Το πρόσωπο του τέρατος...

Στο πρόσωπό του καθρεφτιζόταν το μίσος, ήθελε να σκοτώσει, να εξαλείψει από προσώπου γης, αυτό που θεωρούσε διαφορετικό από εκείνον, αυτούς που σύμφωνα με την κρίση και το πιστεύω του, δεν άξιζε να ζουν. Το βλέμμα του εκτός από μίσος συνοδευόταν και από ένα αδιόρατο χαμόγελο, μία αίσθηση ανακούφισης, διότι καθάρισε ‘’ τον κόσμο από αυτούς που θεωρούσε ότι τον ρυπαίνουν, ότι τον μολύνουν. Δεν καθάρισε όμως τίποτα, έσβησε απλώς για λίγο μέσα του τη δίψα του για αίμα. Και αφού έσβησε για λίγο την επιθυμία του για αίμα παραδόθηκε αμαχητί. Δεν ένιωσε κάποια ανάγκη να αντισταθεί ,να απολογηθεί ,να δώσει κάποια λογική εξήγηση για το φέρσιμό του.

Ο Edward Norton ως Derek Vinyard στο American History X ,ενσαρκώνει όχι κάποιον ήρωα που υπάρχει μόνο σε ταινίες φαντασίας, ρομάντζα ή παιδικά παραμύθια. Ενσαρκώνει τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας, τον οδηγό που παρκάρει επάνω στη ράμπα και εμποδίζει τα άτομα με κινητικές ανάγκες, το γείτονα που κατηγορεί για όλα τους ξένους , τον συμμαθητή που κοροϊδεύει τον συμμαθητή του διότι μοιάζει με γκέι, εμάς τους ίδιους, τη νοοτροπία και το φόβο μας απέναντι στο κάθε τι που είναι διαφορετικό από εμάς.

Η αλήθεια είναι το ‘’τέρας’’ που υπάρχει μέσα μας δεν είναι απόρροια κάποιας κρίσης, βρήκε απλώς την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια λόγω κρίσης, να εκδηλωθεί. Το τέρας αυτό λοιπόν υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, το θέμα όμως είναι κατά πόσο κάποιος το καλλιεργεί και το βοηθά με αυτό τον τρόπο να μεγαλώνει. Και είναι αλήθεια ότι όταν η κρίση πρωτίστως είναι παιδείας αυτό την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και στην οικονομική δυσχέρεια. Διότι ο άκρατος νεοπλουτισμός ,όλη αυτή η επιθυμία για επίδειξη, νεοπλουτισμό ,καλοπέραση και σπάσιμο πιάτων που ταλάνιζε για χρόνια την κοινωνία μας αρχίζει πια να αποκρυσταλλώνεται και να αφήνει τα σημάδια της.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα με προβλημάτιζε το γεγονός ότι ιδεολογίες μίσους σε εποχές τεταμένες εμφανίζονται τόσο έντονα ,διεκδικούν πολιτικό λόγο και μάλιστα οι περισσότεροι υποστηρικτές τους εμφανίζεται να είναι νέα άτομα. Θα μπορούσε κάποιος εύλογα να απαντήσει ‘’είναι ακόμη παιδιά, δε γνωρίζουν, η επιπολαιότητα της ηλικίας τους οδηγεί σε μία λάθος κρίση’’. Όμως (διότι υπάρχει και ένα όμως), μία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά με μπεμπεκισμούς. Τη γενικότερη ανωριμότητα και έλλειψη παιδείας μίας χώρας δεν μπορείς να τη δικαιολογείς με τη φράση ‘’είναι παιδιά’’. Διότι και αυτοί που οδήγησαν σε θάνατο εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, αυτοί που σκότωσαν εκατομμύρια και αυτοί κάποτε ήταν παιδιά. Η αντίληψη που είναι επίσης διάχυτη ,είναι ότι οι άνθρωποι παρασύρθηκαν, προδόθηκαν, εξαπατήθηκαν, βιώνουν την ανέχεια και ο ερχομός μίας καινούργιας φωνής που αντιτάσσεται στο πολιτικό κατεστημένο και εναντιώνεται ,είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αλλά ,με συγχωρείτε, και πάλι διαφωνώ. Εκτός φυσικά αν και εγώ κολυμπάω σε σαμπάνιες και δεν το γνωρίζω(!) Αλλά, όχι, δεν κολυμπάω (φυσικά!). Η κρίση πλήττει και εμένα….

Μου δημιουργεί όμως απορία το ότι κάποιοι άνθρωποι ξαφνικά μεταφέρουν συντάξεις ηλικιωμένων, οργανώνουν συσσίτια για άπορες οικογένειες (και αυτό πάλι είναι μέσα μου κάπως μετέωρο, διότι δεν πρέπει να εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη ή την απόγνωση κάποιου ή να προσφέρεις τροφή για να θεωρηθείς το καλό παιδί σε μια πολιτική ηγεσία μαύρων προβάτων (προσοχή δε λέω ότι δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να προσφέρουν αν το επιθυμούν ,αλλά θα ενδιαφερόμουν να μάθω και τα βαθύτερα κίνητρα, όχι μόνο όσα θέλουν μερικοί να φαίνονται). Δε με ενδιαφέρει αν το πράττουν μόνο αλλά και κατά πόσο αγνές και ανιδιοτελείς προθέσεις έχουν. Μπορεί λοιπόν ο γείτονας που τους ψήφισε να χαίρεται που διώχνουν αλλοδαπούς και ‘’ξεβρωμίζει’’ ο τόπος ή να λέει ‘’ καλά έκανε μωρέ και τη χαστούκισε, με αυτή θα ασχοληθούμε τώρα’’ ,όμως φαντάζομαι ότι αν ίδιος έτρωγε ένα χαστούκι αύριο μεθαύριο για την όποια διαφορέτική του άποψη , δε θα ήταν χαρούμενος.

Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ λίγο απογοήτευση να προσπαθώ να επιλέξω σε κλέφτες ή κάποια ρατσιστική ιδεολογία που ξυλοφορτώνει ή συνεχίζει να χτυπάει αιμόφυρτους και λιπόθυμους ανθρώπους ποια θα με κυβερνά. Όπως όμως έχω τονίσει και παλαιότερα δεν πιστεύω σε κάποια πολιτική αλλαγή ,πιστεύω μόνο στους πολίτες, στους ανθρώπους. Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε ‘’ότι όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Και είναι αλήθεια ότι ο Derek μπόρεσε να το νικήσει, εσείς, εμείς ,εγώ;

Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος