Κάνουμε τό ὄραμα πραγματικότητα;

Μποροῦμε νά ζήσουμε μέ τό ὄνειρο ἢ θά μᾶς τό καταρρίψῃ ἡ ἀλήθεια;

Αὐτὰ ποὺ θὰ γράψω σήμερα κάποιους θὰ τοὺς ξενίσουν ἀπόλυτα.

Ἀλλὰ εἶναι ἡ δική μου πραγματικότης ἐδῶ καὶ χρόνια.

Συνεπῶς, γιὰ ἐμένα ἰσχύουν. Καθῶς ἐπίσης ἰσχύουν καὶ γιὰ πάρα πολλοὺς ἄλλους.

Ἔχω ἀντιληφθεῖ πὼς μόνον ὅταν δομήσω ἕνα ὁλοκληρωμένο ὄραμα, μίαν εἰκόνα ξεκάθαρη γιὰ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ ἔχω, τότε καὶ μόνον τότε,  μπορῶ νὰ ἀποκτήσω αὐτὸ στὸ ὁποῖον στοχεύω.

Ἐὰν ἐγὼ δὲν ἔχω ξεκαθαρίσει ἀπολύτως μέσα μου, μὲ κάθε λεπτομέρεια, τὸν δρόμο ποὺ θέλω νὰ πορευθῶ, καθῶς κι ἐὰν δὲν ξεκαθαρίσω ἀπολύτως μέσα μου τὸ ποῦ θέλω νὰ φθάσω, δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ τὸ ἀποκτήσω.

Ἂς ὑποθέσουμε πὼς θέλω νὰ κατεβῶ μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὸ κέντρο. Πὼς χρειάζομαι  νὰ σταθμεύσω κάπου γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία.

Ὅσοι θὰ ἄκουγαν γιὰ τὴν πρόθεσί μου, θὰ γελοῦσαν. «Εἶναι ἀδύνατον νὰ σταθμεύσῃ κάποιος στὸ κέντρο νόμιμα,  καὶ νὰ μὴν ἀναζητᾶ τοὐλάχιστον τρεῖς ὧρες θέσι σταθμεύσεως» θὰ ἰσχυριστοῦν.

Θὰ σᾶς διαψεύσω ὅλους!

Ὅσες φορὲς χρειάστηκε νὰ κατέβω μὲ αὐτοκίνητον στὸ κέντρο, πάντα ἡ θέσις μὲ περίμενε ἐκεῖ ποὺ τὴν «εἶχα προγραμματίσει»!!!!!

Ἁπλῶς, λίγα λεπτὰ πρὶν ξεκινήσω, τὴν  φανταζόμουν νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ καὶ νὰ μὲ περιμένῃ! Καὶ τὸ ἔχω κάνει πάρα, μὰ πάρα πολλὲς φορές, ἀκριβῶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο!

Μάλλιστα, κάποιες φορές, εἶναι πράγματι πολὺ ἀστεῖο! Παιρνοῦν ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν «θέσι μου» τόσοι καὶ τόσοι ἀλλὰ δὲν τὴν «βλέπουν»!  Τὴν ἀγνοοῦν ὡς μὴ ὑπάρχουσα!!!! Διότι αὐτὴ εἰδικῶς ἡ θέσις εἶναι ἀποκλειστικῶς δική μου «παραγγελιά»!

Μία φορὰ δὲν τὸ ἔκανα, διότι χρειάστηκε νὰ φύγω βιαστικὰ καὶ δίχως «προετοιμασία», καὶ ἀπαιτήθηκε νὰ σταθῶ γιὰ μερικὰ δευτερόλεπτα κάπου, πρὸ κειμένου νὰ «ἀναδομήσω» τὴν πραγματικότητά μου.  Λίγα δευτερόλεπτα ἄλλαξαν τὰ δεδομένα καὶ ἡ θέσις ἄδειασε σχεδὸν ἐμπρός μου, ἔτοιμη νὰ δεκτῇ τὸ αὐτοκινητάκι μου.

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, πηγαίνοντας γιὰ ἐπίσκεψι σὲ κάποιαν φίλη, βγῆκε γιὰ νὰ μὲ καθοδηγήσῃ. Κατεβαίνοντας ὅμως στὸν δρόμο, διεπίστωσε πὼς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της ὑπῆρχε ἄδεια θέσις σταθμεύσεως καὶ βιάστηκε νὰ τὴν «προστατεύσῃ» μὲ τὴν μηχανή της. Ἡ θέσις ὅμως ἦταν τόσο ἄνετη, ποὺ καὶ δίχως τῆς μηχανῆς στάθμευε ἄνετα ἕνα ὄχημα.

Στὸ  μεταξὺ ἔτρεξε νὰ μὲ προϋπαντήσῃ (μὲ τὰ πόδια) καὶ νὰ μὲ πείσῃ νὰ ἐπιταχύνουμε, πρὸ κειμένου νὰ προλάβουμε. Μπαίνοντας στὸν δρόμο ποὺ κατοικοῦσε, προπορευόταν  ἕνα ἄλλο ὄχημα,  τὸ ὁποῖον ἀναζητοῦσε ἐπίσης θέσι σταθμεύσεως. Ἡ φίλη μου ἀναστατώθηκε. Φοβήθηκε πὼς ἄδικα τρέχαμε.

Ὁ ὁδηγὸς τοῦ προπορευομένου ὀχήματος ἀγνόησε τὴν θέσι ποὺ μὲ περίμενε. Στὸ μεταξὺ εἶχα ἤδη πεῖ στὴν φίλη μου νὰ μὴν ἀνησυχῇ, διότι ἡ θέσις εἶναι δική μας. Μέσα μου εἶχα ξεκαρδιστεῖ στὰ γέλια, ἀλλὰ δὲν ἤθελα νὰ πιστέψῃ οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς τὴν εἰρωνευόμουν.

Γιὰ χρόνια πολλά, ζῶντας στὴν ἐπαρχία, καὶ μάλλιστα ἐκτὸς πόλεως, τὸ αὐτοκίνητό μου τὸ ἄφηνα ΠΑΝΤΑ σὲ σημεῖον ποὺ ἐγὼ εἶχα προγραμματίσει, ἀρκετὰ νωρίτερα. Συνήθως τὸ ἴδιο σημεῖον, γιὰ ὅσα χρόνια χρησιμοποιοῦσα τὸ συγκεκριμένο γραφεῖο. Ἐκείνη ἡ περιοχὴ ἦταν τόσο δύσκολη στὴν στάθμευσι, ποὺ ὅσοι μὲ γνώριζαν σχεδὸν θύμωναν μὲ τὴν …θρασύτητά μου!

Οἱ φίλοι μου ξαφνιάζονταν καὶ κάποιες φορὲς ἐπίσης θύμωναν, διότι κατὰ βάθος πίστευαν πὼς τοὺς δούλευα ἢ ἁπλῶς πὼς ἤμουν μόνον πάρα πολὺ τυχερή.

Ἔχω δεκάδες παραδείγματα, ἀπὸ ἀμέτρητες ἀναλόγου τύπου καταστάσεις στὴν ζωή μου. Καὶ εἶμαι σίγουρη πὼς ἐκεῖ ἔξω εἶναι πάρα πολλοὶ ἀκόμη, ποὺ ὅπως ἐγώ, ἔχουν νὰ διηγηθοῦν ἀνάλογα περιστατικά.

Δὲν εἶναι μαγεία. Εἶναι στάσις ζωῆς.

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτό.

Τὸ θέμα τῆς σταθμεύσεως εἶναι τὸ πιὸ ἁπλό.

Τὰ ἴδια συμβαίνουν σὲ κάθε κομμάτι ποὺ ἀπαρτίζει τὴν καθημερινότητά μου. Ἀπὸ τὸ  ἀπλούστερο πρόβλημα, ἔως τὴν μεγαλυτέρα δυσκολία.

Ὅσο πιεσμένη κι ἐὰν εἶμαι, ὄσο δύσκολη κι ἐὰν εἶναι ἡ στιγμή, ὅσο ἀδύνατες κι ἐὰν φαίνονται οἱ λύσεις, πασχίζω νὰ χαλαρώσω καὶ νὰ σκεφθῶ μὲ ἡρεμία τὴν κατάστασι ἐκείνη ποὺ θὰ μὲ κάνῃ νὰ αἰσθανθῶ καλλίτερα.

Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς ποὺ πονᾶμε γιὰ κάποια ζητήματα. Σὲ αὐτὲς εἰδικῶς τὶς στιγμὲς αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτόν μας χαλαρό, χαρούμενο καὶ ἥρεμο.  Εἶναι δύσκολο ἀλλὰ ὅσο περισσότερες φορὲς τὸ ἐφαρμόζουμε, τόσο περισσότερο ἀποδίδει.

Κάποιαν στιγμὴ γίνεται τρόπος ζωῆς. Δευτέρα Φύσις. Καὶ σίγουρα, ὅταν τὰ πάντα γύρω μας φαντάζουν ἀνυπόφορα, εἶναι ἕνας μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Ἔχω ἀφήσει πίσω μου τὰ μεγαλύτερα προβλήματα μόνον μὲ αὐτὴν τὴν μέθοδο.

Ἔχω πάντα τὴν αἴσθησι πὼς ἀλήθεια μας εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δομοῦμε μέσῳ τῶν σκέψεών μας. Εἴμαστε πάντα αὐτὸ ποὺ ἐχθὲς σκεφτόμασταν. Θὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ἡ σκέψις μας δημιουργεῖ σήμερα.

Δῆλα δή, πιστεύω τόσο πολὺ στὴν δύναμι τῆς σκέψεως καὶ τῆς δημιουργίας ὀραμάτων, ποὺ ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς μου πλέον.

Τὸ ἴδιο ὅμως ἀκριβῶς συμβαίνει σὲ κάθε μου δραστηριότητα.

Δὲν θὰ  μποροῦσα γιὰ παράδειγμα,  ποτὲ νὰ φανταστῶ πὼς κλέβω κάτι ἀπὸ κάποιον, διότι μέσα μου αὐτὸ θὰ ἔχῃ ἤδη δομηθεῖ. Δὲν θὰ ἔχῃ  καμμίαν σημασία ἐὰν θὰ τὸ πράξω ἢ ὄχι. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε στὴν σκέψι μου εἶναι ἤδη πραγματικότης.

Δὲν γίνεται νὰ φανταστῶ πὼς πράττω κάτι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ πράξουν ἄλλοι εἰς βᾶρος μου.

Δῆλα δή, ἡ σκέψις μου παραμένει ὡς φίλτρον γιὰ τὴν πραγματικότητά μου. Γιὰ τὸ τώρα καὶ τὸ αὔριο.

Μὲ τὸν ἴδιον τρόπο ἔχω μέσα μου δομήσει τὸ αὔριο τῆς Πατρίδος μου.

Ἕνας κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξι, τὸ ἔχω δηλώσει ἤδη αὐτό!

Σὲ κάποιων τὴν ἀντίληψι ἴσως νὰ φανῇ παράλογη μία τέτοια τοποθέτησις. Ἴσως νὰ φαντάζῃ ὀξύμωρη ἡ δική μου θεώρησις.

Ἐὰν ὅμως τὸ ἀναγάγουν στὸ «ἐδῶ καὶ τώρα» τους, ἐὰν ἀναλογιστοῦν τὰ δικά τους βήματα, ἐὰν τὰ συνδυάσουν μὲ αὐτὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουν, ἴσως νὰ κατανοήσουν ὅσα ἰσχυρίζομαι!

Ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦμε τώρα, εἶναι ἀποτέλεσμα στάσεως, σκέψεων κι ἐπιλογῶν ποὺ ἐμεῖς κάναμε ἐχθές.

Ἡ ζωὴ ποὺ θὰ ζήσουμε αὔριο εἶναι ἀποτέλεσμα δικῶν μας τωρινῶν σκέψεων, εἰκόνων καὶ ὀραματισμῶν.

Τὸ ἐὰν θὰ πετύχουμε ἢ ὄχι αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε, ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ ἐμᾶς.

Τὰ πάντα ἐξαρτῶνται μόνον ἀπὸ ἐμάς! Καὶ τὰ καλά καὶ τὰ κακά!

Εἶναι θέμα συνειδητοποιήσεως.

Φιλονόη.