Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος

Τυχαίο; Μάλλον όχι. Σε όλες τις χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν Μνημόνια το πολιτικό συστημα διαλύεται. 

Tου Αιρετικού

Ο πολυκερματισμός του πολιτικού συστήματος, τα υψηλά ποσοστά αποχής , η απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων αλλά και η αδυναμία των νέων δυνάμεων που αναδεικνύονται κατά την περίοδο της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών είναι φαινόμενα τα οποία καταγράφονται συστηματικά σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου: Ελλάδα,Ισπανία, Πορτογαλία και πολύ πιθανόν στην Κύπρο. Ακόμα και στην Ιρλανδία με ένα παραδοσιακό πολιτικό σύστημα ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων είναι μία πραγματικότητα.

Με δεδομένο , ότι με εξαίρεση την Ιταλία , που είχε μακρά παράδοση στις κυβερνήσεις συνεργασίας όλες οι υπόλοιπες νοτιοευρωπαϊκές χώρες οι οποίες καλούνται πλέον να διαχειριστούν την νέα πολιτική πραγματικότητα χαρακτηρίζονταν απο τις ισχυρές μονοκομματικές Κυβερνήσεις. Αυτό το πολιτικό σκηνικό, που διαμορφώθηκε , αμέσως μετά την κατάρρευση των δικτατοριών , στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 έχει πλέον ανατραπεί οριστικά και η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται έχει οδηγήσει πολλούς πολιτικούς επιστήμονες να αναρωτηθούν αν αυτό το νέο μοντέλο διακυβέρνησης δεν είναι στην πραγματικότητα ένα δούρειος ίππος που θα διευκολύνει τα ευρωπαϊκά σχέδια για την νέα πολιτική οργάνωση της Ευρώπης. 

Επισημαίνουν μάλιστα, ότι η υλοποίηση του σχεδίου για μία -λιγότερο ή περισσότερο-ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη προϋποθέτει αφενός ένα ισχυρό πολιτικό και οικονομικό κέντρο το οποίο θα σχεδιάζει και -όταν θα απαιτηθεί-θα επιβάλλει το μοντέλο που έχει προκρίνει και αφετέρου εθνικές κυβερνήσεις αδύναμες οι οποίες θα προβάλλουν τις ελάχιστες δυνατές αντιστάσεις.Με δεδομένο μάλιστα ότι ένα σημαντικό μέρος των κυριαρχικών αρμοδιοτήτων των εθνικών κρατών έχει περάσει στις Βρυξέλλες όπου διαμορφώνεται το νομοθετικό πλαίσιο οργάνωσης το ζητούμενο είναι η κοινοβουλευτική έγκριση με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες και αυτό σίγουρο διευκολύνεται απο το νέο μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο διαφαίνεται για το ευρωπαϊκό Νότο. 

Το ίδιο ακιβώς ισχύει και για την οικονομική πολιτική , η οποία με δεδομένο το πλαίσιο ου Σχεδίου Σταθερότητας έχει θέσει σε καθεστώς οιονούς ομηρίας όχι μόνο τους υπερχρεωμένους Νότιους αλλά και τις ισχυρές Δημοκρατίες της Γαλλίας και της Ιταλίας οι οποίες ήδη κινούνται σε ένα περιβάλλον συνεχών παρατάσεν όσον αφορά στα δημοσιονομικά ελλείμματα.

Μπορεί να ακούγεται ως υπερβολικό αλλά η συνεισφορά του κ. Τσίπρα στο νέο ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης είναι καθοριστική. Η πλήρης αποδοχή των μνημονιακών πολιτικών με μέτρα στα οποία ακόμα και οι πιο συντηρητικες Κυβερνησεις δίσταζαν -ή και αρνούνταν-να εφαρμόσουν ουσιαστικά τίναξαν στο "αέρα" την δυναμική που εξέφραζαν τα αντιμνημονιακά κόμματα που αναδείχθηκαν απο το 2012 . Πρακτικά, αυτό είχε πολλαπλά αποτελέσματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στις χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα το πολιτικό συστημα είναι πλήρως απαξιωμένο και αυτό έγινε φανερό απο την μεγαλη αποχή που καταγράφηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Αλλά ακόμα και αυτοί που εξακολουθούν να συμμετέχουν -που πολύ σύντομα θα αποτελούν μειοψηφίες-έχουν συμπεριφορές οι οποίες ουσιαστικα αποδομούν το πολιτικό σύστημα. 

Αυτό άλλωστε γίνεται φανερό απο τις δημοσκοπήσεις οι οποίες εμφανίζουν την εκλογική απήχηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων μόλις μετα βίας να υπερβαίνουν το 40%. Περίπου το 1/3 είτε έχουν ακραίες επιλογές όπως εκείνης της ΧΑ και του ΚΚΕ είτε επιλέγουν κόμματα που αποδομούν το παραδοσιακό μοντέλο του κόμματος κλασσικό παράδειγμα είναι ο κ.Λεβέντης. Αυτή η εκλογική άλγεβρα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια είτε σε κυβερνήσεις στις οποίες θα συμμετέχουν οποσδήποτε τα δύο μεγαλύτερα κόματα είτε σε κυβερνήσεις ενός ευρύτερου συνασπισμού κομμάτων είτε σε κυβερνήσεις που θα επιβιώνουν λόγω της στήριξης που θα τους παρέχουν είτε ακραία κόμματα είτε περιθωριακά. 

Και φυσικά, την ταση αυτή , ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να την ενισχύσει ακόμα περισσότερο προωθώντας ένα εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μετρα του δεύτερου κόμματος που θα ευνοεί την είσοδο πολλών κομμάτων στην Βουλή με την μείωση του ορίου που είναι απαραίτητο (3%) σήμερα για να αποκτήσει κοινοβουλευτική παρουσία. Ορίζοντας ως όριο το 2,5% , όπως προτείνουν , ουσιαστικά βοηθούν τον κ. Καμμένο ενω ταυτόχρονα αποδυναμώνουν ακόμα περισσσότερο το πρώτο κόμμα.

Η δεύτερη "βοήθεια" που πρόσφερε ο κ.Τσίπρας στο νέο πολιτικό σκηνικό που δαμορφώνεται στην Νότια Ευρώπη αφορά στα άλλοθι με τα οποία εφοδίασε όλους τους υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών. Σίγουρα, τόσο στην Ισπανία όσο και στην Πορτογαλία, η παράδοση του κ. Τσίπρα επηρεάσε -αν και κανείς δεν το έχει ομολογήσει δημόσια- σε σημαντικό βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα: περιόρισε την ροή ψηφοφόρων στους αντιμνημονιακούς πολιτικούς οργανισμούς είτε προβάλλοντας τα αδιέξοδα και τα δεινά που θα προκληθούν απο μία πολιτική αλλαγή είτε καθιστώντας τους συντηρητικούς ψηφοφόρους απρόθυμους να πειραματιστούν με κάτι νέο και άγνωστο.