Select Menu


Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας εφαρμόζεται με ζήλο μια πρωτότυπη θεωρία: έαν επιμένει κανείς στις ίδιες αποτυχημένες πολιτικές για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, στο τέλος –πού θα πάει – θα πετύχουν. Είναι άραγε προς τιμή μας οτι αυτό το αξίωμα -που σε ολόκληρο τον κόσμο είναι το άλλο όνομα της δεισιδαιμονίας αλλά εδώ καλείται «κοινή λογική»- έχει αποδειχτεί τόσο ανθεκτικό;

Γράφει ο  Γιώργος Κυρπιγιάν

Σαν να μη συμβαίνει τίποτα

Όχι μόνο σύσσωμη σχεδόν η διεθνής επιστημονική κοινότητα, αλλά και ένας εκ των Δανειστών, ισχυρίζεται για πολλοστή φορά οτι όλες οι θυσίες στις οποίες έχει υποβληθεί ο ελληνικός λαός είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα. Προσέξτε τι μας λένε: ακόμα και αν κάνουμε το θαύμα, το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και πώς αντιδρά η ελληνική κυβέρνηση και η εθνική αντιπροσωπεία; Πώς απαντούν οι «προσωπικότητες» και οι «ειδήμονες», τα ΜΜΕ και ολόκληρο το νομικοπολιτικό εποικοδόμημα της χώρας; Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ό, τι ορίσουν οι αφέντες καλά ορισμένο. Το ζήτημα είναι αποκλειστικά και μόνο πώς και με ποιό τρόπο θα νομοθετηθούν νέα μέτρα με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.

Οι Financial Times γράφουν οτι η Ευρωζώνη μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή κυβέρνησης για να πετύχει μια ακόμα καλύτερη συμφωνία. Κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Κατά τ’άλλα όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται υπερ αυτού και του έθνους. Το πιστεύουμε ειλικρινά; Κι αν έχουμε πειστεί (όπως έχει πειστεί και πείθεται κάθε μέρα ο λαός) οτι δεν έχουμε δημοκρατία, είμαστε τόσο αποβλακωμένοι ώστε να μην μας ενοχλεί; Νομίζουμε οτι η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία είναι πολυτέλειες; Ένα μπόνους σε μια ζωή που μπορεί να είναι αξιοπρεπής και χωρίς αυτό; Μέγα σφάλμα. Η δημοκρατία είναι αναγκαίος όρος για την υλική ευημερία του μη προνομιούχου. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Μόνο αν οι πολλοί έχουν την εξουσία μπορούν να την ασκήσουν για το συμφέρον τους.

Μια εποχή στην Κόλαση

Η λογική που λέει «τα ίδια και τα ίδια μέχρι ο θάνατος να λύσει όλα μας τα προβλήματα» δεν είναι μόνο «εθνική» στοχοθεσία και στρατηγική. Συμπαρασύρει στο ρυθμό της ολόκληρη την κοινωνία. Και δεν είναι μόνο τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας και οι εικόνες της στέρησης. Πράγματα που θα πρεπε να είναι σημάδια ευημερίας έχουν γίνει θλιβερά υποκατάστατα μιας κατεστραμμένης ζωής. Εθελοντισμός, για την προϋπηρεσία. Μανία για κατοικίδια – γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις κοστίζουν. Προσφορές στο γυμναστήριο, ηλεκτρονικά τσιγάρα, τατουάζ, voucher και καφές στο χέρι. Ξιπασιά για να κρύψουμε την παραίτηση και τη μοναξιά μας. Μια διαρκώς συρρικνούμενη νεολαία έχει μαζευτεί και παίζει τον κοσμοπολίτη ενώ είναι απλώς ένας παραιτημένος θεατής που εκλιπαρεί για μια ευκαιρία να μεταναστεύσει.

Μας επιτρέπουν να έχουμε λόγο για τη ζωή και τη χώρα μας όσο και για τον καιρό της επόμενης μέρας. Η σημαία τους γράφει: «ζούσες πάνω απ’τις δυνάμεις σου». Και όταν τελειώνουν οι μικρές μας αυταπάτες απαντούμε με τα λόγια του χιλιοστού πρώτου αυτόχειρα: «Τελικά δεν στάθηκα άξιος για τίποτα».

Ζούσαμε πάνω απ’τις δυνατότητές μας;

Ποιός ευθύνεται για την κατάντια μας; Σύμφωνα με μια χούφτα πολιτικούς, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και καναλάρχες, φταίει ο λαός. Με μεγάφωνο τους βολεμένους και τους ηλίθιους που αποτελούν την μικρή ιδεολογική τους βάση μέσα στην κοινωνία, δεν παύουν να επαναλαμβάνουν πως «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας τόσα χρόνια». Λένε «ζούσαμε», μα φυσικά εννοούν «ζούσατε». Και λένε «ζούσατε», αλλά εννοούν «ζείτε και θα ζείτε για πάντα πάνω από τις δυνατότητές σας». Αυτό δεν σημαίνει άλλωστε το γεγονός οτι χρειάζονται διαρκώς νέα μέτρα; 

Η δεκαετία του ’80, ένα μυθικό παρελθόν που περιγράφεται όπως η Βίβλος περιγράφει τα Σόδομα και τα Γόμορα, έχει αναχθεί σε προπατορικό αμάρτημα που θα κουβαλούν όλες οι γενιές που μέλλονται για να ρθουν. Το αίμα στα κεφάλια μας και τα κεφάλια των παιδιών μας. Αυτό στην Ελλάδα καλείται «κοινή λογική». Περιέργως, ελάχιστα γίνεται λόγος για την δεκαετία του πραγματικού υπερδανεισμού. Την δεκαετία που όντως «ζούσαμε με δανεικά». Και ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Πρόκειται για τη δεκαετία του ευρώ.

Για ένα πράγμα φταίει ο ελληνικός λαός: έθρεψε στον κόρφο του ένα καθεστώς που τώρα απειλεί να τον καταπιεί ολόκληρο. Αντικατέστησε το δικαίωμα με το ρουσφέτι μέχρι που ξέχασε πως έχει δικαιώματα. Αυτό που ήταν η πατρίδα του επέτρεψε να λεηλατείται. Κι εκείνος ζητιάνευε για ένα κομματάκι απ΄τη λεία. Μέχρι που ξέχασε πως έχει πατρίδα. Ανέχτηκε τη διαφθορά στο όνομά του. Μέχρι που οι διεφθαρμένοι τον είπαν συνένοχο.

Δεν οφείλουμε λογοδοσία σε κανέναν παρα μόνο στους εαυτούς μας και τις δυνατότητές μας. Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε μία και μοναδική ζωή. Μας αξίζει όχι μόνο ένα καλύτερο μέλλον αλλά και ένα καλύτερο παρόν. Εδώ και τώρα. Η κυρίαρχη ιδεολογία μας βάζει να βλέπουμε τον κόσμο κρεμασμένοι ανάποδα. Φτάνει να δούμε τα πράγματα ως έχουν για να αντιληφθούμε το προφανές: Ζούμε κάτω από τις δυνατότητές μας!

Όλα απ’την αρχή

«Μην στεναχωριέστε» έλεγε ο Δημοσθένης στους Αθηναίους, «διότι αυτό που ήταν το χείριστο στο παρελθόν, αυτό μας δίνει τις καλύτερες ελπίδες για το μέλλον. Ποιό είναι αυτό; Ότι η κατάσταση ειναι κακή επειδή δεν κάνατε τίποτα απ'ό, τι έπρεπε. Αν είχε καταντήσει έτσι, ενώ θα είχατε πράξει ό, τι πρέπει, τότε δεν θα υπήρχε ελπίδα να καλυτερέψει». Θα μπορούσε να έχει ειπωθεί χθές: Εφαρμόζουμε εδώ και εφτά χρόνια την ίδια καταστροφική πολιτική που μας έχει καταστήσει έθνος μελλοθάνατων. Εμείς; Όχι. Ένα γκροτέσκο και παντελώς παράνομο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που μας έχει επιβληθεί για να κάν ει το χρέος «βιώσιμο» και να σώσει το ευρώ. Ένα καθεστώς κατοχής και εκμετάλλευσης προς όφελος του ευρωπαϊκού τραπεζικού καρτέλ, των γερμανικών μεγαλοεταιρειών και κάθε επίδοξου αετονύχη της ντόπιας ολιγαρχίας και της παγκόσμιας αγοράς.

Το χείριστο στο παρελθόν - η καλύτερη ελπίδα για το μέλλον. Έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους και οι υπόλοιποι είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην Ευρώπη. Χιλιάδες πτυχιούχοι κερδίζουν επάξια τη ζωή τους εκεί που τους δίνεται η ευκαιρία: στο εξωτερικό. Δεν έχουμε κοιτάσματα πετρελαίου. Αλλά έχουμε ήλιο και θάλασσες και βουνά και μια εξαιρετική ποικιλία ορυκτού πλούτου. Φύση, εργασία, γνώση, δημιουργικότητα. Αυτά χρειαζόμαστε. Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι τα έχουμε όσο και κάθε άλλος λαός στον κόσμο; Τα έχουμε, αλλά τα αφήνουμε να μαραθούν ή τα ξεπουλάμε φτηνά.

Φτάνει μόνο να πετάξουμε απο πάνω μας το ζουρλομανδύα που μας έχουν φορέσει και ελεύθεροι θα τα οργανώσουμε απ’την αρχή. Δημοκρατικά και για το συμφέρον όλων. Ίσως για πρώτη φορά -την πιο κρίσιμη, στην νεώτερη ελληνική ιστορία.

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top