«Αμαρτίες πολιτικών παιδεύουσι λαόν»

Παραφράζοντας αυτή την πολύ γνωστή ρήση, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα : «Αμαρτίες πολιτικών παιδεύουσι λαόν.» καθως αν η χώρα μας βρέθηκε σήμερα στο χείλος του γκρεμού, κάτω από την Δαμόκλειο σπάθη μιας επικείμενης άναρχης χρεοκοπίας και με επιβεβαιωμένη την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, αυτό οφείλεται σε μία αλληλουχία σφαλμάτων, που διέπραξαν οι περισσότεροι πολιτικοί μας ηγέτες, καθ’ όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης .

Όλοι αυτοί οι διαχειριστές του Δημοσίου χρήματος, φρόντισαν επιμελώς να αυξήσουν υπέρμετρα, άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο, το δημόσιο εξωτερικό χρέος, με ένα κοινό στόχο, να δημιουργήσουν μία επίπλαστη και πρόσκαιρη ευημερία στον ελληνικό λαό, προκειμένου να αυξηθεί το πλήθος των ψηφοφόρων τους, για να εξασφαλίσουν μια πολύχρονη παραμονή στην εξουσία . Αυτή βέβαια η πράξη τους , πολύ επιεικώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί « σφάλμα», αφού στην περίπτωση αυτή διαφαίνεται σαφώς η σκοπιμότητα .

Όμως, εκτός από το γεγονός αυτό, που δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κανείς να αμφισβητήσει αν μελετήσει προσεκτικά την πορεία του εξωτερικού δημοσίου χρέους, καθ’ όλο το διάστημα της τελευταίας τεσσαρακονταετίας, οι πολιτικοί μας ηγέτες διέπραξαν και άλλα πολλά σφάλματα, τα οποία για να τα περιγράψει κανείς, θα χρειαστεί πάρα πολύ χώρο και χρόνο . Μερικά απ’ αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και εγκληματικά . Θα αναφέρω εδώ εκείνα που, κατά την δική μου άποψη, είναι τα πιο σημαντικά :

Θα ξεκινήσω από την χρονική περίοδο που κυβέρνησαν την χώρα μας οι “εκσυγχρονιστές” . Εκείνη την εποχή, η κυβερνητική προπαγάνδα, για την ισχυρή οικονομία και την ευημερία της χώρας μας, είχε ξεπεράσει ακόμα και την Γκεμπελική . Τα μεγάλα “επιτεύγματα” της κυβέρνησης εκείνης που διατηρήθηκε στην εξουσία μια ολόκληρη οκταετία, είναι κυρίως τρία :

1. Η ανακατανομή του πλούτου, την οποία πέτυχε με την πλεκτάνη του χρηματιστηρίου, μεταφέροντας το υστέρημα μεγάλου πλήθους αφελών πολιτών και τα αποθεματικά των ταμείων των συνταξιοδοτικών φορέων, στα θησαυροφυλάκια του ντόπιου και ξένου οικονομικού κατεστημένου . 
2. Η μετανάστευση των μεγαλυτέρων ελληνικών βιομηχανικών μονάδων της χώρας μας, με την συνεπακόλουθη αύξηση των εισαγωγών των αντιστοίχων βιομηχανικών προϊόντων και 
3. Η εισδοχή της χώρας μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Μια ένωση στην οποία συμμετέχουν οι ευρωπαϊκές βιομηχανικές χώρες με τις ισχυρότερες οικονομίες . Αυτό το “επίτευγμα” είναι και το πλέον αξιοθαύμαστο, αν αναλογιστεί κανείς ότι, εκείνη την εποχή, το δημόσιο εξωτερικό χρέος της χώρας μας ήταν 105% του ΑΕΠ, πολύ υψηλότερο από το 60%, που είχε καθοριστεί από την συνθήκη του Μάαστριχτ, για να είναι επιτρεπτή η συμμετοχή μιας χώρας στην ΟΝΕ . 

Η συμβολή των δύο πρώτων επιτευγμάτων στον “εκσυγχρονισμό” της χώρας μας ήταν άμεση . Όσο για το τρίτο, τώρα φάνηκε ξεκάθαρα και ολοκληρωτικά το μέγεθος της συμβολής του, μετά την πρόσφατη δραματική εξέλιξη του μεταναστευτικού προβλήματος, που το θεμελίωσε η κυβέρνηση αυτή των “εκσυγχρονιστών”, με την απαράδεκτη, αντεθνική και δουλοπρεπή της υπογραφή των συνθηκών του Δουβλίνου .

Η επόμενη κυβέρνηση, που διαδέχτηκε τους” εκσυγχρονιστές”, κατάφερε μέσα στα πεντέμισι χρόνια που κρατήθηκε στην εξουσία, να αυξήσει το δημόσιο εξωτερικό χρέος κατά 116 δισεκατομμύρια ευρώ, να μετατρέψει τα εναπομείναντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, σε δομημένα ομόλογα, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την συνταξιοδοτική τους ικανότητα και να μεταβιβάσει στον νέο πρωθυπουργό, στον οποίο παρέδωσε την σκυτάλη της εξουσίας, την υποχρέωση της επανίδρυσης του κράτους, την οποία είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό, αλλά είχε ξεχάσει να την πραγματοποιήσει .

Ο πρωθυπουργός εκείνος, που ανήλθε στην εξουσία τον Οκτώβριο του 2009, διέπραξε ένα από τα μεγαλύτερα “επιτεύγματα”, γιατί είχε την φαεινή ιδέα να αναθέσει την επίλυση του οικονομικού αδιεξόδου, στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα μας , μετά από τον ξέφρενο υπερδανεισμό, που του κληροδότησαν οι προγενέστεροι κυβερνήτες μας, στη φιλανθρωπική αυτή τριμελή οργάνωση των δανειστών, η οποία έγινε σε μας πολύ γνωστή με το όνομα «τρόικα» .

Οι δύο επόμενες κυβερνήσεις, η τρικομματική και εν συνεχεία η δικομματική, όσο και η σημερινή, που ανέλαβαν, ως εθνοσωτήριες, να διασώσουν την χώρα από τις τραγικές συνέπειες που θα είχε γι’ αυτήν η μοιραία απόφαση που έλαβε ο πρωθυπουργός στο Καστελόριζο το 2010, διέπραξαν και αυτές ουκ ολίγα σφάλματα, με αποτέλεσμα να την οδηγήσουν στο σημερινό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο .

Όλα αυτά τα σφάλματα, που διέπραξαν οι πολιτικοί μας ηγέτες, διαδοχικά στη διαχείριση της εξουσίας, λόγο ανικανότητας ή κομματικής σκοπιμότητας, συνετέλεσαν αθροιστικά στην τραγωδία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η χώρα μας, με τις γνωστές, μη αναστρέψιμες οικονομικές και ανθρωπιστικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό .

Όμως, παρόλο ότι ο λαός έχει υποστεί όλα αυτά τα δεινά, λόγω της μεγαλοψυχίας του, ή μιας ανεξήγητης υποταγής του στους πολιτικούς, κατέταξε αυτά τα τερατώδη σφάλματά τους στις αμαρτίες και τους άφησε να τους κρίνει μόνο ο Θεός, που ως γνωστόν δεν είναι ποτέ τιμωρός .

Αιμίλιος Κομίνης

Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός