Επίδομα αξιοπρέπειας!

Η ελληνική γλώσσα αλλάζει. Αλλάζουν οι εκφράσεις και τα νοήματα. Οι πολλοί είναι άλαλοι. Οι κρατούντες χρήστες της γλώσσας την φορτώνουν με τα δικά τους νοήματα.

Παρόλο που την αγαπώ πολύ, και θα έλεγα ότι είμαι ερωτευμένη με την γλώσσα μας, δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε φιλόλογος, και συνεπως δεν γνωρίζω την επιστημονική ορολογία για την δήλωση αυτού του φαινομένου, γι' αυτό θα προσπαθήσω να παραθέσω τους συνειρμούς που αναδύθηκαν στον νού μου, καθώς άκουσα μια βαρυσήμαντη δήλωση πολιτικού.

«Θέλουμε να δώσουμε αξιοπρέπεια στον πολίτη» είπε η αρμόδια του υπουργείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για τα προνοιακά επιδόματα (…).

Μου είναι αδιανόητο το επίδομα «αξιοπρέπειας», ως όρος που εμπεριέχει ένα ιστορικό, ρεαλιστικό, φιλοσοφικό ή άλλο τι, νόημα, δηλαδή ένα νόημα που να έχει προϋπάρξει και να έχει καταστεί ή ένα νέο που να μπορεί να καταστεί αποδεκτό ως δόκιμο γιατί απεικονίζει μια πραγματικότητα και μια ανάγκη.

Όχι δεν είναι ανάγκη να έχουμε ή να οδηγούμε τους ανθρώπους σε κατάσταση που να 'χουν ανάγκη από τα ψίχουλα του άλλου, για να νοιώθουν αξιοπρεπείς. Δεν μπορεί αυτό να είναι διαφημιζόμενος κι αποδεκτός πολιτικός στόχος κάποιου κόμματος, ούτε να γίνεται γι' αυτόν το λόγο εξουσία το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Αν φτάσαμε εκεί, δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, αλλά την ανθρωπιά μας. Την ιδιότητα να είμαστε άνθρωποι, νοήμονα όντα, δημιουργικά, φιλόπονα, με φαντασία, εξυπνάδα, χάρη, επιθυμίες, όνειρα και φιλοδοξίες. Γίναμε ο σταύλος του Όργουελ!

Απορώ που μπορεί κάποιος να νομίζει πως η αξιοπρέπεια του φτωχού θα εξακολουθήσει να υπάρχει, επειδή μια κυβέρνηση την... επιδοτεί!

Ο φτωχός δεν αλλάζει την αξιοπρέπειά του με την ευαρέσκεια του πλουσίου να τον ελεήσει με κάποια ψίχουλα. Ο πλεονέκτης όμως, πάντα θα ζητεί, ακόμη κι όταν δεν έχει ανάγκη, ενώ κι ο πωρωμένος, θα ζητεί, γιατί αυτός πάντα τρώγει από των άλλων. Όσο για τον καιροσκόπο, αυτός πάντα θα επωφελείται από τις περιστασιακές ευκαιρίες κέρδους. Κι ο αναίσθητος πάντα θα «ζητιανεύει», μόνο και μόνο για την χωρίς κόπο απόκτηση.

Ο απόλυτα ενδεής, μπορεί να έχει χάσει την αξιοπρέπειά του, αλλά μπορεί να μην έχει χάσει και τον αυτοσεβασμό του.

Η αξιοπρέπεια είναι σύμφυτη με την ψυχή του ανθρώπου, κι η απώλειά της, (απώλεια υψηλού κι εσωτερικού αγαθού, απώλεια αξίας κι αρετής), μονάχα με έναν τρόπο αντέχεται: όταν ο άνθρωπος αφήσει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού.

Απορώ που δεν μπορεί ένας πολιτικός να διανοηθεί πώς αισθάνεται ένας πολίτης που βρίσκεται σε απόλυτη ένδεια. Ίσως, αν το μπορούσε, να μην είχε επιτρέψει τις καταστάσεις που έφεραν την ένδεια των πολιτών.

Απορώ που οι κυβερνώντες θεωρούν την ελεημοσύνη προς τους φτωχοποιημένους ως ευκαιρία, που τους επιδαψιλεύει δάφνες για την δήθεν κοινωνική τους ευαισθησία.

Θαρρούν, τάχα, πως με την διανομή εκατομμυρίων ευρώ, σε μικροευκολίες των φτωχών, θα τους σώσουν από την ένδεια και την ανάγκη; Ασφαλώς όχι! Η φτώχεια δεν αναιρείται με ψίχουλα, αλλά με δημιουργία και δράση, με παραγωγή, και κυρίως με την θέληση να βγείς από την διαβίωση μέσα στην φτώχεια! Εξάλλου, η φτώχεια, είναι η πηγή, ο λόγος, της κάθε δημιουργίας.

Το ότι η κοινωνία μας απέκτησε μεγάλη ευμάρεια, και ταυτόχρονα απέκτησε και πολλούς φτωχούς, είναι «φυσικό» όταν η αξία του παραγόμενου πλούτου ικανοποιεί, την πλεονεξία των χωρίς ήθος πλουσίων, και μάλιστα με την συναίνεση των πολιτικών ηγεσιών, που σαν ανόητοι μάγοι με δώρα προσκομίζουν τον εθνικό πλούτο των λαών τους, στον κουμπαρά των άπληστων, επιτείνοντας την δυστυχία στον δικό τους τον τόπο. Αδωρο λοιπόν, που επιστρέφουν για να μοιράσουν φραγκοδίφραγκα.

Δεν σκέφτηκαν οι πολιτικοί μας, πως με μια παραγωγική δράση θα έδιναν δουλειά σε κάποιους και θα εξυπηρετούσαν πολλαλπλούς στόχους;

Δεν γνωρίζουν πως οι επ' αμοιβή αναθέσεις θελημάτων, κι εποχικών δράσεων, ή η ευρωπαϊκώς χρηματοδοτούμενη απασχόληση κάποιων, ασχέτως παραγόμενου έργου, αντί να συνεισφέρει στην οικονομία, συντηρεί τις πελατειακές σχέσεις και υποδαυλίζει τις κοινωνικές ανισότητες;

Δεν αντιλαμβάνονται πως μ' αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί ούτε να επεκταθεί η επ' αμοιβή απασχόληση επί πάντων των ανέργων, ούτε και να επιτευχθεί η -τόσο ζητούμενη- διεύρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας;

Νομίζουν πως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η μετατροπή του κρατικού προϋπολογισμού ή των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων σε ελεημοσύνη, δεν είναι παρά η αναγωγή του εαυτού τους -ως διαχειριστή- σε ευεργέτη; [Κι αυτό -επί της ουσίας- δεν είναι καινούργιο! Είναι με άλλη μορφή ο ίδιος-ο παλιός- τρόπος για να συντηρείται η πελατειακή εξάρτηση και να κερδίζει την διατήρησή της η εξουσία].

Η επιδότηση, είναι μια μορφή αιχμαλωσίας της αξιοπρέπειας των αδυνάμων, των ευηθών, των ταπεινών, των αγραμμάτων, των ενδεών από τις συνθήκες, από τις περιστάσεις, από κακοδαιμονία ή από πεποίθηση δική τους και από χαρακτήρα! Κι είναι γνωστό πως υπάρχουν πολλά στελέχη πολιτικών κομμάτων, αμειβόμενα μόνο για τον «χαρακτήρα» και την «πεποίθησή» τους!Όλους η πολιτεία πρέπει να τους συνδράμει, αλλά, όχι τους τελευταίους! (Αυτοί, οι τελευταίοι, χρειάζονται μόνο διαπαιδαγώγηση και στίβο δημιουργίας και παραγωγής για να δείξουν την αληθινή τους αξία).

Σπάστε τα δεσμά της αιχμαλωσίας και της εξάρτησης από τα δίφραγκα, κι αφήστε τους φιλόπονους να δημιουργήσουν, χωρίς να ληστεύετε τις προϋποθέσεις τους, τους κόπους τους, τον ιδρώτα τους, την έμπνευση, τις φιλοδοξίες τους, τα όνειρα και τις ευχές τους!

Εισπράξετε φόρους δίκαιους, όχι φανταστικούς, όχι αποτρόπαιους, όχι επικήδειους, όχι αποτρεπτικούς, όχι εκμηδενιστικούς, όχι ληστρικούς, και διανείμετε τον παραγόμενο πλούτο, όχι τον δανεικό, τον κλεμμένο, τον κρυμμένο για ώρα ανάγκης, τον φυλαγμένο για τους επόμενους, τον κοινωνικό, τον κληρονομητέο στις επόμενες γενιές!

Κι όσο μπορείτε! Γιατί...σαν ένας ταπεινός, «καβαφικός ποιητής», θα έλεγα
στους πραματευτάδες-ρήτορες της πολιτικής:

«αν δεν μπορείτε
να κάμετε 'κείνα που στη ζωή σας θέλετε
τουλάχιστον ετούτο προσπαθείστε,
να μην εξευτελίζεστε! μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Και μές στην καθημερινήν ανοησία...»

Μιλείστε, μιλείστε, αλλά όχι ρηχολογώντας! Και δράσετε, με μια αληθινή προοπτική των λόγων και των έργων σας! Όχι μ' ονειροφαντασιές και αερολογήματα, μπροστά σε ένα λαό που ανελέητα και άστοργα γκρεμίζεται συθέμελα, εξαιτίας ημεδαπών κι αλλοδαπών πολιτικών επιλογών!

Είστε η κυβέρνησή μας, κάντε κάτι ουσιαστικό, επί τέλους!