Είναι αρκετά χρόνια τώρα, που οι πολιτικές μας ηγεσίες έχουν προκαλέσει μια σύγχυση στην εκτίμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην ύπαρξη της οποίας θα μπορούσε κανείς να αποδώσει τρεις διαφορετικές ερμηνείες : Ή δεν γνωρίζουν τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας, οι οποίες κατοχυρώνονται με το Σύνταγμα, ή δεν έχουν την αναγκαία διοικητική ικανότητα, για να τις εφαρμόσουν, ή εξυπηρετούν μία λανθάνουσα κομματική σκοπιμότητα .
Μία από τις θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας είναι βέβαια η ατομική ελευθερία, η οποία σε καμία γνήσια Δημοκρατία δεν είναι απεριόριστη .Το δικαίωμα ελευθερίας ενός ατόμου, δεν περιορίζεται μόνον από τους υφιστάμενους νόμους της Πολιτείας, αλλά μέσα στα πλαίσια μιας υγιούς κοινωνίας, δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια, πέραν των οποίων πλήττονται τα δικαιώματα άλλων μελών της κοινωνίας .
Είναι γνωστή σε όλους τους Έλληνες πολίτες, η αλγεινή εικόνα που εμφανίζει η χώρα μας, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, με τις καθημερινές καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων, από τους μαθητές και τους φοιτητές, ή διάφορους άλλους αναρχικούς πολίτες, ή από τους αγρότες που καταλαμβάνουν τις οδικές αρτηρίες, με τα τρακτέρ τους, ή από πολίτες άλλων κοινωνικών τάξεων που καταλαμβάνουν τα λιμάνια ή τα αεροδρόμια, για να διεκδικήσουν, καθ’ ένας απ’ αυτούς, τα προσωπικά τους συμφέροντα . Και σαν να μην έφταναν μόνον αυτοί οι παραβάτες των νόμων, υπάρχουν και οι γνωστοί – άγνωστοι κουκουλοφόροι, οι οποίοι πολύ τακτικά εμπλέκονται στις ειρηνικές διαδηλώσεις διαφόρων πολιτών και προκαλούν, χωρίς καμία τιμωρία, όχι μόνον σοβαρές υλικές ζημιές στο κράτος και στους συμπολίτες τους, αλλά και πολιτισμική ζημιά σ’ ολόκληρη την χώρα .
Το λυπηρό όμως και ακατανόητο συνάμα είναι, ότι η Πολιτεία δεν τιμωρεί αυτούς τους παραβάτες των νόμων της, αλλά εμμέσως όλους τους άλλους νομοταγείς πολίτες . Εσχάτως δε, νομιμοποίησε και αυτούς τους κουκουλοφόρους, που δεν φορούν την κουκούλα τους για να διαπράξουν ληστείες, αλλά δήθεν για να προφυλαχθούν από τα αέρια που εκτοξεύουν ασύστολα τα αστυνομικά όργανα του κράτους . Εδώ λοιπόν είναι σαφής η σύγχυση στην εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων .
Άλλη μία “ευαισθησία”, σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, που εκδηλώνουν οι κυβερνώντες πολιτικοί μας, η οποία εγγίζει τα όρια του παραλογισμού, είναι η επιείκεια με την οποία χειρίζονται την έκτιση των ποινών των επιβαλλομένων από την δικαστική εξουσία στους πολίτες παραβάτες των νόμων και ιδίως των βαρυποινιτών . Παραγράφοντας αποφάσεις των δικαστηρίων, αποφυλακίζουν ενόχους εγκληματικών πράξεων, πριν ολοκληρώσουν την έκτιση της ποινής τους, ακόμη και εκείνους που έχουν διαπράξει τα κακουργήματα της εμπορίας ναρκωτικών και δολοφονίας αθώων πολιτών, με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών, ή ανήκεστης βλάβης της υγείας τους .
Άλλη μία “ευαισθησία”, σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, που εκδηλώνουν οι κυβερνώντες πολιτικοί μας, η οποία εγγίζει τα όρια του παραλογισμού, είναι η επιείκεια με την οποία χειρίζονται την έκτιση των ποινών των επιβαλλομένων από την δικαστική εξουσία στους πολίτες παραβάτες των νόμων και ιδίως των βαρυποινιτών . Παραγράφοντας αποφάσεις των δικαστηρίων, αποφυλακίζουν ενόχους εγκληματικών πράξεων, πριν ολοκληρώσουν την έκτιση της ποινής τους, ακόμη και εκείνους που έχουν διαπράξει τα κακουργήματα της εμπορίας ναρκωτικών και δολοφονίας αθώων πολιτών, με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών, ή ανήκεστης βλάβης της υγείας τους .
Η συνέπεια αυτής της παρανοϊκής θεωρίας, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την οποία πρεσβεύουν οι πολιτικοί μας ηγέτες, είναι να κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους, ανάμεσά μας, πολλοί βαρυποινίτες και να επιβεβαιώνεται η κοινή διαπίστωσή μας, ότι από την χώρα μας απουσιάζει η Δικαιοσύνη και η προστασία του πολίτη εκ μέρους της Πολιτείας, με συνεπακόλουθο να επαυξάνεται τα αίσθημα ανασφάλειας και κατά συνέπεια να περιορίζεται το δικαίωμα της ελευθερίας του κοινωνικού συνόλου . Τι περισσότερο χρειάζεται λοιπόν, για να αποδειχθεί ότι η Δικαστική εξουσία είναι υποχείρια της Εκτελεστικής ;
Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, από το οποίο διακατέχονται οι Έλληνες πολίτες, ιδίως των μεγάλων πόλεων, έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια, από τότε που η χώρα μας άρχισε να κατακλύζεται από νόμιμους και παράνομους μετανάστες . Σ’ αυτό το υπαρξιακό για την χώρα μας μεταναστευτικό πρόβλημα, που αφ’ ενός μεν απειλεί την υπόσταση του έθνους και αφ’ ετέρου ταλανίζει αφάνταστα τους Έλληνες πολίτες, αφού υποβαθμίζει προοδευτικά και απεριόριστα την ποιότητα της ζωής τους, είναι ακόμη περισσότερο εμφανής η σύγχυση που επικρατεί στους κυβερνώντες πολιτικούς, σε ό, τι αφορά την εκτίμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων .
Το δικαίωμα της επιβίωσης είναι ασφαλώς αναφαίρετο, για κάθε έναν άνθρωπο που ζει επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και ο ελληνικός λαός, που είναι εκ φύσεως φιλόξενος και δεν διαπνέεται από ρατσιστικές αντιλήψεις – πλην ελαχίστων περιπτώσεων – συμμερίζεται τον πόνο αυτών των δύστυχων ανθρώπων, που αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, όσα απ’ αυτά δεν έχουν καταστραφεί και όλα τα υπάρχοντά τους, εξ’ αιτίας των φρικτών πολέμων που διεξάγονται στη χώρα τους .
Όμως, όταν το δικαίωμα επιβίωσης των συνανθρώπων μας εκείνων, που εισέρχονται παρανόμως στην χώρα μας, προσβάλει τα δικαιώματα της ελευθερίας, της εργασίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών, μέσα στη δική τους χώρα, τότε η πολιτική ηγεσία μας όφειλε να είχε εγκαταλείψει αυτή την μονομερή αντίληψη περί ανθρωπισμού και εφαρμόζοντας τους νόμους της Πολιτείας, να μην δεχθεί στα εδάφη της, όλους αυτούς τους παράνομους μετανάστες .
Τώρα είναι πολύ αργά . Όσοι απ’ αυτούς, τους πολιτικούς ηγέτες, χειρίστηκαν αυτό το δυσεπίλυτο πράγματι μεταναστευτικό πρόβλημα διέπραξαν πολλά ανεπανόρθωτα και ολέθρια σφάλματα και θα κριθούν βέβαια από την ιστορία, αφού, στη χώρα μας, η Δικαιοσύνη είναι προβληματική . Όλα αυτά τα σφάλματα, κατά την άποψή μου, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε ένα : Δεν είχαν αντιληφθεί ότι η φτωχή και αδύναμη χώρα μας συμμετείχε σε ένα συνασπισμό πλουσίων και ισχυρών χωρών, την λεγόμενη “Ευρωπαϊκή Ένωση” και ότι σε ένα τέτοιο συνασπισμό δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη, παρά μόνον συμφέροντα τα οποία, κατά έναν γενικό και απαράβατο κανόνα, εξυπηρετούνται προς όφελος των ισχυροτέρων . Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την τελική συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων μας .
Αιμίλιος Κομίνης
Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, από το οποίο διακατέχονται οι Έλληνες πολίτες, ιδίως των μεγάλων πόλεων, έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια, από τότε που η χώρα μας άρχισε να κατακλύζεται από νόμιμους και παράνομους μετανάστες . Σ’ αυτό το υπαρξιακό για την χώρα μας μεταναστευτικό πρόβλημα, που αφ’ ενός μεν απειλεί την υπόσταση του έθνους και αφ’ ετέρου ταλανίζει αφάνταστα τους Έλληνες πολίτες, αφού υποβαθμίζει προοδευτικά και απεριόριστα την ποιότητα της ζωής τους, είναι ακόμη περισσότερο εμφανής η σύγχυση που επικρατεί στους κυβερνώντες πολιτικούς, σε ό, τι αφορά την εκτίμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων .
Το δικαίωμα της επιβίωσης είναι ασφαλώς αναφαίρετο, για κάθε έναν άνθρωπο που ζει επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και ο ελληνικός λαός, που είναι εκ φύσεως φιλόξενος και δεν διαπνέεται από ρατσιστικές αντιλήψεις – πλην ελαχίστων περιπτώσεων – συμμερίζεται τον πόνο αυτών των δύστυχων ανθρώπων, που αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, όσα απ’ αυτά δεν έχουν καταστραφεί και όλα τα υπάρχοντά τους, εξ’ αιτίας των φρικτών πολέμων που διεξάγονται στη χώρα τους .
Όμως, όταν το δικαίωμα επιβίωσης των συνανθρώπων μας εκείνων, που εισέρχονται παρανόμως στην χώρα μας, προσβάλει τα δικαιώματα της ελευθερίας, της εργασίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών, μέσα στη δική τους χώρα, τότε η πολιτική ηγεσία μας όφειλε να είχε εγκαταλείψει αυτή την μονομερή αντίληψη περί ανθρωπισμού και εφαρμόζοντας τους νόμους της Πολιτείας, να μην δεχθεί στα εδάφη της, όλους αυτούς τους παράνομους μετανάστες .
Τώρα είναι πολύ αργά . Όσοι απ’ αυτούς, τους πολιτικούς ηγέτες, χειρίστηκαν αυτό το δυσεπίλυτο πράγματι μεταναστευτικό πρόβλημα διέπραξαν πολλά ανεπανόρθωτα και ολέθρια σφάλματα και θα κριθούν βέβαια από την ιστορία, αφού, στη χώρα μας, η Δικαιοσύνη είναι προβληματική . Όλα αυτά τα σφάλματα, κατά την άποψή μου, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε ένα : Δεν είχαν αντιληφθεί ότι η φτωχή και αδύναμη χώρα μας συμμετείχε σε ένα συνασπισμό πλουσίων και ισχυρών χωρών, την λεγόμενη “Ευρωπαϊκή Ένωση” και ότι σε ένα τέτοιο συνασπισμό δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη, παρά μόνον συμφέροντα τα οποία, κατά έναν γενικό και απαράβατο κανόνα, εξυπηρετούνται προς όφελος των ισχυροτέρων . Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την τελική συμπεριφορά των Ευρωπαίων εταίρων μας .
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.