Select Menu

Image result for εικόνες αθηνα ακρόπολη Πνύκα
Το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η κατάσταση στην πατρίδα μας δεν πάει άλλο, έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα. Κυρίως, γιατί δεν οδηγούν πουθενά, και σ' αυτό συμφωνούν άπαντες. Εχθροί και φίλοι. Και οι μεν εχθροί μας χαίρονται κι ετοιμάζονται να σκυλλεύσουν το πτώμα. Οι δε φίλοι μας, όχι μόνο αδιαφορούν για την πορεία μας, αλλά και δεν διστάζουν να μας εξωθούν στον όλεθρο, ασφαλώς επ' ωφελεία των ιδίων αυτών συμφερόντων.

Θα μου πείτε: «Αυτή είναι μια νέα θεωρία συνωμοσίας!» Θα σας απαντήσω, πως όχι. Είναι μια εκτίμηση για το πού οδεύουν τα πράγματα, μετά από μακρά παρατήρηση της καθημερινότητας και, κυρίως, μετά από αυτούσια επανάληψη των πολιτικών πειραματισμών και των αναποτελεσματικών παλινδρομήσεων της πολιτικής μας πρακτικής.

Από την άλλη πλευρά, οι εταίροι ... «σωφρονιστές» μας, απαιτούν την πλήρη αποδιοργάνωσή μας και την αυτόβουλη απεμπόληση των τιμίων και ουσιωδών του τρόπου μας. Απαιτούν την κεφαλή μας επί πίνακι, και επιδιώκουν να καταστούν αυτοί οι κληρονόμοι της δημιουργίας και της κληρονομιάς μας.

Κι εμείς;

Α! Εμείς, ζυγίζουμε, τα κόλπα! Υπολογίζουμε τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να οικειοποιηθούμε τα κουκιά της αναδείξεως μας στους θρόνουςε της εξουσίας! Άλλοτε διακηρύσσουμε αυτό, άλλοτε εκείνο, αλλά πάντοτε κάτι αλλάζουμε στην ζυγαριά. Γιατί, όσο νά 'ναι, πρέπει να έχουμε μια κάποια πρόταση διακυβέρνησης, δηλαδή εξουσίας. Αλλά μάλλον το δεύτερο. Μια πρόταση για να πάρουμε την εξουσία. Όσο για την διακυβέρνηση, αυτό είναι δευτερεύον!

Αυτό ακριβώς διαφεύγει από τον νου των πολιτικών σχεδιαστών: Πως είναι άλλο πράγμα η πρόταση διακυβέρνησης, κι άλλο η πρόταση εξουσίας. Η διακυβέρνηση αφορά τον λαό, κι η εξουσία την πάρτη τους.

Εμείς, όμως, θέλουμε, κάποιον πολιτικό σχηματισμό, που με την πρόταση διακυβέρνησής του να προβάλει οράματα για το αύριο όλων, και να έχει πίστη σε κάτι που ενώνει αναντιρρήτως όσο το δυνατόν, με περισσότερες αξίες, τους πάντες. Να είναι πρόδηλη η αγάπη του για την πατρίδα μας, που όλοι μαζί θα την προστατεύουμε, γιατί σε αυτήν θέλουμε να ζήσουμε και αυτή θέλουμε να προκόψει και να μας κρατάει στους κόλπους της. Γιατί μας τιμά να είμαστε τέκνα της και δεν μας τιμά να είμαστε τα ανεπρόκοπα τέκνα της, ή τα αναιδή και αχάριστα τέκνα της.

Θέλουμε, με τις πολιτικές προτάσεις που θα (μας υποβληθούν και θα τις) υιοθετήσουμε, να τιμάται η ιστορική μας διαδρομή και τα πνευματικά επιτεύγματά της που φωτίζουν τον κόσμο ολόκληρο. Γιατί η αποκήρυξη του παρελθόντος μας, καλού ή/και εσφαλμένου, θα αποτελεί για όλους μας έλλειψη μνήμης και έλλειψη ικανότητας να διδαχθούμε από αυτό. Θα αποτελεί αδυναμία μας να ενσωματώσουμε την ιστορική μας εμπειρία, με σκοπό την βελτίωση και την εκ νέου προκοπή μας.

Το όνομα του πολιτικού σχηματισμού, λίγο μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρουν πρωτίστως, τα προτάγματά του.

Δεν επιθυμούμε μια κυβέρνηση της αριστεράς, ή της δεξιάς. Των εργαζομένων, ή των βιομηχάνων. Των γιατρών ή των μηχανικών. Δεν επιθυμούμε μια κυβέρνηση με κάποιον ειδικό σκοπό. Μας ενδιαφέρει μια κυβέρνηση που να υπηρετεί όλους τους Έλληνες.

Όλοι μας επιθυμούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, αλλά δεν μπορεί να είμαστε ανεύθυνοι. Όλοι μας επιθυμούμε να δημιουργήσουμε και να αμειφθούμε. Όλοι μας χρειαζόμαστε από την πολιτεία, να μας συνδράμει σε καταστάσεις που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε από μόνοι μας. Γι' αυτό, όλοι πρέπει να της αποδίδουμε τον οβολό μας, ώστε να μπορεί να σταθεί στις ανάγκες όλων μας, και να μπορεί να μας προστατεύει από οποιονδήποτε κίνδυνο ή ξένη επιβουλή παρουσιάζεται ή οποιαδήποτε καταστροφή και θεομηνία ενσκήπτει.

Όλοι μας επιθυμούμε να αποκτήσουμε, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται ληστρικά, εχθρικά, πλεονεκτικά και έξω από αρχές, και δικαιικούς κανόνες. Έτσι, η αμοιβή ή η απόκτηση δεν μπορεί να έρχεται ως αντισταθμιστική αμοιβή για διευκολύνσεις σε βάρος τρίτων (συνηθισμένο πολιτικο-επιχειρηματικό φαινόμενο σήμερα η «συνεργασία» κατά παράβαση και παραβίαση πάσης αρχής διαφάνειας και της ίδιας της νομιμότητας), ή το «φρακάρισμα» διαδικασιών και προόδου ως μέτρο πολιτικής αντεκδίκησης, ούτε και ως αποτέλεσμα κομματικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι επιχειρηματίες, ούτε φυσικά πρόσωπα, είναι πολιτικοί οργανισμοί για την εξυπηρέτηση των σκοπών του κοινωνικού τους ιστού, και -λογικά, αλλά και ηθικά- δεν μπορούν να καταστούν δανειολήπτες με εγγύηση την πολιτική τους δύναμη στην κοινωνία. Εξάλλου, η δύναμη αυτή είναι αβέβαιη, απιθανολόγητη και συνεπώς αδιάγνωστη για το μέλλον, και δεν μπορεί από μόνη της να παράσχει καμμιά εγγύηση αποπληρωμής, αφού υπάρχει, ακόμη και το ενδεχόμενο, διάλυσης κι εξαφάνισής τους. Και τούτο είναι ολοφάνερο σήμερα, και μας είναι πια καλά γνωστό, από το χρέος που μετατοπίζεται στις πλάτες των πολιτών, και μάλιστα με όρους που προδιαγράφουν την ατιμωρησία των ληστρικών δανεισμών και την χρεωκοπία ολόκληρης της κοινωνίας, εξαιτίας των πολλών και άστοχων δημοσιονομικών ακροτήτων τους και εξαιτίας της ιδιοποίησης από αυτά οικονομικών πόρων με δημόσια εγγύηση.

Όλοι μας επιθυμούμε να μορφωθούμε, σε σχολεία με κύρος, με δομή, και σε πανεπιστήμια ανοιχτά, που λειτουργούν με σύστημα, με ανάγκη και απαιτήσεις γνωστικού αποτελέσματος, με σαφείς και γνωστές διαδικασίες, με ιεραρχία και με έλεγχο του έργου και του αποτελέσματος. Απαραίτητη, επομένως, είναι η αξιολόγηση του έργου τους, η αξιολόγηση των εργαζομένων, η αξιολόγηση των διδασκομένων και η συγκριτική αξιολόγηση κάθε μορφωτικού ιδρύματος έναντι των άλλων συναφών ημεδαπών και αλλοδαπών ιδρυμάτων.

Εάν μια πολιτική δύναμη σήμερα, προβάλλει ότι η παιδεία στην χώρα μας, χρειάζεται μόνο ελευθερία και αυτονομία, θα έχει κάνει σίγουρα το μεγαλύτερο λάθος. Γιατί ένα θέμα είναι η παιδεία, κι ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, είναι η εκ-παίδευση.

Η παιδεία απεικονίζει το γενικό επίπεδο καλλιέργειας και ηθικών αρχών, το αξιακό σύστημα με-και-εντός του οποίου ζουν και επιχειρούν οι άνθρωποι, και συμπεριφέρονται οι πολίτες, έναντι αλλήλων και έναντι της πολιτείας. Είναι ο τρόπος ύπαρξης των ανθρώπων και ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της πολιτείας.

Κι είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς, πως όλη η γραμματεία που σάρκωσε τις υψηλότερες πανανθρώπινες αξίες, κι έκανε τον άνθρωπο «ύπαρξη πλήρη χαρίτων», έχει γίνει σκουπίδια στα πόδια μας, την ποδοπατούμε και φτύνουμε πάνω σ' αυτήν. Ναί. Η μείωση και -πολύ περισσότερο- η κατάργηση της διδακτικής ύλης που αναφέρεται στις αρχές και τις αξίες αυτές, αυτό, πράγματι, συνιστά. Ποδοπάτημα και απόρριψη όλης αυτής της ζηλευτής και πολύτιμης σοφίας. Από ασύγγνωστους κι ανεύθυνους φορείς εξουσίας.

Όταν οι φορείς της εξουσίας υστερούν σε παιδεία, επιδιώκουν την εκπαίδευση, αφού προτιμούν την προσαρμογή της παιδείας στην επαγγελματική εξειδίκευση. Αυτό γίνεται προς εξυπηρέτηση των προσταγμάτων των αγορών, οι οποίες χρειάζονται ειδικούς που ξέρουν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, κι όχι ανθρώπους που γνωρίζουν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, και μάλιστα γνωρίζουν γιατί κάνουν αυτά και όχι άλλα. Γνωρίζουν γιατί πρέπει να κάνουν αυτά και δεν πρέπει να κάνουν τα άλλα. Κι αυτό το πρέπει, δεν είναι τετριμμένη, αλλά, αναγκαία και δομική πρακτική. Γιατί παρέχει νόημα ζωής, και όχι τρόπο είσπραξης. Η είσπραξη είναι πάντα δυνατή, όταν υφίσταται γνώση και ικανότητα. Η γνώση και η ικανότητα δεν υφίστανται αναγκαίως όταν απλώς έχουμε πολλές εισπράξεις. Που ενδέχεται και να μην μας ανήκουν.

Το έλλειμμά μας, λοιπόν, συνίσταται κυρίως στην παιδεία μας. Γιατί απογυμνώσαμε την ζωή μας εσκεμμένα, αλλά ευηθώς, από όλα εκείνα τα στοιχεία που χτίζουν την πανοπλία του ανθρώπου και του πολίτη. Κι είναι τούτο, μέγα λάθος μας, ασύμβατο με την ιστορική μας πραγματικότητα. Γιατί ο άνθρωπος είναι εκείνος που δημιουργεί τον τρόπο που θα ζήσει. Ο τρόπος, ο έξωθεν επιβαλλόμενος, σήμερα υπάρχει, κι αύριο δεν υπάρχει. Κι όταν δεν έχουμε επιλέξει τον δικό μας τον τρόπο να υπάρχουμε, δεν θα έχουμε τα εφόδια, την γνώση, την εμπειρία, την πειθαρχία και την επιτακτική εσωτερική ανάγκη και ικανότητα της παραγωγής των αναγκαίων, δεν θα δημιουργήσουμε, δεν θα εργασθούμε. Θα κλέψουμε, θα ψευσθούμε, θα εξαπατήσουμε, θα καταδολιεύσουμε τους άλλους. Κι αυτοί θα μας το ανταποδώσουν, με την πρώτη ευκαιρία. Ίσως, αφορήτως, οδυνηρά.

Ακούγοντας τον Αμερικανό Πρόεδρο να μιλάει για την Ελλάδα και την Δημοκρατία που γεννήθηκε σ' αυτήν, καθώς αναφερόταν στην πνευματική και την πολιτική της αρχαιοελληνική ακμή, στάθηκα στις κορυφαίες σχετικές αποστροφές του λόγου του, που σ' εμάς εδώ, είναι ολότελα άγνωστη αυτή η πτυχή της αρχαίας μας ύπαρξης. Αυτό αβίαστα προκύπτει από τα τελευταία καταστροφικά μας έργα, λόγω της «αναμνηστικής εορτής για την επανάσταση» της 17ης Νοέμβρη 1973.

Είπε λοιπόν ο Πρόεδρος της Αμερικής (και αντιγράφω αποσπάσματα από την δημοσίευση του λόγου του στην Καθημερινή):

...Αλλά πάνω από όλα, έχουμε χρέος στην Ελλάδα, γιατί μας χάρισε την αλήθεια, την πίστη ότι ως άτομα έχουμε την ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα και την ικανότητα να κυβερνούμε τους εαυτούς μας, καθώς εδώ, πριν από 25 αιώνες, στους βράχους αυτής της πόλης δημιουργήθηκε μια νέα ιδέα: η Δημοκρατία και το Κράτος (στα ελληνικά). Το κράτος, η ισχύς της διακυβέρνησης, προέρχεται από τον δήμο, δηλαδή από τον λαό. Η έννοια ότι είμαστε πολίτες και όχι δούλοι. Οτι είμαστε οι πυλώνες της κοινωνίας. Οτι έχουμε την ιδιότητα του πολίτη, με δικαιώματα, αλλά και ευθύνες. Το πιστεύω ότι είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου, που υπηρετεί όχι μόνο τους λίγους, αλλά τους πολλούς. Και όχι μόνο για την πλειοψηφία, αλλά και για τη μειοψηφία. Ολες αυτές είναι έννοιες που γεννήθηκαν εδώ. Σε αυτή τη γη.

Οι Αθηναίοι γνώριζαν ότι όσο ευγενείς και αν ήταν οι ιδέες τους, από μόνες τους δεν αρκούσαν. Για να έχουν νόημα, οι Αρχές πρέπει να ενσωματώνονται σε νόμους, να προστατεύονται από θεσμούς και να προωθούνται μέσα από τη λαϊκή συμμετοχή. Γι’ αυτό συγκεντρώνονταν για να διαβουλευθούν και να αποφασίζουν τα ζητήματα του κράτους, με τον κάθε πολίτη να έχει το δικαίωμα να παρέμβει... Στη διάρκεια των χιλιετιών που ακολούθησαν, επικράτησαν διαφορετικές απόψεις περί εξουσίας και διακυβέρνησης. Στην ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν αυτοί που υποστήριζαν ότι κάποιοι δεν μπορούν να διαχειρισθούν τη Δημοκρατία, ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, ότι πρέπει να τους καθοδηγούν σε αυτό που πρέπει να κάνουν. Οτι ένας ηγέτης πρέπει να διατηρεί την τάξη χρησιμοποιώντας βία και επιβολή. Αυτή είναι μια διαφορετική έννοια διακυβέρνησης που λέει ότι η ισχύς κάνει το ορθό...
(...)
Ημουν αποφασισμένος, σε αυτό το τελευταίο ταξίδι, να έρθω στην Ελλάδα. (…) για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όλα όσα η Ελλάδα, αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, προσέφερε στην ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες. Οι καρδιές μας συγκινήθηκαν με τις τραγωδίες του Αισχύλου και του Ευριπίδη, ο νους μας καλλιεργήθηκε από τις ιστορίες του Ηροδότου και του Θουκυδίδη, η κατανόηση που έχουμε για τον κόσμο γαλουχήθηκε από τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη.

Οι ΗΠΑ είναι ευγνώμονες για τους Ελληνες που τις τιμούν με τη φιλία τους. (…) και αν θέλετε ένα υπέρτατο παράδειγμα της κοινής μας σκέψης και της αποφασιστικότητάς μας, δεν χρειάζεται να πάτε πολύ μακριά. Αρκεί να στρέψετε το βλέμμα στη Νέα Υόρκη, στο Ground Zero, εκεί όπου υπήρχαν οι Δίδυμοι Πύργοι, εκεί όπου ανοικοδομείται η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου πριν από λίγο καιρό δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από ερείπια.

Αλλά μέσα από όλη αυτή την ιστορία, η φλόγα, που άναψε πρώτα εδώ στην Αθήνα, ποτέ δεν πέθανε. Τελικά τροφοδοτήθηκε από έναν μεγάλο Διαφωτισμό. Αναζωπυρώθηκε από τους ιδρυτές της Αμερικής, οι οποίοι διατράνωσαν ότι “Εμείς, ο λαός” αποφασίζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι και είμαστε προικισμένοι από τον Δημιουργό μας με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα.

Τώρα, μερικές φορές, ακόμη και σήμερα, αυτά τα ιδανικά αμφισβητούνται. Μας έχουν πει ότι αυτά είναι τα δυτικά ιδεώδη. Οτι μερικοί πολιτισμοί δεν είναι εξοπλισμένοι για τη δημοκρατική διακυβέρνηση και στην πραγματικότητα προτιμούν την αυταρχική διακυβέρνηση. Και θα ήθελα να πω ότι μετά οκτώ χρόνια ως πρόεδρος των ΗΠΑ, έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, είναι απολύτως αλήθεια ότι κάθε χώρα ακολουθεί τη δική της πορεία, κάθε χώρα έχει τις δικές της παραδόσεις. Αλλά αυτό που πιστεύω επίσης, μετά οκτώ χρόνια, είναι ότι η βασική δίψα για ζωή με αξιοπρέπεια, η θεμελιώδης επιθυμία να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και του μέλλοντός μας και να θέλουμε να καθορίζουμε την πορεία των κοινοτήτων μας και των εθνών μας – αυτές οι επιθυμίες είναι καθολικές. Καίνε σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.


Αυτά είπε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, για την ελληνικότητα της πνευματικής κληρονομιάς του πολιτισμένου κόσμου. Και μας θύμισε, για όσους το είχαμε ξεχάσει, ή άστοχα απορρίψει, ότι η αρχαία κι η ύστερη σοφία, που θεμέλιωσε τον πολιτισμό στον κόσμο ολόκληρο δεν ήταν σαχλαμάρες, για να τις προσπερνάνε οι σημερινοί εξυπνάκηδες της μπαλαούρας (φασαρίας) στην πολιτική και στην ιστορία.

Ύστερα από όλα αυτά, ταπεινά κι εγώ, θα «μας» συστήσω, στη σημερινή εθνική συγκυρία, ακολουθώντας έναν μεγάλο μας ποιητή, τον Κ.Καβάφη: Κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας όπως την θέλουμε, τούτο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, όσο μπορούμε: να μην την εξευτελίζουμε....

Ο Καβάφης, βλέπετε, δεν έλεγε μόνο βολικά πράγματα. Έλεγε και μερικά εντελώς αβόλευτα....

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top