Select Menu




Περνάμε κατ’ ευθείαν στο θέμα. Ήδη δρομολογείται από την τρόικα η σύνδεση της σύνταξης χηρείας των γυναικών που τους αποδίδεται, με την περιουσία την οποία κατέχουν.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Το μέτρο αισχρό για όλους εμάς αλλά δίκαιο σύμφωνα με τη λογική των δανειστών ή πρέπον. Πράγματι, ποτέ η αλήθεια του λύκου δεν ήταν όμοια με εκείνη του προβάτου, ούτε και του πλούσιου με του φτωχού.

Κάθε περαιτέρω ανάλυση των λόγων των ιθυνόντων θα ήταν ανούσια, καθώς θα αναμασούσε το ένα και μόνο γεγονός, εκείνο που λέει μεταφραζόμενο πως το καράβι έχει για τα καλά γύρει και ενώ χρόνια τώρα παρακολουθούμε την κλίση του, απλά στεκόμαστε όλοι μια όμορφη σειρά, στους μπουλμέδες και χαζεύουμε τους αφρούς στα ίσαλα.

Περνώντας το μέτρο αυτό αρχικά, αντιλαμβανόμαστε όλοι, πως η απεχθής πρακτική θα εξαπλωθεί σε όλους ανεξαιρέτως τους συνταξιούχους (πράγμα που ήδη συμβαίνει στην Αυστραλία, με μόνη διαφορά την χαώδη απόσταση που χωρίζει τα κράτη πρόνοιας των δύο χωρών).

Όποιος για παράδειγμα έχει δύο ακίνητα (πόσο μάλλον για περισσότερα) θα παίρνει τη σύνταξη (υποθέτω) που αναλογεί στο υπόλοιπο της διαφοράς των ΤΕΚΜΑΡΤΩΝ εισοδημάτων του από το ποσόν που κάποιοι κρίνουν πως του χρειάζεται για να ζει. Το αν τα ακίνητα θα είναι ξενοίκιαστα δεν  είναι κάτι που αφορά τους δανειστές, όπως επίσης ούτε και οι φόροι που ήδη πληρώνει (και έχει πληρώσει) ο συνταξιούχος για αυτά.

Ποιος ο λόγος να καταβάλλει λοιπόν εισφορές ο νέος (ή ο οποιοσδήποτε) που έχει δύο ή τρία ακίνητα στο όνομά του;. Για να καρπωθεί την ελάχιστη διαφορά ελέους των δανειστών στην ανημπόρια του;

Ή μήπως με τον καιρό θα πάψουν να υπάρχουν δυναστεύσεις όλων εκείνων που μας λυμαίνονται;

Κι έρχεται ο κόσμος (σα να μην ξέρει) και κατηγορεί ή αθωώνει τον Τσίπρα πως υποκύπτει σε διαταγές άνωθεν ή πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι οι περισσότεροι εκείνοι που νοιώθουν πως κατέχουν το story ετοιμάζονται να υποδεχτούν περιχαρείς τον Κούλη ώστε να πάψει τον κατήφορο.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η δημοκρατία τελικά δεν είναι για τους πολλούς. Δίκιο είχαν οι αρχαίοι. Είναι τόσο ευαίσθητη που χρειάζεται λίγους και καλούς Ακούγεται οξύμωρο αλλά μάλλον έτσι είναι. Και μη φανταστείτε πως ο Πλάτων για παράδειγμα ήταν υπέρ της δημοκρατίας και του δικαίου με τον τρόπο που νομίζουμε (εξηγούμε τους όρους) σήμερα, όσοι το πιστεύετε ακόμα, μπορείτε να κοιτάξετε για λίγο το εξαιρετικό βιβλίο του Πόπερ «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της». (νομίζω πως υπάρχει δωρεάν στο διαδίκτυο)

Επανερχόμεθα.

Το έχουμε αναφέρει και σε πολλά παλαιότερα άρθρα πως δεν είναι το πρόβλημα τα πρόσωπα αυτά καθ’ εαυτά που μας κυβερνούν, όσο οι ιδέες στις οποίες είναι ταγμένα και οι πολιτικές που είναι ικανοί ή διατεθειμένοι να ακολουθήσουν.

Κι ο Αλέξης ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και κατέληξε μνημονιακότερος των μνημονιακών. Έχει κανείς αντίρρηση;

Ο Αλέξης πλέον, έχει χάσει ακόμα και την επαναστατική του διάθεση. Θα λέγαμε πως εξομαλύνθηκε, πως μυάλωσε. Πολύ υποτιμητικό το τελευταίο…

Από την άλλη ο νέος εξαγριωμένος φέρελπις, ο Κούλης, ο οποίος υπόσχεται εκ νέου σε ιθαγενείς ...που δεν έχουν εξαπατηθεί ποτέ τους. Και το ζήτημα δεν είναι πως δίχως τσίπα υπόσχεται (έστω και τα ελάχιστα), το σπουδαίο είναι ότι γίνεται πιστευτός!

Με ποια λογική μπορούμε να πιστεύουμε πως εφαρμόζοντας την ίδια συνταγή (τις οδηγίες των δανειστών διότι χωρίς την εφαρμογή τους δεν έχει χρήμα) θα έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα;

Τι φταίει; Γιατί κάτι φταίει…

Η απάντηση είναι: Φταίει η μεγάλη μας άρνηση να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που μας αναλογούν. Φοβόμαστε να χάσουμε έστω και τον υποβιβασμένο τρόπο ζωής μας. Αυτό φταίει. Συνηθίζουμε εύκολα.

Ψηφίζουμε λοιπόν όλα εκείνα που μας σερβίρουν εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουμε πως είναι ψεύτες ή ανίκανοι ή άτολμοι... Ή έστω βολικοί, ευπροσήγοροι. Χουβαρντάδες σε εκείνα που μας αρέσουν να ακούμε.

Μετά τις εκλογές μπορούμε να βρίζουμε και να καταριόμαστε κατά βούληση ως εξαπατημένοι. Ως υποκριτές εξαπατημένοι, διότι κοροϊδεμένοι δεν δικαιούμεθα να λέμε πως είμαστε. Εκτός κι αν είμαστε χαζοί.

Θα μπορούσε κι αυτό.

Τίποτα δεν αλλάζει χωρίς αγώνες.

Χωρίς τρέξιμο η ομάδα δεν παίρνει ούτε ισοπαλία κι εμείς είμαστε κουρασμένοι και χάνουμε και πολλά μηδέν και θέλουμε τη νίκη, αλλά με ένα τρόπο Ελληνικό.

Χωρίς την επανάσταση, χωρίς το ξεφόρτωμα των αποδεδειγμένα λαθεμένων ιδεών μας, χωρίς να κουνήσουμε δάκτυλο, χωρίς να αφήσουμε εκείνα που γερά κρατάμε. Τις ελπίδες πως κάποτε θα τελειώσει έτσι από μόνο του το κακό.

Το μόνο αναφαίρετο δικαίωμά μας η γκρίνια. Αυτή και η δόλια κουρελιασμένη μας μάταιη ελπίδα.

Θεωρείστε βέβαιο πως σε μερικά χρόνια όποιος έχει ένα σπίτι ή ίσως κι ένα δεύτερο θα παίρνει ένα μονάχα μέρος της σύνταξης που σήμερα θεωρεί κουτσουρεμένη και το κακό δεν είναι αυτό (το χείριστο), είναι πως τα τέλος θα καταλήξουμε να το συζητούμε ως φυσικό και δίκαιο…

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top