Το νέο κυβερνητικό μαντάτο λέει πως «η Εκκλησία θα πρέπει να αποδεχθεί την νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα».
Αυτό που φαίνεται να θέλει να πει ο αρμόδιος υπουργός, είναι «εμείς ως κυβέρνηση της αριστεράς, δεν θέλουμε αυτό που θέλετε εσείς, αλλά θέλουμε κάτι άλλο! γιατί έχουμε διαφορετικούς πολιτικούς στόχους από εκείνους που είχαν παλαιότερες κυβερνήσεις. Εμείς είμαστε κυβέρνηση της αριστεράς! Εμείς από πάντα, θέλαμε κάτι άλλο, άσχετο με την Ελληνική πραγματικότητα».
Για να ακριβολογούμε: είναι καλώς γνωστό ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να μεταβάλει την ελληνική κοινωνία σε κάτι άλλο από εκείνο που είναι, και αυτό το μεθοδεύει χρόνια τώρα! Το επιδιώκει συστηματικά από τον καιρό που ήτανε αδύναμη αντιπολίτευση, και προς τούτο χρησιμοποίησε την δυναμική επαναστατικότητα των ανεύθυνων κι ανώριμων νέων. Και συνέχισε με μεθοδικότητα το σχέδιό της αυτό, τον καιρό που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Κι έγινε, για τον ίδιο λόγο, και με απατηλά μέσα, κυβέρνηση και εξουσία! Αυτή που σήμερα διαφεντεύει τον τόπο, κατά τα συμφέροντα και τους ιδιαίτερους πολιτικούς της στόχους, διαφορετικούς από εκείνους που προεκλογικά εξήγγειλε.
Φαίνεται, πως όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά και η κοινωνία ολόκληρη τώρα πια, πρέπει ξεκάθαρα να ιδεί, πως αυτή η κυβέρνηση ανενδοίαστα και σταθερά, απαρέγκλιτα και ερήμην του Ελληνικού λαού, μεθοδεύει και υλοποιεί την «πολυπολιτισμική Ελλάδα»! Ένα πλάνο που κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα υλοποιούσε, αν μέσα στην ψυχή του έκαιγε έστω μια σπίθα εθνικής συνείδησης και δημοσίου συμφέροντος. Αυτής της συνείδησης, που, ο εσμός των πολιτικών και των δημοσιογράφων, την παρουσίασε αρχικά ως μίασμα και ντροπή, γιατί την συνέδεσαν με την αχρειότητα, και την εξοβέλισαν με την απαξίωση, ώστε να σύρουν τον κόσμο ως όχλο στην χύδην, άκριτη και ομαδική, συγκατάνευση της αποκήρυξής της.
Και σήμερα, που η κουβέντα τό 'φερε για την μόρφωση των Ελλήνων, καταντήσαμε να συζητάμε για τούτο το θέμα υπό την έμπνευση, την πρόταση και την ρύθμιση όλων εκείνων που έκλειναν -επί μακρόν και συστηματικά- τα πανεπιστήμια της χώρας, με ασήμαντες προφάσεις, και ωθούσαν έτσι στην αγραμματωσύνη τους νέους, προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους.
Διάχυτη φαίνεται να 'ναι η σύγχυση που τους κατέχει για την έννοια «μόρφωση».
Κάποτε, που η κοινωνία ήταν αγροίκα, και πρωτόγονη, οι άνθρωποι μαθήτευαν κοντά σε σεβαστούς, άξιους και ικανούς εργάτες του πνεύματος και μάστορες της τέχνης. Και τούτη η μαθητεία λογιάζεται μύηση, σαν ο μαθητής κοινωνεί και φωτίζεται από τα μυστικά του δασκάλου του κατά την συμπόρευση μαζί του στην μυσταγωγική διδαχή. Την διδαχή όπου ο νέος, από μαθητής εξοικειώνεται σιγά-σιγά και γίνεται ερευνητής κι επιμελής καλλιεργητής της δικής του δημιουργίας. Γίνεται γνώστης, κι από γνώστης τεχνίτης και μάστορας και σοφός και -γιατί όχι- δάσκαλος. Έτσι, ο ασχημάτιστος πνευματικά άνθρωπος, «μορφώνεται». Συμμετέχοντας και ο ίδιος στην μακρά αυτή και μυσταγωγική πορεία.
Ετούτοι νομίσανε πως μυείται ακόμη και απών ο μαθητής των σχολείων και των πανεπιστημίων μας, απλά και μόνο επειδή «είναι εγγεγραμμένος» σ' ένα κατάλογο που τηρεί το κλειστό σχολείο. Αλλά αυτός, ο απών, ακόμη κι όταν διαβάζει ένα βιβλίο, για να αναπληρώσει τα χαμένα μαθήματα [στην ουσία διαβάζει και παπαγαλίζει τα γραμμένα], δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να κερδίσει την χαμένη διδασκαλία, και την διδακτική παράσταση, την μετάδοση της σοφίας και του φρονήματος. Έχει χάσει την ευκαιρία να αποκτήσει πρότυπο/υπόδειγμα, γιατί έχει καταργήσει τον παιδαγωγό [χαρακτηριστικό της εποχής πως είναι πια σπάνιοι και οι παιδαγωγοί, οι μυσταγωγοί της παιδείας]. Εκείνο που αποκτάει κανείς διαβάζοντας απλώς τα μαθήματα και όντας απών από την διδασκαλία, δεν είναι μόρφωση, αλλά όμοια η εμπειρία που αποκτάει κανείς κάνοντας μια βόλτα στα πάρκα που περιβάλλουν ένα σφραγισμένο κτίριο. Βλέπει απλώς και μόνο εξωτερικούς χώρους. Βλέπει αυτά που είναι γραμμένα, μα δεν έχει τα βιώματα που σε κάνουνε να νιώσεις πώς γραφτήκανε τούτες οι γραμμές, από ποιά μονοπάτια πέρασε η σκέψη και η αγωνία, τί αδιέξοδα αντιμετώπισε η πράξη και τί επινόησε/ανακάλυψε/πρότεινε ο ερευνητής/φιλόσοφος ή ό όποιος συγγραφέας για να καταλήξει εκεί «που τελειώνει και το βιβλίο».
Ένας μεγάλος αρχαίος συγγραφέας, μιλάει εκτεταμένα στο «περί παίδων αγωγής» έργο του, για την δημιουργία πεπαιδευμένων ανθρώπων και για το παιδευτικό ήθος των γονέων και των παιδαγωγών. Κι αυτός είναι ο Πλούταρχος. Κι άλλοι, το ίδιο σημαντικοί, πριν και μετά από αυτόν. Αλλά οι κυβερνώντες, ίσως, δεν τους έχουν ακουστά. Αυτοί, για την μόρφωση των Ελληνοπαίδων έχουνε να πάρουνε οδηγίες από τους κομματικούς ινστρούχτορες, λες κι ο ελληνικός λαός θα κυβερνιέται για πάντα από αυτούς. Ή λές κι αυτοί κατέχουν την παντοτινή σοφία. Ούτε που πέρασε από το μυαλό των πολιτικών μας ότι η εξουσία τους είναι του «κόσμου τούτου» και συνεπώς το ίδιο πρόσκαιρη κι εφήμερη, όσο η ζωή ενός ανθρώπου.
Γι' αυτό καλό είναι ν' αφήσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια αλλαγής της Ελλάδας, και της Ευρώπης, και του κόσμου όλου, και να πιάσουν να κάνουν καμμιά δουλειά που να φέρει αποτέλεσμα στη ζωή την δική τους και την δική μας.
Κι αυτό αφορά κυρίως τα προβλήματα περίθαλψης και υγείας, ασφάλειας, παιδείας, παραγωγής, εργασίας, κλπ. Είναι κα τα προβλήματα σεβασμού και αξιοκρατίας, ήθους, διαφάνειας των οικονομικών του κράτους και της άσκησης της εξουσίας, εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρεπούς συμετοχής της Χώρας σε διεθνείς οργανισμούς και άλλα παρόμοια.
Και δεν ομιλώ από πλευράς χρησιμοθηρίας και ωφελιμισμού, αλλά από παιδαγωγικής πλευράς. Συχνά, το άμεσα χρήσιμο δεν είναι και μακροπρόθεσμα ωφέλιμο, ενώ το παιδαγωγικά κατάλληλο είναι πάντοτε -και για όλους- χρήσιμο και ωφέλιμο. Επειδή μόνο έτσι, οι άνθρωποι γίνονται ικανοί να αντιμετωπίσουν δημιουργικά κάθε πρακτικό πρόβλημα. Αλλά, κυρίως, γιατί καθένας που μυσταγωγήθηκε στα νάματα της παιδείας υπό «το φώς» αληθινού δασκάλου, αποκτά εργαλείο ψυχής και σκέψης, ήθους και φρονήματος.
Γιατί, παιδαγωγός κ. υπουργέ μου, σημαίνει -ουσιαστικά- αγωγός της παιδείας (που σαν μεγαλύτεροι έχουμε), προς το παιδί. Δεν σημαίνει αγωγός (δηλαδή οδηγός, καθοδηγητής) του παιδιού. Γιατί το παιδί δεν είναι σκυλί ή γατί για να το καθοδηγούμε.
Έτσι λοιπόν, κ. υπουργέ μου της παιδείας,
Πρωτίστως, φροντίστε να αποστούν από την καταληπτική των σχολείων μανία και πρακτική τους οι νέοι μας, και να διαπαιδαγωγηθούν στην επιμέλεια και την πειθαρχία εκείνη, που χρειάζεται, αφ' ενός η σπουδή στην επιστήμη και αφ' ετέρου η εργασία, προκειμένου να έχουνε κοινωνικά και προσωπικά ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Κι όταν οι νέοι μας γίνουν επιμελείς και φιλόπονοι με ό,τι ταιριάζει στις ιδιαίτερες κλίσεις και κλήσεις του καθενός, τότε να είστε βέβαιος, ότι οι νέοι της πατρίδας μας θα μπορούν να δημιουργήσουν καλύτερα από όλους εμάς, που επαναστατήσαμε χωρίς αιτία και σπείραμε θύελλες -τάχα ελευθερίας-, ώστε σήμερα να μαζεύουμε ανέμους, που μας πάνε κατά πνιγμού και ολέθρου.
Εδώ που έχουμε φτάσει, κ. υπουργέ μου, ένα είναι το σαφές πια: ότι οδηγίες πρέπει να δίνονται για 'κείνο που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουνε οι μεγάλοι, δηλαδή εμείς. π.χ.:
- δεν πρέπει να δημαγωγούν οι πολιτικοί
- δεν πρέπει η πολιτική εξουσία να παγιδεύει τους πολιτικούς της αντιπάλους, με σκοπό την εξουδετέρωση
- δεν πρέπει να καλλιεργούνται και να επιβάλλονται ως πρότυπα επίμεμπτες και αντικοινωνικές συμπεριφορές
- δεν πρέπει να υφαρπάζεται η ψήφος του εκλογικού σώματος με -προεκλογικά- ψευδείς κυβερνητικές προτάσεις.
- δεν πρέπει να καθοδηγούμε την νεότητα στους δρόμους της δικής μας πνευματικής περιπλάνησης, αποκλείοντάς την από την απρόσκοπτη εύρεση της δικής της αλήθειας, στο χώρο που βρέθηκε, γεννήθηκε και ζεί
- δεν πρέπει ως εξουσία να καταδυναστεύουμε με ιδιοτελείς αυταρχισμούς την κοινωνία ολόκληρη
- για να μην δίνουμε έτσι το αρνητικό παράδειγμα ώστε να διαιωνίζεται μια αδιέξοδη και άκαρπη εξουσία και πολιτεία.
- και για να μην προκαλούμε, με τον τρόπο αυτόν, αχρήστευση ή κατασπατάληση των πνευματικών και φυσικών δυνάμεων της κοινωνίας στο βωμό της μικροψυχίας και της ματαιοδοξίας ασήμαντων ανθρώπων,
- επειδή διαπράττουμε ύβρη, όταν προωθούμε ή μεθοδεύουμε την εξάπλωση ατομικών σχεδίων επικράτησης και εξουσίασης της κοινωνίας.
Εμείς πια, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας λαθών, και κυρίως, την ευθύνη για να βρούμε έναν δρόμο ώστε να βαδίζουμε χωρίς να δημιουργούμε προβλήματα στους νεώτερους!
Γιατί βρεθήκαμε αγιάτρευτα υποταγμένοι στην επιδίωξη να πραγματωθούν τα νεανικά μας κούφια και χρηματοδοτημένα όνειρα που εξαργυρώθηκαν με θέσεις εξουσίας και πολιτικής. Εκείνα, που αναιμικά κι αλλοιωμένα φυτοζωούν σήμερα, χωρίς καμμιά προοπτική, σε μια πραγματικότητα που τα έχει ολοσχερώς απορρίψει εδώ και δεκαετίες. Ας είναι η αποχώρησή μας το τίμημα των λαθών μας.
Δεν θα σώσουμε εμείς τους νεώτερους καθοδηγώντας τους τί -από τα σημαντικά- να μην μάθουν, γιατί εμείς είμαστε ήδη χαμένοι, σε αδιέξοδες αναζητήσεις και σε επίσης αδιέξοδους πειραματισμούς, ή στην συνειδητή υπηρεσία αλλότριων κέντρων διεύθυνσης κι εξουσίασης της ζωής μας!
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.