Αμερική. Μια ευκαιρία για την Ελλάδα, που χάθηκε!

Η εκλογή του Ν. Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, αλλάζει το σκηνικό στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη, και τούτο δεν είναι μονάχα δική μου άποψη.

Ακούγοντας τις πολιτικές, και κυρίως τις δημοσιογραφικές προ- και μετ-εκλογικές πανομοιότυπες αναλύσεις, αισθάνεται κανείς ότι βρίσκεται σε άλλον, κι όχι στον πραγματικό κόσμο.

Αισθάνεται ότι, αυτά που συμβαίνουν γύρω του, δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια εντελώς ανάποδη, κι ατυχής προσομοίωσή της.

Μέρες πριν από τις αμερικανικές εκλογές, όλος ο κόσμος του προσκηνίου, ομοθυμαδόν απαξίωνε τον υποψήφιο που αναδείχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Και τούτο συνεχίστηκε και μετά, από «αρμοδίους» κι από «αναρμοδίους».

Αυτό με έκανε συχνά να αναρωτηθώ γιατί τόση χολή, για έναν αδοκίμαστο πολιτικά άνθρωπο, που είχε αντίθετη άποψη. Θα μου πείτε, μα ήταν προκλητικός, αφού μιλούσε σεξιστικά για τις γυναίκες και αρνητικά για πολλούς άλλους. Κι επί πλέον έχει και μια ωραία και νέα σύζυγο [που πολλοί νεώτεροι και γεροντότεροι θα θέλανε να την έχουν!] Κι ακόμη, πως είναι ένας άνθρωπος με τα δισεκατομμύριά του, τις μπίζνες του και τα λεφτά του! Μα αυτός, τουλάχιστον, δεν έχει κάποια πολιτική ή άλλη δημοσιο-οικονομική διασύνδεση, [από την οποία και χωρίς δική του επιχειρηματική δραστηριότητα] να τον χρηματοδοτεί προκειμένου να τα έχει όλα αυτά! Δεν [είναι, τουλάχιστον, γνωστό, ποιον] να ζημίωσε!

Από την πλευρά μου, λοιπόν, κατέληξα, πως δεν υπήρχε βάσιμος λόγος για να τον απαξιώνουν τόσο βάρβαρα και σύσσωμοι να «βάλλουν» τόσο εντατικά κι εστιασμένα, για την αποτυχία του. Συνεπώς, εύλογα είναι τα ερωτήματα:

• γιατί δεν απαξιώθηκε και δεν πολεμήθηκε τόσο, ένας άλλος, που χρημάτισε μάλιστα πρόεδρος, αλλά φέρθηκε- εν τοις πράγμασιν- σεξιστικά, σε γυναίκες υπό τις εντολές και υπό την προεδρική εξουσία του.
• Και γιατί δεν κατακρίνονται όσοι -γνωστοί και μη εξαιρετέοι- με ψεύδη και με υπερβολές, επιχειρούν να απαξιώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
• Και γιατί, επίσης, δεν κατακρίνονται, από σύσσωμο το παγκόσμιο πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο, εκείνοι που αναποδογυρίζουν τα προεκλογικά τους σενάρια, αμέσως μόλις γίνονται κυβέρνηση.
• Και γιατί δεν κατακρίνονται το ίδιο, διάφοροι διεθνείς οργανισμοί και μεμονωμένες Πολιτείες, που διακηρύσσουν ότι συμμαχούν και συμφωνούν να προστατεύονται αρχές και δικαιώματα των λαών και των ανθρώπων, ίσα-ίσα για να χρησιμοποιήσουν την διακήρυξη αυτή προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ιδίων συμφερόντων και συμφερόντων των συμμαχιών τους, συχνότατα μάλιστα-αν όχι πάντοτε-  σε βάρος εκείνων τους οποίους δήθεν προστατεύουν. [Σαν να λέμε διακηρύσσουν «λόγια του αέρα» κι εδώ ισχύει η παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις»].
•  Και γιατί κατηγορείται και απαξιώνεται ο άνθρωπος που δεν ακολουθεί την διεστραμμένη τακτική της κατασυκοφάντησης του στρατηγικού οικονομικού και εθνικού του αντιπάλου, και που -όλως αντιθέτως- αναγνωρίζει την σημασία και την «αξία» του εχθρού του, πράγμα, που -ιστορικά- έχει κριθεί ως μεγαλειώδης συμπεριφορά!
• Γιατί η υποταγή στους αλαζόνες και τους πλεονέκτες να θεωρείται καλύτερη από την συνεργασία και τον αλληλοσεβασμό των λαών και των διεθνών οργανισμών.
• Γιατί αφέθηκε άκριτο και ασχολίαστο το «πήγαμε, είδαμε, πέθανε!», της υποψήφιας για την Προεδρία των ΗΠΑ;

Ο κινηματογράφος, με σενάρια από την ζωή και την πραγματικότητά μας, η τέχνη, η λογοτεχνία, η Ιστορία, αλλά και η εμπειρία, μας έχουν δείξει πως αυτό που φαίνεται,  συχνότατα διαφέρει από εκείνο που πράγματι συμβαίνει και πράγματι είναι.

Εμείς όμως, πλανεμένοι από την εικόνα, που κάθε μέρα μπροστά μας διαβαίνει και κάθε τόσο αλλάζει, γυρίζει ακόμη κι ανάποδα, σκιά-ζεται ή επισκιάζεται, καμμιά φορά θολώνει, αχναίνει και χάνεται, [καθώς ο καραγκιοζοπαίχτης-σκηνοθέτης της παγκόσμιας σκηνής ετοιμάζει -με τους μπιστικούς του- το φινάλε της παγκόσμιας ελευθερίας και δημιουργικότητας], αποχαυνωμένοι από την εναλλαγή των εικόνων, τυφλοί και υπάκουοι ακολουθάμε ανεξήγητες και μυστήριες όρντινες, χωρίς κρίση και διάκριση, και δυστυχώς χωρίς  απόφαση για την υπεράσπιση του καλώς νοουμένου εθνικού και πατριωτικού συμφέροντός μας.

Μας αξίζει, λοιπόν, το όποιο ρεζιλίκι, καμτσίκι, περιφρόνηση ή προσβολή. Αθετήσαμε τους όρους της πολιτικής δεοντολογίας. Γιατί κατηγορήσαμε κάποιον για πράξεις και συνπεριφορές,  που πρώτοι εμείς είχαμε συστηματικά επιδείξει. Ας θυμηθούμε, επανειλημμένη σεξιστική συμπεριφορά παραγόντων, και προσώπων λειτουργούντων ως κοινωνικών «προτύπων», πολιτική ανυποληψία, βαρβαρότητα και αλητεία ή συστηματική έλλειψη σεβασμού των δικαιωμάτων των ίδιων μας των συμπατριωτών. Βλέπετε, η ασυνέπεια, δεν είναι προνόμιο, χάρισμα ή δικαίωμα. Είναι κατάντια.

Γιατί οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί -όπως και οι φτωχοποιημένοι από τις εξουσίες- άνθρωποι, που αντιδρούν και δεν συντάσσονται με το κατεστημένο, δεν είναι πάντα σκουπίδια, κι ας λέει το δημοσιογραφικό, το μιντιακό και το πολιτικό κατεστημένο [που συνωθείται στους διαδρόμους της επικράτησης] πως μονάχα τα ανθρώπινα σκουπίδια αντιτίθενται στις επιδιώξεις τους.

Κι αν συμβεί, οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί, ή οι φτωχοποιημένοι από τις εξουσίες, να πιθηκίζουν πράγματα αντιφατικά, παράλογα, ασυνεπή, είναι που κι αυτοί χάσανε την ευθυκρισία τους και λογαριάσανε τον εαυτό τους παντοδύναμο, και κριτή των πάντων. Λίγες μονάχα, σταθήκανε οι σώφρονες και συγκρατημένες φωνές.

Προς ώρας, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πόσο καλά θα μπορούσε να συνεργαστούμε με τον νέο ηγέτη των ΗΠΑ, ώστε -αν γινόταν- να ωφεληθεί η πατρίδα μας από τις ενέγειες και τις πολιτικές του, και να συμπράξουμε για να επικρατήσει στις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους, αλληλοσεβασμός, και αυτοσυγκράτηση στην αυθαιρεσία και την πλεονεξία καθεμιάς, χωρίς προσωπικές και συσσωματωμένες μομφές ή συκοφαντίες, και χωρίς να υποδαυλίζουμε πάθη, ηττοπάθειες, επιθετικότητα ή λυκοσυμμαχίες. 

Γιατί, όπως λέγανε και οι παλιοί, είναι βλακώδες κι άχαρο να φτύνει κανείς στο πιάτο, από το οποίο θέλει να φάει.