Select Menu


Τα πράγματα είναι απλά. Δεν έχω λεφτά και θα τα μου δώσεις εσύ κι αν δεν μου τα δώσεις θα στα πάρω με το ζόρι, με τρόπο που θα τον κάνω να φαίνεται νόμιμος. Το αν θα είναι ηθικός ή δίκαιος ποσώς με απασχολεί.

Κάλλιστα τούτα τα λόγια θα μπορούσε να είναι τα λόγια ενός ευγενικού ληστή. Ενός κακοποιού και όχι του κράτους....

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Προσωπικά ληστές δεν μου τύχανε, κράτος όμως μου έτυχε.

Τα λεφτά κλάπηκαν, φαγώθηκαν καταπιωθήκανε. Γλεντήθηκαν!

Κι εγώ τι φταίω, εσύ τι φταις;

Μπορεί να μην φταίει κανείς μας όμως θα πληρώσουμε γιατί τυχαίνει να ζούμε εντός των συνόρων. Βεβαίως εντός όποιων συνόρων και να ζούσαμε θα πληρώναμε (να λέμε του στραβού το δίκιο) αλλά θα πληρώναμε λεγογισμένα και δίκαια.

Εδώ πληρώνουν όσοι δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Τα ανασφάλιστα τα βρήκαν σε μια μέρα.

Σε μία τα βρήκανε εδώ και δυο χρόνια, άσχετα αν για λόγους πολιτικής -συμφέροντος δηλαδή- δεν τα χαρατσώνανε, τις λίστες Λαγκάρντ ακόμα τις κλώθουν. Τέτοιοι ξεφτιλισμένοι!

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε από τη γέννα μας για τα σωστά και τα δίκαια. Από τη μια οι παπάδες από την άλλοι οι αστυνόμοι. Μόνο εμείς είμαστε υπαίτιοι, οι διδάσκοντες ανοσιοργούντες ποτέ. Στο διάλο.

«Πώς κυκλοφορούν με ανασφάλιστο όχημα, καλά κάνουνε και τους γεμίζουν πρόστιμα».

Αυτή είναι εκδικητική ρητορική εχόντων –άσχετα αν πράγματι πρέπει να ασφαλίζεται το κάθε όχημα- η σωστή πολιτική είναι το σημείωμα που λέει: ανακαλύψαμε πως είσαι ανασφάλιστος, ασφάλισέ το άλλως θα σου αφαιρέσω τις πινακίδες. Κανείς που έχει λεφτά και νου, δεν μένει ανασφάλιστος…

Να είναι βέβαιοι και οι δημοσιογράφοι των καναλιών που μας κουνάνε σαν δασκαλίσκοι το δάκτυλο και οι πολιτικοί, πως τα σωστά τα ξέρουμε καλύτερα από αυτούς απλά αν δεν τα εφαρμόζουμε το κάνουμε για άλλους λόγους…. (προσωπικά δεν έμεινα ποτέ ανασφάλιστος γιατί είχα την τύχη να μην μου λείψουν τα χρήματα, όμως δεν μπορώ να μην συμμερίζομαι εκείνον που δυσκολεύεται και βάζει τάλιρο βενζίνη) Το να μην το βγάλει στο δρόμο είναι μία κουβέντα.


Μια άλλη είναι, εκείνος που καταδεικνύει, κατηγορεί και μέμφεται, να πληρώνει στο ακέραιο τους φόρους του, ούτε να κοιτάζει την πλουμιστή κοπελίτσα που περνάει από το πλάι του, καθόσον είναι παντρεμένος... Η τιμιότητα και η ταγή στους νόμους, πηγαίνει πακέτο με τη ηθική. Με αντιλαμβάνεστε. Όλοι, υποκριτές και μη, γίναμε κριτές.

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου…

Το κράτος έχει γίνει αντίπαλος. Αντίπαλος ισχυρός με τα φώτα των ξένων εισπρακτόρων. Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων φεύγουν μόλις μετρηθούν ως τόκοι στις τσέπες δημίων μας. Το κεφάλαιο παραμένει και αυγατίζει ...δίκαια.

Ειλικρινά παρουσιάζομαι εξαιρετικά χεσμένος για το αν δανείστηκε το κράτος. Το κράτος το έκανε με το πρόσωπο του πολιτευτή που έγλυφε τα σάλια των αναγκών του τον οποίον βεβαίως σαν ηλίθιοι ψηφίζαμε και εξακολουθούμε να κάνουμε όλοι μας.

«Εσείς μας ψηφίσατε» Απαντούν οι πολιτικοί. Είμαστε δημοκρατικά εκλεγμένοι. «Εμείς προσπαθήσαμε αλλά δεν τα καταφέραμε…»

Πληρώνετε τώρα. Πληρώνετε τώρα ηλίθιοι και μόλις πληρώσετε ψηφίστε μας ξανά. Δυο φορές ηλίθιοι!

Φόροι, φόροι, φόροι.

Πώς να αντιδράσει κανείς ενάντια στο άδικο;

Επανάσταση χρειάζεται αλλά όχι σήμερα, αύριο, γιατί μας έκαστε το φαγητό βαρύ. Στο διάλο γυναίκα…

Πάντα κάποιος άλλος θα πρέπει να φταίει γιατί εμείς από μια άποψη γεννηθήκαμε αθώοι. (από άλλη, ένοχοι μέχρι τα μπούνια, αλλά δεν είναι της ώρας)

Και άκρη δεν βγαίνει διότι βρισκόμαστε στη μέση της θάλασσας. Αφήσαμε τη στεριά που βόσκαμε φτωχικά αλλά σίγουρα, μετρημένα και μπήκαμε στο σκάφος που έλαμπε πλούτο. Ξανοιχτήκαμε, κι όταν πλέον είδαμε πως θολώνει το λούστρο, πως μπάζει νερά το σκαρί, πως χωλαίνει η ιδέα, ακούσαμε τον καπετάνιο που εξακολουθεί ακόμα να κάθεται σταυροπόδι με το πούρο στο χέρι και τα μνημόνια παραμάσχαλα (ισχύει και για Αλέξη και για Κούλη) να φωνάζει πως πρέπει νυχθημερόν να πασχίζουμε να βγάλουμε τα νερά απ' τις καμπίνες αλλιώς θα μπατάρουμε…

Ναι, αλλά την ευθύνη την φέρει ο καπετάνιος κι όχι ο επιβάτης…

Δεν πειράζει. Κανέναν ‘καπετάνιο’ των τελευταίων χρόνων δεν έννοιαξε. Όλοι θέλουν να σώσουν το πλοίο αλλά κανείς τους δεν βρέχει κώλο. Το κώλο τον βάζουν πάντα οι άλλοι, εκείνοι του καταστρώματος, εμείς δηλαδή, κατά πως διατάζουν οι διασώστες των υπερωκεάνιων που έφτιαξαν το σκάφος.

Μεγαλύτερος φόρος στα ενοίκια. Μεγαλύτερες εισφορές. Μικρότεροι μισθοί. Πάρτε κεσέδες γιαουρτιού και πετάτε τα νερά έξω. Ακόμα γρηγορότερα. Να ή στεριά. Να η στεριά κορόιδα, γαμώ το κέρατό σας.

Αντίσταση.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αντίσταση. Με ποιο τρόπο; Βάλετε με τον νου σας. Δεν θέλει και πολύ φαντασία. Υπάρχουν ισχυρότερα όπλα από τα σιδερένια κι ο Έλληνας έχει μπόλικα από δαύτα στο κεφάλι του μέσα. Μυαλό θέλει. Λεφτά θέλουν. Εκεί τους βαράμε.

Κόντρα. Δεν υπάρχουν λεφτά. Μας τα φάγατε ρε.

Την αρμέξατε την αγελάδα, την ψοφήσατε και ζητάτε κι άλλο γάλα από το ζωντανό που πεινάει, από το ζώο που ταΐζετε με τα περίσσια της χλιδής σας. Ή μήπως δεν ζείτε πλούσια; Ή μπας και σας έλειψαν τα αναγκαία και σας αδικώ…

Πρόστιμα. Εφευρετικά πρόστιμα.

Π.Χ. 1. Όποιος συλλαμβάνεται με φθαρμένα ελαστικά στο αυτοκίνητό του, κλήση 200 ευρώ. Η ευγενής δικαιολογία έτοιμη. «Το κάνουμε την ασφάλεια των οδηγών»
2. Οι έχοντες ηλιακούς θερμοσίφωνες εφ’ άπαξ εισφορά έτους 50 ευρώ. «Η χάρις του ήλιου είναι δημόσιο αγαθό το οποίο παρέχεται με κόπο(!) και έξοδα από το κράτος, καθόσον μεριμνά για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και ξοδεύεται…»

Ξεφτιλισμένοι.

Δεν είναι για γέλια, δείτε τι έγινε με τους υμιυπαίθριους. Αν δεν ήταν πολεοδομικώς νόμιμο να μην έδιναν άδεια εξ΄ αρχής. Ποιόν ενοχλούσε η τζαμαρία που κάλυπτε το πλατύ παράθυρο; Κανέναν. Ίσα-ίσα έδωσε χαρά σε εκείνους σκαρφίστηκαν ένα τρόπο όχι να μαζέψουν λεφτά για καλή μεριά, αλλά τρόπο να μαζέψουν μέρος των κλεμμένων (βλ. μίζες).

Πού πήγαν εκείνα λεφτά;

Πικραμένη ιστορία…

Κληρονόμησες σπίτι στο χωριό; Φόρος κληρονομιάς 1000 ευρώ. Αν δεν τα έχεις, δεν πειράζει δώσε το σπίτι σου που κάνει 30000 και ξοφλάμε. Ρέστα το κράτος δεν δίδει.

Ουστ ραγιά, θες και ρέστα. Σε λίγο θα ζητήσεις και δικαιοσύνη.

Αυτά για να μην ξεχνάμε τον πόλεμο που θα μαίνεται πλάι μας για χρόνια πολλά. Κι αν ακόμα κάποιοι στάθηκαν τυχεροί και το κράτος δεν τους έχει βάλει χέρι στην τσέπη, κοντός ψαλμός...

Έχουμε πόλεμο μωρό μου (στίχος τραγουδιού είναι). Καλά θα κάνουμε να μην το ξεχνάμε κάθε φορά που πάμε να πληρώσουμε παράλογο φόρο. Τον δίκαιο τον δίνουμε αντρίκεια αλλά τον πούστικο τον βλαστημάμε όπως πρέπει να κάνουμε και δεν ξεχνάμε επ’ ουδενί το κάθε σεντ που πληρώσαμε άδικα την ώρα της ψήφου.

Θυμόμαστε ποιοι μας έφεραν εδώ. Ετούτος κι εκείνος.

Ποιος μας έταξε λούσα και μας κόλλησε την πατσαβούρα στη μούρη;

Εκείνος ο νιος κι ο άλλος ο παλιός.

Τους θυμόμαστε κι όταν έρθει η ώρα δεν καθόμαστε σπίτι απαξιώνοντας. Όχι. Πηγαίνουμε και ψηφίζουμε κάποιον άλλον που οι δημοσκοπήσεις του δίνουν 0,5, 1 ή 2%.

(Σιγά μην το κάνουμε ε;)

Αν συμφωνείτε με το ‘σιγά μην το κάνουμε’, είστε μόνοι σας, εγώ ήδη το έχω εφαρμόσει γνωρίζοντας πως όσα πουκάμισα και ν’ αλλάξει κανείς, αν μείνει άπλυτος η ιδρωτίλα θα τον κάνει ξεφτίλα.

Καιρός φίλοι μου για πλύσιμο με σφουγγάρι.

politisg

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top