Δεν είναι έτσι.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Εκείνοι που καταφέρνουν να κάνουν μια σμίκρυνση και να δουν τη χώρα ως μια οικογένεια θα μπορέσουν εύκολα να καταλάβουν όχι μόνο το τι έφταιξε αλλά και το γιατί υπήρξε το φταίξιμο. Ένα βήμα πίσω δηλαδή.
Όταν λοιπόν στην οικογένεια –η οποία λειτουργεί με την δημοκρατία που είναι άξια να έχει- ο αρχηγός πλειοδοτεί για να διοικήσει, είναι λογικό τα μέλη της να ωφελούνται. Να ωφελούνται –προσωρινά- λόγω της εξαγοράς τους φυσικά. Της εξαγοράς της προτίμησής τους. Της ψήφου τους.
Φταίνε να μέλη, τα παιδιά της οικογένειας που τους παρέχεται η δυνατότητα της επιλογής του γλυκίσματος προκειμένου να αποφασίσουν; Είναι ένα ερώτημα το οποίο απαντάται βαθμολογώντας τις αξίες που δίνει ο γονιός στο παιδί του.
Προσωπικά, ο δικός μου πατέρας –παιδί της κατοχής και της ανάγκης- μου έλεγε ‘’να είσαι έξυπνος, να αφήνεις τους άλλους να πηγαίνουν μπροστά, να κοιτάς να βολευτείς’’ όπως έκαναν στην εποχή του ('70-'80) και πολλοί άλλοι γονείς. Δεν τον κατηγορώ, αυτά ήξερε αυτά έλεγε. (για την ιστορία αναφέρω πως οι συμβουλές του δεν ευδοκίμησαν. Δεν βολεύτηκα) Επιμένω εξακολουθώντας όμως πως πίσω από αυτή την πρακτική λειτουργούσαν είτε με την παραίνεση των γονιών τους είτε δίχως αυτή, ένα πλήθος κόσμου που παρέσυρε και τον διπλανό του. Πόσο χαζός αισθάνεται εκείνος που περιμένει το πράσινο φανάρι στην ερημιά την ώρα που ο επόμενος οδηγός περνάει –έστω ελέγχοντας- με κόκκινο και φεύγει… Πόσο βλάκας ή αδικημένος νιώθει ο υπάλληλος που δουλεύει και πληρώνεται λιγότερο από τον άλλον υπάλληλο που δεν δουλεύει; Πόση οργή σωρεύεται μέσα του και πώς θα εκτονωθεί;
Ο λαός διαπαιδαγωγημένος στην συντριπτική του πλειοψηφία με αυτή τη λογική, απέκτησε μία στρεβλή ιδέα περί της πραγματικότητας. Δεν είναι δυνατόν μονίμως να παίρνεις. Όσοι είχαν πιάσει το νόημα ψήφιζαν μια το ένα κόμμα, και μια το άλλο. Μία ΠΑΣΟΚ και μία Ν.Δ. Σου λέει κάθε ένας που βγαίνει θα μου δίνει και κάτι παραπάνω από τον προηγούμενο. Με συμφέρει...
Λογικότατο. Η λογική αυτή όμως στηρίζεται σε λανθασμένες αξίες. Προάγει την κακώς εννοούμενη εξυπνάδα, την τεμπελιά, την δια της πλαγίας επίπλευση. Πάω όπου με πληρώνουν, Εξαγοράζομαι μη έχοντας ιδεολογία ή και εάν έχω την απέκτησα καθόσον ευνοήθηκα (για όσους το έκαναν). Ας μην ξεχνάμε πως η πίστη (άλλως η ταγή) σε ιδέα που ωφελεί λέγεται και εξαγορά κι ο εξαγορασμένος, αργυρώνητος... Ποια η αξία του εξαγορασμένου, του πουλημένου επί το λαϊκότερον. Καμία.
Μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Μήπως γνωρίζουμε κάποιον εξαγορασμένο;
Και ποιος φταίει; Το παιδί που απλώνει το χέρι και παίρνει το γλυκό ή ο γονιός που το δίνει;
Ποιος οφείλει να γνωρίζει τις συνέπειες τις υπερβολικής κατανάλωσης ζακχάρου; Ο γονιός ή το παιδί; Σήμερα λοιπόν οι ευθύνες μοιράζονται στα ίσα. Εξακολουθεί ο γονιός τη στρεβλή πολιτική του βουτηγμένος στην υποκρισία και τη ανάγκη του για δικαιολόγηση. Το ‘’μαζί τα φάγαμε’’ όσο και εάν έχει κάποια επαφή με την πραγματικότητα, στην ουσία εφαρμόζει στο ελάχιστο το μέγεθος του ανομήματος.
Όχι δεν φταίει το παιδί που παίρνει, φταίει το χέρι που δωροδοκεί (δεν προσφέρει) για να πάρει τα εύσημα. (Βλ. ψήφο)
Όλοι λοιπόν –οι έξυπνοι- στο δημόσιο. Όλοι στην κομπίνα, στην κλεψιά, πίσω από τους άλλους που αγωνίζονται με τους ανεμόμυλους. Οι αληθινές αξίες πράγματι κατάντησαν ανεμόμυλοι. Ακόμα και σήμερα στο βούρκο αναζητούμε την αλήθεια, ακόμα αφήνουμε να μας εμπαίζουν οι πολιτικάντηδες της συμφοράς μαθημένοι όντες στο άκουσμα των λόγων τους περί ανάπτυξης, περί περήφανης πολιτικής. Ακόμα κοιτούμε το χέρι τους αν κρατάει κάποια καραμελίτσα. Δεδομένης της κατάστασης το κομμάτι της τούρτας έγινε καραμέλα. Αυτό το κατάλαβαν οι ‘’γονείς’’ και μαζεύτηκαν.
Αν όμως, ως λαός είχαμε μία σωστή παιδεία, αν ακουγόταν από κάθε στόμα πως εκείνος που δεν αγωνίζεται για τα άριστα θα είναι απορριπτέος, παρείας της παρέας και πράγματι ήταν, αν οι γονείς μας- πρωθυπουργοί μας στο σύνολό τους προτιμούσαν την ένδοξη ήττα από την δόλια παραμονή τους στην καρεκλίτσα, τότε εμείς τα παιδιά τους θα μαθαίναμε αλλιώτικα. Θα βλέπαμε την ηλιθιότητά μας, τα βλαμμένο της πράξης μας την ώρα που πετάγαμε λουλούδια στον τάδε τραγουδιστή.
Ποιος τίμια αμειβόμενος είχε ποτέ τη δυνατότητα να το κάνει; Τίμια αμειβόμενος με βάση τον ηθικό νόμο και όχι με βάση τον ιδιοτελή ψηφισμένο για άλλους σκοπούς νόμο.
Όταν η λατρεία του χρήματος κάνει το νόμισμα να χάνει τη αξία του (είναι γνωστό πως ό,τι παρέχεται αφειδώς παύει να εκτιμάται. Αυτό ισχύει ακόμα και για την αγάπη) ποιος λαός μπορεί να κρατήσει τον χαρακτήρα του;
Το παιδί φταίει που γίνεται υπέρβαρο την ώρα που ο γονιός το ταΐζει για να γίνει αρεστός ζάχαρη και μάλιστα δανεική;
Φταίνε οι δάσκαλοι που δεν διδάσκουν τα παιδιά εκείνα που πρέπει να μάθουν ή το σύστημα που άλλα επιδιώκει; Ένα λαό χωρίς αξίες τον χειρίζεται κάποιος εύκολα. Του προσφέρει αρχικά ένα καθρεφτάκι, αργότερα ένα ζαχαρωτό, μετά του δείχνει ελεύθερα ένα κώλο, μια θάλασσα και το όνειρο της ζωής ενός κροίσου. Μετά του παίρνει το σπίτι.
Ο πατέρας πού ήταν εκείνη την ώρα που υπέγραφε το παιδί την καταδίκη του;
Αν ο πατέρας δεν γνώριζε, τότε δεν ήταν καλός πατέρας και για να πούμε και την υπόλοιπη αλήθεια φτάνοντας στον σημερινό μας γονιό, θα έπρεπε μια και κάπως μεγαλώσαμε να τον ρωτήσουμε εάν θα έπρεπε να παραμείνει πρωθυπουργός ελισσόμενος.
«Να είσαι έξυπνος, να στρέφεις τα πράγματα προς το συμφέρον σου. Η αλήθεια δεν έχει ποτέ μία όψη. Να κοιτάς πάντα εκείνη που σε συμφέρει. Να μην λες ψέματα αν δεν μπορείς να τα υποστηρίξεις κι σε πιάσουν να απατάς ποτέ δεν θα παραδεχθείς εκείνο που είδαν τα μάτια τους. Βγάλε τους τρελούς στο τέλος θα αμφιβάλουν’’
Ψηφίζοντας ΟΧΙ ο λαός στα μνημόνια, εννοούσε ΝΑΙ. Λέγοντας ΝΑΙ εννοούμε όχι στην έξοδο από την Ευρώπη. Άρα μέσα σε αυτήν με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος διαπαιδαγώγησης…. Το πώς το λευκό γίνεται σκούρο… Και αυτή η πολιτική εφαρμόζεται πλέον και στην Ευρώπη όπου στο τέλος το ΟΧΙ των Άγγλων θα καταλήξει και αυτό να γίνει ένα τεράστιο ΝΑΙ.
Καημένη Ελλάδα. Καημένη Ευρώπη. Καημένοι λαοί…
Εκείνοι που καταφέρνουν να κάνουν μια σμίκρυνση και να δουν τη χώρα ως μια οικογένεια θα μπορέσουν εύκολα να καταλάβουν όχι μόνο το τι έφταιξε αλλά και το γιατί υπήρξε το φταίξιμο. Ένα βήμα πίσω δηλαδή.
Όταν λοιπόν στην οικογένεια –η οποία λειτουργεί με την δημοκρατία που είναι άξια να έχει- ο αρχηγός πλειοδοτεί για να διοικήσει, είναι λογικό τα μέλη της να ωφελούνται. Να ωφελούνται –προσωρινά- λόγω της εξαγοράς τους φυσικά. Της εξαγοράς της προτίμησής τους. Της ψήφου τους.
Φταίνε να μέλη, τα παιδιά της οικογένειας που τους παρέχεται η δυνατότητα της επιλογής του γλυκίσματος προκειμένου να αποφασίσουν; Είναι ένα ερώτημα το οποίο απαντάται βαθμολογώντας τις αξίες που δίνει ο γονιός στο παιδί του.
Προσωπικά, ο δικός μου πατέρας –παιδί της κατοχής και της ανάγκης- μου έλεγε ‘’να είσαι έξυπνος, να αφήνεις τους άλλους να πηγαίνουν μπροστά, να κοιτάς να βολευτείς’’ όπως έκαναν στην εποχή του ('70-'80) και πολλοί άλλοι γονείς. Δεν τον κατηγορώ, αυτά ήξερε αυτά έλεγε. (για την ιστορία αναφέρω πως οι συμβουλές του δεν ευδοκίμησαν. Δεν βολεύτηκα) Επιμένω εξακολουθώντας όμως πως πίσω από αυτή την πρακτική λειτουργούσαν είτε με την παραίνεση των γονιών τους είτε δίχως αυτή, ένα πλήθος κόσμου που παρέσυρε και τον διπλανό του. Πόσο χαζός αισθάνεται εκείνος που περιμένει το πράσινο φανάρι στην ερημιά την ώρα που ο επόμενος οδηγός περνάει –έστω ελέγχοντας- με κόκκινο και φεύγει… Πόσο βλάκας ή αδικημένος νιώθει ο υπάλληλος που δουλεύει και πληρώνεται λιγότερο από τον άλλον υπάλληλο που δεν δουλεύει; Πόση οργή σωρεύεται μέσα του και πώς θα εκτονωθεί;
Ο λαός διαπαιδαγωγημένος στην συντριπτική του πλειοψηφία με αυτή τη λογική, απέκτησε μία στρεβλή ιδέα περί της πραγματικότητας. Δεν είναι δυνατόν μονίμως να παίρνεις. Όσοι είχαν πιάσει το νόημα ψήφιζαν μια το ένα κόμμα, και μια το άλλο. Μία ΠΑΣΟΚ και μία Ν.Δ. Σου λέει κάθε ένας που βγαίνει θα μου δίνει και κάτι παραπάνω από τον προηγούμενο. Με συμφέρει...
Λογικότατο. Η λογική αυτή όμως στηρίζεται σε λανθασμένες αξίες. Προάγει την κακώς εννοούμενη εξυπνάδα, την τεμπελιά, την δια της πλαγίας επίπλευση. Πάω όπου με πληρώνουν, Εξαγοράζομαι μη έχοντας ιδεολογία ή και εάν έχω την απέκτησα καθόσον ευνοήθηκα (για όσους το έκαναν). Ας μην ξεχνάμε πως η πίστη (άλλως η ταγή) σε ιδέα που ωφελεί λέγεται και εξαγορά κι ο εξαγορασμένος, αργυρώνητος... Ποια η αξία του εξαγορασμένου, του πουλημένου επί το λαϊκότερον. Καμία.
Μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Μήπως γνωρίζουμε κάποιον εξαγορασμένο;
Και ποιος φταίει; Το παιδί που απλώνει το χέρι και παίρνει το γλυκό ή ο γονιός που το δίνει;
Ποιος οφείλει να γνωρίζει τις συνέπειες τις υπερβολικής κατανάλωσης ζακχάρου; Ο γονιός ή το παιδί; Σήμερα λοιπόν οι ευθύνες μοιράζονται στα ίσα. Εξακολουθεί ο γονιός τη στρεβλή πολιτική του βουτηγμένος στην υποκρισία και τη ανάγκη του για δικαιολόγηση. Το ‘’μαζί τα φάγαμε’’ όσο και εάν έχει κάποια επαφή με την πραγματικότητα, στην ουσία εφαρμόζει στο ελάχιστο το μέγεθος του ανομήματος.
Όχι δεν φταίει το παιδί που παίρνει, φταίει το χέρι που δωροδοκεί (δεν προσφέρει) για να πάρει τα εύσημα. (Βλ. ψήφο)
Όλοι λοιπόν –οι έξυπνοι- στο δημόσιο. Όλοι στην κομπίνα, στην κλεψιά, πίσω από τους άλλους που αγωνίζονται με τους ανεμόμυλους. Οι αληθινές αξίες πράγματι κατάντησαν ανεμόμυλοι. Ακόμα και σήμερα στο βούρκο αναζητούμε την αλήθεια, ακόμα αφήνουμε να μας εμπαίζουν οι πολιτικάντηδες της συμφοράς μαθημένοι όντες στο άκουσμα των λόγων τους περί ανάπτυξης, περί περήφανης πολιτικής. Ακόμα κοιτούμε το χέρι τους αν κρατάει κάποια καραμελίτσα. Δεδομένης της κατάστασης το κομμάτι της τούρτας έγινε καραμέλα. Αυτό το κατάλαβαν οι ‘’γονείς’’ και μαζεύτηκαν.
Αν όμως, ως λαός είχαμε μία σωστή παιδεία, αν ακουγόταν από κάθε στόμα πως εκείνος που δεν αγωνίζεται για τα άριστα θα είναι απορριπτέος, παρείας της παρέας και πράγματι ήταν, αν οι γονείς μας- πρωθυπουργοί μας στο σύνολό τους προτιμούσαν την ένδοξη ήττα από την δόλια παραμονή τους στην καρεκλίτσα, τότε εμείς τα παιδιά τους θα μαθαίναμε αλλιώτικα. Θα βλέπαμε την ηλιθιότητά μας, τα βλαμμένο της πράξης μας την ώρα που πετάγαμε λουλούδια στον τάδε τραγουδιστή.
Ποιος τίμια αμειβόμενος είχε ποτέ τη δυνατότητα να το κάνει; Τίμια αμειβόμενος με βάση τον ηθικό νόμο και όχι με βάση τον ιδιοτελή ψηφισμένο για άλλους σκοπούς νόμο.
Όταν η λατρεία του χρήματος κάνει το νόμισμα να χάνει τη αξία του (είναι γνωστό πως ό,τι παρέχεται αφειδώς παύει να εκτιμάται. Αυτό ισχύει ακόμα και για την αγάπη) ποιος λαός μπορεί να κρατήσει τον χαρακτήρα του;
Το παιδί φταίει που γίνεται υπέρβαρο την ώρα που ο γονιός το ταΐζει για να γίνει αρεστός ζάχαρη και μάλιστα δανεική;
Φταίνε οι δάσκαλοι που δεν διδάσκουν τα παιδιά εκείνα που πρέπει να μάθουν ή το σύστημα που άλλα επιδιώκει; Ένα λαό χωρίς αξίες τον χειρίζεται κάποιος εύκολα. Του προσφέρει αρχικά ένα καθρεφτάκι, αργότερα ένα ζαχαρωτό, μετά του δείχνει ελεύθερα ένα κώλο, μια θάλασσα και το όνειρο της ζωής ενός κροίσου. Μετά του παίρνει το σπίτι.
Ο πατέρας πού ήταν εκείνη την ώρα που υπέγραφε το παιδί την καταδίκη του;
Αν ο πατέρας δεν γνώριζε, τότε δεν ήταν καλός πατέρας και για να πούμε και την υπόλοιπη αλήθεια φτάνοντας στον σημερινό μας γονιό, θα έπρεπε μια και κάπως μεγαλώσαμε να τον ρωτήσουμε εάν θα έπρεπε να παραμείνει πρωθυπουργός ελισσόμενος.
«Να είσαι έξυπνος, να στρέφεις τα πράγματα προς το συμφέρον σου. Η αλήθεια δεν έχει ποτέ μία όψη. Να κοιτάς πάντα εκείνη που σε συμφέρει. Να μην λες ψέματα αν δεν μπορείς να τα υποστηρίξεις κι σε πιάσουν να απατάς ποτέ δεν θα παραδεχθείς εκείνο που είδαν τα μάτια τους. Βγάλε τους τρελούς στο τέλος θα αμφιβάλουν’’
Ψηφίζοντας ΟΧΙ ο λαός στα μνημόνια, εννοούσε ΝΑΙ. Λέγοντας ΝΑΙ εννοούμε όχι στην έξοδο από την Ευρώπη. Άρα μέσα σε αυτήν με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος διαπαιδαγώγησης…. Το πώς το λευκό γίνεται σκούρο… Και αυτή η πολιτική εφαρμόζεται πλέον και στην Ευρώπη όπου στο τέλος το ΟΧΙ των Άγγλων θα καταλήξει και αυτό να γίνει ένα τεράστιο ΝΑΙ.
Καημένη Ελλάδα. Καημένη Ευρώπη. Καημένοι λαοί…
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.