H πρώην τραγουδίστρια, μέ συνέντευξη πού παραχώρησε στό «Down Town Κύπρου» τῆς ἐφημερίδας «Ὁ Φιλελεύθερος» τόνισε ὅτι τό… θεῖο ἦταν πάντα ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς της καί ὅταν πῆρε ἀπό συνάδελφό της τά τά συγγράμματα τῆς Μοναχῆς Γαβριηλίας ἀποφάσισε νά μονάσει!
Ἀναλυτικά ἡ συνέντευξη:
Τί σέ ὁδήγησε στόν μοναχισμό, Ἔφη;
Νά πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή: Ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία τό θεῖο ἦταν ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς μου, πηγαίναμε συχνά στήν ἐκκλησία μέ τούς γονεῖς μου καί, μέχρι τήν ἐφηβεία μου, νήστευα, προσευχόμουνα, πήγαινα σέ ἱερέα ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πνευματικός μου- ἦταν ἐπίσης ἐκεῖνος μέ τόν ὁποῖο μελετούσαμε τά θεία συγγράμματα στό κατηχητικό- καί ἔκανα συχνά ἐξομολόγηση. Στή συνέχεια, λόγω τῆς ἐνασχόλησής μου μέ τό τραγούδι, τά πράγματα ἄλλαξαν κάπως. Ἀλλά μόνο φαινομενικά. Γιατί, ἄν καί δέν πήγαινα τόσο συχνά στήν ἐκκλησία λόγω τῆς δουλειᾶς μου, πάντα μέσα στό καμαρίνι μου βρισκόταν μία εἰκόνα τῆς Παναγίας- ἡ ὁποία κατά κάποιο τρόπο θεωρῶ ὅτι μέ προστατεύει ἀπό τίς κακοτοπιές- κι ἔτσι ἔνιωθα ὅτι κάποιος, κάπου ἐκεῖ ψηλά, μέ βλέπει καί μέ προσέχει.
-Τί ἐννοεῖς; Βαφόσουν γιά νά βγεῖς στήν πίστα καί νά τραγουδήσεις «στά κρεβάτια τά ξένα θά ὀνειρεύεσαι ἐμένα!» καί ταυτόχρονα ἄναβες καντηλάκι;
Γιατί; Ποῦ εἶναι τό παράξενο; Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τό λίθο βαλέτω. Ποιός θά μέ κρίνει; Τό ἕνα τό ἔκανα γιά τήν ἐπιβίωσή μου καί τό ἄλλο γιά τήν ψυχή μου. Βέβαια ἤμουν πολύ προσεκτική σ’ αὐτά, γιατί δέν ἤθελα ὁ καθένας μέσα στά μαγαζιά πού τραγουδοῦσα νά λέει τό μακρύ του καί τό κοντό του γιά τήν πίστη μου καί νά μέ λοιδορεῖ.
-Ἀπό τό νά πιστεύεις, ὅμως, στό Θεό καί στούς Ἁγίους μέχρι νά φτάσεις νά κλειστεῖς σέ μοναστήρι, ἔχει πολύ μεγάλη ἀπόσταση.
Συμφωνῶ. Ὅταν, ὅμως, σέ μία περίοδο ἰδιαίτερα δύσκολη γιά μένα, ἔπεσαν στά χέρια μου τά συγγράμματα τῆς Μοναχῆς Γαβιηλίας πού μου ἐμπιστεύτηκε μία συνάδελφός μου- πολύ διάσημη τραγουδίστρια, μέ ἐπιτυχίες τοῦ Φοίβου στό ἐνεργητικό της, ἀλλά δέν θά ἀναφέρω δημόσια τό ὄνομά της-, αἰσθάνθηκα ὅτι τά λόγια της καί ἡ «ἀσκητική της ἀγάπης» της, ἦταν ἡ ἐλπίδα πού ἔψαχνα ἀνακαλύπτοντας ἔκπληκτη ὅτι βρισκόταν μόνο κοντά σέ ἀληθινά ἐνάρετους ἀνθρώπους.
-Αὐτό πότε συνέβη, Ἔφη;
Πρίν ἀπό τέσσερα περίπου χρόνια, ὅταν ὁ Λάκης Λαζόπουλος ξεκίνησε νά μέ εἰρωνεύεται μέσα ἀπό τήν ἐκπομπή του, νά κάνει ὅλα αὐτά τά αἴσχη ἐναντίον μου, νά μοῦ βιάζει τήν ψυχή. Ἦταν ἡ στιγμή ἐκείνη πού πῆρα ἀπό μόνη μου τηλέφωνο ἕνα βράδυ σέ γυναικεῖο μοναστήρι, στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν ἀνατολικῶν προαστίων τῆς Ἀθήνας, μίλησα μέ τήν Ἡγουμένη, τῆς εἶπα ποιά εἶμαι- φυσικά μέ γνώριζε- καί μοῦ ἀνέφερε ὅτι «ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτός γιά ὅλο τόν κόσμο». Καί μόνο ἀπό τή φωνή τῆς στό ἀκουστικό, ἐγώ εἶχα γαληνέψει.
-Καί τότε πῆγες τελικά σέ μοναστήρι;
Γιά τέσσερις περίπου ἑβδομάδες ἐγώ πήγαινα κάθε ἀπόγευμα σχεδόν στό συγκεκριμένο μοναστήρι καί προσευχόμουν. Εἶχα μιλήσει μέ κάποιες μοναχές ἐκεῖ- μία μάλιστα ἀπό αὐτές ἔκανε παλιά φωνητικά καί στό cd ποῦ εἶχα βγάλει μέ τόν Καρβέλα, ἦταν πολύ χαρακτηριστική ἡ φωνή τῆς στό «Θέλεις νά φύγεις ἀπό μένα; Ἀδύνατον!»- καί σιγά σιγά, μέρα μέ τή μέρα, ξεκίνησα νά νιώθω ὅτι τό μοναστήρι ἦταν τό δεύτερό μου σπίτι. Τότε θυμᾶμαι ὅτι πήγαινα ταυτόχρονα καθημερινά σέ ψυχολόγο- εἶχα διάφορα ψυχοσωματικά λόγω τῆς λάσπης πού μου ἔριχνε ὁ Λαζόπουλος- καί ὁ χῶρος τοῦ μοναστηριοῦ ἔγινε τό καταφύγιό μου. Σάν νά ἤμουν στό φυσικό μου πεδίο. Ἔτσι αἰσθανόμουν.
-Τόν μοναχισμό πότε τόν ἀσπάστηκες;
Δυό μῆνες μετά καί ἀφοῦ εἶχα ἀπελπιστεῖ πιά ἀπό τά ἐγκόσμια, εἶπα στόν ἑαυτό μου «Ἔφη, τώρα εἶναι ἡ στιγμή νά πραγματοποιήσεις τό μεγάλο βῆμα στή ζωή σου, νά κάνεις τό ἅλμα καί τήν ὑπέρβαση». Κοίταξα γιά λίγη ὥρα τά ὡραῖα μου φορέματα πού εἶχα μέσα στήν ντουλάπα μου, ἔριξα μία ματιά στούς χρυσούς μου δίσκους, θυμήθηκα τήν κουβέντα μίας μοναχῆς πού μέ ἔκανε νά ντραπῶ λέγοντάς μου «τό “Γυμνός μές στήν Ἑλλάδα” δέν ἔπρεπε νά τό πεῖς!», χαμογέλασα γλυκά, σκέφτηκα ὅλα τά μικρά ἁμαρτήματα πού ἔχω κάνει κατά καιρούς, τούς ἀνθρώπους πού ἄθελά μου ἔχω ἀδικήσει, θεώρησα πώς τώρα ἴσως νά τιμωροῦμαι γιά ὅλα τά ἀθώα σφάλματά μου καί ἔλαβα τήν μεγάλη ἀπόφαση. Πῆρα τηλέφωνο τήν Ἡγουμένη, τῆς ἀνακοίνωσα τήν βαθιά μου ἐπιθυμία καί μέ παρέπεμψε σέ μία ἄλλη μοναχή ἡ ὁποία διεύθυνε ἕνα καινούργιο μοναστήρι, ἀρκετά χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν Ἀθήνα. Κλείδωσα τό σπίτι, πῆρα μόνο ἕνα βαλιτσάκι μέ κάποια ἀπαραίτητα καί κάλεσα ἕνα φίλο μου ὁ ὁποῖος μέ πῆγε κατευθείαν ἐκεῖ.
-Ὤς δόκιμη μοναχή;
Ἀκριβῶς. Ὅλες οἱ μοναχές πού βρίσκονταν ἐκεῖ- καμιά εἰκοσαριά- μέ καλοδέχτηκαν, μέ φρόντισαν, μοῦ ἔδωσαν νά διαβάσω ἀποσπάσματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή παραπέμποντας μέ σέ συγκεκριμένα χωρία, ἐνῶ θυμᾶμαι πώς ἡ Ἡγουμένη- μία Ἅγια γυναίκα, χωρίς ὑπερβολή- μέ εἶχε βάλει νά μάθω ἀπέξω τήν Β’ Ἐπιστολή πρός Κορινθίους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντάς μου πώς αὐτά τά λόγια θά πρέπει νά γίνουν ὁδηγός μου στή ζωή. Μάλιστα, ἐπειδή ἦταν ἔξυπνη γυναίκα καί διέθετε ὑψηλό χιοῦμορ, θυμᾶμαι ὅτι μου εἶχε πεῖ χαρακτηριστικά: «Μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἀποστήθιζες τά τραγούδια σου, ἔτσι θά τό μάθεις κι αὐτό!».
-Καί ἀπό ἐκείνη τή μέρα συμμετεῖχες κανονικά στή μοναστηριακή ζωή;
Κανονικότατα! Τό ἑπόμενο κιόλας πρωί σηκώθηκα ἀπό τίς 5:00 γιά νά πάω στόν ὄρθρο. Θραύση ἔκανα στή λειτουργία! Κάθισα πίσω ἀπό ἕνα στασίδι, ἄνοιξα κι ἐγώ τό βιβλίο μέ τήν λειτουργία τῆς ἡμέρας καί συμμετεῖχα μαζί μέ τίς ἀδελφές μου στούς ψαλμούς. Τελικά, τίποτα δέν πάει χαμένο. Ἡ φωνή μου ξεχώριζε ἄπ ὅλες. Ὅλες μου ἔδωσαν τά συγχαρητήριά τους. Στή συνέχεια, πῆγα μαζί μέ μία ἀδελφή- ἡ ὁποία ἦταν κατά κάποιο τρόπο ἡ ὑπεύθυνή μου στό Μοναστήρι, μέχρι νά θεωρηθῶ κανονική Μοναχή- σέ ἕνα μεγάλο χωράφι, τό ὁποῖο, ὄπως μου ἀνέφερε ἡ ἀδελφή, ἀνῆκε ἐδῶ καί πολλά χρόνια στή Μονή, γιά νά μαζέψουμε ἐλιές. Δέν σοῦ κρύβω ὅτι μέ δυσκόλεψε λίγο αὐτό, γιατί ποτέ στή ζωή μου δέν εἶχα κάνει κάτι τέτοιο. Ἀλλά, μπροστά στή σωτηρία πού αἰσθανόμουν σκεπτόμενη τά αἰχμηρά δόντια τοῦ τηλεοπτικοῦ δυνάστη μου, αὐτό δέν ἦταν τίποτα.
-Μέ τά ράσα δέν δυσκολευόσουν;
Ἀρκετά. Κυρίως, γιατί ἦταν Καλοκαίρι, Ἰούνιος μήνας, καί ἐγώ ἵδρωνα πολύ, ἐνῶ μέχρι τότε εἶχα συνηθίσει νά κυκλοφορῶ μέ τά μίνι μου γιά νά παίρνουν τά πόδια μου ἀέρα. Παρόλα αὐτά, τό ὑπέμενα κι αὐτό γιατί ἦταν μέρος τῆς δοκιμασίας.
-Καί μποροῦσες νά ξυπνᾶς κάθε μέρα στίς 5, ὅταν γιά πολλά χρόνια ἐκείνη τήν ὥρα ἐσύ πήγαινες κανονικά γιά ὕπνο;
Βεβαιότατα! Δειπνούσαμε κατά τίς 8- συνήθως ψωμί, ἐλιές, χόρτα- ἀμέσως μετά κάναμε τήν προσευχή μας καί κοιμόμασταν στά κελιά μας. Ἄλλος κόσμος!
-Οἱ ἄλλες μοναχές τί σου ἔλεγαν; Ἤξεραν ποιά εἶσαι;
Ὅλες μέ ἀναγνώρισαν! Ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Δέν σοῦ κρύβω ὅτι κάποιες ἀπό αὐτές ὑπῆρξαν δύσπιστες ἀπέναντί μου, κάποιες εἶχα ἀκούσει νά λένε ὅτι «οἱ καλλιτέχνιδες δέν ταιριάζουν στόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ», ἀλλά ἡ μεγάλη πλειοψηφία μέ εἶχε δεχτεῖ μέ πολύ μεγάλη ἀγάπη.
-Καί γιατί δέν ἔμεινες τελικά στό μοναστήρι;
Σέ μία συζήτηση πού εἴχαμε κάνει μέ τήν Ἡγουμένη, μοῦ εἶπε ὅτι θά πρέπει νά παλέψω καί νά συναλλαγῶ μέ τόν κόσμο, ὅτι τό Μοναστήρι θά ἦταν πάντα ἐκεῖ γιά μένα, ἀλλά ἐγώ θά πρέπει νά βρῶ τό δρόμο μου σέ αὐτό πού μέ πλήγωνε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους καί νά τό λύσω. Πῶς ἡ Μονή ἦταν παρηγοριά γιά ὅσα ζοῦσα, ἀλλά δέν θά μποροῦσε νά γίνει ἡ λύση τῆς ζωῆς μου. Ἤδη βρισκόμουν ἐκεῖ γιά περίπου 20 μέρες καί, στή συνέχεια, μάζεψα τά πράγματά μου ἀπό τό μικρό κελί πού μοιραζόμουν μέ μία ἄλλη δόκιμη καί ἐπέστρεψα στό σπίτι μου στόν Ἄλιμο.
-Θές νά μοῦ πεῖς ὅτι ὅλο αὐτό τό ἔζησες λόγω μίας σατιρικῆς ἐκπομπῆς;
Ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπός μου τσαλαπάτησε τήν ψυχή μέ τό «χιοῦμορ» του. Ἡ Μονή ἦταν ἡ Ἀνάστασή μου.
-Σού ἔκανε καλό τελικά ἡ παραμονή σου στό Μοναστήρι;
Πολύ. Νομίζω ὅτι εἶμαι μία ἄλλη Ἔφη τώρα. Ἡ ἐπαφή μου μέ τά θεία μέ βοήθησε νά διαχωρίσω πολλά πράγματα μέσα μου, νά ξεχωρίσω τούς ἀνθρώπους, νά τούς κατηγοριοποιήσω καί αὐτό πού προσπαθῶ νά κάνω τώρα εἶναι καί τό νά συγχωρῶ. Ἀκόμη καί ἐκείνους πού μέ ἔχουν πληγώσει βαθιά.
-Μήπως τό Μοναστήρι ἦταν ἁπλά μία λύση ἀνάγκης τῆς στιγμῆς καί ὄχι κάτι βαθύτερο;
Ὑπάρχει μέτρο πού νά μετράει τήν πίστη καί νά μήν τό ξέρω; Τό λέει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «ὅποιος θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖ». Καί «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες».
-Ἐσύ τί ἀπό τά δυό ἤσουνα;
Διψοῦσα γιά κατανόηση. Γιά ἕναν γαλήνιο ἀκροατή στά προβλήματα πού ἀντιμετώπιζα ἐκείνη τήν περίοδο. Καί τόν βρῆκα στίς Ἀδελφές Μοναχές. Τό ἑπόμενό μου cd θά παραπέμπει σέ ὅλη αὐτή τή συγκλονιστική ἐμπειρία πού βίωσα.
-Θά ἑρμηνεύσεις ψαλμούς δηλαδή;
Θά εἶναι ἕνας συνδυασμός ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων μέ παλιά μου συγκλονιστικά σουξέ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα γί αὐτό.
-Γιατί ἀποφάσισες νά δημοσιοποιήσεις τώρα ὅλο αὐτό ποῦ ἔζησες;
Ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν πού ζεῖ τώρα ἡ Ἑλλάδα, ἀλλά καί λόγω τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, ἤθελα νά δώσω κι ἐγώ ἕνα παράδειγμα σέ ὅλο τόν κόσμο: Ὅτι ἡ ἀγάπη καί ἡ πίστη σώζουν. Στό λέω ἐγώ πού δέν μοῦ εἶχε λείψει ποτέ τό ὁτιδήποτε στή ζωή μου. Γιατί πάντα εἶχα μοιραίους ἔρωτες, ἄντρες νέους καί γεροδεμένους πεσμένους στά πόδια μου νά μέ παρακαλᾶνε γιά ἕνα μου ἄγγιγμα φευγαλέο, λεφτά, δημοσιότητα, ἀπροσμέτρητες ἐπιτυχίες. Κι ὅμως. Ἀρκοῦσε ὁ κακός λόγος ἑνός ἀνθρώπου γιά νά μέ ἀπορυθμίσει καί νά μοῦ πεῖ πώς ὅ,τι κι ἄν εἶχα κερδίσει ὅλα αὐτά τά χρόνια πού βρίσκομαι ἀνάμεσα στίς κορυφαῖες τραγουδίστριες τοῦ ἑλληνικοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, ἦταν ὅλα πράγματα τοῦ ἀέρα. Χωρίς πίστη ἤμουν ἕνα τίποτα. Τώρα ξέρω. Δέν εἶμαι πιά ἡ Ἔφη πού γνωρίζατε- ἡ ζωή μου ἔχει χωριστεῖ πιά σέ πρό Μοναστηριοῦ καί μετά Μοναστηριοῦ. Καί, πίστεψε μέ, ἡ δεύτερη αὐτή ἐποχή, εἶναι σαφῶς εὐτυχέστερη ἀπό τήν πρώτη...
Σχόλιο Ιστολογίου: Ἐμεῖς τί νά ποῦμε παραπάνω... Ἤ ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τέτοια πού κανείς δέν μπορεῖ νά τήν ἀμφισβητήσει ἤ ...τελικά ἔχουμε τρελλαθεῖ ὅλοι ὦς Ἔθνος καί παίρνουμε τά βουνά!!!
Ἀναλυτικά ἡ συνέντευξη:
Τί σέ ὁδήγησε στόν μοναχισμό, Ἔφη;
Νά πάρουμε τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή: Ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία τό θεῖο ἦταν ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς μου, πηγαίναμε συχνά στήν ἐκκλησία μέ τούς γονεῖς μου καί, μέχρι τήν ἐφηβεία μου, νήστευα, προσευχόμουνα, πήγαινα σέ ἱερέα ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πνευματικός μου- ἦταν ἐπίσης ἐκεῖνος μέ τόν ὁποῖο μελετούσαμε τά θεία συγγράμματα στό κατηχητικό- καί ἔκανα συχνά ἐξομολόγηση. Στή συνέχεια, λόγω τῆς ἐνασχόλησής μου μέ τό τραγούδι, τά πράγματα ἄλλαξαν κάπως. Ἀλλά μόνο φαινομενικά. Γιατί, ἄν καί δέν πήγαινα τόσο συχνά στήν ἐκκλησία λόγω τῆς δουλειᾶς μου, πάντα μέσα στό καμαρίνι μου βρισκόταν μία εἰκόνα τῆς Παναγίας- ἡ ὁποία κατά κάποιο τρόπο θεωρῶ ὅτι μέ προστατεύει ἀπό τίς κακοτοπιές- κι ἔτσι ἔνιωθα ὅτι κάποιος, κάπου ἐκεῖ ψηλά, μέ βλέπει καί μέ προσέχει.
-Τί ἐννοεῖς; Βαφόσουν γιά νά βγεῖς στήν πίστα καί νά τραγουδήσεις «στά κρεβάτια τά ξένα θά ὀνειρεύεσαι ἐμένα!» καί ταυτόχρονα ἄναβες καντηλάκι;
Γιατί; Ποῦ εἶναι τό παράξενο; Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τό λίθο βαλέτω. Ποιός θά μέ κρίνει; Τό ἕνα τό ἔκανα γιά τήν ἐπιβίωσή μου καί τό ἄλλο γιά τήν ψυχή μου. Βέβαια ἤμουν πολύ προσεκτική σ’ αὐτά, γιατί δέν ἤθελα ὁ καθένας μέσα στά μαγαζιά πού τραγουδοῦσα νά λέει τό μακρύ του καί τό κοντό του γιά τήν πίστη μου καί νά μέ λοιδορεῖ.
-Ἀπό τό νά πιστεύεις, ὅμως, στό Θεό καί στούς Ἁγίους μέχρι νά φτάσεις νά κλειστεῖς σέ μοναστήρι, ἔχει πολύ μεγάλη ἀπόσταση.
Συμφωνῶ. Ὅταν, ὅμως, σέ μία περίοδο ἰδιαίτερα δύσκολη γιά μένα, ἔπεσαν στά χέρια μου τά συγγράμματα τῆς Μοναχῆς Γαβιηλίας πού μου ἐμπιστεύτηκε μία συνάδελφός μου- πολύ διάσημη τραγουδίστρια, μέ ἐπιτυχίες τοῦ Φοίβου στό ἐνεργητικό της, ἀλλά δέν θά ἀναφέρω δημόσια τό ὄνομά της-, αἰσθάνθηκα ὅτι τά λόγια της καί ἡ «ἀσκητική της ἀγάπης» της, ἦταν ἡ ἐλπίδα πού ἔψαχνα ἀνακαλύπτοντας ἔκπληκτη ὅτι βρισκόταν μόνο κοντά σέ ἀληθινά ἐνάρετους ἀνθρώπους.
-Αὐτό πότε συνέβη, Ἔφη;
Πρίν ἀπό τέσσερα περίπου χρόνια, ὅταν ὁ Λάκης Λαζόπουλος ξεκίνησε νά μέ εἰρωνεύεται μέσα ἀπό τήν ἐκπομπή του, νά κάνει ὅλα αὐτά τά αἴσχη ἐναντίον μου, νά μοῦ βιάζει τήν ψυχή. Ἦταν ἡ στιγμή ἐκείνη πού πῆρα ἀπό μόνη μου τηλέφωνο ἕνα βράδυ σέ γυναικεῖο μοναστήρι, στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν ἀνατολικῶν προαστίων τῆς Ἀθήνας, μίλησα μέ τήν Ἡγουμένη, τῆς εἶπα ποιά εἶμαι- φυσικά μέ γνώριζε- καί μοῦ ἀνέφερε ὅτι «ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτός γιά ὅλο τόν κόσμο». Καί μόνο ἀπό τή φωνή τῆς στό ἀκουστικό, ἐγώ εἶχα γαληνέψει.
-Καί τότε πῆγες τελικά σέ μοναστήρι;
Γιά τέσσερις περίπου ἑβδομάδες ἐγώ πήγαινα κάθε ἀπόγευμα σχεδόν στό συγκεκριμένο μοναστήρι καί προσευχόμουν. Εἶχα μιλήσει μέ κάποιες μοναχές ἐκεῖ- μία μάλιστα ἀπό αὐτές ἔκανε παλιά φωνητικά καί στό cd ποῦ εἶχα βγάλει μέ τόν Καρβέλα, ἦταν πολύ χαρακτηριστική ἡ φωνή τῆς στό «Θέλεις νά φύγεις ἀπό μένα; Ἀδύνατον!»- καί σιγά σιγά, μέρα μέ τή μέρα, ξεκίνησα νά νιώθω ὅτι τό μοναστήρι ἦταν τό δεύτερό μου σπίτι. Τότε θυμᾶμαι ὅτι πήγαινα ταυτόχρονα καθημερινά σέ ψυχολόγο- εἶχα διάφορα ψυχοσωματικά λόγω τῆς λάσπης πού μου ἔριχνε ὁ Λαζόπουλος- καί ὁ χῶρος τοῦ μοναστηριοῦ ἔγινε τό καταφύγιό μου. Σάν νά ἤμουν στό φυσικό μου πεδίο. Ἔτσι αἰσθανόμουν.
-Τόν μοναχισμό πότε τόν ἀσπάστηκες;
Δυό μῆνες μετά καί ἀφοῦ εἶχα ἀπελπιστεῖ πιά ἀπό τά ἐγκόσμια, εἶπα στόν ἑαυτό μου «Ἔφη, τώρα εἶναι ἡ στιγμή νά πραγματοποιήσεις τό μεγάλο βῆμα στή ζωή σου, νά κάνεις τό ἅλμα καί τήν ὑπέρβαση». Κοίταξα γιά λίγη ὥρα τά ὡραῖα μου φορέματα πού εἶχα μέσα στήν ντουλάπα μου, ἔριξα μία ματιά στούς χρυσούς μου δίσκους, θυμήθηκα τήν κουβέντα μίας μοναχῆς πού μέ ἔκανε νά ντραπῶ λέγοντάς μου «τό “Γυμνός μές στήν Ἑλλάδα” δέν ἔπρεπε νά τό πεῖς!», χαμογέλασα γλυκά, σκέφτηκα ὅλα τά μικρά ἁμαρτήματα πού ἔχω κάνει κατά καιρούς, τούς ἀνθρώπους πού ἄθελά μου ἔχω ἀδικήσει, θεώρησα πώς τώρα ἴσως νά τιμωροῦμαι γιά ὅλα τά ἀθώα σφάλματά μου καί ἔλαβα τήν μεγάλη ἀπόφαση. Πῆρα τηλέφωνο τήν Ἡγουμένη, τῆς ἀνακοίνωσα τήν βαθιά μου ἐπιθυμία καί μέ παρέπεμψε σέ μία ἄλλη μοναχή ἡ ὁποία διεύθυνε ἕνα καινούργιο μοναστήρι, ἀρκετά χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν Ἀθήνα. Κλείδωσα τό σπίτι, πῆρα μόνο ἕνα βαλιτσάκι μέ κάποια ἀπαραίτητα καί κάλεσα ἕνα φίλο μου ὁ ὁποῖος μέ πῆγε κατευθείαν ἐκεῖ.
-Ὤς δόκιμη μοναχή;
Ἀκριβῶς. Ὅλες οἱ μοναχές πού βρίσκονταν ἐκεῖ- καμιά εἰκοσαριά- μέ καλοδέχτηκαν, μέ φρόντισαν, μοῦ ἔδωσαν νά διαβάσω ἀποσπάσματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή παραπέμποντας μέ σέ συγκεκριμένα χωρία, ἐνῶ θυμᾶμαι πώς ἡ Ἡγουμένη- μία Ἅγια γυναίκα, χωρίς ὑπερβολή- μέ εἶχε βάλει νά μάθω ἀπέξω τήν Β’ Ἐπιστολή πρός Κορινθίους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντάς μου πώς αὐτά τά λόγια θά πρέπει νά γίνουν ὁδηγός μου στή ζωή. Μάλιστα, ἐπειδή ἦταν ἔξυπνη γυναίκα καί διέθετε ὑψηλό χιοῦμορ, θυμᾶμαι ὅτι μου εἶχε πεῖ χαρακτηριστικά: «Μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἀποστήθιζες τά τραγούδια σου, ἔτσι θά τό μάθεις κι αὐτό!».
-Καί ἀπό ἐκείνη τή μέρα συμμετεῖχες κανονικά στή μοναστηριακή ζωή;
Κανονικότατα! Τό ἑπόμενο κιόλας πρωί σηκώθηκα ἀπό τίς 5:00 γιά νά πάω στόν ὄρθρο. Θραύση ἔκανα στή λειτουργία! Κάθισα πίσω ἀπό ἕνα στασίδι, ἄνοιξα κι ἐγώ τό βιβλίο μέ τήν λειτουργία τῆς ἡμέρας καί συμμετεῖχα μαζί μέ τίς ἀδελφές μου στούς ψαλμούς. Τελικά, τίποτα δέν πάει χαμένο. Ἡ φωνή μου ξεχώριζε ἄπ ὅλες. Ὅλες μου ἔδωσαν τά συγχαρητήριά τους. Στή συνέχεια, πῆγα μαζί μέ μία ἀδελφή- ἡ ὁποία ἦταν κατά κάποιο τρόπο ἡ ὑπεύθυνή μου στό Μοναστήρι, μέχρι νά θεωρηθῶ κανονική Μοναχή- σέ ἕνα μεγάλο χωράφι, τό ὁποῖο, ὄπως μου ἀνέφερε ἡ ἀδελφή, ἀνῆκε ἐδῶ καί πολλά χρόνια στή Μονή, γιά νά μαζέψουμε ἐλιές. Δέν σοῦ κρύβω ὅτι μέ δυσκόλεψε λίγο αὐτό, γιατί ποτέ στή ζωή μου δέν εἶχα κάνει κάτι τέτοιο. Ἀλλά, μπροστά στή σωτηρία πού αἰσθανόμουν σκεπτόμενη τά αἰχμηρά δόντια τοῦ τηλεοπτικοῦ δυνάστη μου, αὐτό δέν ἦταν τίποτα.
-Μέ τά ράσα δέν δυσκολευόσουν;
Ἀρκετά. Κυρίως, γιατί ἦταν Καλοκαίρι, Ἰούνιος μήνας, καί ἐγώ ἵδρωνα πολύ, ἐνῶ μέχρι τότε εἶχα συνηθίσει νά κυκλοφορῶ μέ τά μίνι μου γιά νά παίρνουν τά πόδια μου ἀέρα. Παρόλα αὐτά, τό ὑπέμενα κι αὐτό γιατί ἦταν μέρος τῆς δοκιμασίας.
-Καί μποροῦσες νά ξυπνᾶς κάθε μέρα στίς 5, ὅταν γιά πολλά χρόνια ἐκείνη τήν ὥρα ἐσύ πήγαινες κανονικά γιά ὕπνο;
Βεβαιότατα! Δειπνούσαμε κατά τίς 8- συνήθως ψωμί, ἐλιές, χόρτα- ἀμέσως μετά κάναμε τήν προσευχή μας καί κοιμόμασταν στά κελιά μας. Ἄλλος κόσμος!
-Οἱ ἄλλες μοναχές τί σου ἔλεγαν; Ἤξεραν ποιά εἶσαι;
Ὅλες μέ ἀναγνώρισαν! Ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Δέν σοῦ κρύβω ὅτι κάποιες ἀπό αὐτές ὑπῆρξαν δύσπιστες ἀπέναντί μου, κάποιες εἶχα ἀκούσει νά λένε ὅτι «οἱ καλλιτέχνιδες δέν ταιριάζουν στόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ», ἀλλά ἡ μεγάλη πλειοψηφία μέ εἶχε δεχτεῖ μέ πολύ μεγάλη ἀγάπη.
-Καί γιατί δέν ἔμεινες τελικά στό μοναστήρι;
Σέ μία συζήτηση πού εἴχαμε κάνει μέ τήν Ἡγουμένη, μοῦ εἶπε ὅτι θά πρέπει νά παλέψω καί νά συναλλαγῶ μέ τόν κόσμο, ὅτι τό Μοναστήρι θά ἦταν πάντα ἐκεῖ γιά μένα, ἀλλά ἐγώ θά πρέπει νά βρῶ τό δρόμο μου σέ αὐτό πού μέ πλήγωνε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους καί νά τό λύσω. Πῶς ἡ Μονή ἦταν παρηγοριά γιά ὅσα ζοῦσα, ἀλλά δέν θά μποροῦσε νά γίνει ἡ λύση τῆς ζωῆς μου. Ἤδη βρισκόμουν ἐκεῖ γιά περίπου 20 μέρες καί, στή συνέχεια, μάζεψα τά πράγματά μου ἀπό τό μικρό κελί πού μοιραζόμουν μέ μία ἄλλη δόκιμη καί ἐπέστρεψα στό σπίτι μου στόν Ἄλιμο.
-Θές νά μοῦ πεῖς ὅτι ὅλο αὐτό τό ἔζησες λόγω μίας σατιρικῆς ἐκπομπῆς;
Ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπός μου τσαλαπάτησε τήν ψυχή μέ τό «χιοῦμορ» του. Ἡ Μονή ἦταν ἡ Ἀνάστασή μου.
-Σού ἔκανε καλό τελικά ἡ παραμονή σου στό Μοναστήρι;
Πολύ. Νομίζω ὅτι εἶμαι μία ἄλλη Ἔφη τώρα. Ἡ ἐπαφή μου μέ τά θεία μέ βοήθησε νά διαχωρίσω πολλά πράγματα μέσα μου, νά ξεχωρίσω τούς ἀνθρώπους, νά τούς κατηγοριοποιήσω καί αὐτό πού προσπαθῶ νά κάνω τώρα εἶναι καί τό νά συγχωρῶ. Ἀκόμη καί ἐκείνους πού μέ ἔχουν πληγώσει βαθιά.
-Μήπως τό Μοναστήρι ἦταν ἁπλά μία λύση ἀνάγκης τῆς στιγμῆς καί ὄχι κάτι βαθύτερο;
Ὑπάρχει μέτρο πού νά μετράει τήν πίστη καί νά μήν τό ξέρω; Τό λέει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «ὅποιος θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖ». Καί «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες».
-Ἐσύ τί ἀπό τά δυό ἤσουνα;
Διψοῦσα γιά κατανόηση. Γιά ἕναν γαλήνιο ἀκροατή στά προβλήματα πού ἀντιμετώπιζα ἐκείνη τήν περίοδο. Καί τόν βρῆκα στίς Ἀδελφές Μοναχές. Τό ἑπόμενό μου cd θά παραπέμπει σέ ὅλη αὐτή τή συγκλονιστική ἐμπειρία πού βίωσα.
-Θά ἑρμηνεύσεις ψαλμούς δηλαδή;
Θά εἶναι ἕνας συνδυασμός ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων μέ παλιά μου συγκλονιστικά σουξέ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα γί αὐτό.
-Γιατί ἀποφάσισες νά δημοσιοποιήσεις τώρα ὅλο αὐτό ποῦ ἔζησες;
Ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν πού ζεῖ τώρα ἡ Ἑλλάδα, ἀλλά καί λόγω τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, ἤθελα νά δώσω κι ἐγώ ἕνα παράδειγμα σέ ὅλο τόν κόσμο: Ὅτι ἡ ἀγάπη καί ἡ πίστη σώζουν. Στό λέω ἐγώ πού δέν μοῦ εἶχε λείψει ποτέ τό ὁτιδήποτε στή ζωή μου. Γιατί πάντα εἶχα μοιραίους ἔρωτες, ἄντρες νέους καί γεροδεμένους πεσμένους στά πόδια μου νά μέ παρακαλᾶνε γιά ἕνα μου ἄγγιγμα φευγαλέο, λεφτά, δημοσιότητα, ἀπροσμέτρητες ἐπιτυχίες. Κι ὅμως. Ἀρκοῦσε ὁ κακός λόγος ἑνός ἀνθρώπου γιά νά μέ ἀπορυθμίσει καί νά μοῦ πεῖ πώς ὅ,τι κι ἄν εἶχα κερδίσει ὅλα αὐτά τά χρόνια πού βρίσκομαι ἀνάμεσα στίς κορυφαῖες τραγουδίστριες τοῦ ἑλληνικοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, ἦταν ὅλα πράγματα τοῦ ἀέρα. Χωρίς πίστη ἤμουν ἕνα τίποτα. Τώρα ξέρω. Δέν εἶμαι πιά ἡ Ἔφη πού γνωρίζατε- ἡ ζωή μου ἔχει χωριστεῖ πιά σέ πρό Μοναστηριοῦ καί μετά Μοναστηριοῦ. Καί, πίστεψε μέ, ἡ δεύτερη αὐτή ἐποχή, εἶναι σαφῶς εὐτυχέστερη ἀπό τήν πρώτη...
Σχόλιο Ιστολογίου: Ἐμεῖς τί νά ποῦμε παραπάνω... Ἤ ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τέτοια πού κανείς δέν μπορεῖ νά τήν ἀμφισβητήσει ἤ ...τελικά ἔχουμε τρελλαθεῖ ὅλοι ὦς Ἔθνος καί παίρνουμε τά βουνά!!!
Πηγή
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.