Δύο όψεις του ίδιου "νομίσματος"...

Περνώντας ο καιρός συνειδητοποίησα πως το πιο επικίνδυνο ον είναι ο άνθρωπος. Αυτό συχνά γιατί αρέσκεται στον πόνο, αρκεί να είναι του άλλου, προς θεού όχι δικός του!

Γράφει η Γεωργία Καραγκιόζη

Μπερδεύεται η ηθική με την ανηθικότητα, το αληθινό με το προσποιητό. 

Όλοι επιδιώκουν να συμπαραστέκονται στον ενίοτε αδύναμο, αρκεί μέσα από αυτό να αισθάνονται καλύτερα οι ίδιοι. 

Τρομάζω βλέποντας πόσο εύκολο είναι να μετέχουμε στον πόνο του άλλου μα πόσο δύσκολο στην χαρά του. Γιατί, δεν εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας, το ίδιο και στα δύο; 

Προφανώς γιατί στην εποχή μας πάσχουμε από εγωκεντρισμό, εγωπάθεια, αυταρέσκεια και όλα τα συναφή. 

Μας είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε την οντότητα κάποιου με ό,τι εκείνη αντιπροσωπεύει και αυτό γιατί μπορεί να αισθανόμαστε πως κάπου υστερούμε ή τέλοσπαντων πως κάποιος άλλος κατάφερε κάτι που εμείς δεν μπορέσαμε. 

Εύκολα κανιβαλίζουμε τους ανθρώπους, δύσκολα τους αποδεχόμαστε. 

Πιο εύκολα από όλα όμως αισθανόμαστε τύψεις κατόπιν εορτής, μιας και αυτό είναι που μπορεί να μας κάνει να ελαφρύνουμε την ψυχή μας. 

Οξύμωρο, μα όμως υπαρκτό και αληθινό. 

Οι τύψεις αυτές ‘‘μεταφράζονται’’ σε μεταστροφή της αντίληψης για κάποιον άνθρωπο και έτσι αυτομάτως παύουμε να σκεφτόμαστε τα λάθη μας, τις κακίες μας και δίνουμε άφεση αμαρτιών στον εαυτό μας. 

Άλλωστε το ότι οι πράξεις βλάπτουν και όχι τα λόγια πάντοτε κυριαρχεί ως αντίληψη στον ανθρώπινο νου. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε δύο πλευρές. 

Αυτή την σκληρή, του σαρκοβόρου ζώου που είναι έτοιμο να κατασπαράξει και εκείνη την καλή του ηθικού ανθρώπου. Ας προσπαθήσουμε να κοντρολάρουμε την φύση μας περισσότερο. 

Ας προσέχουμε τις σκέψεις μας γιατί αυτές γίνονται λέξεις, οι λέξεις πράξεις, οι πράξεις συνήθειες και οι συνήθειες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. 

Εντούτοις ένας αλληλένδετος κύκλος πράξεων-αντιδράσεων είναι αυτός που καθορίζει τον προορισμό της ύπαρξης μας.

Ένα είναι μόνο σίγουρο: είναι στην ευχέρεια μας, να επιλέγουμε τον προορισμό μας.

Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν..