Με το νέο του άρθρο στην Καθημερινή αποκαλεί περιφρονητικά την Ελλάδα «ελλαδικό κρατίδιο» και ένθερμα συστήνει το εθνομηδενιστικό βιβλίο κάποιου συγγραφέα, το οποίο, αν είχε χρήματα, λέει, θα το χάριζε σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ευτυχώς που δεν έχει!
Μα αν το βιβλίο έχει όντως τόοοσο μεγάλη αξία όση ο κ. Γιανναράς του αποδίδει, τότε γιατί δεν το σχολιάζει λεπτομερώς ο ίδιος, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, για να το αναρτήσει στο Internet απ’ όπου όλοι οι μαθητές θα μπορούν να το κατεβάζουν δωρεάν και να μαθαίνουν για την ελληνική «φαυλοκρατία» την οποία καταγγέλλει, ώστε να τρέχουν να σωθούν σε άλλες χώρες που είναι “ενάρετες”;
Κοίτα να δεις, φίλε μου τι μας έχει βρει! Εκεί που παλεύουμε με νύχια και με δόντια, με αυτοθυσία και πολύ πόνο, να βάλουμε ένα λιθαράκι, να προσθέσουμε λίγο τσιμέντο σύνεσης και αγάπης, για ν’ αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση του οικοδομήματος της χώρας μας, έρχονται κάποιοι συγγραφείς και “φιλόσοφοι”, σαν τον κ. Γιανναρά, να γκρεμίσουν με κάτι τέτοια βιβλία και άρθρα ό,τι έχει απομείνει όρθιο!
Ο κ. Γιανναράς μας είπε, ή το είπε ο συγγραφέας που θαυμάζει και υιοθετεί τις απόψεις του, ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα «Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ήταν δάνειο σχήμα, “κάλπικο δάνειον”.
Οι Έλληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς.»
“Κάλπικο δάνειο”, λοιπόν, το Eλληνικό κράτος, η πατρίδα μας! Δηλαδή το εθνικό κράτος δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, ανάγκη που έχει έμφυτη ο κάθε λαός; Και ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να διερμηνεύσουν σωστά ποιες ήταν οι ανάγκες των Ελλήνων του 1821; Ώστε η ίδρυση εθνικού κράτους δεν συνδεόταν με τους «ιστορικούς εθισμούς» του Έλληνα; Και ποιοι ήταν οι «ιστορικοί εθισμοί» του Έλληνα που ήρθε να διαταράξει η ίδρυση εθνικού κράτους; Οι εθισμοί της υποτέλειας; Κι επειδή οι Έλληνες δεν είχαν εμπειρία κράτους, δεν έπρεπε ποτέ ν’ αποκτήσουν; Δεν έπρεπε ποτέ να σηκώσουν κεφάλι και ν’ αποκτήσουν την ελευθερία τους και δικό τους κράτος; Το Ισραήλ είχε εμπειρία κράτους; Οι Παλαιστίνιοι έχουν; Η FYROM είχε; Οι Αμερικανοί είχαν πριν από 200 χρόνια;
Βρε ύπαγε οπίσω μου Σατανά! Γέμισε ο τόπος από εφιάλτες-προδότες! Κάτι μου μυρίζει έντονα προπαγάνδα παγκοσμιοποίησης εδώ… Είπαν, «Έφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος»! Ώστε δημόσιος υπάλληλος ίσον Τούρκος κατά την άποψη του συγγραφέα και του κ. Γιανναρά. Απορώ και εξίσταμαι κ. καθηγητά με την κουφότητα τούτων των θέσεων. Και καθώς απεφάνθησαν οι δυο “σοφοί”, «Έτσι, το καινούργιο σχήμα του “εθνικού κράτους” ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Έλληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.»
Ώστε οι Έλληνες βλέπουν στην εξουσία τον “τούρκο αγά”, ε; Μα αν είναι έτσι, κι αφού μας είπαν ότι οι Έλληνες είναι εθισμένοι στην υποτέλεια, θα έπρεπε να σκύβουμε το κεφάλι στην εξουσία και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, μαζί κι αυτοί οι δύο. Φάσκουν και αντιφάσκουν ο συγγραφέας και ο κ. Γιανναράς. Ποιος ωφελείται με αυτό το βιβλίο, άραγε; Αναρωτήθηκε ο θεολογο-φιλόσοφος προτού το διαφημίσει; Προσφέρει τίποτα το θετικό στους νέους, στους οποίους ο ίδιος είπε πως θα ήθελε να το χαρίσει, αν είχε χρήματα; Προσφέρει ελπίδα; Προσφέρει αυτοεκτίμηση; Εμπνέει ιδανικά; Κάνει κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση; Δίνει λύσεις; Και ποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους όταν διαβάσουν μια τέτοια εθνομηδενιστική ανάλυση; Ποιοι θα το εκμεταλλευτούν εις βάρος μας;
Δε βρίσκω άλλα λόγια για να εκφράσω τη θλίψη και τον αποτροπιασμό μου, κυρίως για τον κ. Γιανναρά, από τον οποίο ο κόσμος περιμένει κάτι καλύτερο. Κρίμα στις ακαδημαϊκές περγαμηνές του…
( Μαρία Σεφέρου - olympia.gr)
«Ιδιωτική αντίσταση»
Οι κατά Κυριακήν επιφυλλίδες του κυρίου Χρήστου Γιανναρά δεν είναι καθόλου ασήμαντος και περιθωριακός λόγος, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται («Καθημερινή» 16.1.2011), πολύ περισσότερο δεν είναι «ιδιώτης λόγος» όπως επίσης δηλώνει, ατρόμητος μπροστά στις ενδεχόμενες ή και κακόβουλες, παραναγνώσεις. Ο κύριος Χρήστος Γιανναράς δημοσιολογεί συστηματικά και κατά κανόνα αξιωματικά, σε αδιάσπαστη ροή χρόνου, ασκεί δηλαδή εκ των πραγμάτων εξουσία.
Η υπόρρητη θυσιαστική του τάση αξίζει να προσεχτεί: «Διαχειριζόμαστε την επιβίωση της γλώσσας, επομένως τη διάκριση τι είναι ποίηση και τι δεν είναι, τι είναι λογοτεχνία και τι σκαριφήματα εντυπωσιασμού. Διαχειριζόμαστε τη διάσωση της διάκρισης ποιοτήτων στη χρήση της Ελληνίδας γλώσσας, της ανυπότακτης σε μεταπρατισμό λειτουργίας φιλόσοφου λόγου, διάσωση ασυμβίβαστων απαιτήσεων αλήθειας όχι χρήσιμων σκοπιμοτήτων». Ποιοι; «Πολλοί, κυρίως άτομα, λιγότερο θεσμοί».
Ο συλλογισμός, σωτηριολογικού πνεύματος, με αιφνιδιάζει, πολύ περισσότερο που αυτός που τον διατυπώνει φαίνεται να νιώθει ιδιαιτέρως άνετα μέσα σ’ αυτόν. Η συνέχεια φυσικά είναι τούτη: «Οταν σε καμιά απολύτως πτυχή του συλλογικού μας βίου δεν λειτουργεί πια διάκριση ποιοτήτων και υπεράσπιση του χαρίσματος, γιατί να αποτελέσουν αξαίρεση τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών;».
Ετσι ακριβώς. Και τόσο μόνο. Κεραυνός εν αιθρία. Χωρίς καμιά άλλη λεπτομέρεια ή πληροφορία. Ούτε καν υποψία μνείας όσων αποδέχτηκαν τα κατάπτυστα αυτά βραβεία. Υπάρχει και συνέχεια: «θα αντιτάξει λοιπόν ο ιδιώτης (ο κύριος Χρήστος Γιανναράς) στις ποιητικές επιλογές της Ακαδημίας την αναιδέστατη, αλλά διψασμένη για ποιότητα, δική του προτίμηση». Και την παραθέτει. Ονομαστί. «Τα βραβεία της ιδιωτικής του αντίστασης».
Πειθόμενος στη σταθερή παράκληση της στήλης για συντομία σταματάω εδώ, συμφωνώντας εν κατακλείδι, απολύτως με τον επιφυλλιδογράφο σας ως προς τον αναιδέστατο χαρακτήρα της παρέμβασής του.
Θανασης Βαλτινος / Ακαδημαϊκός
Μα αν το βιβλίο έχει όντως τόοοσο μεγάλη αξία όση ο κ. Γιανναράς του αποδίδει, τότε γιατί δεν το σχολιάζει λεπτομερώς ο ίδιος, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, για να το αναρτήσει στο Internet απ’ όπου όλοι οι μαθητές θα μπορούν να το κατεβάζουν δωρεάν και να μαθαίνουν για την ελληνική «φαυλοκρατία» την οποία καταγγέλλει, ώστε να τρέχουν να σωθούν σε άλλες χώρες που είναι “ενάρετες”;
Κοίτα να δεις, φίλε μου τι μας έχει βρει! Εκεί που παλεύουμε με νύχια και με δόντια, με αυτοθυσία και πολύ πόνο, να βάλουμε ένα λιθαράκι, να προσθέσουμε λίγο τσιμέντο σύνεσης και αγάπης, για ν’ αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση του οικοδομήματος της χώρας μας, έρχονται κάποιοι συγγραφείς και “φιλόσοφοι”, σαν τον κ. Γιανναρά, να γκρεμίσουν με κάτι τέτοια βιβλία και άρθρα ό,τι έχει απομείνει όρθιο!
Ο κ. Γιανναράς μας είπε, ή το είπε ο συγγραφέας που θαυμάζει και υιοθετεί τις απόψεις του, ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα «Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ήταν δάνειο σχήμα, “κάλπικο δάνειον”.
Οι Έλληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς.»
“Κάλπικο δάνειο”, λοιπόν, το Eλληνικό κράτος, η πατρίδα μας! Δηλαδή το εθνικό κράτος δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, ανάγκη που έχει έμφυτη ο κάθε λαός; Και ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να διερμηνεύσουν σωστά ποιες ήταν οι ανάγκες των Ελλήνων του 1821; Ώστε η ίδρυση εθνικού κράτους δεν συνδεόταν με τους «ιστορικούς εθισμούς» του Έλληνα; Και ποιοι ήταν οι «ιστορικοί εθισμοί» του Έλληνα που ήρθε να διαταράξει η ίδρυση εθνικού κράτους; Οι εθισμοί της υποτέλειας; Κι επειδή οι Έλληνες δεν είχαν εμπειρία κράτους, δεν έπρεπε ποτέ ν’ αποκτήσουν; Δεν έπρεπε ποτέ να σηκώσουν κεφάλι και ν’ αποκτήσουν την ελευθερία τους και δικό τους κράτος; Το Ισραήλ είχε εμπειρία κράτους; Οι Παλαιστίνιοι έχουν; Η FYROM είχε; Οι Αμερικανοί είχαν πριν από 200 χρόνια;
Βρε ύπαγε οπίσω μου Σατανά! Γέμισε ο τόπος από εφιάλτες-προδότες! Κάτι μου μυρίζει έντονα προπαγάνδα παγκοσμιοποίησης εδώ… Είπαν, «Έφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος»! Ώστε δημόσιος υπάλληλος ίσον Τούρκος κατά την άποψη του συγγραφέα και του κ. Γιανναρά. Απορώ και εξίσταμαι κ. καθηγητά με την κουφότητα τούτων των θέσεων. Και καθώς απεφάνθησαν οι δυο “σοφοί”, «Έτσι, το καινούργιο σχήμα του “εθνικού κράτους” ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Έλληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.»
Ώστε οι Έλληνες βλέπουν στην εξουσία τον “τούρκο αγά”, ε; Μα αν είναι έτσι, κι αφού μας είπαν ότι οι Έλληνες είναι εθισμένοι στην υποτέλεια, θα έπρεπε να σκύβουμε το κεφάλι στην εξουσία και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, μαζί κι αυτοί οι δύο. Φάσκουν και αντιφάσκουν ο συγγραφέας και ο κ. Γιανναράς. Ποιος ωφελείται με αυτό το βιβλίο, άραγε; Αναρωτήθηκε ο θεολογο-φιλόσοφος προτού το διαφημίσει; Προσφέρει τίποτα το θετικό στους νέους, στους οποίους ο ίδιος είπε πως θα ήθελε να το χαρίσει, αν είχε χρήματα; Προσφέρει ελπίδα; Προσφέρει αυτοεκτίμηση; Εμπνέει ιδανικά; Κάνει κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση; Δίνει λύσεις; Και ποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους όταν διαβάσουν μια τέτοια εθνομηδενιστική ανάλυση; Ποιοι θα το εκμεταλλευτούν εις βάρος μας;
Δε βρίσκω άλλα λόγια για να εκφράσω τη θλίψη και τον αποτροπιασμό μου, κυρίως για τον κ. Γιανναρά, από τον οποίο ο κόσμος περιμένει κάτι καλύτερο. Κρίμα στις ακαδημαϊκές περγαμηνές του…
( Μαρία Σεφέρου - olympia.gr)
«Ιδιωτική αντίσταση»
Οι κατά Κυριακήν επιφυλλίδες του κυρίου Χρήστου Γιανναρά δεν είναι καθόλου ασήμαντος και περιθωριακός λόγος, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται («Καθημερινή» 16.1.2011), πολύ περισσότερο δεν είναι «ιδιώτης λόγος» όπως επίσης δηλώνει, ατρόμητος μπροστά στις ενδεχόμενες ή και κακόβουλες, παραναγνώσεις. Ο κύριος Χρήστος Γιανναράς δημοσιολογεί συστηματικά και κατά κανόνα αξιωματικά, σε αδιάσπαστη ροή χρόνου, ασκεί δηλαδή εκ των πραγμάτων εξουσία.
Η υπόρρητη θυσιαστική του τάση αξίζει να προσεχτεί: «Διαχειριζόμαστε την επιβίωση της γλώσσας, επομένως τη διάκριση τι είναι ποίηση και τι δεν είναι, τι είναι λογοτεχνία και τι σκαριφήματα εντυπωσιασμού. Διαχειριζόμαστε τη διάσωση της διάκρισης ποιοτήτων στη χρήση της Ελληνίδας γλώσσας, της ανυπότακτης σε μεταπρατισμό λειτουργίας φιλόσοφου λόγου, διάσωση ασυμβίβαστων απαιτήσεων αλήθειας όχι χρήσιμων σκοπιμοτήτων». Ποιοι; «Πολλοί, κυρίως άτομα, λιγότερο θεσμοί».
Ο συλλογισμός, σωτηριολογικού πνεύματος, με αιφνιδιάζει, πολύ περισσότερο που αυτός που τον διατυπώνει φαίνεται να νιώθει ιδιαιτέρως άνετα μέσα σ’ αυτόν. Η συνέχεια φυσικά είναι τούτη: «Οταν σε καμιά απολύτως πτυχή του συλλογικού μας βίου δεν λειτουργεί πια διάκριση ποιοτήτων και υπεράσπιση του χαρίσματος, γιατί να αποτελέσουν αξαίρεση τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών;».
Ετσι ακριβώς. Και τόσο μόνο. Κεραυνός εν αιθρία. Χωρίς καμιά άλλη λεπτομέρεια ή πληροφορία. Ούτε καν υποψία μνείας όσων αποδέχτηκαν τα κατάπτυστα αυτά βραβεία. Υπάρχει και συνέχεια: «θα αντιτάξει λοιπόν ο ιδιώτης (ο κύριος Χρήστος Γιανναράς) στις ποιητικές επιλογές της Ακαδημίας την αναιδέστατη, αλλά διψασμένη για ποιότητα, δική του προτίμηση». Και την παραθέτει. Ονομαστί. «Τα βραβεία της ιδιωτικής του αντίστασης».
Πειθόμενος στη σταθερή παράκληση της στήλης για συντομία σταματάω εδώ, συμφωνώντας εν κατακλείδι, απολύτως με τον επιφυλλιδογράφο σας ως προς τον αναιδέστατο χαρακτήρα της παρέμβασής του.
Θανασης Βαλτινος / Ακαδημαϊκός
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.