Ο Kίσσινγκερ, ο Πούτιν, ο Τράμπ και ο Μπρζεζίνσκι...

O Ζμπιγκνιού Μπρζεζίνσκι είναι ένας από τους αρχιτέκτονες που σχεδιάζουν την γεωπολιτική και την γεωστρατηγική επέκταση των Η.Π.Α. Πριν μερικούς μήνες στο American Interest έγραψε ένα άρθρο (1) που ουσιαστικά ομολογούσε ότι τα σχέδια του απέτυχαν. Χαρακτηριστικά να μεταφέρω ένα απόσπασμα του από εκείνο το άρθρο:

« Γεγονός είναι ότι ουδέποτε υπήρξε μια πραγματικά «κυρίαρχη» παγκόσμια δύναμη μέχρι τη εμφάνιση της Αμερικής στην διεθνή σκηνή… Η αποφασιστική νέα παγκόσμια πραγματικότητα ήταν η εμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή της Αμερικής ως ταυτόχρονα του πλουσιότερου και του στρατιωτικά ισχυρότερου παίκτη. Κατά το τελευταίο τμήμα του 20ού αιώνα καμιά άλλη δύναμη δεν την πλησίασε καν. Η εποχή αυτή τώρα τελειώνει.»

Έπειτα από εκείνο το άρθρο του Μπρζεζίνσκι, είχα προβληματιστεί πολύ βαθιά για ποιον λόγο ο γκουρού της αρχιτεκτονικής οδηγήθηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι το σχέδιο του δεν βγαίνει και ότι είναι το 'mea culpa' του. Που αποσκοπούσε αυτή η κίνηση του αυτού του ισχυρού άνδρα στις Η.Π.Α.

Εν τέλει οδηγήθηκα στο εξής συμπέρασμα ότι τα νεοσυντηρητικά γεράκια του Λευκού Οίκου κατευθύνονται από δύο κυρίαρχες τάσεις ή πρώτη είναι με του Μπρζεζίνσκι που 'ναι ξεκάθαρη και έκδηλη με πηγαίο μίσος ως προς την Ρωσσία (τουλάχιστον πολλοί αναλυτές το αποδίδουν σε έντονο συναισθηματισμό αυτή τη στάση του, καθότι προέρχεται από το πρώην ανατολικό μπλοκ της Ρωσσίας από την Πολωνία) και η δεύτερη πλευρά είναι με τον Κίσσινγκερ όπου δεν επιδιώκει τον πόλεμο με τους Ρώσσους.

Θα μπορούσαμε να λέγαμε ότι ο ένας είχε αναλάβει τον ρόλο του 'κακού μπάτσου' και ο άλλος υιοθέτησε τον ρόλο του 'καλού μπάτσου' για τις Η.Π.Α. απέναντι στην Ρωσσία. Παρόλα αυτά και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι το αντίπαλον δέος δεν είναι η Ρωσσία αλλά η Κίνα που εποφθαλμιεί και στοχεύει στην κατάληψη του παγκόσμιου ηγεμόνα (βλέπε στο τελευταίο βιβλίο του Κίσσινγκερ η 'Παγκόσμια Τάξη' (2), επίσης είναι κάτι που το γνωρίζε-ει κι η Ρωσσία.

Εφόσον το αρχιτεκτονικό του σχέδιο του Μπρζεζίνσκι δεν πραγματοποιήθηκε εγκαίρως, όπως το 'χε περιγράψει στο βιβλίο του την 'Μεγάλη Σκακιέρα' (το βιβλίο αυτό εκδόθηκε περίπου πριν 20 χρόνια), όπου η Ουκρανία έπρεπε να περάσει συνολικά στη σφαίρα της Δύσης, η νότια Σινική θάλασσα να είναι υπό την κυριαρχία των Η.Π.Α., η μηχανική κατασκευή των μαζών στην Δύση για μία κοινή συνείδηση του παγκόσμιου πολίτη (εν πολλοίς τα κατάφερε στην Ελλάδα), οι Μ.Κ.Ο. να γίνουν τα πλοκάμια της παγκοσμιοποίησης μέσα στα άλλοτε κυρίαρχα κράτη, οι εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των ηπείρων, την ανάγκη να μην δημιουργηθεί μία ένωση στην Ευρασιατική ήπειρο τύπου Br.I.C.S. (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα και Βόρεια Αφρική) και πολλά άλλα. 

Στο βιβλίο του η "Επιλογή" (3) (περίπου πριν δέκα χρόνια εκδόθηκε) αναφέρει την ανάγκη της δημιουργίας για να υπάρξει μεταναστευτικό ρεύμα προς την Δύση, καθώς η υπογεννητικότητα των κρατών της 'Τριημερής Επιτροπής' (ιδρυτικό της μέλος της ο Μπρζεζίνσκι μαζί με τον Ροκφέλερ αποτελείται από τα εξής κράτη τις Η.Π.Α., την Ε.Ε. και την Ιαπωνία) καθώς η Ιαπωνία εν πρώτοις όπου στη συνέχεια έπεται η Ε.Ε. αντιμετωπίζουν μεγάλη πληθυσμιακή απώλεια, όπου κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θα αδυνατίσει η παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης και δη των Η.Π.Α. απέναντι στην Κίνα. Επίσης αναφέρει ότι είναι αναγκαίο αυτό το νέο φαινόμενο της νεο-μετανάστευσης για την πολυπολιτισμική άλεση των ταυτοτήτων των λαών και για φτηνό εργατικό δυναμικό (το τελευταίο, επίσης, το γράφει ο Τζορτζ Φρήντμαν (ιδρυτής και CEO στο Stratfor) στο τελευταίο του βιβλίο τα 'Σημεία Ανάφλεξης').

Εφόσον δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί το σχέδιο του Μπρζεζίνσκι αποδέχτηκε ότι ήταν το προσωπικό του λάθος και τότε οδηγήθηκαν σε ένα άλλο σχέδιο της επόμενης μέρας για τον συμβιβασμό των ΗΠΑ μαζί με την Ρωσσία (δηλαδή του Κίσσινγκερ) και πρέπει να έκλεισε η συμφωνία τότε που πριν μερικούς μήνες ο Κίσσινγκερ (4) έκανε το ταξίδι του στη Ρωσσία (ήταν ο μόνος αντιπρόσωπος από τον Λευκό Οίκο που μπορούσε να εμπιστευτεί ο Πούτιν και αντιλαμβανόταν τον συμβολισμό του ότι είναι έτοιμες οι ΗΠΑ για να συζητήσουν από κοινού μία συμφωνία). 

Ο Πούτιν είναι Ρώσσος και φυσικά έκανε μία συμφωνία που 'ναι επωφελέστερη για την ίδια την Ρωσσία και για τα συμφέροντα της, με κύριο μέλημα την επόμενη μέρα της οικονομίας που επλήγη σε μεγάλο βαθμό από τον πόλεμο στη Συρία. Η συμφωνία είχε κλείσει τότε, απλά η Συρία έμελλε να γίνει η τελευταία παράγραφος που θα επιτρέψει τις δύο πλευρές να σφίξουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Οι όροι έκλεισαν με την εκλογή του Τραμπ ειδάλλως μία εκλογή της Κλίντον θα σήμαινε ότι θα συνεχιζόταν ο πόλεμος στη Συρία, όπου κάτι τέτοιο πιθανότατα με την ψυχοπαθή πολιτικό (5) να μας οδηγούσε εκ νέου σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτή η συμφωνία έκλεισε επίσημα και ανακοινώθηκε από τους Financial Times (6) και από το Ron Paul Institute (7), όπου αναφέρουν ότι αυτός που συνετέλεσε στο γεφύρωμα του Τραμπ μαζί με τον Πούτιν ήταν ο Κίσσινγκερ. Τώρα μένει να δούμε τι προβλέπεται για τα υπόλοιπα μικρότερα μέλη που σχετίζονται λίγο πολύ με τις δύο πλευρές και ένα τέτοιο μέλος που μας απασχολεί, φυσικά, είναι η Τουρκία και ο σουλτάνος Ερντογάν.

Εικάζω ότι και οι δύο πλευρές ενώ η Τουρκία είναι πολύτιμη σαν γεωπολιτικό λάφυρο εν τούτοις με τον Ερντογάν είναι βαρίδι και μάλλον έκλεισε στην πλευρά των ΗΠΑ (με κάποιες παραχωρήσεις ως προς τους Ρώσσους, σαφώς και πιθανότατα τους αγωγούς, εξάλλου οι Αζέρικοι δεν επαρκούσαν σαν ενεργειακά αποθεματικά για να καλύψουν την Ευρωπαϊκή ήπειρο). Να θυμίσω ότι πρόσφατα υπήρξε οδηγία προς τους Αμερικανούς διπλωμάτες και στις οικογένειες τους στην Τουρκία για να επαναπατριστούν και ότι μετά από τόσους μήνες ακόμη συνεχίζει να φυλακίζει ο Ερντογάν, δείγμα τι άλλο από ότι δεν νιώθει ασφαλής στο εσωτερικό του. Η συνέχεια αναμένεται να έχει ενδιαφέρον και η νέα συμφωνία μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων ανάμεσα στις Η.Π.Α. και την Ρωσσία.

Νικόλαος Μπαγιαρτάκης