Μπροστά σ’ αυτό το τεράστιο υλιστικό κύμα που, σήμερα, σαρώνει κυριολεκτικώς τις αξίες που επί αιώνες, επί χιλιάδες έτη κράτησαν όρθιο τον Άνθρωπο, ώρες – ώρες νοιώθω ότι αφ’ ενός ματαιοπονώ κι αφ’ ετέρου ότι αεροβατώ. Ναι, Φίλοι μου!..
Πολύ περισσότερο όταν αντικρύζω πολλούς από τους γύρω μου να μη συζητούν, να μη σκέπτονται τίποτε διαφορετικό από την ικανοποίησι του βασικού ενστίκτου τους, ό,τι δηλαδή αφορά στην, παντί τρόπω, κατάκτησι του «τροπαίου» του πλούτου και εν ταυτώ την ένταξί τουςστην πιο ψηλή κορφή του πανηδονισμού.
Από ανθρώπινες αξίες του τύπου «καλλιέργεια πνεύματος» κατά συνέπειαν και «καλλιέργεια ψυχής», «αγάπη», «φιλία», «θρησκεία», «πατρίδα» κι αν θέλετε γενικότερα από διάθεσι αναζητήσεως αληθειών που συνεπάγονται της υπάρξεώς μας – πέραν της ζωικής μας ιδιότητος – σ’ αυτό τον κόσμο, στους περισσότερους διαπιστώνω πως είναι στοιχεία υπό εξαφάνισιν. Να μην πω ότι ΗΔΗ έχουν εξαφανισθεί.
Και υπό την έννοιαν αυτή τόσον εγώ όπως και μερικοί άλλοι εξ ημών και υμών μάλλον συνιστούμε, με τις σκέψεις και τις γραφές μας, ένα είδος Δον Κιχώτη που κονταροχτυπιέται με ανεμόμυλους. Ένα είδος προς εξαφάνιση που εξακολουθεί, αγκομαχώντας πλέον να επιβάλει Αρχές γεμάτες, απ’ άκρου εις άκρον, ΟΥΤΟΠΙΑ. Ή μάλλον σκέψεις και τρόπο ζωής που ανήκουν σε άλλο κόσμο. Δεν είναι τυχαία αυτά τα συμπεράσματα. Δεν είναι ξεσπάσματα της στιγμής. Είναι απόρροια πολλαπλών παρατηρήσεων και εκτιμήσεων σε βάθος χρόνου. Ο Δαρβινισμός και κατά προέκτασιν ο Υλισμός βρίσκονται σε πλήρη έκφανση και έξαρση.
Οι άνθρωποι γύρω μου κινούνται κάτω από τον τροπικό του χρυσού, στον αιώνα των εταιρειών ανωνύμου ευθύνης. Και – όπως είπα – με στόχο ΜΟΝΟΝ την ικανοποίηση των ενστίκτων τους. Όπως ακριβώς τα ζώα. Περί άλλων… άκρα του τάφου σιωπή.
Ποίων «άλλων», ίσως με ρωτήσει κάποιος. Απαντώ αποφασιστικά και αντέχοντας λίγο ακόμη: Οι Αρχές που μας διετήρησαν μέχρι τώρα. Η Πατρίδα, η Θρησκεία, η Οικογένεια, οι ανθρώπινες, γενικότερα, αναζητήσεις σε φιλοσοφικό και επιστημονικό επίπεδο. Ουχί, πάντως, τα… ιδεώδη που μας διδάσκει σήμερα ο απόλυτος Υλισμός.
Το θέμα, βεβαίως, είναι, βασικά, πολιτικό. Τι να πιστέψει, από πού να κρατηθεί ο σημερινός άνθρωπος, όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί που κυβερνούν ένας έκαστος τη χώρα του (και ειδικά στη δική μας) παντί τρόπω κατέστησαν τους λαούς τους απαθείς περί πάσαν αξία, επί παντός πνευματικού επιτεύγματος και πάσης κοσμοθεωρίας. Εδώ ακόμη και το τελευταίο οχυρό του (κάθε) ανθρώπου, η Θρησκεία εβλήθη και βάλλεται με κάθε τρόπο.
Παράδειγμα τρανό οι επιθέσεις που, από πολλού, δέχεται η δική μας Θρησκεία, η Ορθοδοξία. Πάνω από 700 αιρέσεις εδραίωσαν βήμα (με επικεφαλής, βεβαίως, την Σαηεντολογία) στην Ελλάδα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Ότι εμμέσως πλην σαφώς κατέστη «θρησκεία» για τους νέους μας κυρίως το ποδόσφαιρο; Δηλαδή το κλωτσοσκούφι; Ότι τα περίφημα Μέσα Επικοινωνίας, πρωτίστως η Τηλοψία, διδάσκουν την ξετσιπωσιά, την ανοησία, την αγραμματοσύνη και το κουτσομπολιό; Ότι, από την άλλη πλευρά, ατύπως επετράπη στα ναρκωτικά και στο έγκλημα να κυριαρχήσουν στην Κοινωνία;
Πώς λοιπόν να μην παραδεχθώ ότι κάθε άρθρο μου, κάθε ανάλυση, κάθε πνευματική προσπάθειά μου πήγε χαμένη; Πώς να μην αποδεχθώ την ήττα μου και εν ταυτώ την ήττα όλων ημών και υμών (των ολίγων) που αναλώσαμε κάθε πνευματική δυνατότητα που αποκτήσαμε διά του χρόνου, προκειμένου να προσφέρουμε κάτι, έστω λίγο, στην πνευματική ανοικοδόμηση της κοινωνίας;
Ας με συγχωρήσει ο Αναγνώστης γι’ αυτό το ξέσπασμά μου. Δεν πρέπει να συμβάλλω στην απογοήτευση και την απελπισία. Διότι αυτό θέλουν οι ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ.
Ξέρετε, εκείνοι που, από πολλού, επιδιώκουν την υποδούλωση του Ανθρώπου.
Είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω αυτών που διορίζουν κυβερνήτες σε κάθε μία χώρα – μεταξύ των οποίων και στη δική μας.
Ας είναι. Λένε πως το «χούι» δεν αλλάζει. Έστω και απογοητευμένος απ’ όσα διαπιστώνω, εγώ θα συνεχίσω. Έτσι, σαν τον Δον Κιχώτη του υπέροχου Μ. Θερβάντες.
Έχετε διαβάσει τον Δον Κιχώτη; Αν όχι, διαβάστε τον. Αξίζει τον κόπο. Θα διαπιστώσετε ότι οι ομοιότητες με ό,τι συμβαίνει σήμερα μέσα στην κοινωνία την δική μας, αλλά και αλλαχού, είναι καταπληκτικές.
Παρά δε τη δική μου εξάντλησι και εν πολλοίς απογοήτευσι, παροτρύνω υμάς – και ειδικά τους νεώτερους – να αγωνισθούν με σθένος και πίστη για τις αξίες που λησμονούνται από τους πολλούς. Τις αξίες που προανέφερα και που διετήρησαν στον Άνθρωπο την ελπίδα ότι δεν είναι ένα ναυάγιο – όπως είπε, κάποια στιγμή, ο περίφημος Λούθηρος Κίνγκ!..
Υ.Γ.: Το κείμενό μου αυτό, αφιερώνεται στη μνήμη του φίλου και συναδέλφου Αποστόλη Καψάλη.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πολύ περισσότερο όταν αντικρύζω πολλούς από τους γύρω μου να μη συζητούν, να μη σκέπτονται τίποτε διαφορετικό από την ικανοποίησι του βασικού ενστίκτου τους, ό,τι δηλαδή αφορά στην, παντί τρόπω, κατάκτησι του «τροπαίου» του πλούτου και εν ταυτώ την ένταξί τουςστην πιο ψηλή κορφή του πανηδονισμού.
Από ανθρώπινες αξίες του τύπου «καλλιέργεια πνεύματος» κατά συνέπειαν και «καλλιέργεια ψυχής», «αγάπη», «φιλία», «θρησκεία», «πατρίδα» κι αν θέλετε γενικότερα από διάθεσι αναζητήσεως αληθειών που συνεπάγονται της υπάρξεώς μας – πέραν της ζωικής μας ιδιότητος – σ’ αυτό τον κόσμο, στους περισσότερους διαπιστώνω πως είναι στοιχεία υπό εξαφάνισιν. Να μην πω ότι ΗΔΗ έχουν εξαφανισθεί.
Και υπό την έννοιαν αυτή τόσον εγώ όπως και μερικοί άλλοι εξ ημών και υμών μάλλον συνιστούμε, με τις σκέψεις και τις γραφές μας, ένα είδος Δον Κιχώτη που κονταροχτυπιέται με ανεμόμυλους. Ένα είδος προς εξαφάνιση που εξακολουθεί, αγκομαχώντας πλέον να επιβάλει Αρχές γεμάτες, απ’ άκρου εις άκρον, ΟΥΤΟΠΙΑ. Ή μάλλον σκέψεις και τρόπο ζωής που ανήκουν σε άλλο κόσμο. Δεν είναι τυχαία αυτά τα συμπεράσματα. Δεν είναι ξεσπάσματα της στιγμής. Είναι απόρροια πολλαπλών παρατηρήσεων και εκτιμήσεων σε βάθος χρόνου. Ο Δαρβινισμός και κατά προέκτασιν ο Υλισμός βρίσκονται σε πλήρη έκφανση και έξαρση.
Οι άνθρωποι γύρω μου κινούνται κάτω από τον τροπικό του χρυσού, στον αιώνα των εταιρειών ανωνύμου ευθύνης. Και – όπως είπα – με στόχο ΜΟΝΟΝ την ικανοποίηση των ενστίκτων τους. Όπως ακριβώς τα ζώα. Περί άλλων… άκρα του τάφου σιωπή.
Ποίων «άλλων», ίσως με ρωτήσει κάποιος. Απαντώ αποφασιστικά και αντέχοντας λίγο ακόμη: Οι Αρχές που μας διετήρησαν μέχρι τώρα. Η Πατρίδα, η Θρησκεία, η Οικογένεια, οι ανθρώπινες, γενικότερα, αναζητήσεις σε φιλοσοφικό και επιστημονικό επίπεδο. Ουχί, πάντως, τα… ιδεώδη που μας διδάσκει σήμερα ο απόλυτος Υλισμός.
Το θέμα, βεβαίως, είναι, βασικά, πολιτικό. Τι να πιστέψει, από πού να κρατηθεί ο σημερινός άνθρωπος, όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί που κυβερνούν ένας έκαστος τη χώρα του (και ειδικά στη δική μας) παντί τρόπω κατέστησαν τους λαούς τους απαθείς περί πάσαν αξία, επί παντός πνευματικού επιτεύγματος και πάσης κοσμοθεωρίας. Εδώ ακόμη και το τελευταίο οχυρό του (κάθε) ανθρώπου, η Θρησκεία εβλήθη και βάλλεται με κάθε τρόπο.
Παράδειγμα τρανό οι επιθέσεις που, από πολλού, δέχεται η δική μας Θρησκεία, η Ορθοδοξία. Πάνω από 700 αιρέσεις εδραίωσαν βήμα (με επικεφαλής, βεβαίως, την Σαηεντολογία) στην Ελλάδα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Ότι εμμέσως πλην σαφώς κατέστη «θρησκεία» για τους νέους μας κυρίως το ποδόσφαιρο; Δηλαδή το κλωτσοσκούφι; Ότι τα περίφημα Μέσα Επικοινωνίας, πρωτίστως η Τηλοψία, διδάσκουν την ξετσιπωσιά, την ανοησία, την αγραμματοσύνη και το κουτσομπολιό; Ότι, από την άλλη πλευρά, ατύπως επετράπη στα ναρκωτικά και στο έγκλημα να κυριαρχήσουν στην Κοινωνία;
Πώς λοιπόν να μην παραδεχθώ ότι κάθε άρθρο μου, κάθε ανάλυση, κάθε πνευματική προσπάθειά μου πήγε χαμένη; Πώς να μην αποδεχθώ την ήττα μου και εν ταυτώ την ήττα όλων ημών και υμών (των ολίγων) που αναλώσαμε κάθε πνευματική δυνατότητα που αποκτήσαμε διά του χρόνου, προκειμένου να προσφέρουμε κάτι, έστω λίγο, στην πνευματική ανοικοδόμηση της κοινωνίας;
Ας με συγχωρήσει ο Αναγνώστης γι’ αυτό το ξέσπασμά μου. Δεν πρέπει να συμβάλλω στην απογοήτευση και την απελπισία. Διότι αυτό θέλουν οι ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ.
Ξέρετε, εκείνοι που, από πολλού, επιδιώκουν την υποδούλωση του Ανθρώπου.
Είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω αυτών που διορίζουν κυβερνήτες σε κάθε μία χώρα – μεταξύ των οποίων και στη δική μας.
Ας είναι. Λένε πως το «χούι» δεν αλλάζει. Έστω και απογοητευμένος απ’ όσα διαπιστώνω, εγώ θα συνεχίσω. Έτσι, σαν τον Δον Κιχώτη του υπέροχου Μ. Θερβάντες.
Έχετε διαβάσει τον Δον Κιχώτη; Αν όχι, διαβάστε τον. Αξίζει τον κόπο. Θα διαπιστώσετε ότι οι ομοιότητες με ό,τι συμβαίνει σήμερα μέσα στην κοινωνία την δική μας, αλλά και αλλαχού, είναι καταπληκτικές.
Παρά δε τη δική μου εξάντλησι και εν πολλοίς απογοήτευσι, παροτρύνω υμάς – και ειδικά τους νεώτερους – να αγωνισθούν με σθένος και πίστη για τις αξίες που λησμονούνται από τους πολλούς. Τις αξίες που προανέφερα και που διετήρησαν στον Άνθρωπο την ελπίδα ότι δεν είναι ένα ναυάγιο – όπως είπε, κάποια στιγμή, ο περίφημος Λούθηρος Κίνγκ!..
Υ.Γ.: Το κείμενό μου αυτό, αφιερώνεται στη μνήμη του φίλου και συναδέλφου Αποστόλη Καψάλη.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.