Ποιο είναι το δέντρο; Ποιο είναι το δάσος;

Η παραταξιακή Ελλάδα που οφείλει 

να ξεφύγει από το παρελθόν της…

Ακούσαμε, είδαμε, μάθαμε (;) πάμε πάλι σε εκλογές! Η λύση που έχει βρει η κάθε κομματική παράταξη της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας που…σέβεται τον εαυτό της! Έλληνες, Πικραμμένοι Μάρτυρες σε ένα απαράμιλλο γαϊτανάκι μετακύλισης ευθυνών και μετατόπισης αποφάσεων. Το γεγονός ότι είμαστε πέντε χρόνια σε ύφεση και έχουμε καταλήξει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης δεν είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των δανειακών συμβάσεων. Με μία προσεκτικότερη ματιά θα κατανοήσουμε ότι είναι κυρίως απόρροια της δικής μας χρόνιας αδυναμίας να αλλάξουμε ουσιωδώς τις δομές μας. Να αλλάξουμε, τις παραγωγικές μάς διαδικασίες και το επίπεδο της ανταγωνιστικότητας μας στις διεθνείς αγορές. Οι πολιτικές επιλογές του παρελθόντος, από όλες τις κομματικές παρατάξεις είτε κυβέρνησαν, είτε όχι, δεν θωράκισαν επαρκώς την κοινωνία μας, αλλά δημιούργησαν πρόσθετα βάρη, δημιουργώντας ένα διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό σύστημα εξουσίας.

Το πιθανότερο λοιπόν σενάριο είναι στις επόμενες εκλογές κανένα κόμμα να μην συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία. Εξαιρετικά απίθανο να μπορέσει ο αντιπολιτευτικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α να διπλασιάσει τη δύναμη που απέκτησε στις πρόσφατες εκλογές. Να συγκεντρώσει δηλαδή πάνω από 37,5% που θα χρειαστεί για αυτοδυναμία σε μια βουλή επτά παρατάξεων (όπως σήμερα). Εξαιρετικά χλωμό ακόμα και το 36,5% που θα αναζητούσε σε μια βουλή με δέκα εκλεγμένες παρατάξεις (και την άκρατη ανάγκη συνεργασιών). Τόσο ώστε να επιτύχει αυτή την πολυπόθητη κυβέρνηση παραδοσιακής αριστεράς που ευαγγελίζεται. Ναι, αυτή τη σημαία που σήκωσε για να αιτιολογήσει ακόμα και την αποχή του από την ανάληψη ευθύνης. Αλλά ταυτόχρονα μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, κατάφερε να καταργήσει κάθε πιθανότητα μελλοντικής συνεργασίας με τις υπόλοιπες παρατάξεις, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανεύθυνα επάνω στις έννοιες (και τις συνιστώσες του) αναλογιζόμενος ίσως το βραχυπρόθεσμο πολιτικό όφελος. Πολύ δύσκολα να το κατορθώσει αυτό και η διασπασμένη Ν.Δ που συνεχίζει εσφαλμένα να αναζητά την εξουσία ως ηθικό αξίωμα και επιβράβευση προσωπικοτήτων και ιδεών και όχι σαν θέση ευθύνης. Ενώ, ο έτερος πυλώνας παραδοσιακής κυβερνητικής εξουσίας, το ΠΑ.ΣΟ.Κ, έχει να αντιμετωπίσει μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία αυτοκάθαρσης. Η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί με ανανεωτική –κυρίως- και ανοιχτά δημοκρατική διάθεση μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη του. Η ΔΗΜ.ΑΡ φάνηκε στην πορεία προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά να κρατάει την πιο «τίμια» στάση αλλά δεν παύει να έχει μικρό ποσοστό. Επίσης, το Κ.Κ.Ε και τα παλικάρια της Χ.Α…(λογοκρίθηκε). Τέλος, ο Καμμένος, την φωτιά δεν τη φοβάται…αλλά και φωτιά φαίνεται να θέλει να βάλει…

Άρα μάλλον θα ξαναφτάσουμε στο σημείο που ήμασταν την προηγούμενη εβδομάδα…δηλαδή στο απόλυτο «Greek chaos!»…το θέμα είναι μην γελάσει ξανά και…ο κάθε Πικραμμένος γιατί σίγουρα, δεν θα είναι και αυτός που θα γελάσει τελευταίος…

Τελικά θα πούμε, είχε δίκιο, μόνο εμείς μπορούσαμε και…ναι! τα καταφέραμε…

Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι ήλθε ο καιρός να το…πάρουμε αλλιώς! (Δεν πάει άλλο βρε! αδελφέ, Πώς να το πούμε;) Ας αναζητήσουμε συλλογικά κάτι πραγματικά «νέο» για τη ρημάδα την Ελλάδα, κάτι «δύσκολο» μα απολύτως αναγκαίο όπως φαίνεται : την πολιτική χωρίς…κυβερνητικές παρατάξεις! Την πολιτική που θα υπάρχει ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ πλάνο ανάπτυξης, με σαφείς στόχους βραχυ/μεσο/μάκροπρόθεσμους και ακόμα πιο ξεκάθαρες δεσμεύσεις κοινωνικής,, οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας. Με τις όποιες ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ μικρές ή μεγάλες θυσίες χρειαστεί να γίνουν ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ (κάτι που άλλωστε είναι και στη…μόδα). Με δια βίου εκπαίδευση και παρότρυνση (ή στην ανάγκη συμμόρφωση) του Έλληνα πολίτη οδηγώντας τον στο να αναγνωρίσει τον ρόλο του και το μερίδιο ευθύνης του ως ενεργό μέλος της κοινωνίας με ταυτόχρονη έμφαση όμως στην κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Η Ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη αρχίζει να κατασταλάζει και να δέχεται τις αλλαγές που οφείλουν να γίνουν. Η συνδιαμόρφωση ξεκινά από την αντιπαράθεση. Η αντιπαράθεση όμως, οφείλει πλέον να έχει ως μοναδικό και απαράβατο όρο τη συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου κοινής δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Στην Ελλάδα του 2012, οι άξονες αριστερά – κέντρο – δεξιά δεν έχουν την δυνατότητα πλέον να εκφράσουν με σαφήνεια και ορθό προγραμματικό λόγο το ουσιαστικό περιεχόμενο των κοινωνικών αναγκών. Αυτό φάνηκε περίτρανα στις εκλογές του Μαΐου και τη πρωτοφανή διασπορά ψήφων με ένα 19% να μην εκπροσωπείται στη Βουλή. Παράλληλα, σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που βασίζεται στις ανοιχτές αγορές και την γρήγορη μετάδοση της πληροφορίας, οι προτάσεις των άκρων πλέον είναι απολύτως ουτοπικές και ασαφείς. Δεν υπάρχουν βιώσιμες οικονομίες τη δεδομένη στιγμή βασισμένες στον απόλυτο κρατισμό, δεν υπάρχουν εθνοφυλετικά καθαρά κράτη, ο υπαρκτός σοσιαλισμός πέθανε και ο νεοφιλελευθερισμός έφερε την κρίση μέχρι και στην Αμερική! Οφείλουμε να το κατανοήσουμε, να προχωρήσουμε και να κοιτάξουμε κατάματα το μέλλον…

Η Ευρωπαϊκή Λογική πλέον δείχνει να αποκτά μια κοινή συνείδηση, τόσο περιορισμού της ασύδοτης αγοράς όσο και του στείρου κρατισμού. Με γόνιμη και στρατηγική συνεργασία ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Μια προοπτική που σίγουρα θα διαμορφώσει και μια νέα πολιτική θεωρία με ευρύτερη συμφωνία των πολιτικών αξόνων για την ενίσχυση της κοινωνικής πρόνοιας αλλά και την ταυτόχρονη εξισορρόπηση της κρατικής παρέμβασης στις χώρες – μέλη της Ε.Ε, αναδεικνύοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία. Οι πρώτες Ευρωπαϊκές αντιδράσεις δείχνουν διάθεση για αλλαγές και συνεργασία, ενώ την ίδια στιγμή, μερικοί άλλοι, θολωμένοι από το παρελθόν, ακόμα ψάχνουν αίτια και αφορμές «εμφύλιου πολέμου», απλά καθυστερώντας για ένα μήνα το…αναπόφευκτο : Την πρωτόγνωρη ανάγκη κατανόησης, συνεννόησης και συνεργασίας όλων όσοι πραγματικά «γουστάρουν» να ζουν στην Ελλάδα, σε μια Ελλάδα που έχει όσο ποτέ ανάγκη να κοιτάξει μπροστά, ενωμένη, με σαφήνεια και προγραμματισμό…

Ας το δούμε και στην πράξη όμως, μέσω της κοινής διαπίστωσης ορισμένων βασικών προοπτικών που συνεχώς προβάλλονται από τη μεγαλύτερη μάζα της κοινωνίας, τόσο απλών και διατυπωμένων στη βάση τους, αφού φυσιολογικά, απορρέουν από την σύγχρονη κοινή λογική που προστάζει κοινωνίες με ανθρώπινο πρόσωπο. Για παράδειγμα :

Ποιος μπορεί να πιστεύει ότι σε ένα παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι των ελεύθερων αγορών μια χώρα, απομονωμένη και εγκλωβισμένη από τις επιλογές της, μπορεί να έχει ρεαλιστικές προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας χωρίς να κάνει ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις – παραχωρήσεις από μέρους των πολιτών της;
Ποιος πιστεύει ότι με την απομάκρυνση μας από την ζώνη του Ευρώ, δεν θα ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ εκ των πραγμάτων να ακολουθήσουμε οικονομικά μοντέλα που θα πρέπει να ανταγωνιστούν τις γείτονες (Βαλκανικές) χώρες όντας μη ισότιμα μέλη της ΕΕ και έχοντας απορρίψει όλα τα πλεονεκτήματα που τώρα ή μελλοντικά θα μας προσφέρει αυτή η σχέση (σχετική νομισματική σταθερότητα, μηχανισμοί στήριξης και ανάπτυξης, επένδυση στην απασχόληση, αδέσμευτη διακίνηση προϊόντων και εργατικού δυναμικού κτλ) μη παράλληλα έχοντας απαλλαγή από ένα μεγάλο ακόμα μέρος των χρεών μας και των όποιων συμφωνιών απορρέουν κατά την αποπληρωμή τους;
Ποιος δεν πιστεύει ότι ο Δημόσιος Τομέας στην Ελλάδα είναι όχι απλά υπερδιογκωμένος, άλλα επίσης σε πλειάδα περιπτώσεων αργοκίνητος και ανούσιος, αναποτελεσματικός αλλά και ταυτόχρονα, ιδιαιτέρως προνομιούχος (!) βασιζόμενος κυρίως στις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων και τις εκάστοτε ανάγκες των παραταξιακών κυβερνήσεων; Ποιος δεν συμφωνεί με τις σημαντικές τομές – μεταρρυθμίσεις ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι μερικοί σύγχρονοι «επαναστάτες» θα χάσουν τα «προνόμια» τους;
Ποιος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς ολοκληρωμένη παραγωγική δραστηριότητα που να στοχεύει στην μεγαλύτερη δυνατή οικονομική αυτονόμηση;
Ποιος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα έχει διαχρονική αδυναμία στην ορθή διαχείριση και εποικοδομητική λειτουργία των εργατικών συνδικάτων;
Ποιος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα, λόγω των πολλών ανουσίων γραφειοκρατικών διαδικασιών, έχει τεράστιο πρόβλημα στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων; Την ίδια ώρα δηλαδή που δεν έχουμε ούτε ένα σεντς στα ταμία μας να αφήνουμε αμέριμνοι ευκαιρίες να περνούν από μπροστά μας;
Ποιος δεν πιστεύει ότι για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια βασική προτεραιότητα όχι μόνο της Ελλάδας, άλλα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να είναι η προώθηση της απασχόλησης και η καταπολέμηση της ανεργίας με έμφαση στην ανάπτυξη και την κοινωνική πρόνοια και όχι στις πολιτικές λιτότητας; (Ακόμα και οι πιο αδιάλλακτοι πλέον το συνειδητοποίησαν).
Ποιος δεν πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα άλλα και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων έχουν σημαντικά κενά στον θεσμοθετημένο ρόλο τους;

Θεωρώ ότι οι παραπάνω απαντήσεις είναι στο μέγιστο σημείο τους : τρεις στους δέκα Έλληνες, ένα…χέρι και ένα πόδι στους δέκα Ευρωπαίους πολίτες…οι συσχετισμοί φαίνονται ελπιδοφόροι…
Αλλά το ότι κατανοούμε συλλογικά και με σαφήνεια πλέον τα τοπικά προβλήματα, δεν σημαίνει ότι είναι το ίδιο εύκολο να δημιουργήσουμε μια κοινά αποδεκτή λύση. Είναι αντιθέτως, μια διαδικασία υποχωρήσεων, αλληλεγγύης και σεβασμού. Άρα το πόσο εφικτό είναι βασίζεται σε εμάς και μόνο εμάς (και σε αυτούς που θα ψηφίσουμε φυσικά…).

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται απλά μια αλλαγή στην πολιτική της προοπτική. Δεν χρειάζεται απλά την άνοδο ενός κόμματος έναντι στην πτώση ενός άλλου. Δεν χρειάζεται ένα νέο σύστημα άσκησης δικομματικής παραταξιακής πολιτικής εντός ή (κατά την προσωπική μου άποψη, ακόμα χειρότερα) εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να κατανοήσει απόλυτα πιο είναι το δέντρο και πιο είναι το δάσος, αλλιώς θα χάσει την θέση της στην ιστορία. Πρέπει να σκεφτεί καθαρά πολιτικά, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ, ρεαλιστικά οικονομικά και να θέσει σαφή χρονοδιαγράμματα και προτεραιότητες βασισμένες στην συνεργασία ΟΛΩΝ των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων πάνω σε μια ΚΟΙΝΗ προγραμματική συμφωνία με περίοδο εφαρμογής στο μέγιστο μια τετραετία Με συγκεκριμένους και σαφείς νόμους που θα προστατεύουν όλα τα παραπάνω. Με ενωμένη, δυνατή φωνή ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων των (λογικά αναγκαίων για τα επόμενα τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια) δανειακών συμβάσεων. Με κύριο στόχο την δημιουργία μιας παραγωγικής, αυτόνομης οικονομικά, εκπαιδευμένης πολιτιστικά και –κυρίως- αλληλέγγυας κοινωνίας οδηγώντας παράλληλα στην πλήρη απαγκίστρωση του κράτους από τις εκάστοτε παραταξιακές κυβερνήσεις αλλά και την πελατειακή (και συνδικαλιστική) βάση αυτών.

Αν θέλουμε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ τότε ας ψηφίσουμε όχι κόμματα – κυβερνήσεις σε αυτές τις εκλογές. Δηλαδή, να ψηφίσουμε ακόμα πιο πολυφωνικά. Αλλά, πάντα με ένα στόχο :Μία κυβέρνηση, ένα σχέδιο… κανένα κόμμα. ΣΑΦΗ ΕΝΤΟΛΗ. Ένας Ενιαίος, Δυνατός Πυλώνας Εξουσίας. Όχι άλλες ανούσιες μικροκομματικές διαφορές. Δεν αντέχει η Ελλάδα επιπλέον εσωτερική αντιπολίτευση παραπολιτικών συμφερόντων. Είναι ήδη αρκετές οι συνειδησιακές και –κυρίως- οικονομικές πιέσεις που δέχεται από το εξωτερικό…

Όχι στο δέντρο. Ναι στο δάσος…
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας, ας ανοίξουμε το μυαλό μας. Ειδικά εμείς που έχουμε ακόμα ολόκληρη ζωή να διανύσουμε. Καιρός να ξεφύγουμε μπροστά, ενωμένοι.
Ή τώρα, ή ποτέ…

ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

 ramnousia