Παιδεία: Πορείας πόρος, άπορος!

Διαβάζω (στο Βήμα) για τις "Σπασμένες βιτρίνες στην οδό Ερμού: Ένα χρονικό κρίσης" και αναλογίζομαι: είναι άραγε οι σπασμένες βιτρίνες στην Ερμού το στοιχείο που θα μας κάνει να αντιδράσουμε, εν μέσω θέρους, και εν μέσω αλλαγής του χάρτη για την "παιδεία";

Ασφαλώς όχι μόνο αυτά. Αυτά δεν είναι καινούργια ζητήματα ή φαινόμενα. Είναι συνηθισμένα, και  μάλιστα καταριθμούνται ανάμεσα σ' εκείνα που χρησιμοποιούνται ως όπλα, δηλαδή, ως εργαλεία εφαρμογής κάποιας πολιτικής. Της πολιτικής της εθνικής μας αποσύνθεσης. Της πολιτικής της κομματικής επικράτησης στα κρατικά πράγματα, ή της λαϊκής εκζήτησης για την επίτευξη συντεχνιακής εύνοιας, όταν επίκεινται ρυθμίσεις.

Η τακτική της καταστροφής της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας,  ως μέσον λαϊκής επέμβασης για την παρεμπόδιση της εξουσίας, αποτελεί πλέον καλά γνωστή αριστερή μεθοδολογία πολιτικής δράσης. Και μάλιστα όχι μόνο ως σιωπηρή πολιτική πρακτική της, αλλά ανερυθριάστως καθοδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση τους πληθυσμούς της,  με αυτήν την -διακηρυγμένη επισήμως μάλιστα- ιδεολογική της θέση.  Κόντρα στο Σύνταγμα, που ρητά το απαγορεύει. Επί πλέον μάλιστα, και ψευδομένη ενώπιον της Δικαιοσύνης, προς την οποία δεσμεύθηκε να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους. Ανέκαθεν. Και ατιμωρητί.

Η δεξιά τρομοκρατεί τους αδύναμους και τους ψοφοδεείς, ευνοώντας τους ημετέρους και τους εξαιρετέους φίλους της. Οι τελευταίοι, λάθρα βιώνοντες την λαίλαπα των μέτρων και των ποινών της δεξιάς πολιτικής επί του λαού, εξέρχονται πλουσιότεροι, αλώβητοι και στελεχώνουν -πολιτικώ εθιμικώ δικαίω- τον (κομματοκρατούμενο) κρατικό μηχανισμό, μετά των απογόνων αυτών μέχρι τετάρτης γενεάς, ουδόλως αισχυνόμενοι. Πόσοι και πόσοι αποτυχημένοι υπουργοί, φίλοι και γόνοι αυτών, διαπληκτίζονται στα τραπέζια τηλεοπτικών πολιτικών συζητήσεων, αγωνιζόμενοι να μας πείσουν περί της πολιτικής ορθότητος της απόψεώς τους. Αυτής, που μας χρεωκόπησε και μας υπέταξε στον δυσεξόφλητο κι ατέρμονα δανεισμό.

Οι κεντρώες συμπαρατάξεις και  οι αυτοδύναμες κομματικά πολιτικές προτάσεις, συχνά φυλλορροώντας, ρέπουν πότε αριστερά, πότε δεξιά,  και βαίνουν συρρικνωνόμενες με την πάροδο του χρόνου. Είναι απλώς συγκυριακοί σχηματισμοί, που κραδαίνουν τον δάκτυλο, στον αποφασισμένο αριστερό ή δεξιό (επίδοξο ή κατεστημένο) ηγεμόνα. Όσοι από τους σχηματισμούς αυτούς υπηρέτησαν πολιτικά τον τόπο, πρωτύτερα, δεν έχουν να επιδείξουν έργο και αποτέλεσμα θετικό. Από το προσωπικό τους, άλλοι σέρνονται στην πολιτική αρένα, προβάλλοντες τίτλους πτυχίων και βιβλίων, κι άλλοι προβάλλοντες αξιώματα και δόγματα, ουδείς όμως προβάλλει έργο, αποτέλεσμα ή πρόταση με προοπτική. Τα έργα τους είναι μόνο λόγια, και τα λόγια τους ασύντακτες με την λογική και την πραγματικότητα φράσεις, που συχνά τους λείπει το υποκείμενο, ή το αντικείμενο. Συχνά λείπει και το ρήμα.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί που διαγκωνίζονται στους εξουσιαστικούς προθαλάμους της χώρας, δεν διαχωρίζονται πια με βάση τις μεθόδους που χρησιμοποιούν προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία. Χρησιμοποιούν όλοι τις ίδιες μεθόδους.

Δεν διαχωρίζονται ούτε και από την πολιτική τους πρόταση. Γιατί ασχέτως του περιεχομένου των έωλων διακηρύξεών τους προς απόκτηση της εξουσίας, όλοι τους, τελικά, θα κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα: Θα συνεχίσουν τον αφόρητο σε βάρος μας δανεισμό της χώρας, και την κατασπατάληση κατά το δοκούν (ευκαιριακές θέσεις απασχόλησης ημετέρων! κλπ.) , αυτών των δανειζόμενων χρημάτων.

Γι' αυτό, όλοι εμείς, οι πολίτες, δεν θα μπορούμε πια να λέμε "δεν ήξερα", "ας δώσουμε και σε κάποιον άλλο την ευκαιρία". Τώρα πια ξέρουμε: πως η πολιτική επικράτηση, σηματοδοτεί την αλλαγή των επικαρπωτών της εξουσίας. Κι αυτοί θαρρούνε πως είναι αναλώσιμος, τόσο ο λαός, όσο και η χώρα.

Το θέμα για όλους εμάς τους πολίτες, δεν είναι ποιός ασκεί την εξουσία. Το θέμα μας είναι ποιό είναι τό περιεχόμενο και ο σκοπός άσκησης της πολιτκής εξουσίας.

Αυτό ασφαλώς ισχύει για τους πολίτες εκείνους που θεωρούνε ότι η πολιτεία δεν είναι το σπίτι τους ή η τσέπη τους, αλλά είναι το κέντρο από το οποίο εκπορεύεται φροντίδα και μέριμνα για όλους τους πολίτες. Και για τούτο αγωνίζονται: Να κάνουν την πολιτεία αξιόπιστη προστάτιδα, και οι ίδιοι να είναι υπεύθυνοι πολίτες. Που θα φταίνε για κάθε κακό που γίνεται στην πατρίδα, και θα καμαρώνουν για κάθε πρόοδο της πατρίδας, καθώς έχουνε μερίδιο και στα δύο ενδεχόμενα.

Αυτό που βλέπουμε, όταν κυβερνάνε οι δεξιοί, να φταίνε οι αριστεροί, κι όταν κυβερνάνε οι αριστεροί, να φταίνε οι δεξιοί, μοιάζει με αγώνες πεντάχρονου, για διεθνές πρωτάθλημα. Μα το χειρότερο είναι που εμείς -εναλλασόμενοι στις απόψεις και τις θέσεις μας, κατά πώς αλλάζει και ο πολιτικός μας προϊστάμενος και ηγετίσκος- συντασσόμαστε πότε με τους μεν, πότε με τους δε, ακολουθούντες την δική τους ανοησία και τα φληναφήματα!

Η αριστερά καταστρέφει, και η δεξιά διαστρέφει. Ή ανάποδα. Οι κεντρώοι πηγαινοέρχονται στο δρόμο και στην παλάτζα. Τώρα πια το ξέρουμε, καλά. Πολύ καλά.

Εδώ που είμαστε, αντί να αρχίσουμε με την νομοθεσία για την παιδεία και τα πανεπιστήμια, δεν συζητάμε καλύτερα για τον πολιτικό αναλφαβητισμό μας, που -κάθε φορά- μας οδηγεί εκεί, από όπου θα έπρεπε δρομέως να έχουμε απομακρυνθεί;

Κι ακόμη, να σταθούμε, για  να μάθουμε να αναλύουμε, να διασαφηνίζουμε, να διατυπώνουμε, επί τέλους, πολιτικό δίλημμα, πολιτική πρόταση, πολιτικό πρόταγμα, και να αποφασίσουμε, αφού πρώτα σταθμίσουμε και κατανοήσουμε πώς έχουν τα πράγματα: Να αποφασίσουμε, να αποβάλουμε τον ψεύτη, να τιμωρήσουμε τον κλέφτη, να περιφρονήσουμε τον υστερόβουλο και δολοπλόκο σοφιστή, να απορρίψουμε τον κενό, τον άπειρο,  τον θρασύ, τον αγενή, τον προπετή, τον επιπόλαιο και τον κύριο ενός σκέτου-ονόματος-γόνου.

Γιατί δεν κάνει η γενιά το παληκάρι. Εκείνο έχει μονάχα την ευθύνη να τιμήσει τους προγόνους του! Αλλά αν δεν έχει την δύναμη;

Το παλληκάρι είναι, που κάνει την γενιά!

Σημείωση: Ο τίτλος του σημειώματος αυτού είναι δανεισμένος από την ποιητική συλλογή της φίλης Σοφίας Χατζηκοκολάκη, με τον τίτλο: "Πορείας πόρος άπορος". Η ψυχική οδύνη της ποιήτριας, καθρεφτίζει και την ψυχική μας οδύνη, για την αταξία που διέπει τις εκάστοτε πολιτικές προσπάθειες χειραγώγησης της παιδείας, ως θεσμού. Ας σημειωθεί, ότι όλες οι προσπάθειες, αδιακρίτως κυβέρνησης, κατατείνουν στην πνευματική στείρωση της παιδείας και την πολιτική εργαλειοποίησή της. Κι αυτό φαίνεται από τα αποτελέσματα της παιδείας επί της πολιτικής και επί της κοινωνίας. Παρατηρούμε μια πολιτική σκηνή, όπου κομπάρσοι (αδαείς κι απαίδευτοι) παριστάνουν τον θίασο, και μια κοινωνία (-όχλος) που δεν επιλέγει το θέαμα, αλλά την επιλέγει αυτό, για να την προσβάλει και να την χλευάσει.