Καθεστωτική η ανοχή της κατάληψης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ευτυχώς που μας έτυχε το πραξικόπημα στην Τουρκία, για να ξεχαστεί το ειδησεογραφικό εξάμβλωμα της κατάληψης του πανεπιστιακού περιβόλου στην Θεσσαλανίκη. Κάποια πράγματα μοιάζουνε θεόσταλτα για τους θεομπαίχτες.

Το σώσαμε. Γιατί ήταν ακραίος ο εξευτελισμός μας, να παρουσιάζεται το γεγονός, χωρίς να στιγματεί η δράση.

Όλα τα δελτία ειδήσεων (14-11-2016) παρουσιάσανε -για την ενημέρωσή μας- το νέο της «κατάληψης του περιβόλου του ΑΠΘ». Ή μάλλον, αυτό το νέο το παρουσιάσανε για την προειδοποίησή μας, πως εδώ δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης αντιληπτική ικανότητα στους κρατούντες. Και διαπιστώσαμε ξανά πως δεν υπάρχει καμμία απολύτως ελπίδα για τους πολίτες, δεν υπάρχει ούτε ίχνος από συναίσθηση του καθήκοντος των αρμοδίων, δεν υπάρχει νόμος, δεν υπάρχει υπεύθυνο κράτος. Υπάρχει ένα κράτος σε ακράτεια και παραλυσία.

Αυτά δεν είναι υπερβολές. Η κατασκήνωση άσχετων ομάδων μέσα στον πανεπιστημιακό περίβολο, με σκοπούς και έργα άσχετα με την εκπαίδευση, την έρευνα και την διδασκαλία, έχει από καιρό γίνει καθεστώς, εδώ στην φαιδρή την χώρα. Την χώρα όπου οι πάσης φύσεως κοινωνικοί, πολιτικοί και ερασιτέχνες οραματιστές κατεδαφίζουν το σήμερα, για να παίζουνε τα λιγοστά παιδιά του αύριο, με τα συντρίμμια.

Θα μου πείτε, γιατί τα λέω όλα αυτά;

Τα λέω, γιατί εδώ, σχεδόν ποτέ, δεν χρησιμοποιούνται τα πράγματα για τον σκοπό που κατασκευάστηκαν. Στην χώρα τούτη, τα πράγματα δεν έχουνε λειτουργικό προορισμό. Κι όπου έχουν φτιαχτεί κάποια τέτοια, είναι σχεδόν ιδωτικό προνόμιο των ολίγων.

Αυτή η χώρα, η πατρίδα μου, με πονάει, που δεν στέργει να την αγαπάνε τα παιδιά της. Και που τα παιδιά της, τ' αφήνει απείθαρχα κι ατίθασα, κι εκείνα γίνονται αγρίμια, κι ώρες ώρες την ρημάζουνε. Πονάω, που κι εκείνη ρημαγμένη, δεν μπορεί πια να αγαπάει τα παιδιά της, κι αποπαίδια της τα κάνει και τα διώχνει μακριά.

Από τότε που η ελευθερία της έκφρασης έσπασε το φράγμα του αυτοελέγχου και της λογικής, το φράγμα του σεβασμού και της προοπτικής, τα δημόσια κτίρια γίνανε αποχωρητήρια, ή γιάφκες επαναστατών ασυμβίβαστων με την προσωπική υπευθυνότητα που νομίζουν πως όλοι τους χρωστάνε, ή καταλήφθηκαν από κάποιους για να στεγάσουνε τα όνειρά τους, που ούτε η μάνα τους δεν τα θεωρούσε αξιόλογα, ή από κάποιους άλλους που η ίδια μάνα τους έκανε αλλού τη ζωή της και δεν ήξερε αν έχει παιδί για να το νοιαστεί.

Από τότε που οι κυβερνήσεις μας συνωμοτούσανε με την αντιπολίτευση (δηλαδή υποχωρούσανε στις παράλογες αξιώσεις της αντιπολίτευσης, για να μη χάσουνε την εξουσία), ο δημόσιος βίος έγινε αντικείμενο σιωπηρής -αλλά έμπρακτης- συναλλαγής και εναλλαγής των πολιτικών δυνάμεων σε μια αντιπαραγωγική εξουσία, με μόνο της καρπό το ευάριθμο πλήθος των πολιτικών γόνων και ομάδων.

Οι καταλήψεις των δημόσιων κτιρίων, οι αυθαίρετες εισβολές σ' αυτά, η καταστροφή και η λεηλασία δημοσίων και ιδιωτικών υποδομών, η αυθαίρετη εγκατάσταση μη δικαιούχων σε ξένες ιδιοκτησίες, αλλά και η συστηματική προσβολή του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, είναι -συχνότατα- φαινόμενα μη ελεγχόμενα, αλλά, αντιθέτως, είναι απολύτως ανεκτά, ενίοτε δε και υποκινούμενα.

• Είχε προηγηθεί η κατάληψη ενός ξενοδοχείου για να στεγάσουν κάποιοι, κάποιους...
• Έχουν κατ' επανάληψιν καταληφθεί πανεπιστημιακοί χώροι προκειμένου να ικανοποιηθεί ένας πολιτικός όρος, ένας συνδικαλιστικός όρος, ένα ιδιωτικό συμφέρον, ή να εξυπηρετηθεί μια κοινωνική ομάδα πολιτών που είναι επαναστάτες, ή φοιτητές, ή μια ομάδα αλλοδαπών που είναι πρόσφυγες ή μετανάστες, ή τυχοδιώκτες (ποιός ξέρει;).
• Έχουν καταληφθεί κατ' επανάληψη πανεπιστημιακοί χώροι για να εξωθηθεί μια κυβέρνηση σε παραλυσία, ή για να μη δικαστούν κατηγορούμενοι που εγκλημάτισαν σε βάρος της κοινωνίας, ή για να δικαστούν άλλοι για την πολιτική τους τοποθέτηση.
• Έχουν ασχημονήσει επανειλημμένως ατιμωρητί κάποιοι άνθρωποι εντός των δικαστηρίων, τάχα γιατί η οργή τους ή ο θυμός τους θεωρήθηκε εύλογος, ή απλά και μόνο επειδή, για λόγους συρμού, κάποιοι συμφωνούσαν μαζί τους πολιτικά. 
• ΜΚΟ, αλληλέγγυοι, «επαναστάτες» του κόσμου που εξαργύρωσαν τα επαναστατικά τους κουπόνια, παρδαλοί για μπούγιο, ταλέντα και σταρ παρελαύνουν στην χώρα του «ό,τι νά'ναι» για να καταδείξουν πως ο κόσμος είναι κακός και πως τώρα αυτοί θα τον αλλάξουν. Γιατί μονάχα σε τούτον τον τόπο οι άνθρωποι ασεβούν τόσο πολύ απέναντι σε τόσα πολλά αξιοσέβαστα. Είναι που δεν δύνανται πια να δημιουργήσουν αξιοσέβαστα πράγματα οι ίδιοι.

Όλα τα εφηβικά όνειρα είναι σπουδαία, όταν εκείνο που θα ακολουθήσει είναι η συναίσθηση και ο ρεαλισμός. Ο κόσμος, πάντα του ήτανε ο ίδιος. Με το ίδιο μέτρο σε βλάκες, αλαζόνες, ψεύτες, κλέφτες και μάρτυρες. Αν τα ποσοστά αυτά είχανε καταφέρει οι τόσες ανθρώπινες επαναστάσεις να τά 'χουνε αλλάξει θα ήτανε άλλος κι ο κόσμος.

Η αρχαία Ελληνική Γραμματεία έχει μιλήσει για όλα τα μεγάλα ζητήματα. Κι ο Χριστός μίλησε για όλα τα υπόλοιπα. Εκείνα που ο άνθρωπος θά 'πρεπε να κάνει για να δείξει πως έχει την ανθρωπιά του. Εκείνα τα λίγα και ουσιώδη, που ο άνθρωπος έχει μια ολόκληρη ζωή, για να τα μάθει.

Ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος. Ο άνθρωπος μονάχα αλλάζει, κι η διαφορά είναι στα έργα του ανθρώπου. Στα έργα που δείχνουν πως ο άνθρωπος ήρθε επί τέλους σε συναίσθηση, κι ένοιωσε πως δεν είναι μόνος, και πως πρέπει να περιχωρήσει τον άλλο. Πως ο άλλος, δεν υπάρχει απλώς για να του δείξουμε πόσο σπουδαίοι είμαστε, αλλά αν τον σεβαστούμε, αυτό, θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την ωραιότερη πλευρά του εαυτού μας.

Κάπου-κάπου συμβαίνει η ανθρωπότητα να συναισθάνεται τα λάθη της, και κάτι κάνει για να τα διορθώσει. Όμως, γρήγορα ξαναχάνει το δρόμο της, και ξαναρχίζει τα ίδια. Ας μην ξεχνάμε την Κοινωνία των Εθνών και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Λίγα χρόνια μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο, που όλοι οι λαοί τον κατέκριναν σαν μεγάλο λάθος και φτιάξανε την Κοινωνία των Εθνών για να διευθετεί τις διεθνείς διαφορές χωρίς να γίνεται πόλεμος. Δεν βάσταξε το πείραμα, κι οι λαοί ξαναπολεμήσανε. Και μετά φτιάξανε τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών για το ρόλο του διαιτητή στις διεθνείς διαφορές. Τώρα το ξέρουμε. Τα πράματα χάσανε την σημασία τους. Ο ΟΗΕ εξακολουθεί να υφίσταται, μετά από τόσους πολέμους, κι η παγκόσμια ντροπή δεν υψώθηκε αρκετά για να τον διαλύσει που στάθηκε υποκρισία και ψέμμα η ύπαρξή κι η διατήρησή του. Δεν γκρεμίστηκε ο ΟΗΕ, γιατί χάσαμε την ντροπή μας και την συναίσθηση των πράξεών μας.

Όλα στη ζωή έχουνε ειπωθεί. Η εξαίσια αρχαία Ελληνική Γραμματεία έχει μιλήσει για όλα τα μεγάλα ερωτήματα που ο άνθρωπος στη ζωή του θα συναντήσει. Για όλα όσα ο καθένας μας και η πολιτεία μας οφείλει να φυλάσσει και να υπερασπίζεται. Αλλά στη σημερινή Ελλάδα οι κρατούντες εισήγαγαν την άποψη να μην υπερασπιζόμαστε τίποτε. Και την άποψη πως εδώ μπορείς μόνο να διεκδικείς. Κορωνίδα, η σημερινή δήλωση της πολιτείας,  πως προτιμάει να μην παρεμβαίνει (η κυβέρνηση είναι αντίθετη στην παρέμβαση (!) είπε ένας υπουργός), κι αφήνει τα πράγματα να κυλάνε μονάχα τους, όπου τα σέρνει το ρεύμα. Κι έτσι το κάμπινγκ στο ΑΠΘ θα έχει από όλα, αλλά δεν έχει πια πανεπιστήμιο.

Σήμερα, στην Ελλάδα η καθεστηκυία αντίληψη για το κράτος και τα μέσα πραγματοποίησης των κρατικών σκοπών συνίσταται στην αριστερή εκμαυλιστική πρόσκληση ενάντια τάχα σε κάθε υποχρέωση των πολιτών (δεν πληρώνω, δεν διώκομαι, δεν πειθαρχώ, δεν λογοδοτώ, δεν αξιολογούμαι κλπ).

Η αριστερή άποψη είναι πως το κράτος πρέπει να απέχει από κάθε ενέργεια καταναγκασμού των πολιτών σε συμμόρφωση προς την εξουσία, γιατί αυτό είναι κακό και περιορίζει τις ατομικές ελεύθερίες.

Σαν αντιπολίτευση, η αριστερά, ισχυριζόταν πως αυτό είναι η Δημοκρατία, μα έκανε λάθος.

Και τώρα, σαν κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αυτό είναι «ο λαός στην εξουσία», μα και τούτο είναι λάθος. Και κυρίως, είναι ψέμμα, είναι λογοπαίγνιο, είναι αυτοαναιρούμενο ευφυολόγημα. Γιατί ο λαός στην εξουσία θα ειπεί πως ο λαός είναι αφεντικό στην χώρα του, ορίζει, πληρώνει, εργάζεται δημιουργεί, αποταμιεύει, προβλέπει, βοηθάει και συντρέχει τους ενδεείς. Δεν είναι ζητιάνος, δεν δανείζεται διαρκώς, για να ποριστεί τον επιούσιο.

Κι είναι ψέμμα και λόγια όλοι αυτοί οι εκμαυλιστικοί της πομφόλυγες, γιατί ανάμεσα σ' όλα, η κυβέρνηση ετοιμάζει τα λαγωνικά που θα βρίσκουνε το χρήμα το κρυμμένο στα σπίτια, κι αυτό δεν είναι δημοκρατικό, είναι εκβιαστικό και χαφιεδίστικο.

Γιατί θα τα πάρει, παρόλο που δεν δέχεται πως τα καμώματά της μπορεί να εξωθήσανε κάποιους, που της μοιάζουνε (στο ψέμμα και την υποκρισία), να κρύψουνε τα λεφτά τους.

Και σήμερα εμείς, η πολιτεία μας δηλαδή, δεν θα κάνουμε το σχολείο τόπο μόρφωσης και καλλιέργειας, άλλά κάμπινγκ άσχετων προσώπων για άσχετα έργα, ούτε την πολιτεία μας θεματοφύλακα των ιερών και τιμίων.

Γιατί χάσαμε το δρόμο μας και την ντροπή μας. Κρατάμε όμως τα οφίτσια.
φωτογραφία