Δυσανεξία στο σύστημα...

Δυσανεξία ως γνωστόν είναι ένας ιατρικός όρος που υποδηλώνει με απλά λόγια πως ο οργανισμός μας δεν αντέχει κάποια ουσία,. Έχω δυσανεξία π.χ. στη γλουτένη. Δεν μπορώ να φάω κάτι που έχει γλουτένη γιατί πολύ απλά αρρωσταίνω, μου συμβαίνουν διάφορα. Ο οργανισμός μου δεν αντέχει να καταπιεί κάτι που έχει γλουτένη,. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις. Μπορεί να τον κοροϊδέψω και να του δώσω να καταπιεί ένα ασήμαντο μπισκοτάκι που περιέχει ένα ίχνος από αυτή την ουσία κι αυτός το αναγνωρίζει και μου το φτύνει στη μούρη. Δεν κάνει εκπτώσεις στην αντίδραση.

Όταν λοιπόν φτάσει κάποιος να έχει δυσανεξία στην ασυδοσία, του κρατικού μηχανισμού δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν ξεψαχνίζει αν αυτό του κάνει κι εκείνο όχι, όλο το κατασκεύασμα είναι μια ουσία που δεν μπορεί να καταπιεί. Κατανοεί πως οτιδήποτε έχει μαγειρευτεί, με βάση αυτή την ασυδοσία -νόμοι, άνθρωποι , κυβερνώντες και κυβερνούμενοι, ο οργανισμός του το αποβάλλει γιατί δεν έχει τα κατάλληλα ένζυμα ώστε να καταπιεί όλη αυτή τη βρώμα.

Αυτό που ζούμε, είναι όχι μόνο για γερά στομάχια, αλλά για οργανισμούς κατασκευασμένους με τέτοιο τρόπο, εφοδιασμένους με τα κατάλληλα στοιχεία , ώστε να παίζουν παιχνίδι σ΄ενα εξ΄αρχής στημένο αγώνα. Όσοι δεν έχουν αυτά τα στοιχεία, υποφέρουν πλέον από μια σοβαρή δυσανεξία που τους προκαλεί μια ανακατωσούρα κάθε λεπτό της ημέρας, αφού εγκλωβισμένοι μέσα σ΄αυτό παίρνουν αναγκαστικές τζούρες από αυτή τη δυσωδία χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν γιατί και πιο εκεί να πάνε, η ίδια σαπίλα απλώνεται παντού. 

Είναι τεράστιος ο αγώνας ενός υγιούς ανθρώπου να ξεφύγει από όλη αυτή τη μόλυνση. Γιατί όπου και να πάει, ότι και να κάνει η αρρώστια τον κυνηγάει από κοντά σαν δαιμονισμένη. Η διαφθορά και η διάβρωση των συνειδήσεων ξεκινάει από τα νύχια και φτάνει μέχρι τιο κεφάλι όλου αυτού του γελοίου κατασκευάσματος. Με το που θα ανοίξει τα μάτια του ένα παιδί σ΄αυτό το κόσμο, το βουτάει η δαγκάνα του μπαμπούλα. Με συνεργάτες τους γονείς, τους δασκάλους, τους παπάδες, τους συμμαθητές, αργότερα συναδέλφους και στο τέλος συνδαιτυμόνες στα καφενεία των ΚΑΠΗ, όλα είναι μέσα, σε ένα τρούμαν σοου όπου ο καθένας έχει τη θεσούλα του.  Άσχετα από το τι φαίνεται, όλοι είναι μέσα. Το κάθε κλείσιμο ματιού σ΄αυτό το κατασκεύασμα, η κάθε υποχώρηση, η κάθε φορά που κάποιος σκέπτεται πως "εντάξει μωρέ μη φτάσουμε και στην  υπερβολή" είναι συνειδητή συμμετοχή στην αρρώστια.

Δεν είναι τυχαίο που τα ψυχιατρεία είναι γεμάτα. Δεν είναι τυχαίο που χιλιάδες απλοί άνθρωποι καθαροί και υγιείς ζουν μόνιμα στο περιθώριο μιας κοινωνίας που τους αναγνωρίζει απλά σαν ξένο σώμα. Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι χαρισματικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ερευνητές ή ότι άλλο, που έχουν τη δύναμη να αναγνωρίζουν τη τραγωδία σε όλο το μεγαλείο και αποφασίζουν να ξεσκεπάσουν, να καταγγείλουν, να φέρουν στην επιφάνεια τους μηχανισμούς του μπαμπούλα, στην καλύτερη περίπτωση γελοιοποιούνται και στη χειρότερη εξαφανίζονται από προσώπου γης..

Δεν είναι συνομωσιολογία, δεν είναι ένας τρόπος να βλέπει κάποιος συνέχεια αρνητικά το περιβάλλον, δεν είναι απαισιοδοξία, είναι η καθαρή αλήθεια. Που αποδεικνύεται με στοιχεία. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος ποιοι είναι οι "απόβλητοι" και γιατί. Ποιοι σπουδαίοι άνθρωποι κατέληξαν πως και τι έλεγαν. Τι ΄σκουπίδια έχουν αποβάλλει από πάνω τους οι άνθρωποι του περιθωρίου της σελίδας, και τι αξίες προσπαθούν να διαφυλάξουν. Έχοντας δυσανεξία στο σύστημα αυτόματα αποκτάει κάποιος μια συνολική διαφορετική οπτική.  Για όλα. Χωρίς εκπτώσεις. Κοιτάζεις ένα τύπο να μιλάει στη τηλεόραση γελοίο ξεκάθαρο απατεώνα και σκέφτεσαι πως αυτό το πράγμα επιβιώνει έχοντας καπαρώσει μια σπουδαία θέση κι έχει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που του έδωσαν ψήφο να βρίσκεται εκεί και να μηχανεύεται τρόπους επιβίωσης όλου αυτού του σφαγείου.

Μιλάει σε μια οθόνη, έχει γύρω του ένα μάτσο από ομοίους που πλασάρουν τα προϊόντα που ο εμετικός μηχανισμός κατασκευάζει με μικρές διακοπές για διαφημίσεις που ΟΛΕΣ κατασκευάζουν τις ανάγκες του ψηφοφόρου που θα συνεχίζει να δίνει τη ψήφο του στο κατασκευαστή αυτών των αναγκών για τις οποίες θα παλεύει μέχρι το τέλος της ζωής του να τις αποκτήσεις ΟΛΕΣ. Τα κατσαρολάκια, τα τάδε απορρυπαντικά, τα τάδε μπισκότα, τα τάδε αυτοκίνητα, τα τάδε τραπεζικά προϊόντα, τα τάδε μπιχλιμπίδια που εξουσιάζουν όλη τη ζωή του και θα διδάσκει το ίδιο στα παιδιά του. Οι παραλλαγές απόκτησης και  διανομής αυτών των γελοίων αντικειμένων, θα ονομάζεται πολιτική παράταξη, κόμμα, ενώ στην ουσία η βάση είναι η ίδια. Η συντήρηση της κατάστασης των πραγμάτων. Η διαφύλαξη του κατασκευάσματος με κάθε θυσία. 

Δυσανεξία στο σύστημα σημαίνει πως δεν σου αρέσει τίποτα από ότι αυτό έχει κατασκευάσει. Η διαφορά είναι τόσο μεγάλη που είναι ασύλληπτη. Είναι η ίδια διαφορά με κάποιον που φωνάζει δουλειά για όλους γιατί η δουλειά είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας  και το αντίπαλο δέος που φωνάζει κανένας να μην δουλεύει γιατί η απόλυτη δουλεία ξεκινάει ακριβώς από εκεί. Τι σχέση μπορούν να έχουν αυτές οι δυο απόψεις μεταξύ τους? Τίποτα. Γιατί η μια άποψη με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχει απόλυτη ανάγκη από τη συντήρηση της υπάρχουσας παγκόσμιας αντίληψης του συστήματος και η άλλη χρειάζεται το συνολικό ξερίζωμα από τα θεμέλια του. Οτιδήποτε προτείνεται, διδάσκεται, παρουσιάζεται σαν λύση, από κάθε πολιτικό χρωματισμό, είναι ΕΝΤΟΣ. Δεν υπάρχει κάποια πολιτική παράταξη που να κατεβαίνει στις εκλογές λέγοντας "δεν πιστεύουμε σε τίποτα από ότι υπάρχει και θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα" και με το όλα να εννοεί το ίδιο κράτος τέρας σε κάθε μορφή του. Την ίδια την έννοια του κέρδους, του χρήματος, της παραγωγής, της κατανάλωσης, της διαστρευλωμένης πραγματικότητας που διαρκεί αιώνες κι όχι χτες και προχτές. Για το πολύ απλό λόγο πως μια τέτοια δύναμη, αποτελούμενη πιθανά από πέντε - δέκα ανθρώπους θα πρότεινε ένα σοκ που γενιές και γενιές ανθρώπων αδυνατούν να κατανοήσουν και όχι μόνο είναι προγραμματισμένοι να απορρίψουν αυτόματα και να τιμωρήσουν άμεσα οποιονδήποτε τολμήσει έστω και σαν σκέψη να διανοηθεί κάτι τέτοιο.

Γιατί η τεράστια αλυσίδα που έχει δεμένη την ανθρωπότητα στην απόλυτη παράνοια κρατιέται γερά δεμένη από τις ήδη διαμορφωμένες συνειδήσεις των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι μέσα, και αυτών που θα γεννηθούν και των επόμενων. Η παγκοσμιοποίηση στην τελευταία ακραία της μορφή είναι καινούργια καραμέλα στο στόμα των ανθρώπων, η παγκοσμιοποίηση της αντίληψης των πραγμάτων όμως είναι η ίδια η φύση τους που αφάνισε στη διάρκεια της ιστορίας κάθε τι που θα μπορούσε να αντισταθεί στη καθορισμένη οπτική των πραγμάτων. Όλη η ανθρωπότητα συνδέεται από μια αρρωστημένη συγγένεια συνείδησης των πραγμάτων με τον ίδιο τρόπο, με τους ίδιους μηχανισμούς, τις ίδιες προοπτικές. 

Ο έχων δυσανεξία στο σύστημα είναι μόνος. Με αυτό που πραγματικά υπάρχει. Τον εαυτό του και τη θέση που κατέχει σ΄αυτό το κόσμο και τον αγώνα του να την κατανοήσει και να την κατακτήσει. Μόνος εναντίον όλων. Κι αργά ή γρήγορα για να επιβιώσει και να βρει αυτό το δρόμο, πρέπει να απορρίψει ένα ένα όλα τα στηρίγματα, τις δικλείδες ασφαλείας, τους φόβους, τους συναισθηματικούς ενδοιασμούς, την ανάγκη να είναι αποδεκτός , την ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να αλλάξει τη τροφή που του προσφέρει το σύστημα γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα κινδυνεύει συνέχεια η ζωή του από τις επιπτώσεις της δυσανεξίας που θα γίνονται όλο και πιο δυσάρεστες και απειλητικές.

Πως γίνεται αυτό? Δεν υπάρχουν προτάσεις σε μια τέτοια απόφαση. Ο καθένας πρέπει να βρει μόνος του τους τρόπους διαφυγής. Ο κ.Π στη γειτονιά μου, έχασε τα πάντα. Του πήραν το σπίτι η τράπεζα, τον παράτησε η γυναίκα του, έχασε τη δουλειά του και για ένα διάστημα έγινε ο φόβος και ο τρόμος συγγενών και φίλων που φοβόντουσαν πως θα τους γίνει στενός κορσές για να τον βοηθήσουν. Εκείνος δεν έκανε τίποτα τέτοιο. Πήρε σε ένα μικρό βαλιτσάκι μερικά ρούχα, τα αγαπημένα του βιβλία, ένα τρανζιστοράκι, ένα γκαζάκι, το μπρίκι του καφέ, το φλιτζάνι του, μια ξυριστική μηχανή , μια κουβέρτα κι ένα μαξιλάρι. Τον βλέπω κάθε μέρα στη γωνιά που έχει φτιάξει σε ένα παγκάκι κοντά στο σπίτι μου. Δεν ζητιανεύει, δεν ζητάει τίποτα από κανέναν. Είναι πάντα καθαρός, φρεσκοξυρισμένος και με το τρανζιστοράκι ανοιχτό. Δεν ξέρω που τρώει, που πλένεται, που βρίσκει μπαταρίες, που στρώνει το μαξιλάρι του. Αυτό που εντυπωσιάζει και το συζητάμε όλοι στη γειτονιά είναι το πόσο ευτυχισμένος μοιάζει. Πόσο ήρεμος. 

Μέχρι πριν λίγες μέρες νόμιζα πως είναι ένας ακόμα άστεγος που αναγκάστηκε να ζήσει σε ένα παγκάκι. Μέχρι τη στιγμή που περνώντας από δίπλα του έριξα μια κλεφτή ματιά στο βιβλίο που διάβαζε καθισμένος στο συνηθισμένο πεζούλι.... Τότε κατάλαβα πως κανείς δεν τον ανάγκασε, μάλλον το επέλεξε και δεν δίνει δεκάρα για τα συμπεράσματά μου.Πολλές φορές συζητώντας όλα αυτά με φίλους δέχομαι μια επίθεση.  Το πιο συνηθισμένο είναι εκείνος που θα πεταχτεί και με το γνωστό εριστικό τρόπο θα με ρωτήσει "τι μας λες δηλαδή? να γίνουμε όλοι άστεγοι, να κοιμόμαστε στο δρόμο, να παρατήσουμε τις υποχρεώσεις μας και να αλητεύουμε?" Μπαίνω στο πειρασμό να απαντήσω "γιατι όχι?" για να ρίξω λάδι στη φωτιά. Αλλά δεν το κάνω γιατί φυσικά δεν προτείνωω τίποτα. Δεν υπαρχουν μπλε και κόκκινα χάπια. Δεν υπάρχουν μάγοι που θα κάνουν ένα τσακ με το ραβδάκι και θα μας στείλουν στο παράδεισο. Το σημαντικό αυτή τη στιγμή δεν είναι να βρεθεί λύση , αλλά να γίνει κατανοητό το πρόβλημα σε όλη του τη διάσταση. Πως μπορείς να βρεις λύση αν δεν ξέρεις ακόμα πιο είναι το πρόβλημα? Είναι παράλογο.

Το ξεκίνημα είναι αν κάποιος νοιώθει μια ανακατωσούρα από το φαί που τρώει να αναρωτηθεί γιατί του συμβαίνει. Να ψάξει να βρει τι του προκαλεί αναστάτωση μέσα του. Τι τον κάνει να αρρωσταίνει και να αισθάνεται μόνιμα άβολα σε αυτό που του υποδεικνύουν. Ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Να δώσω ένα παράδειγμα. Τρελένεσαι γιατί δεν έχεις να πληρώσεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου, το σέρβις, τη βενζίνη, τα τέλη κυκλοφορίας. Γιατί δεν το πετάς?Αν φτάσεις στο σημείο να πρέπει να κόψεις το φαί σου για να αγοράσεις βενζίνη ενώ έχεις πόδια,  είσαι άρρωστος? Το καταλαβαίνεις? Κάπως έτσι πάνε όλα. Τα αντικείμενα που καταγράφεις σαν απαραίτητα στη προσωπική σου λίστα επιβίωσης είναι αυτά που θα καθορίσουν τα όρια της σκλαβιάς σου.  Σκεφτείτε λοιπόν πόσο μακριά πάει η τρύπα του λαγού, όταν την ώρα που γεννιόμαστε η λίστα αυτή είναι ήδη προκαθορισμένη και περιέχει τόσα πολλά που δεν φτάνουν ούτε δυο ζωές για να καταφέρεις να αποκτήσεις έστω και τα μισά. Και η υποταγή σ΄αυτή τη λίστα ξεκινάει τόσο νωρίς να μην έχεις προλάβει ακόμα ούτε την ικανότητα λόγου και κίνησης. Οι ίδιοι οι γονείς που θα σε φέρουν στο κόσμο έχουν "κανονίσει" τι θα κάνεις τα επόμενα 18 χρόνια. Το κράτος έχει "κανονίσει" για τους γονείς σου πως θα πρέπει να σε πείσουν, κι εσύ στα 18 θα έχεις μάθει τι ζητούν οι άλλοι, τι προτείνου οι άλλοι, τι απαιτήσεις έχουν οι άλλοι, με ποιους μηχανισμούς θα ζεις με τα νερά των άλλων, κι αν είσαι από τους τυχερούς ίσως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσεις τελικά πως 'l'enfer c'est les autres"

 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ