Διαβάζω στην από 23-12-16 εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας (όπως και να το λένε σήμερα) που αναφέρεται στην «Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων κατά το Σχολικό Έτος 2016-2017», ότι «Kατά το σχολικό έτος 2016-2017 υλοποιείται στα Γυμνάσια της χώρας Θεματική Εβδομάδα με τίτλο «Σώμα και Ταυτότητα. Ο θεσμός της θεματικής εβδομάδας αποσκοπεί στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μελών της σχολικής κοινότητας σε ζητήματα που άπτονται της Εκπαίδευσης για την Αειφόρο Ανάπτυξη και, κατά το τρέχον έτος, εστιάζει σε τρεις βασικούς άξονες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων και γ) τις έμφυλες ταυτότητες».
Η παρεχόμενη αιτολογία, πως
- «Η εστίαση του περιεχομένου της φετινής Θεματικής Εβδομάδας στα ζητήματα αυτά απορρέει από την κρίσιμη σημασία που αποκτούν κατά την αναπτυξιακή φάση της προεφηβείας και εφηβείας την οποία διέρχονται οι μαθητές/-τριες του Γυμνασίου, καθώς τα ζητήματα της διατροφής, των έμφυλων ταυτοτήτων και της ανάπτυξης εθιστικών συμπεριφορών συνδέονται άμεσα με την υπό διαμόρφωση σχέση των προέφηβων και έφηβων μαθητών/τριών με το σώμα τους, την αυτοεικόνα και αυτοαντίληψή τους και εν γένει με τον εαυτό τους, καθώς επίσης και με τους/τις συνομιλήκους/ες τους, αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο»,
Αυτό όμως, δεν είναι μέσα στους σκοπούς της εκπαίδευσης που ορίζει το Σύνταγμά μας. Θα μου πείτε: θα αλλάξουμε το Σύνταγμα, ώστε να συμφωνεί με την επικαιρότητα. Μα τότε δεν θα είναι Σύνταγμα, αλλά θα είναι ένα περιστασιακό συμφωνητικό. Κι αυτό θα πεί πως μας διαφεύγει η γνώση της ουσίας και του περιεχομένου που πρέπει να έχει ο Καταστατικός Χάρτης της Πολιτείας. Αυτός που χαρακτηρίζεται και θεμελιώδης Νόμος. Ένας τέτοιος Χάρτης, ένας τέτοιος Θεμελιώδης Νόμος, σε μια Πολιτεία, ιστορικά, μέχρι σήμερα, αποτελούσε την Σύνοψη της Ιστορίας ενός λαού και των Πεπραγμένων του, κι έβαζε τα θεμέλια για το μέλλον του. Συνήθως είχε μακρόχρονη ισχύ και εγγυήσεις σοβαρές για την αλλαγή του, που απαιτούσαν μάλιστα αρκετά στάδια για την ολοκλήρωσή της, ώστε να μην γίνεται μια περιστασιακή, και εν θερμώ μεταβολή, ούτε αναίρεση της ίδιας της Πολιτείας λόγω... συρμού!
Φαίνεται πως η αναίρεση της Πολιτείας αποτελεί εδώ και πολύ καιρό, εντεταλμένη υπηρεσία, που γίνεται με ... δημοκρατικές διαδικασίες, αφού διεξάγεται από πολλές εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά και από την τελευταία! Μια κυβέρνηση, που δημιουργήθηκε από παρά φύσιν κομματικές συνεργασίες... που -αφού ξέχασαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις- αγαστά πλέον συνεργάζονται στο να άγονται και να φέρονται πότε δεξιά και πότε αριστερά, αριστερότερα, αριστερότερα, ανεξέλεγκτα, αναπολόγητα και αυθαίρετα. Εξουθενωτικά για την μεσαία τάξη, εξοντωτικά για την παραγωγική και ανεπαίσθητα για το πολιτικό προσωπικό και την αστική τάξη.
Περαιτέρω η εγκύκλιος του υπουργού διατείνεται πως
- «η εστίαση της Θεματικής Εβδομάδας στους παραπάνω βασικούς άξονες αντλεί από την ευρύτερη σημασία που αποκτά για τους/τις μαθητές/τριες αυτής της ηλικίας, η κατάρριψη μύθων που συνδέονται με τη χρήση των ουσιών ή/και την υιοθέτηση «εξαρτητικών» συμπεριφορών και η ανάπτυξη δεξιοτήτων ζωής, λήψης αποφάσεων, αντίστασης στην πίεση των ομηλίκων, μείωσης του άγχους και θετικής αντιμετώπισης των καταστάσεων»,
Πόσο ατυχές είναι να εκπαιδευόμαστε στην ανικανότητα, στην αβουλία, και στην υποταγή μας στην μόδα της εποχής. Ακόμη και στην πολιτική μόδα. Πόσο απατηλό είναι να θεωρούμε την πολιτική ως την τρέχουσα επικράτηση πολιτικών συσχετισμών, αντί γι' αυτό που πραγματικά είναι. Ανάμεσα στους σκοπούς αυτούς, έτσι πρόχειρα, καταριθμώ:
- Την εν ευνομία και ευημερία των πολιτών διαχείριση όλων των ζητημάτων της Πολιτείας που ανάγονται στην οργάνωση και την ασφάλειά της, προκειμένου να ευοδώνονται οι τρέχοντες σκοποί της.
- Την ανάπτυξη των γραμμάτων και της τέχνης ώστε να παιδαγωγούνται τόσο οι πολίτες όσο και οι άρχοντες στα ιδεώδη του ανθρώπινου πνεύματος. Και πέραν αυτών
- την αναζήτηση νέων οριζόντων ανάπτυξης, συνεργασίας, συνύπαρξης. Νέων μέσων και τρόπων ευημερίας και πρόνοιας.
- Αν θεμέλιο για όλα αυτά, δεν είναι η ελευθερία των ανθρώπων και των λαών, τίποτε δεν είναι δυνατό. Αλλά όπου δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει δημιουργία, δεν υπάρχει τέχνη, δεν υπάρχει πολιτική ζωή.
- «η Θεματική Εβδομάδα αντλεί από τη μεθοδολογία παρεμβάσεων που έχουν χαρακτηριστικά καθολικής πρόληψης και απευθύνεται στο σύνολο της σχολικής κοινότητας (μαθητές/τριες, εκπαιδευτικοί και γονείς), με στόχο την παροχή υποστήριξης, σε σχέση με τα παραπάνω ζητήματα, όχι μόνο στους μαθητές/τριες του σχολείου, αλλά και στους/στις εκπαιδευτικούς και στους γονείς».
Ακάθεκτος ο υπουργός, στα
- «θέματα που διαμορφώνουν στάσεις (όπως, για το τρέχον σχολικό έτος, η διατροφή, η πρόληψη του εθισμού ή οι έμφυλες ταυτότητες) είναι χρήσιμο να γίνονται αντικείμενα μιας όσο το δυνατόν πιο "ολιστικής" προσέγγισης και μιας βιωματικής επεξεργασίας, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών»
Κι επί τέλους, η υπουργική υπέρβαση!
- «Οι βιωματικές προσεγγίσεις μαζί με την πληροφόρηση επιτρέπουν στη συνέχεια την αναστοχαστική διαδικασία και διευκολύνουν την ανάπτυξη κριτικής στάσης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τέτοιες δράσεις μπορούν να αξιοποιηθούν για τη βελτίωση των σχέσεων όλων όσοι/ες συμμετέχουν στη σχολική κοινότητα»
Πόσο περίεργο είναι σε μια τέτοια εγκύκλιο, που αναφέρεται σε μικρούς μαθητές, και δη μαθητές προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας να χρησιμοποιείται ο όρος «βιωματικές προσεγγίσεις», «αναστοχαστική διαδικασία» και «κριτική στάση»! Πότε πρόφτασαν οι μικροί μαθητές να αναπτύξουν βιωματικές προεγγίσεις, πόσο στοχάστηκαν και με τί εργαλεία, ώστε να ανα-στοχαστούν, και τί σόϊ κριτική για το παρόν και πρόταση για το μέλλον, πέρα από το «έτσι θέλω», ή «έτσι διαβάσαμε, ή είδαμε στην τελεόραση ή το διαδίκτυο» θα κάνει ο 15χρονος;
Είναι σίγουρο πως είναι άλλο πράγμα η διαπαιδαγώγηση από την εκπαίδευση. Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι έργο του γονιού του. Η εκπαίδευση του παιδιού είναι έργο της Πολιτείας, που -η πραγματοποίησή της- γίνεται με την φροντίδα και την μέριμνα του γονιού του. Η διαπαιδαγώγηση των πολιτών όμως, είναι έργο υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και συνέπεια άξιων προτύπων που παρέχουν οι πολιτικοί άρχοντες. Και τέτοια πρότυπα δεν φαίνεται να παρέχονται.
Καταληκτικά, με την υπουργική εγκύκλιο απο-παίδευσης
- «Η Θεματική Εβδομάδα θα υλοποιηθεί στον διδακτικό χρόνο του σχολικού ωρολογίου προγράμματος. Η εμπλοκή όλων των μελών της σχολικής κοινότητας στη Θεματική Εβδομάδα σε συνδυασμό με την αξιοποίηση της συσσωρευμένης εμπειρίας από τα Προγράμματα Σχολικών Δραστηριοτήτων και τις Δράσεις Αγωγής Υγείας αναμένεται να ενισχύσει την επικοινωνία και τις σχέσεις συνεργασίας τόσο εντός του σχολείου όσο και έξω από αυτό, στο πλαίσιο της τοπικής κοινότητας»,
Όλα όσα ευαγγελίζεται η εν θέματι εγκύκλιος, θα γίνουν σε βάρος των μαθημάτων που θα έπρεπε να παρακολουθήσει, να μάθει και να βιώσει παιδαγωγικά, εκπαιδευτικά και γνωστικά ο μικρός μαθητής. Ο ατυχής, φορτώνεται και με τα μοντέρνα περιτυλίγματα της προσωπικής του ανυπαρξίας, αυτός που θέλει και να βρεθεί με τους φίλους του, και να παίξει ασκούμενος σωματικά, και να μελετήσει, και να μάθει κάποια ξένη γλώσσα, και να προπονηθεί αθλητικά προσβλέποντας σε μια αθλητική επίδοση. Για να απαλυνθεί μάλιστα το φορτίο του, βλέπουμε να μειώνεται προσεχώς -όπως τόσο συχνά έχει συμβεί παλαιότερα- και η διδακτέα ύλη, να εξαιρούνται από τις εξετάσεις κεφάλαια διδαχθείσης ύλης που αφορούν την ζωή του, την ιστορία του, την γλώσσα του κλπ, για να έχει καιρό να παρακολουθήσει -ανάμεσα στα άλλα- και ... τις βιωματικές προσεγγίσεις για την αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων!
Αυτό δεν είναι εκπαίδευση. Είναι καλούπωμα. Αλλάζουνε τα ονόματα των πραγμάτων για να αλλάξουν τα πράγματα.
Λέτε να το πετύχουν;
Σημείωση*:
Η «φωταδιστικά υποσυνείδητη ισότητα» παραπέμπει στην διακήρυξη του διαφωτισμού για την ... ισότητα των ανθρώπων, επειδή -τότε ήταν σύνηθες στην λεγομένη χώρα του διαφωτισμού- κάποια απάνθρωπη εξουσία, να ορίζει ότι κάποιοι άνθρωποι αξίζουν την τύχη του ζώου, και κάποιοι άλλοι αξίζουν να είναι οι παντοδύναμοι εξουσιαστές ενός τέτοιου ζώου.
Αυτά, δεν ήσαν δεδομένα του δικού μας πολιτισμού. Η ανθρώπινη αξία ήταν αναγνωρισμένη στην ελληνική πρόταση Πολιτισμού, ακόμη και πριν από το κήρυγμα του Χριστού, για την απόλυτη ισότητα όλων των ανθρώπων, κι όχι απλά για το δικαίωμα στην ισότητα..
Στην ελληνική πρόταση πολιτισμού και ζωής, ήταν προσβλητικό και αναξιοπρεπές για κάποιον, να κακομεταχειρίζεται ακόμη και τον ... δούλο του! Μην κοιτάτε που τώρα μας ωθούν να «θέλουμε να ... μην μας κακομεταχειρίζονται», αντί να μας ωθούν (να εξακολουθήσουμε) να θέλουμε να μην μας εμποδίζουν στην ελεύθερη σκέψη, απόφαση και δράση μας! Το δικαίωμα που μας δίνουν, είναι ένα πουκάμισο αδειανό, κενό περιεχομένου, γιατί συχνότατα ούτε καν εισακούεται από εκείνους που πρέπει να μας θεωρούν ανθρώπους, ίσους προς αυτούς τους ίδιους! [ Το αληθές και ουσιώδες, το πραγματικό και καινοτόμο, θα ήταν ανεμπόδιστη ελευθερία για κείνο που θέλουμε να είμαστε και να γίνουμε, ως πρόσωπα, κι όχι το δικαίωμα να διεκδικούμε την ελευθερία μας και να μην την έχουμε, επειδή κάποιοι μας την στερούν, ή επειδή κάποιοι κατευθύνουν την βούλησή μας, προς την κατεύθυνση που τους εξυπηρετεί!]
Μια τέτοια διακήρυξη, δεν αποτελεί στην ουσία εγγύηση για την ισότητα κανενός προς οποιουσδήποτε άλλους, απλώς αποτελεί την χορήγηση δικαιώματος να επιδιώκει ο καθένας την ατομική του ενδιάθετη (ή... εμφυτευμένη!) επιθυμία «να είναι σαν τους άλλους»!
Είναι προφανές, πως η επιθυμία μας αυτή, δεν μας καθιστά τίποτε, αν δεν είμαστε ήδη, ή αν δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να γίνουμε κάτι.
Ο άνθρωπος, από την γέννησή του και μετά, «είναι, υπάρχει» - εν κοινωνία. Και πριν από την γέννησή του «είναι, υπάρχει» εν δυνάμει. Όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Εκείνο που θα τον ξεχωρίσει, από τότε που θα γεννηθεί και θα ζήσει, θα είναι ο «τρόπος» του, η δράση του. Το τί θέλει από την ζωή του και για ποιό πράγμα θα αγωνιστεί, θα δημιουργήσει, θα εργαστεί, θα συμμετέχει, θα παίρνει και θα δίνει. Δηλαδή η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του. Δεν είμαστε, ούτε έχουμε κάτι, επειδή το δηλώνουμε ή επειδή μας το δίνουν. Έχουμε (κατέχουμε) κάτι, και επειδή το θέλουμε και επειδή αγωνιστήκαμε για να το κερδίσουμε, ακόμη κι αν τελικά δεν κατέστη δυνατόν να το κερδίσαμε!
Οι δωρεές που λαβαίνουμε είναι θέμα διαφόρων συγκυριών, κοινωνικών, οικονομικών, προσωπικών κλπ. και σ' αυτές που μας τυχαίνουν, δεν υπάρχει καμμιά ισότητα.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.