Γιατί νίκησε ο Ντ. Τράμπ

Διαβάζω το άρθρο «Όταν η πολιτική ορθότητα γίνεται μπούμερανγκ...» όπου, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρονται οι πρακτικές και οι καταχρήσεις των δυο μεγάλων πολιτικών σχηματισμών -ρεπουμπλικανοί και δημοκρατικοί- των ΗΠΑ, που οδήγησαν σε ακραίες πολιτικά καταστάσεις.

Ανάμεσα σε αυτές τις κακές καταστάσεις, στο εν λόγω άρθρο αναφέρεται ότι υπό την εξουσία των Ρεπουμπλικανών, αναδείχθηκε στα χρόνια του Β' παγκοσμίου πολέμου ο Μακαρθισμός, ενώ αργότερα υποστηρίχθηκαν αντιδημοκρατικά και αιμοσταγή καθεστώτα, όπως αυτό του Πινοσέτ..., η προώθηση ως υποψηφίων για το Ανώτατο Δικαστήριο, των πιο ακραίων συντηρητικών στοιχείων, καθώς και η υποβάθμιση της αξίας της κοινωνικής μέριμνας που οδήγησε στον περιορισμό του κράτους πρόνοιας.

Για τους Δημοκρατικούς σημειώνεται ο δημοκρατικός φιλελευθερισμός τους, και η ιδεολογία και πρακτική της «πολιτικής ορθότητας» που έγινε «σημαία τους».

Οι εύστοχες επισημάνσεις του Κ. Παπαχρήστου, που αναφέρονται σε πρακτικές και καταχρήσεις των πολιτικών σχηματισμών που ασκούν εξουσία, δυστυχώς, δεν αφορούν μόνο τις ΗΠΑ. Αφορούν όλο τον Δυτικό κόσμο, με τον οποίο έχουμε σχέση και πολιτική αλληλεπίδραση. Και μάλιστα το φαινόμενο αυτό παρατηρείται και σε νεώτερους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν την εξουσία, και που ποτέ μέχρι σήμερα δεν την έχουν ασκήσει.

Σαν να λέμε, οι πολιτικοί σχηματισμοί των διαφόρων χωρών της Δύσης, (παρατηρήθηκε εδώ και καιρό) ότι μετατρέπονται σε κάτι, όπως οι διάφορες αθλητικές ομάδες, και διαφημίζουν το δικό τους «ντέρμπυ», όταν θα πάρουν την ημερομηνία «διεξαγωγής του δικού τους αγώνα». Και μάλιστα ντέρμπυ, που υποστηρίζεται από οπαδούς, από χούλιγκαν, από φρουρούς και στελέχη, από καρεκλοκένταυρους και «μισθωτούς συμβούλους», από συγγενείς και φίλους, ημέτερους και προσφιλείς. Εραστές και συζύγους. Συνασπισμένους και ορκισμένους, μπιστικούς και δορυφόρους. Συμμορίες κι εταιρίες. ΜηΚυΟ και «ανεξάρτητους», επαναστάτες και αντιεξουσιαστές, δημαγωγούς και δημοσιολόγους, εργατοπατέρες και ειρηνιστές, διεθνιστές και προ πάντων «δημοκρατικούς» και «αντιφασίστες»!

Όμως, όλοι αυτοί, που διαγκωνίζονται για την εξουσία, όσες φορές κι αν την απέκτησαν και την άσκησαν, τουλάχιστον εδώ στην πατρίδα μας, αλλά κι όπως φαίνεται στις περισσότερες χώρες της Δύσης, έχουνε οδηγήσει τους λαούς στην σημερινή «αιχμαλωσία των αγορών».

Όχι πως κυβερνάνε τους λαούς οι αγορές, αλλά να, οι αγορές (οι μεγάλες οικονομικές και χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις) προσλαμβάνουν ικανά στελέχη για λογαριασμό τους, κι αυτοί στη συνέχεια συνεργάζονται, διατάζουν κι ελέγχουν τους «εγκεφάλους της πολιτικής», αυτούς δηλαδή που ορίζουνε τη ζωής μας! Και, τελικά αυτοί, κατευθύνουν την ζωή μας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αγορών.

Τί είναι, αλήθεια, οι αγορές; Οι αγορές, πέρα από τους φορείς παραγωγής και διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών, είναι στην ουσία εστίες καταναγκαστικής συλλογής των παγκοσμίων πόρων σε λίγες τσέπες. Με ευρηματικές διαδικασίες και μεθόδους.

Γιατί, ούτε τα αγαθά που πράγματι χρειαζόμαστε παράγουν, ούτε τις υπηρεσίες που πράγματι χρειαζόμαστε παρέχουν. Δημιουργούν πλασματικές ανάγκες και παροχές αχρείαστων υπηρεσιών, μη επιτρέποντας μάλιστα -με αυστηρούς και ληστρικούς διεθνούς ισχύος κανονισμούς- να καλύψουμε τις ανάγκες μας εκ των ενόντων και εξ όσων δυνάμεθα να παράγουμε παραδοσιακά και ανέξοδα εξ οικείων μέσων και δομών. Το αντίθετο, μάλιστα, μας υποχρεώνουν να αγοράζουμε ακόμη και όσα θα μπορούσαμε να πορισθούμε από την φύση ή από την εξοικονόμησή μας, από την κατά παράδοση πρακτική μας ή από την συνεργασία ανάμεσά μας.

Έτσι, λοιπόν, οι πολιτικοί των χωρών μας, που όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν πώς να κυβερνήσουν έναν λαό, φαίνεται ότι γνωρίζουν καλά πώς να υπηρετούν την ανάπτυξη μιας μεγάλης επιχείρησης. Και η διακυβέρνηση της κάθε χώρας, καθίσταται στα χέρια τους, διοίκηση κι ανάπτυξη μιας ξένης και ανεξέλεγκτης επιχείρησης, που επιδιώκει τον μέγιστο πλουτισμό της, χωρίς να λογαριάζεται η δική μας η ζωή.

Δεν ασκείται πια «πολιτική», με την έννοια της υποβοήθηση της «εν κοινωνία» συμβίωσης και διαβίωσης των λαών και των ανθρώπων. Ασκείται κυρίως διαχείριση οικονομικών μεγεθών. Και κυρίως ίδιων οικονομικών απολαβών έναντι των απολαβών των άλλων. Κι ο ισχυρότερος οικονομικός φορέας βρίσκεται στην πλεονεκτική θέση να χρησιμοποιεί τους άλλους, ακόμη και -κυρίως- ολόκληρες χώρες, για να προωθεί τους οικονομικούς στόχους του. Και τούτο γίνεται με την δημιουργία συμμαχιών, ώστε να σχηματισθούν οι κατάλληλες πλειοψηφίες, για να είναι εφικτή και βεβαία η επιβολή -στους «αδύναμους κρίκους»- όρων υποταγής κι ελέγχου.

Η «δημοκρατική μάσκα των διαφόρων χωρών που κρύβει καλά το ρατσιστικό τους πρόσωπο», δεν μπορεί σήμερα να ξεγελάσει τους λαούς. Γιατί εξαιτίας των πρακτικών τους, έχουν αλλάξει επί τα χείρω οι όροι της επιβίωσης των ανθρώπων, και δεν είναι πια οι λαοί αμέριμνοι κι ανυποψίαστοι. Εξετάζουν και διερευνούν το κάθε τί, και αγωνιωδώς διεκδικούν μια θέση στον ήλιο, και τούτο θα γίνει, αναπότρεπτα, εντονώτερο, όσο περνάει ο καιρός και σκληραίνουνε οι απαιτήσεις των ισχυρών και των συνασπισμένων οικονομικών δυναστών.

Οι νέες μορφές ρατσισμού που εισήγαγε η «δυτική δημοκρατία» υπηρετώντας τις αγορές, που σήμερα πουλάνε αυτό και την επομένη το άλλο, κατακερμάτισε την δυτική κοινωνία, στοχεύοντας συγκεκριμένα τους πιο ισχυρούς πυρήνες της. Χώρισε την κοινωνία σε αντιπαρατασσόμενες και αντιμαχόμενες ομάδες, διακηρύσσοντας η κάθε μία την απαξία της άλλης, και τις εξώθησε να προσπαθεί -σπασμωδικά η καθεμιά- να παραμείνει εντός του συρμού και ευνοούμενη των αγορών. Η προσχηματική δυτική δημοκρατία κατάφερε τεχνηέντως να υπεισέλθει ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες ο χλευασμός, το μίσος, η ύβρις, η απαξία, ο ανταγωνισμός, το μίσος, η ανελέητη αντιπαράθεση.

Αυτή η προσχηματική δημοκρατία της πολιτικής ορθότητας για τους άλλους, και της πολιτικής ασυδοσίας για τον εαυτό της, επιτέθηκε στις δυναμικές και συντηρητικές ομάδες, κι επέβαλε ακόμη και την σιωπή, τον εξευτελισμό, την γελοιοποίηση, την απειλή, ή την δίωξη, ενώ οι νεωτεριστές, με την ανοχή-αν όχι με την εύνοιά της- ξεσαλώνουν και καταστρέφουν τις κοινωνικές δομές και τις μακρές παραδόσεις και τις αξίες ή προσβάλλουν εθνικά σύμβολα και ιδεώδη.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι γιατί νίκησε ο Trump.

Ενδεχομένως, αυτός να «κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το άγχος» των θιγομένων από την πολιτική των αγοραίων κυβερνήσεων, που μακροχρόνια ασκήθηκε σε βάρος των εργαζομένων και των πολιτών, σε βάρος της χώρας και της προοπτικής της, και σε βάρος της ελευθερίας του λαού να ζήσει, να εκφρασθεί, να δημιουργήσει, να ψυχαγωγηθεί, να ξεκουραστεί, να ονειρευτεί.

Η ελευθερία του προσώπου, δεν είναι μόνο ελευθερία του λόγου, όσο η ελευθερία να μπορείς να σκεφτείς, και μετά, να μπορείς να μιλήσεις και ν'ακουστείς. Να επιλέγεις, να ορίζεις, να προσφέρεις, να συμμετέχεις, να δημιουργείς.

Και η πολιτική ορθότητα είναι η κοινή δυνατότητα όλων να υπάρχουν και να δημιουργούν, χωρίς να εμποδίζει ο ένας τον άλλο, προκειμένου να του επιβληθεί, να τον κατακτήσει, να τον υποτάξει και να τον ελέγχει. Κι αυτό δεν αφορά την μια ή την άλλη όψη της ζωής, αλλά όλες.

Γιατί ενώ η ελευθερία είναι κατάσταση του φυσικού προσώπου που αφορά τον εαυτό του, η πολιτική ορθότητα είναι τρόπος συμπεριφοράς του προσώπου που απευθύνεται προς τον άλλο άνθρωπο (και της εξουσίας που απευθύνεται προς την κοινωνία).

Η ελευθερία του προσώπου δεν υπάρχει ως αγαθό απονεμόμενο, αλλά ως τρόπος ύπαρξης του προσώπου.
Η προσχηματική δημοκρατία μας, κατέστησε την ελευθερία, απαγορευμένο τρόπο ύπαρξης.

Και κατήντησε, η απαγόρευση αυτή, να είναι ο τρόπος της απόλυτης εξουσίασης του ανθρώπου από τις αγορές. Και η κυριαρχία των αγορών και των υποθηκεύσεων σε αυτές, να περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου, σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.

Τώρα πια, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

• Μήπως πρέπει να ξαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της υπάρχουσας, αλλά και της ζητουμένης δημοκρατίας;
• Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε την πορεία μας προς τα υφιστάμενα μοντέλα πολιτικών και οικονομικών ενώσεων, που σήμερα αναπτύσσονται, αφού αφήνουν ανεκπλήρωτες τις πανανθρώπινες ανάγκες;
• Μήπως η πολιτική ορθότητα, όπως χρησιμοποιείται σήμερα, δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο για την κοινωνική συμβίωση, αλλά κατάλληλο και αποτελεσματικό εργαλείο για την κοινωνική αποσύνθεση, την διαλυτική αλλοίωση των κοινωνικών σχέσεων και την εθνική αλλοτρίωση των λαών;
• Μήπως οι οικουμενικές αξίες έχουνε σήμερα αποξενωθεί από το περιεχόμενό τους, χωρίς να έχουν αντικατασταθεί από άλλες το ίδιο συνεκτικές των κοινωνιών, αφήνοντας χαίνον αξιακό κενό;

Κι ύστερα, αν εκείνος -ο οποιοσδήποτε- που θα κερδίσει τις εκλογές, συμβάλλει στην ειρήνη του κόσμου και στην λύση των προβλημάτων των ανθρώπων και των λαών, δεν έχει σημασία ποιός λέει -ο ίδιος, ή οι άλλοι- ότι είναι. Σημασία έχει να υπηρετεί πανανθρώπινες αξίες, κι όχι μονομερή συμφέροντα.

Το έργο του, πάντως, θα κριθεί εκ των υστέρων.

Τελικά, το ερώτημα, δεν είναι γιατί κέρδισε ο Τραμπ, αλλά, μάλλον,  το «πού πάει η δυτική δημοκρατία της πολιτικής ορθότητας και των αγορών! Έχει αυτή η δημοκρατία καμμιά σχέση, ρόλο ή συμβολή στην πανανθρώπινη ανάγκη ύπαρξης και δημιουργίας εν ελευθερία και δικαιοσύνη;»