Ένας προεδρικός χορός με νόημα

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τους στίχους του τραγουδιού «My Way», το οποίο διάλεξε ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος για να χορέψει στην πρώτη επίσημη εκδήλωση του Λευκού Οίκου, για την εκλογή του, και διαπίστωσα πως ήταν οι στίχοι που αντιπροσώπευαν το προφίλ του νέου Προέδρου.

Έχει μια κυβερνητική άποψη εντελώς διαφορετική από τους προκατόχους του. Έχει και μια προέλευση εντελώς διαφορετική από εκείνη των προκατόχων του. Το ίδιο -εντυπωσιακά διαφορετικά- είναι και το πρόγραμμα και το σλόγκαν που διάλεξε για τον προεκλογικό του αγώνα.

Κι εμείς εδώ, βρεθήκαμε σε μια ανάλογη θέση, δυο χρόνια πριν, όταν ο πρωθυπουργός μας, διακήρυξε ότι αυτός θα κάνει την διακυβέρνηση της χώρας με τον δικό του τρόπο (!),

• ότι θα επιμείνει, 
• ότι δεν θα γονατίσει από τις διεθνείς απάραδεκτες -και καθοδηγητικές προς νέα αδιέξοδα- πιέσεις 
• κι ότι θα απαλλάξει την πατρίδα μας από την ντροπή της υποταγής, του διεθνούς ελέγχου, της υποδούλωσης στην αλαζονεία των δανειστών κι εταίρων. 

Και μας ικανοποίησε όλους αυτή η διακήρυξη, γιατί όλοι αυτοί οι δανειστές-«φίλοι»

• δεν υπολόγισαν -στην αξιοπρέπεια και το φιλότιμό του- έναν λαό από τον οποίο φωτίστηκαν, πνευματοποιήθηκαν και συνεταιρίστηκαν μαζί του, αλλάτου
• υπαγόρευσαν πολιτικές και πρακτικές, που τον οδήγησαν στην οικονομική αφαίμαξη και πλήρες αδιέξοδο, και
• στην εργασιακή ασυδοσία των οικονομικών κολοσσών, 
• στην ανεργία των υψηλού επιπέδου εργαζομένων, 
• στον εγκλωβισμό μέσα στην πατρίδα μας κατακλυσμιαίων κυμάτων από μετανάστες που 
• η περίθαλψη και η φροντίδα τους γονάτισαν τις δομές της χώρας, 
• χωρίς να της αφήσουν κανένα περιθώριο μέριμνας για τους πολίτες και τον λαό της.

Οι διακηρύξεις του νέου -τότε- πρωθυπουργού μας, μας είχαν ενθουσιάσει όλους! Είχαμε αισθανθεί προς στιγμήν εθνικά υπερήφανοι, άτρωτοι μαχητές για ένα καλύτερο αύριο, μέχρι που μας οδήγησε σε μια εξευτελιστική υποταγή, χειρότερη από την προηγούμενη.

[Κι ήταν χειρότερη, γιατί αποδείχτηκε πως είχε μπεί στον στίβο της διακυβέρνησης, τουλάχιστον ανυποψίαστος για τους μηχανισμούς που στήριζαν το παιχνίδι της εξουσίας και του οικονομικού πολέμου επικράτησης. Δυστυχώς, η πολιτική εξουσία της χώρας μέχρι τότε δεν είχε σταθεί αντάξια των ευθυνών της. Και αντιστοίχως, η μέχρι τότε αντιπολίτευση μετερχόταν έναν αντίστοιχο πολιτικό αγώνα για την επικράτησή της στο πολιτικό σκηνικό. Ο πολιτικός αγώνας στην χώρα, γινόταν για πολλά χρόνια, ανάμεσα σε φατρίες που αγωνίζονταν για το πολιτικό γόητρο και το πολιτικό σκήπτρο. Δεν γινόταν, και δεν γίνεται, ακόμη και σήμερα,  πολιτικός αγώνας για την προοπτική της πολιτείας και της κοινωνίας.]

Κι όμως ο σημερινός πρωθυπουργός μας, που -εντελώς άκαιρα- απευχήθηκε να μας βρει το μεγάλο κακό να εκλεγεί ως πρόεδρος των ΗΠΑ ο κ. Ντ. Τραμπ, δεν μπόρεσε, αυτός ο ίδιος, να επιτύχει την πραγματοποίηση των ονείρων του. Των ονείρων που έλεγε πως είχε για την χώρα, και τα διακήρυσσε με ένα πλατύ χαμόγελο, καθώς πέτυχε να αναλάβει την διακυβέρνησή της.

Και το δικό μας το κακό, μας βρήκε! Να καταστεί και η κυβέρνηση της αριστεράς, ίδια με μια κυβέρνηση, σαν κι εκείνες που περάσανε κι αφήσανε αποκαΐδια. Μόνο που ετούτη η κυβέρνηση, δεν φτώχυνε μονάχα, αδυσώπητα, τον κόσμο, αλλά του σκότωσε και την ελπίδα. Κι αυτό, επειδή οι επιλογές της όχι μόνο αποτελούν αλυσιτελείς επαναλήψεις προηγούμενων επιλογών, αλλά, κυρίως, και επειδή γίνονται σε εποχές που πια δεν υπάρχουν οικονομικά, πραγματικά, εθνικά και κοινωνικά περιθώρια για ανεδαφικές επιλογές.

Και καλά, το να κυβερνήσει ο κ. Τραμπ την Αμερική με τον δικό του τρόπο (που λέει και το τραγούδι της γιορτής του), ό,τι και να κάνει για την χώρα του, βρίσκεται μακριά μας, κι επί τέλους, έχει δείξει στη ζωή του ότι έχει κάποιον τρόπο που αποδίδει, έστω και σε προσωπικό επίπεδο!

Το ερώτημα είναι: ο δικός μας ο τρόπος, αποδίδει; ή δεν μας ενδιαφέρει η αξιολόγηση των πεπραγμένων μας, αρκούμενοι μόνο στο οφίτσιο;

Σημείωση:

Eδώ βρήκα τους στίχους του τραγουδιού: – My Way

And now, the end is near;
And so I face the final curtain.
My friend, I'll say it clear,
I'll state my case, of which I'm certain. 

I've lived a life that's full.
I've traveled each and every highway;
And more, much more than this,
I did it my way. 

Regrets, I've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption. 

I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way. 

Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall;
And did it my way. 

I've loved, I've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing. 

To think I did all that;
And may I say - not in a shy way,
"Oh no, oh no not me,
I did it my way". 

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows -
And did it my way!

Yes, it was my way. 

[Songwriters: DUPRI, JERMAINE/SEAL, MANUEL LONNIE/RAYMOND, USHER
My Way lyrics © Sony/ATV Music Publishing LLC, Universal Music Publishing Group, BMG RIGHTS MANAGEMENT US, LLC, S U I S A, COOPERATIVE SOC. OF MUSIC AUTHORS & PUBLISHERS]