Λήθη...

Εγκλωβισμένοι στα σατέν κάγκελα της μισαλλοδοξίας και της προπαγανδιστικής πορείας μας ως λαός, ερμηνεύουμε σημαίνουσες έννοιες με βαυκαλιστικά νοήματα και μεταμφιεζόμαστε σε δούλους του είναι μας.

Ερωτευτήκαμε το ψυχικό κενό που μας προσφέρει η άψυχη καθημερινότητά μας και συνηθίσαμε να βουλιάζουμε καθημερινά στις φτιαχτές συνειδήσεις μας. Φτάσαμε στο σημείο να δηλώνουμε εραστές με την απανθρωπιά και να ενστερνιζόμαστε επί τακτικής βάσης την αδιαφορία για τη ζωή μας, όπως και την απάθεια για τους άλλους.

Δε μας νοιάζει για εμάς. Το «εμείς» δεν είναι το «εγώ». Είναι το «όλοι». Αφού καθίσαμε αναπαυτικά στις ωραίες πολυθρόνες της συνηθισμένης μας ζωής, προβάλαμε ως δικαιολογία την παγκοσμιοποίηση και την δήθεν ελευθερία λόγου και έκφρασης (δήθεν λόγω λανθασμένης ερμηνείας, αντίληψης και κατανόησης των εννοιών αυτών) και αφήσαμε τα σημαντικά για τους άλλους.

Πού είναι η ανθρωπιά μας όταν άτομα ακριβώς σαν εμάς πεθαίνουν καθημερινά λόγω άθλιων συνθηκών διαβίωσης και πολιτικών συμφερόντων; Γιατί συνηθίσαμε να ακούμε στις ειδήσεις τίτλους τύπου «Βρέθηκαν ακόμη 47 νεκροί στο Αιγαίο, μεταξύ τους και 9 βρέφη» και να μη συνταράζεται ολόκληρό μας το είναι; Γιατί δεχόμαστε ως κοινωνία αυτά τα συμβάντα και παραιτούμαστε από τον αγώνα για τα Δικαιώματά μας και των άλλων;

Ποιοι είναι οι λόγοι γέννησης τέτοιων τεραστίων διαστάσεων αναισθησίας; Μας ικανοποιεί το βόλεμα! Δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε τη συνείδησή μας (παρόλο που αυτή αν και πολτοποιημένη θα έπρεπε να μας θυμίζει την έννοια της λέξης «άνθρωπος») γιατί κάτι τέτοιο θα ταρακουνούσε τους τόσο αναπτυσσόμενους ρυθμούς της ζωής μας.

Τελικά δεν έχουν αξία οι λόγοι. Αξία έχει το αποτέλεσμα. Αυτό το απάνθρωπο αποτέλεσμα που μας ώθησε στο να θεωρούμε αλληλεγγύη το πέταγμα της σκέψης μας στον φτωχό και ανήμπορο πληθυσμό, στον άστεγο, στον κακοποιημένο, στον άρρωστο, στον φυλακισμένο.

Αρνούμαστε να ανοίξουμε τα μάτια μας, ενώ μπορούμε. Ακριβώς εδώ στηρίζεται και μετεμψυχώνεται η πηγή της απανθρωπιάς. Και ακριβώς εδώ διερωτώμαι τι πήγε στραβά με τον άνθρωπο και τη συνείδησή του, και οι πράξεις του είναι τόσο αδιάφορες ως προς τον εαυτό του και τον περίγυρό του.

Νάγια Χριστοδούλου