημάτων. Εφημερίδες και Μ.Μ.Ε. Χαμόγελα και απογοήτευση. Κριτική θεώρηση των αποτυχιών. Μετρημένη αναγνώριση των επιτυχιών. Επιφυλακτικότητα. Φληναφήματα και πομφόλυγες για το εκπαιδευτικό σύστημα και τη λειτουργία του. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια «Νέα Γενιά» γεμάτη όνειρα και παρορμητικότητα. Όπως όλες οι «Νέες Γενιές». Πέντε μέρες μετά. Πέντε μέρες είναι αρκετές! Για να σιωπήσουν όλοι και όλα. Και μένει αυτή η «Νέα Γενιά». Να φωνάζει ανώφελα και επιφυλακτικά, πίσω από το μανδύα των ονείρων και της παρορμητικότητας.
Ανώφελα, γιατί αντιμετωπίζεται μόνο με το άψυχο προσωπείο των αριθμών: 17.139 μόρια, 9 δικαιολογητικά για την κάρτα σίτισης, 0,70 του ευρώ για το μειωμένο εισιτήριο και η ταμπέλα της «Γενιά των Πεντακ…», ή μάλλον καλύτερα να μη γράψω ποσό σε ευρώ. Ίσως το γρουσουζέψω και μειωθεί κι άλλο.
Επιφυλακτικά, γιατί σέβεται το συνάνθρωπο. Το συνάνθρωπο συνταξιούχο με την πενιχρή σύνταξη και την ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη, τον πρώην δημόσιο υπάλληλο και νυν άνεργο, τον ιδιωτικό υπάλληλο με τον ελάχιστο δυνατό μισθό και ούτω καθ’εξής.
Γιατί αυτή η «Νέα Γενιά», μέσα στις ατελείωτες ώρες καταναγκαστικής αποστήθισης κειμενικών αράδων και μαθηματικών αποδείξεων, συνειδητοποίησε ένα πράγμα: ο μόχθος που δεν επιβραβεύεται και δεν αναγνωρίζεται, γίνεται μια υπολανθάνουσα μορφή οργής και αγανάκτησης. Και σε αυτήν την οργισμένη κατάσταση, αν δεν μπορείς να ακουστείς, χρειάζεσαι, το λιγότερο, υποστήριξη και κατανόηση από τους συμπάσχοντες. Η «Νέα Γενιά» συμπάσχει. Ακόμα και αν είναι το υπ’αριθμόν ένα εξεγερσιακό στοιχείο της κοινωνίας, αναγνωρίζει ότι προτεραιότητα έχουν οι απαιτήσεις και τα παράπονα των ανθρώπων, που έχουν εργαστεί μια ζωή χωρίς ανταμοιβή και κρατά, προς στιγμήν, το θυμό της.(Είτε εκλάβουμε το «θυμό» με τη νεοελληνική του σημασία, είτε με την αρχαία του έννοια, δηλαδή την ψυχή). Ο θυμός, που περικλείει αβεβαιότητα, ανησυχία, φόβο, ενθουσιασμό, περιέργεια, άγνοια, δημιουργικότητα, σπιρτάδα…Θεέ μου, πόσο περίπλοκο!
Μα ακόμα και μέσα σ’αυτό το συνονθύλευμα συναισθημάτων, συμπάσχει. Και στο σημείο αυτό, λαμβάνει χώρα το πιο υποχθόνιο σχέδιο. Προπαγάνδα. Η «Νέα Γενιά» συμπάσχει. Αρέσκεται στο να συμπάσχει και επιθυμεί να βοηθήσει. Δε γνωρίζει, όμως, τον τρόπο.
Μα, δες…Πανεπιστήμιο. Ανώτατο ίδρυμα. Εδώ, υποβόσκουν οι καλοθελητές με τα φιλικά προσωπεία. Ο πειστικός τους λόγος και η νεανική προσέγγιση που επιχειρούν, προσελκύει το ενδιαφέρον της «Νέας Γενιάς». Σαν άλλοι «Μεσσίες» υποδεικνύουν την αρωγή, που τόσο επιθυμεί η συμπάσχουσα «Νέα Γενιά» να προσφέρει στο συνάνθρωπο. Οι «Μεσσίες» αργά, σταδιακά και ύπουλα αφήνουν να αρθεί η μάσκα που φορούν, για να φανεί το μικροκομματικό τους πρόσωπο. Φιλοδοξίες ανέλιξης, οραματισμοί για την αλλαγή του κόσμου και νουθεσίες για τη γραμμή, που πρέπει να ακολουθηθεί. Και εκεί, που όλες οι πόρτες για τη «Νέα Γενιά» εμφανίζονται κλειστές, μόνη ανοιχτή μπροστά της φαίνεται τούτη. Έτσι απλά, λοιπόν, σε κλίμα παρεϊστικο και με ρηξικέλευθη διάθεση, η «Νέα Γενιά» μετατρέπεται σε «Νεολαία Κόμματος».
Πέφτει στην παγίδα. Στην παγίδα, που τόσο οργανωμένα και προμελετημένα έστησαν γι’αυτή οι «Μεσσίες» της. Αυτοί που την οδήγησαν στην απόγνωση, αυτοί που την προώθησαν σε έναν φαύλο κύκλο αναπαραγωγής ενός συστήματος, αυτοί που την υποχρέωσαν να συμπάσχει σε μια ψυχολογικά και ιδεολογικά καταβεβλημένη κοινωνία, αυτοί που την καταδίκασαν να γίνει σαν εκείνους, για να συνεχίσουν να έχουν εισροές στο διεφθαρμένο και πολυκαταγγελμένο για αναποτελεσματικότητα σύστημά τους. Κι έτσι, τόσο απλά, μέσα στο Πανεπιστήμιο, μέσα στο, υπό άλλες συνθήκες, ελευθεριακό ακαδημαϊκό περιβάλλον, αντί να ανατροφοδοτείται και να αναπτύσσεται ο «θυμός», διαιωνίζεται η καταπίεση και η εξασθένισή του. Αποκαρδιωτική έκβαση.
Μα, ας μην απελπιζόμαστε! Η έκβαση ήταν αποκαρδιωτική, γιατί έκανα μια βεβιασμένη γενίκευση. Η «Νέα Γενιά». Όχι. Δεν υφίσταται «Νέα Γενιά». Υφίστανται «Νέοι». Οι «Νέοι Άνθρωποι» συμπάσχουν. Οι «Νέοι Άνθρωποι» απογοητεύονται. Οι «Νέοι Άνθρωποι» αναπαράγουν συστήματα. Μα, για σκέψου… Οι «Νέοι Άνθρωποι» είναι και αυτοί που τα’ ανατρέπουν, είναι αυτοί που τα βελτιώνουν, είναι αυτοί που τα εξελίσσουν, είναι αυτοί που μπορούν να τα εξυγιάνουν. Γιατί οι «Νέοι Άνθρωποι», αντίθετα με το μαζικό τρόπο που αντιμετωπίζονται, είναι αυτόνομες μονάδες. Κάθε «Νέα Αυτόνομη Μονάδα» έχει τη δική της σκέψη και κοσμοθεωρία και, ευτυχώς για το ανθρώπινο είδος, κάθε «Νέα Αυτόνομη Μονάδα» διαφέρει. Η διαφορετικότητα σώζει από την επιβεβλημένη, με κεκαλυμμένα μέσα, μαζοποίηση.
Χρειάζονται μόνο δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» για να γίνει η αρχή. Η αρχή της συνειδητοποίησης. Να συνειδητοποιήσουμε, ότι τίποτα δεν είναι μάταιο και προκαθορισμένο. Η αλλαγή μπορεί να επέλθει. Και όπως οι «Μεσσίες» χρησιμοποιούν το κλειστό σύστημα και τα φυσικά στοιχεία αυτόσυντήρησής του, για να το διαιωνίσουν, δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ίδια στοιχεία, για να καταδείξουν τη δυσλειτουργία του. Η αλλαγή έρχεται εκ των έσω. Και η αρχή της αλλαγής είναι οι δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες». Μία υπάρχει ήδη. Σου γράφω αυτά που σκέφτηκα και συνειδητοποίησα. Η άλλη είσαι ΕΣΥ, που διαβάζεις αυτά που σκέφτηκα και τα επεξεργάζεσαι κριτικά. Λένε «κάθε αρχή και δύσκολη». Αν είναι δύσκολη η αρχή, σκέψου πως την πραγματοποιήσαμε ήδη, αναγνώστης και αρθρογράφος. Οι δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες». Αυτό που κάναμε ήταν να σκεφτούμε, λίγο παραπάνω. Γιατί και όταν απελπίζεσαι, ουσιαστικά σκέφτεσαι την απελπιστική σου θέση. Είδες; Ακόμα και η απελπισία, γεννά σκέψη. Χρησιμοποίησέ τη σωστά και συζήτησέ τη, για να δημιουργηθεί μια τρίτη «Νέα Αυτόνομη Μονάδα». Τώρα πραγματοποιείται και η συνέχεια… σκέψη και όραμα, προς μια ελεύθερη κοινωνία, όπου οι «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» θα ονειρεύονται και οι υπόλοιπες, θα συμπάσχουν. Θα συμπάσχουν στο όνειρο!
Υ.Γ. Αυτή η καταγραφή δεν ήταν μια πολιτική πρόταση(γεγονός που θα την καθιστούσε οξύμωρη και αντιφατική, όσον αφορά το περιεχόμενο), αλλά μια φερέλπιδα προσπάθεια να σε βοηθήσω να σκεφτείς. «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» είχε διαπιστώσει ο Καρτέσιος. Ο νους, κάτι το άυλο και το άπιαστο, επιβεβαιώνει τη φθαρτή και υλική μας υπόσταση. Σκέψου, λοιπόν!
Η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα βαδίζει με σταθερά και μετρημένα βήματα προς την υποβάθμισή της. Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι μαθητές της τρίτης λυκείου αγωνιούν. Φέτος θα δουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια τους, αυτή τη φορά όμως με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Τα πράγματα κάθε χρόνο, έχουν ως εξής:
Αποτελέσματα Πανελληνίων. Καύσωνας. Βάσεις σχολών και τμημάτων. Εφημερίδες και Μ.Μ.Ε. Χαμόγελα και απογοήτευση. Κριτική θεώρηση των αποτυχιών. Μετρημένη αναγνώριση των επιτυχιών. Επιφυλακτικότητα. Φληναφήματα και πομφόλυγες για το εκπαιδευτικό σύστημα και τη λειτουργία του. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μια «Νέα Γενιά» γεμάτη όνειρα και παρορμητικότητα. Όπως όλες οι «Νέες Γενιές». Πέντε μέρες μετά. Πέντε μέρες είναι αρκετές! Για να σιωπήσουν όλοι και όλα. Και μένει αυτή η «Νέα Γενιά». Να φωνάζει ανώφελα και επιφυλακτικά, πίσω από το μανδύα των ονείρων και της παρορμητικότητας.
Ανώφελα, γιατί αντιμετωπίζεται μόνο με το άψυχο προσωπείο των αριθμών: 17.139 μόρια, 9 δικαιολογητικά για την κάρτα σίτισης, 0,70 του ευρώ για το μειωμένο εισιτήριο και η ταμπέλα της «Γενιά των Πεντακ…», ή μάλλον καλύτερα να μη γράψω ποσό σε ευρώ. Ίσως το γρουσουζέψω και μειωθεί κι άλλο.
Επιφυλακτικά, γιατί σέβεται το συνάνθρωπο. Το συνάνθρωπο συνταξιούχο με την πενιχρή σύνταξη και την ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη, τον πρώην δημόσιο υπάλληλο και νυν άνεργο, τον ιδιωτικό υπάλληλο με τον ελάχιστο δυνατό μισθό και ούτω καθ’εξής.
Γιατί αυτή η «Νέα Γενιά», μέσα στις ατελείωτες ώρες καταναγκαστικής αποστήθισης κειμενικών αράδων και μαθηματικών αποδείξεων, συνειδητοποίησε ένα πράγμα: ο μόχθος που δεν επιβραβεύεται και δεν αναγνωρίζεται, γίνεται μια υπολανθάνουσα μορφή οργής και αγανάκτησης. Και σε αυτήν την οργισμένη κατάσταση, αν δεν μπορείς να ακουστείς, χρειάζεσαι, το λιγότερο, υποστήριξη και κατανόηση από τους συμπάσχοντες. Η «Νέα Γενιά» συμπάσχει. Ακόμα και αν είναι το υπ’αριθμόν ένα εξεγερσιακό στοιχείο της κοινωνίας, αναγνωρίζει ότι προτεραιότητα έχουν οι απαιτήσεις και τα παράπονα των ανθρώπων, που έχουν εργαστεί μια ζωή χωρίς ανταμοιβή και κρατά, προς στιγμήν, το θυμό της.(Είτε εκλάβουμε το «θυμό» με τη νεοελληνική του σημασία, είτε με την αρχαία του έννοια, δηλαδή την ψυχή). Ο θυμός, που περικλείει αβεβαιότητα, ανησυχία, φόβο, ενθουσιασμό, περιέργεια, άγνοια, δημιουργικότητα, σπιρτάδα…Θεέ μου, πόσο περίπλοκο!
Μα ακόμα και μέσα σ’αυτό το συνονθύλευμα συναισθημάτων, συμπάσχει. Και στο σημείο αυτό, λαμβάνει χώρα το πιο υποχθόνιο σχέδιο. Προπαγάνδα. Η «Νέα Γενιά» συμπάσχει. Αρέσκεται στο να συμπάσχει και επιθυμεί να βοηθήσει. Δε γνωρίζει, όμως, τον τρόπο.
Μα, δες…Πανεπιστήμιο. Ανώτατο ίδρυμα. Εδώ, υποβόσκουν οι καλοθελητές με τα φιλικά προσωπεία. Ο πειστικός τους λόγος και η νεανική προσέγγιση που επιχειρούν, προσελκύει το ενδιαφέρον της «Νέας Γενιάς». Σαν άλλοι «Μεσσίες» υποδεικνύουν την αρωγή, που τόσο επιθυμεί η συμπάσχουσα «Νέα Γενιά» να προσφέρει στο συνάνθρωπο. Οι «Μεσσίες» αργά, σταδιακά και ύπουλα αφήνουν να αρθεί η μάσκα που φορούν, για να φανεί το μικροκομματικό τους πρόσωπο. Φιλοδοξίες ανέλιξης, οραματισμοί για την αλλαγή του κόσμου και νουθεσίες για τη γραμμή, που πρέπει να ακολουθηθεί. Και εκεί, που όλες οι πόρτες για τη «Νέα Γενιά» εμφανίζονται κλειστές, μόνη ανοιχτή μπροστά της φαίνεται τούτη. Έτσι απλά, λοιπόν, σε κλίμα παρεϊστικο και με ρηξικέλευθη διάθεση, η «Νέα Γενιά» μετατρέπεται σε «Νεολαία Κόμματος».
Πέφτει στην παγίδα. Στην παγίδα, που τόσο οργανωμένα και προμελετημένα έστησαν γι’αυτή οι «Μεσσίες» της. Αυτοί που την οδήγησαν στην απόγνωση, αυτοί που την προώθησαν σε έναν φαύλο κύκλο αναπαραγωγής ενός συστήματος, αυτοί που την υποχρέωσαν να συμπάσχει σε μια ψυχολογικά και ιδεολογικά καταβεβλημένη κοινωνία, αυτοί που την καταδίκασαν να γίνει σαν εκείνους, για να συνεχίσουν να έχουν εισροές στο διεφθαρμένο και πολυκαταγγελμένο για αναποτελεσματικότητα σύστημά τους. Κι έτσι, τόσο απλά, μέσα στο Πανεπιστήμιο, μέσα στο, υπό άλλες συνθήκες, ελευθεριακό ακαδημαϊκό περιβάλλον, αντί να ανατροφοδοτείται και να αναπτύσσεται ο «θυμός», διαιωνίζεται η καταπίεση και η εξασθένισή του. Αποκαρδιωτική έκβαση.
Μα, ας μην απελπιζόμαστε! Η έκβαση ήταν αποκαρδιωτική, γιατί έκανα μια βεβιασμένη γενίκευση. Η «Νέα Γενιά». Όχι. Δεν υφίσταται «Νέα Γενιά». Υφίστανται «Νέοι». Οι «Νέοι Άνθρωποι» συμπάσχουν. Οι «Νέοι Άνθρωποι» απογοητεύονται. Οι «Νέοι Άνθρωποι» αναπαράγουν συστήματα. Μα, για σκέψου… Οι «Νέοι Άνθρωποι» είναι και αυτοί που τα’ ανατρέπουν, είναι αυτοί που τα βελτιώνουν, είναι αυτοί που τα εξελίσσουν, είναι αυτοί που μπορούν να τα εξυγιάνουν. Γιατί οι «Νέοι Άνθρωποι», αντίθετα με το μαζικό τρόπο που αντιμετωπίζονται, είναι αυτόνομες μονάδες. Κάθε «Νέα Αυτόνομη Μονάδα» έχει τη δική της σκέψη και κοσμοθεωρία και, ευτυχώς για το ανθρώπινο είδος, κάθε «Νέα Αυτόνομη Μονάδα» διαφέρει. Η διαφορετικότητα σώζει από την επιβεβλημένη, με κεκαλυμμένα μέσα, μαζοποίηση.
Χρειάζονται μόνο δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» για να γίνει η αρχή. Η αρχή της συνειδητοποίησης. Να συνειδητοποιήσουμε, ότι τίποτα δεν είναι μάταιο και προκαθορισμένο. Η αλλαγή μπορεί να επέλθει. Και όπως οι «Μεσσίες» χρησιμοποιούν το κλειστό σύστημα και τα φυσικά στοιχεία αυτόσυντήρησής του, για να το διαιωνίσουν, δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ίδια στοιχεία, για να καταδείξουν τη δυσλειτουργία του. Η αλλαγή έρχεται εκ των έσω. Και η αρχή της αλλαγής είναι οι δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες». Μία υπάρχει ήδη. Σου γράφω αυτά που σκέφτηκα και συνειδητοποίησα. Η άλλη είσαι ΕΣΥ, που διαβάζεις αυτά που σκέφτηκα και τα επεξεργάζεσαι κριτικά. Λένε «κάθε αρχή και δύσκολη». Αν είναι δύσκολη η αρχή, σκέψου πως την πραγματοποιήσαμε ήδη, αναγνώστης και αρθρογράφος. Οι δύο «Νέες Αυτόνομες Μονάδες». Αυτό που κάναμε ήταν να σκεφτούμε, λίγο παραπάνω. Γιατί και όταν απελπίζεσαι, ουσιαστικά σκέφτεσαι την απελπιστική σου θέση. Είδες; Ακόμα και η απελπισία, γεννά σκέψη. Χρησιμοποίησέ τη σωστά και συζήτησέ τη, για να δημιουργηθεί μια τρίτη «Νέα Αυτόνομη Μονάδα». Τώρα πραγματοποιείται και η συνέχεια… σκέψη και όραμα, προς μια ελεύθερη κοινωνία, όπου οι «Νέες Αυτόνομες Μονάδες» θα ονειρεύονται και οι υπόλοιπες, θα συμπάσχουν. Θα συμπάσχουν στο όνειρο!
Υ.Γ. Αυτή η καταγραφή δεν ήταν μια πολιτική πρόταση(γεγονός που θα την καθιστούσε οξύμωρη και αντιφατική, όσον αφορά το περιεχόμενο), αλλά μια φερέλπιδα προσπάθεια να σε βοηθήσω να σκεφτείς. «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» είχε διαπιστώσει ο Καρτέσιος. Ο νους, κάτι το άυλο και το άπιαστο, επιβεβαιώνει τη φθαρτή και υλική μας υπόσταση. Σκέψου, λοιπόν!
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.