Με θρησκευτική εμμονή στην αθεΐα!

Διαβάζω σε μια παράπλευρη στήλη μια κουβέντα για την θρησκεία, το θρήσκευμα, την πίστη, τον Χριστιανισμό, την παράδοση και τα συναφή. Αυτή η τοποθέτηση γίνεται, σαν να πρόκειται για ένα θέμα που έχει να κάνει με ερωτήματα απλά, καθημερινά, αντικείμενο πολιτικολογίας, μόδας, οικονομίας, εμπορίου. Κάτι σαν εγκυκλοπαιδική ή ιστορική γνώση, φυσιολογία, παθολογία, πληροφορία κλπ., κι όχι σαν να πρόκειται για την ουσία της ζωής του ανθρώπου.

Δεν γίνεται σαν μια κουβέντα που έχει να κάνει με τις ψυχικές αναζητήσεις, τις ανησυχίες και τα ερωτήματα του ανθρώπου για την ζωή του και την σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, και σε αναφορά με κάτι που συνδέει όλους τους ανθρώπους του παρόντος κόσμου, και που δεν τους χωρίζει τίποτε από τους ανθρώπους του επέκεινα κόσμου, ως, άλλωστε, υποψήφια μέλη του τελευταίου.

Κι όμως ένας τέτοιος προβληματισμός θα έπρεπε -αντί για ειρωνεία, πρόκληση κι επιθετικότητα- να έχει στο επίκεντρό του άλλα ερωτήματα, όπως, π.χ.:

• Υπήρξε ποτέ εποχή στη ζωή του ανθρώπινου γένους που δεν ήταν ο άνθρωπος στραμμένος στον θεό; 
• Ποιοί πολιτισμοί γεννήθηκαν και σημάδεψαν την ανθρώπινη πορεία στη γή με ένθεο τον άνθρωπο, 
• Δεν είναι ναοί και ιερά τα σημαντικότερα αρχαία σωζόμενα κτίρια; 
• Και ποιοί τάχα πολιτισμοί θα σημαδέψουν την μοίρα μας χωρίς καμμιά πίστη, ή με απάνθρωπη πίστη; 
• Είναι άραγε πίστη και δεσμός με το Θείον η απάνθρωπη στάση των ανθρώπων κατά των συνανθρώπων τους; 
• Γιατί άραγε ο θεός, έχει τόση σημασία για την ζωή του ανθρώπου; 
• Είναι προσωπική ανάγκη μόνο κάποιων ή όλων των ανθρώπων να έχουν αναφορά στο θείο; 
• Ποιές είναι οι μορφές του θείου στη διαχρονικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού; 
• Ποιά πνευματικότητα προϋποθέτει η πίστη και ο δεσμός του ανθρώπου με το θείον; 
• Ποια η πηγή της ηθικής του ένθεου και του άθεου ανθρώπου; 
• Για ποιό λόγο, για ποιά αιτία ο άνθρωπος μπορεί να υπερβαίνει τον εαυτό του και να ειρηνεύει με τους συνανθρώπους του; 
• Τί αποτρέπει τους ανθρώπους από την σύμπνοια και την συμπόρευση; 
• Τί είναι ο Θεός για τον άνθρωπο και τί δεν είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο; 

Γιατί ο Θεός αποκαλύπτεται στον καθένα, όταν αυτός τον ζητήσει και όταν τον περιμένει.

Στον καθένα μας αποκαλύπτεται εκείνος ο Θεός που ο καθένας μας αναζητά και περιμένει.

Αυτός είναι ο Θεός που ανακουφίζει τις αναζητήσεις του, τα όνειρά του, τις επιθυμίες του, και του χαρίζει ό,τι επιδιώκει.

Μόνο που συμβαίνει κάποιες φορές, κι ο Θεός που περιμένουμε να 'ρθεί, έρχεται πράγματι κοντά μας και μας δίνει ό,τι ζητήσαμε κι ό,τι περιμέναμε. Το ολέθριο είναι μετά, που μας αφήνει μόνους με τις κατακτήσεις μας, τις εξουσίες μας, τα αποκτήματα και την πανίσχυρη ελεύθερη βούλησή μας να ορίζουμε, να εξουσιάζουμε, να ελεούμε, να αγνοούμε, να κακοποιούμε, να προσβάλουμε κλπ. Ή όχι.

Γιατί όταν μας επισκέπτεται ο Θεός, του επιτρέπουμε να εγκατασταθεί μέσα μας και μας ομοιώνει με την δική του φύση και ουσία.

Κι αν αφήσαμε να εγκατασταθεί μέσα μας η θεία του ουσία, θα γίνουμε κι εμείς τέτοιοι που είναι αυτός. Θα θέλουμε για τους άλλους και για τον εαυτό μας ό,τι θέλει κι εκείνος.

Κι αν είναι ο αγαθός δημιουργός όλων των ανθρώπων, θα τους έχει παιδιά του και θα τους αγαπά όλους και θα θέλει για όλους το καλό, και θα προσφέρει σε όλους δίκαιο στίβο άθλησης και αρετής μοιράζοντας ανάλογα και δίκαια όλα σε όλους.

Αν είναι πατέρας εκλεκτών, κάποιους θα τους παραβλέψει.

Αν είναι πατέρας ορισμένων, τους άλλους θα τους αφανίσει.

Αν ο άνθρωπος θαρρεί πως είναι ο ίδιος Θεός, θα θέλει τους άλλους όλους να τους εξουσιάσει.

Αν η φήμη είναι ο θεός, ο καθένας θα θέλει ν' ακούγεται σφάζοντας, κλέβοντας, αδικώντας όλους τους άλλους.

Αν το χρήμα είναι ο θεός, ο καθένας θα θέλει να τόχει για να κυριαρχεί, να εξουσιάζει και να υπερέχει όλων των άλλων.

Αν η εξουσία είναι ο θεός, ο άνθρωπος δαίμονας έχει γίνει και θέλει να κυριαρχεί στο μυαλό, στη ζωή, στην τσέπη, στον έρωτα, στην σκέψη, την εργασία, την παραγωγή, τους πόρους τον πλούτο, όλων των άλλων κι αυτοί να πεθαίνουν στα πόδια του, γυμνοί, αποκαμωμένοι, ληστεμένοι, απατημένοι, ανίκανοι, ανήμποροι, φτωχοί, ανίδεοι, εξηλιθιωμένοι και εξαθλιωμένοι.

Έτσι, εμείς θα διαλέξουμε τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Για όσους από εμάς η αγάπη του Χριστού είναι το ζητούμενο, πιστεύουμε πως η ειρήνη του είναι για όλους. Μα στην εποχή μας, είναι εμμονική και μανική η ανθρώπινη επιδίωξη να μην επιτραπεί στην αγάπη του Χριστού να «αμφισβητήσει» την εξουσία και την εξυπνάδα του ανθρώπου!

Απομένει να ιδούμε τα αποτελέσματα της ανθρώπινης σοφίας, για όλον τον κόσμο, κι όχι μόνο για εκείνον που θεωρεί πως είναι ο θεός στη θέση του Θεού!