Πολιτική και τηλεόραση...

Η επιρροή της τηλεόρασης στη διαμόρφωση πολιτικής γνώμης , στην καθιέρωση προτύπων και ινδαλμάτων, στον τρόπο ζωής που επιβάλλει την καθιστά εκτός από ένα μέσο ψυχαγωγίας και ένα μέσο τρομερής χειραγώγησης και μαζοποίησης , που προτιμά πολλές φορές το φθηνό ψέμα , αδιαφορώντας για την αλήθεια. 

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η επίδρασή της, ειδικά, στα παιδιά είναι τεράστια. Εκτός από τον διασκεδαστικό της ρόλο, η τηλεόραση επιδρά στην ψυχοσύνθεση των περισσότερων ανθρώπων, κατασκευάζοντας πλαστές ανάγκες οι οποίες υποτίθεται ότι οδηγούν τον άνθρωπο στην ευτυχία (κυρίως υλικά αγαθά), αλλά και μέσω της προπαγάνδας και του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. 

Ως δημοσιογράφος, γνωρίζω ότι το φαινόμενο του ‘’κιτρινισμού’’ είναι σύνηθες, πολλές φορές δημοσιογράφοι δεν εστιάζουν στις ανάγκες των πολιτών και την ιεράρχηση των αναγκών τους, αλλά καταφεύγουν στη φθηνή λασπολογία , στη σπίλωση προσώπων και στην καλλιέργεια ενός παράλογου μίσους και φανατισμού. Άρα , μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η τηλεόραση πλέον σε μεγάλο βαθμό , δεν ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση και την επίλυση ενός προβλήματος, αλλά περισσότερο αποσκοπεί στην καλλιέργεια παθών και οπαδισμού, φαινόμενο όμοιο με αυτό που συναντάμε στο ποδόσφαιρο.

Από την άλλη , η σχέση της πολιτικής με την τηλεόραση είναι αμφίδρομη. Από τα πολιτικά ντιμπέιτ και διαφημίσεις, μέχρι τους διαπληκτισμούς σε τηλεοπτικές κάμερες και πάνελ, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η πολιτική μέσω της τηλεόρασης και της ευρείας προβολής και ταχείας αναγνωσιμότητας που παρέχει, είναι ένας τρόπος για την απόκτηση όλο και πιο εύκολων ακόλουθων και ψηφοφόρων, αλλά και απόκτησης εύκολης δημοσιότητας. 

Η πολιτική ηγεσία λοιπόν μπαίνει στο παιχνίδι της τηλεοπτικής αγοράς και του marketing, και μάλιστα έχει γίνει και σε μεγάλο βαθμό αυτοσκοπός. Οι πολιτικές διαφημίσεις επίσης οι οποίες συνδέουν την πολιτική και την επιχειρηματικότητα, πολλές φορές πετυχαίνουν θα λέγαμε την αποστροφή των πολιτών από την πολιτική, διότι δε βλέπουν ότι η τηλεόραση συνεισφέρει στην αντιμετώπιση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε , ούτε και στην αντιμετώπιση αυτών με ορθολογικό και συλλογιστικό τρόπο.

Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η πολιτική επικοινωνία μέσα από την τηλεόραση, δε δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να βρει μία αποτελεσματική λύση στα προβλήματά του. Η τηλεόραση δεν αποζητά ανθρώπους ψυχικά ελεύθερους, αλλά στοιβαγμένους σε μία άμορφη μάζα για να μπορούν να τους βομβαρδίζουν με πληροφορίες και ‘’αλήθειες’’ , ώστε να μπορούν να τους καθοδηγούν πιο εύκολα. 

Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε τη βαθιά ρήξη που υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα δύο και να τονίσουμε τη σημασία της ατομικής πρωτοβουλίας του κάθε ανθρώπου , αλλά και της μεγαλύτερης ψυχικής καλλιέργειας και απόκτησης παιδείας. Όσο πιο πολύ καλλιεργείται και αποκτά παιδεία ένας άνθρωπος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να χειραγωγηθεί και να γίνει έρμαιο αναληθών πληροφοριών και κοινωνός πολιτικών αντιπαλοτήτων. 

Άρα , μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όλα ξεκινάνε από εμάς και την παιδεία μας.