Εδώ Πολυτεχνείο. Ένα ακόμη ασύγγνωστο έγκλημα

Και ξαναγιορτάσαμε! Αντί να μοιρολογήσουμε.

Γιορτάσαμε πάνω από το άψυχο πτώμα μιας παρορμητικής, ακομμάτιστης  και ανοργάνωτης εξέγερσης της νεολαίας, που κάποια στιγμή ξέσπασε ενάντια στην δικτατορία. Νεανικά κι ορμητικά. Με μένος, με οργή, κατά του αυταρχισμού που στραγγάλιζε την ελευθερία των πολιτών.

Γιορτάσαμε φέτος και πάλι, πάνω από το άψυχο πτώμα μιας εξέγερσης, που στη συνέχεια εξαργυρώθηκε στο έπακρο, πλουσιοπάροχα, και με μυθώδεις και πολύχρονες απολαβές και οφίτσια, σε όσους παρουσιάστηκαν ως οι πρωταγωνιστές.

Γιορτάσαμε με καταστροφή. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά ετούτη την φορά ήτανε κραυγαλέο, το ότι η, έστω και άγαρμπη, αυθόρμητη εξέγερση κατά του αυταρχισμού, μετατράπηκε σε επανάσταση του αυταρχισμού κατά της λογικής και της αυτοσυντήρησης.

Γιατί σήμερα, εν έτει 2016, εμείς καθημαγμένοι, φτωχοποιημένοι και χρεωκοπημένοι, κι οι αντιεξουσιαστές επαναστάτες, μαζί με τους φυσικούς τους «κληρονόμους στην επαναστατικότητα», αυτάρεσκοι, νυσταγμένοι και «ωραίοι», αφού ίππευσαν την εξουσία, και ιδιορρύθμως απολαμβάνουν τα προνόμιά της,  επιτρέπουν να καταστρέφεται κάθε τι που δεν πουλιέται: η σημαία μας, τα μνημεία μας, η ύπαρξη και η δυνατότητά μας να  επιβιώσουμε.

Ποιά εξουσία είναι αυτή που επιτρέπει να καταστρέφονται οι δομές στις πόλεις και η ίδια η ζωή μας; Ποιά εξουσία πήρε τέτοια λαϊκή εντολή; Ποιά εξουσία είναι αυτή που θεωρεί πως είναι στο χέρι της να επιτρέπει την συστηματική καταστροφή και τους εμπρησμούς στις πόλεις, ως έκφραση διαμαρτυρίας και νεανικής επαναστατικότητας;

Ποιός νόμος κοινωνικής συμβίωσης, και ποιά πολιτισμένη πολιτεία ανέχεται την ελεύθερη και ακώλυτη κατάλυση της νομιμότητας και την καταστροφή των περιουσιών των πολιτών, αλλά και της περιουσίας της ίδιας της πολιτείας, που όλοι εμείς συντηρούμε με τους φόρους μας και την χρειαζόμαστε για την ζωή μας;

Ποιά τιμή, και τίνος αγαθού ή οράματος, επιτρέπει τέτοιας έκτασης και διάρκειας εθνικές καταστροφές;

Α! μα είναι προφανές! Δεν περιφρουρούμε την εθνική περιουσία, δεν περιφρουρούμε την κοινωνική γαλήνη, δεν προστατεύουμε την ανάπτυξη και την πρόοδο, δεν προετοιμάζουμε την ανάκαμψη της οικονομίας μας και την ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων, αλλά φροντίζουμε για την δημιουργία κλίματος πολιτικής ευαρέσκειας και την διεύρυνση της ...  επαναστατικής συμμαχίας, που μόνη αυτή (εικάζεται ότι) αποτελεί απειλή κατά των πολιτικών αντιπάλων!

Όμως, το προφανές, δεν είναι πια μόνο ετούτο! Είναι και το άλλο: πως το διακύβευμα δεν είναι πλέον η οικονομική  ανάκαμψη της χώρας, αλλά η διατήρηση και η διαιώνιση της εξουσίας!

Αγανάκτηση διακατέχει τους πολίτες που βλέπουν να χάνεται κάθε ευκαιρία για οικονομική ανάκαμψη ή εθνική επιβίωση. Που βλέπουν πως η ακυβερνησία, η αμεριμνησία και η ανοχή της καταστροφικής μανίας των κουκουλοφόρων έγινε καθεστώς.

Η κριτική, όσο καλόπιστη και να θέλουμε να είναι, δεν έχει πια περιθώρια για ανοχές. Είναι θέμα αξιοπρεπούς και υπεύθυνης διοίκησης. Δεν είναι το ιδιο πράγμα οι προσωπικές μας απόψεις και η δημόσια ευθύνη μας.

Εδώ, θεσπίζεται  εμπράκτως η καθημερινή παραλυσία, η πολιτική υποταγή στους εκβιαστές, η καταστροφική μανία ως στάση και έκφραση. Ποιός ωφελείται από αυτό; Ποιός θα επιβιώσει από αυτό; Ποιός θα πληρώσει το κόστος της αποκατάστασης των φθορών; Ποιός θα πληρώσει τον οικονομικά και δημιουργικά χαμένο χρόνο; Ποιός θα αποζημιώσει τους ανθρώπους που καταστράφηκε το βιός τους;

Φαίνεται πια, πως το όραμα της εξέγερσης για ελευθερία παρεξηγήθηκε. Διαστράφηκε σε ένα όραμα ασυδοσίας  ορισμένων. Δεν είναι άμοιρες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου για τούτο, που όλο και περισσότερο απογοητεύουν τους πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία.

Απελπισμένοι οι πολίτες, γυρίζουν από πολιτικό τσαντίρι σε πολιτικό τσαντίρι, μήπως και βρούν κάποιον που να ενδιαφέρεται πραγματικά για την ζωή, την κοινωνία, την χώρα. Και δεν βρίσκουν. Αστείο θα είναι αν όλοι αυτοί λένε μετά ότι θα φταίει ο έλληνας τράμπ, που θα δημαγωγήσει και θα προσελκύσει τους πολίτες, μ' ένα αλλιώτικο σύνθημα, με μια άλλη πολιτική πρόταση. Ένα σύνθημα που θα φέρει το λαμπερό νέο στην πολιτική ζωή και θα είναι -ή τουλάχιστον θα μοιάζει με- μια αληθινή πρόταση για την επιβίωση των πολιτών και την προοπτική της χώρας.

Ασύγγνωστο έγκλημα της κοινωνίας μας είναι η ατάραχη ανοχή της στις καταστροφές και η υιοθεσία των καταστροφών, ως πολιτική θέση προς αντιμετώπιση των αντίπαλων- πολιτικών δυνάμεων ή προς επικράτηση ιδιαίτερων απόψεων.

Μάθαμε να μουγκανίζουμε αντί να απαντάμε και να γαυγίζουμε αντί να συζητάμε. Συνηθίσαμε να αγνοούμε αντί να ενδιαφερόμαστε, και να αδιαφορούμε αντί να προσέχουμε.

Και το κυριώτερο: χάσαμε το φιλότιμό μας! Και μάθαμε να ζητιανεύουμε αντί να προσπαθούμε συνεπώς και υπεύθυνα. Χάσαμε και την αξιοπρέπειά μας, αφού συνηθίσαμε και μονιμοποιήσαμε τις πελατειακές σχέσεις, αντί να βρεθούμε ικανοί και άξιοι για να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε, το καλύτερο για τον εαυτό μας και την πατρίδα μας.

Τέρμα οι επετειακές γιορτές και οι φανφάρες! Θρήνοι, κοπετοί και μοιρολόγια μας πρέπουν, για τα πολιτικά και οικονομικά μας ατοπήματα κι αδιέξοδα. Για την εθνική μας κατάντια, στην οποία μας οδήγησαν τόσοι και τόσοι -τιμημένοι μ' εξουσία και οφίτσια- επαναστάτες της ελευθερίας, που ακόμη τραγουδάνε το «έπος» τους και καρπώνονται τα φρούτα του. Τόσους, που μόνο η γενιά μας παρουσίασε, όσους όλος μαζί ο υπόλοιπος κόσμος  δεν έδειξε σε μια μόνη γενιά.

Γι' αυτό και ο κατήφορος είναι μεγάλος, και το βάραθρο δεν έχει έξοδο διαφυγής. Γιατί σκάβανε και σπρώχνανε στην άβυσσο πολλοί.

Ντροπή. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αισθάνομαι, ντροπή. Για τα πανηγύρια, και τις καταστροφές, που θεωρούνται προνόμιο της μέρας. Το προνόμιο της χούντας που έγινε, στις μέρες της «δημοκρατίας», προνόμιο των «επαναστατών». Τί άδειασμα των λέξεων, από το νόημά τους!

Είναι καιρός για έναν καινούργιο μύθο. Η νέα γενιά, χρειάζεται την πολιτική μας πρακτική, μόνο ως αρνητικό παράδειγμα, για να βρεί τον δικό της πολιτικό τρόπο. Και, κυρίως,  να έχει την ευθύνη των πράξεών της.