Σε μία επίσκεψη στις πυραμίδες της Γκίζας, σίγουρα θα δημιουργούνταν το ερώτημα μέσα μας πως μπόρεσε αυτός ο πανάρχαιος λαός να χτίσει αυτά τα τιτάνια κτίσματα, πως μπόρεσε να σηκώσει τους λίθους με βάρος πολλών τόνων; Καθώς θα αναρωτιόμασταν υπό το δέος της όψης τους, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι θα καταλήγαμε σε δύο συλλογιστικές απαντήσεις: Είτε θα παραδεχόμασταν την άγνοιά μας και θα καταλήγαμε ταπεινά πως δεν γνωρίζουμε την απάντηση ή θα πλάθαμε μέσα μας μια υπόθεση που δυστυχώς θα οργίαζε φαντασία και θα περιέπλεκε θειικές δυνάμεις και εξωγήινες τεχνολογίες.
Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα˙ αφού λοιπόν καταλήξουμε στις δύο πιθανές απαντήσεις, θα συνεχίσουμε την επίσκεψή μας πηγαίνοντας μάλλον σε κάποιο μουσείο να δούμε κάποιο άλλο αρχαίο εκπληκτικό τεχνούργημα. Καταλήγουμε λοιπόν πως στην θέα μιας μυστηριώδους εικόνας όπως την ανεξήγητη μέθοδο κτίσης των πυραμίδων θα υπάρξουν δύο ομάδες ανθρώπων, αυτών που δεν θα δώσουν απάντηση και αυτών που θα δώσουν μια απάντηση όμως φαντασιόπληκτη.
Εδώ θα ήθελα να αναλύσω αυτές τις δύο ομάδες, ξεκινώντας με την δεύτερη. Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος από την φύση του έχει την τάση να αναρωτιέται για τον κόσμο γύρω του και να προσπαθεί να τον καταλάβει και να τον εξηγήσει. Όμως οι άνθρωποι που βιάζονται να απαντήσουν, απαντούν με τρόπο που συχνά στερείται την φυσική λογική αλλά εμπλουτίζεται με υπερφυσική. Έτσι δεν έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν την σκέψη τους με ορθολογικούς συλλογισμούς, γιατί απλά ήδη έδωσαν κάποια απάντηση και φυσικά ανακάλεσαν όλες τις σχετιζόμενες κοσμοθεωρίες για να τεκμηριώσουν μια ψευδή αλήθεια –όπου ψευδή αλήθεια χαρακτηρίζω προσωπικά, οτιδήποτε υπερφυσικό καθώς θεωρώ πως όλα συμβαίνουν μόνο εντός της φύσης-. Νιώθουν λοιπόν ήδη έναν εξερευνητικό κορεσμό ως προς το θέμα αυτό, που τους κάνει πραγματικά στείρους για περαιτέρω μελέτη και αναζήτηση.
Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι που παραδέχονται αρχικά την άγνοιά τους είναι αυτοί που δεν προτρέχουν για την εύκολη και γρήγορη απάντηση. Φυσικά οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να χωριστούν σε επίσης δύο υποομάδες: Αυτοί που δέχονται την άγνοιά τους και δεν ξανακάνουν κάποια μετέπειτα σκέψη για το θέμα αυτό γιατί ίσως απλά δεν το θεωρούν αξιόλογο ή στερείται για αυτούς το απαραίτητο ενδιαφέρον, και αυτοί που θα συνεχίσουν τον συλλογισμό τους καθώς τους ενοχλεί το γεγονός της άγνοιας τους. Νιώθουν πως μπορούν και πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια κατανόησης ή έρευνας και εύκολα θα συμφωνούσαμε πως ο καλύτερος τρόπος τέτοιας προσπάθειας γίνεται μόνο υπό τον οίκο της επιστημονικής μεθοδολογίας, αναζήτησης και σκέψης.
Είναι λοιπόν η παραδοχή της άγνοιας μια αρετή με την έννοια ότι αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι για να οδηγηθεί κάποιος στο δρόμο της αληθινής απάντησης. Εύχομαι με αυτό το σύντομο συμπέρασμα να εκθρόνισα πολλούς ιδεολόγους που εκτός του ότι νομίζουν πως έχουν και πρέπει να έχουν άποψη για θέματα που δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς ειδήμονες, έχουν την πεποίθηση πως προσφέρουν καλό στο γένος, μεταδίδοντας και αναπαράγοντας φανταστικές και εμπνευσμένες υποθέσεις. Εδώ είναι σημαντικό να τονίσω πως υποθέσεις γίνονται και από τους επιστήμονες όμως με μια μείζον διαφορά, συμφωνούν πως είναι μια υπόθεση που στηρίζεται σε πιθανότητες και δεν έχουν πρόβλημα να εγκαταλείψουν την υπόθεση τους εάν πρόκειται να αντικατασταθεί από μια διαφορετική πιο πιθανή υπόθεση, καθώς εκτός από την παραδοχή της άγνοιας, οι πραγματικοί ερευνητές είναι προικισμένοι και με το αίσθημα της αμφισβήτησης, που δεν περιορίζεται από τίποτα και είναι πραγματικά αληθινό μόνο όταν αμφισβητείται οποιαδήποτε αυθεντία και φυσικά ο ταπεινός τους εαυτός.
Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα˙ αφού λοιπόν καταλήξουμε στις δύο πιθανές απαντήσεις, θα συνεχίσουμε την επίσκεψή μας πηγαίνοντας μάλλον σε κάποιο μουσείο να δούμε κάποιο άλλο αρχαίο εκπληκτικό τεχνούργημα. Καταλήγουμε λοιπόν πως στην θέα μιας μυστηριώδους εικόνας όπως την ανεξήγητη μέθοδο κτίσης των πυραμίδων θα υπάρξουν δύο ομάδες ανθρώπων, αυτών που δεν θα δώσουν απάντηση και αυτών που θα δώσουν μια απάντηση όμως φαντασιόπληκτη.
Εδώ θα ήθελα να αναλύσω αυτές τις δύο ομάδες, ξεκινώντας με την δεύτερη. Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος από την φύση του έχει την τάση να αναρωτιέται για τον κόσμο γύρω του και να προσπαθεί να τον καταλάβει και να τον εξηγήσει. Όμως οι άνθρωποι που βιάζονται να απαντήσουν, απαντούν με τρόπο που συχνά στερείται την φυσική λογική αλλά εμπλουτίζεται με υπερφυσική. Έτσι δεν έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν την σκέψη τους με ορθολογικούς συλλογισμούς, γιατί απλά ήδη έδωσαν κάποια απάντηση και φυσικά ανακάλεσαν όλες τις σχετιζόμενες κοσμοθεωρίες για να τεκμηριώσουν μια ψευδή αλήθεια –όπου ψευδή αλήθεια χαρακτηρίζω προσωπικά, οτιδήποτε υπερφυσικό καθώς θεωρώ πως όλα συμβαίνουν μόνο εντός της φύσης-. Νιώθουν λοιπόν ήδη έναν εξερευνητικό κορεσμό ως προς το θέμα αυτό, που τους κάνει πραγματικά στείρους για περαιτέρω μελέτη και αναζήτηση.
Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι που παραδέχονται αρχικά την άγνοιά τους είναι αυτοί που δεν προτρέχουν για την εύκολη και γρήγορη απάντηση. Φυσικά οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να χωριστούν σε επίσης δύο υποομάδες: Αυτοί που δέχονται την άγνοιά τους και δεν ξανακάνουν κάποια μετέπειτα σκέψη για το θέμα αυτό γιατί ίσως απλά δεν το θεωρούν αξιόλογο ή στερείται για αυτούς το απαραίτητο ενδιαφέρον, και αυτοί που θα συνεχίσουν τον συλλογισμό τους καθώς τους ενοχλεί το γεγονός της άγνοιας τους. Νιώθουν πως μπορούν και πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια κατανόησης ή έρευνας και εύκολα θα συμφωνούσαμε πως ο καλύτερος τρόπος τέτοιας προσπάθειας γίνεται μόνο υπό τον οίκο της επιστημονικής μεθοδολογίας, αναζήτησης και σκέψης.
Είναι λοιπόν η παραδοχή της άγνοιας μια αρετή με την έννοια ότι αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι για να οδηγηθεί κάποιος στο δρόμο της αληθινής απάντησης. Εύχομαι με αυτό το σύντομο συμπέρασμα να εκθρόνισα πολλούς ιδεολόγους που εκτός του ότι νομίζουν πως έχουν και πρέπει να έχουν άποψη για θέματα που δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς ειδήμονες, έχουν την πεποίθηση πως προσφέρουν καλό στο γένος, μεταδίδοντας και αναπαράγοντας φανταστικές και εμπνευσμένες υποθέσεις. Εδώ είναι σημαντικό να τονίσω πως υποθέσεις γίνονται και από τους επιστήμονες όμως με μια μείζον διαφορά, συμφωνούν πως είναι μια υπόθεση που στηρίζεται σε πιθανότητες και δεν έχουν πρόβλημα να εγκαταλείψουν την υπόθεση τους εάν πρόκειται να αντικατασταθεί από μια διαφορετική πιο πιθανή υπόθεση, καθώς εκτός από την παραδοχή της άγνοιας, οι πραγματικοί ερευνητές είναι προικισμένοι και με το αίσθημα της αμφισβήτησης, που δεν περιορίζεται από τίποτα και είναι πραγματικά αληθινό μόνο όταν αμφισβητείται οποιαδήποτε αυθεντία και φυσικά ο ταπεινός τους εαυτός.
Κειμενογράφος: Κωνσταντίνος Χνούδας (Google+)
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.