Select Menu


Ας αρχίσουμε με την εξής σκέψη, εάν το πραξικόπημα το έστησε ο Ερντογάν, τότε δικαίως τα δυτικά μέσα του χρεώνουν ότι όλο αυτό έγινε για να ισχυροποιηθεί έτι περαιτέρω στο εσωτερικό του ο ίδιος. Εάν πάρουμε και μία δεύτερη σκέψη όπου η πλευρά του Ερντογάν κατηγορεί ότι το σχέδιο του πραξικοπήματος εκπονήθηκε εκ των ΗΠΑ και είχε σαν μαέστρο κι καθοδηγητή τον Γκιουλέν, τότε η αντίπαλη πλευρά στα πλαίσια της προπαγάνδας οφείλει να απαντήσει και να επιτεθεί στα πλαίσια της πρακτικής του αντισυμβολισμού και να εγκαλεί η ίδια ότι ο Ερντογάν που είναι ένας παρανοϊκός και εξουσιομανής το προκάλεσε για να πλήξει κάθε αντιπολιτευόμενη πλευρά και να έχει την δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε φραγμό για να προχωρήσει χωρίς αντιδράσεις ή περιορισμένες σε εκκαθαρίσεις.

Εάν κάνεις μία επιχείρηση ανατροπής τότε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να αποτύχεις και πόσο δε μάλλον όταν λαμβάνει μέρος κάπου σαν την Τουρκία (όπου ο Ερντογάν είναι πολύ ισχυρός στο εσωτερικό σε πολλά επίπεδα). Οι εκκαθαρίσεις είχαν ξεκινήσει πριν το πραξικόπημα (βλέπε τον αντιτρομοκρατικό νόμο - για τον οποίο ήταν κάτι που αντιδρούσε και η ΕΕ και οι ΗΠΑ, τονίζοντας πλείστες φορές ότι εάν δεν αρθεί ο νόμος αυτός τότε η ένταξη της Τουρκίας ως μέλος δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί- και τον νόμο που καταργούσε την ασυλία των βουλευτών) και σήμερα απλά εντείνονται σε τέτοιο βαθμό που την πληρώνουν και κάποιοι που είναι "αθώοι" της όλης ιστορίας εξ αυτών.

Για να επιτύχει μία επίθεση είναι απαραίτητο το στοιχείο του αιφνιδιασμού (κάτι που το αναφέρει και ο θεωρητικός του πολέμου, ο Κλαούζεβιτς), αυτό το στοιχείο χάθηκε λίγες ώρες εκείνη την μέρα (εντόπισαν οι μυστικές υπηρεσίες του Ερντογάν τις κινήσεις αυτές) και υπήρξε ένα μπράντεφερ πραγματικό μεταξύ της πλευράς του Ερντογάν και των πραξικοπηματιών, για αυτό και ο Κέρρυ (ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ) στην πρώτη του δήλωση δεν ήταν υπέρ του Ερντογάν αλλά του νέου καθεστώτος και γι' αυτό οι Γερμανοί δεν επέτρεψαν να προσγειωθεί το αεροσκάφος του Ερντογάν στο αεροδρόμιο τους.

Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρανομαστή και είναι το σχέδιο εκπόνησης των ΗΠΑ για την δημιουργία του Κουρδικού κράτους όπου θα έπρεπε να σμικρυνθούν τα σύνορα της Τουρκίας στην νοτιοανατολική της πλευρά, κάτι που ο Ερντογάν δεν το αποδέχτηκε ουδέποτε και γι' αυτό αντιδρούσε στην αρχή με τον προσεταιρισμό του Κουρδικού κόμματος, στην πορεία πήγε να σύρει την Δύση σε έναν παγκόσμιο πόλεμο ρίχνοντας το αεροσκάφος το ρωσικό (κάτι που θα του έδινε χρόνο για να μην πραγματοποιηθεί το σχέδιο του Κουρδικού, εφόσον θα υπήρχε ένας παγκόσμιος πόλεμος) και στην πορεία τα βρήκε με τον Πούτιν (βλέπε δηλώσεις του Ντούνκιν, όπου στο τέλος κλείνει μιλώντας για το Κουρδίκο κράτος που επιζητούν οι Δυτικοί).

Τέλος όταν είσαι ο Ερντογάν και είσαι αναμφισβήτητα ισχυρός στο εσωτερικό σου (αλλάζει το πολίτευμα, όπως ο Πούτιν ανάλογα με του τι τον ευνοεί εκείνη την στιγμή για να λάβει την απόλυτη εξουσία και κυριαρχία, κατά το δοκούν) το να ρισκάρεις και να δώσεις σε κάποιους τη δυνατότητα να έχουν τα όπλα (όσο έμπιστοι και αξιόπιστοι μπορεί να είναι), αγνοώντας ότι μπορεί εκείνη την ώρα της διαφυγής σου ότι μπορούν να σου επιτεθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή (άμα είσαι στον αέρα με έναν πύραυλο από το έδαφος ή με ένα αεροπλάνο το καταρρίπτεις το αεροπλάνο διαφυγής του Ερντογάν), τότε αυτό μοιάζει με ρώσικη ρουλέτα και μάλιστα όχι κρατώντας το όπλο ο ίδιος αλλά κάποιος άλλος και δεν είναι δυνατό να γνωρίζεις του εάν θα σταματήσει ο άλλος στην πρώτη προσπάθεια της περιστροφής της θαλάμης και δεν θα συνεχίσει μέχρι εκείνη που να είναι γεμάτη και είσαι έτοιμος να έχεις εμπιστοσύνη στον ανθρώπινο παράγοντα του ότι δεν θα ακούσει αλλότριες σειρήνες δελεάζοντας τους συμμετέχοντες με χρηματισμό, είτε με εξουσία, είτε με εκβιασμό σε κάποιο σκάνδαλο (οικονομικό ή μη).

Είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο και ο Ερντογάν δεν είναι άνθρωπος που εμπιστεύεται τους άλλους, εξάλλου το έχει αποδείξει τόσο με τον μέντορα του τον Γκιουλέν, με τον φίλο του Νταβούντογλου κ.α..

Ο Ερντογάν ήταν και παραμένει ένα αγκάθι στην πλάτη για τις Η.Π.Α. (και την Ε.Ε.), όπου η Τουρκία γεωπολιτικά είναι μία "περιφερειακή δύναμη" και ένας βραχίονας στήριξης τους απέναντι στην Ρωσική επέκταση (είτε ενεργειακή, είτε όχι). Επίσης ο Huntington είχε γράψει το βιβλίο της σύγκρουσης των δύο πολιτισμών (ένα βιβλίο που δίνει μεγάλη σημασία στο τελευταίο του βιβλίο τα "Σημεία Ανάφλεξης" ο Φρήντμαν, ιδρυτής και CEO του Stratfor και ο Κίσσινγκερ το έχει χαρακτηρίσει ως το κορυφαίο βιβλίο που έχει γραφεί από την μετά την περίοδο του τέλους του Ψυχρού πολέμου) πριν από μία δεκαετία και εκεί περιέγραψε ότι ο επόμενος πόλεμος δεν θα είναι για κάτι άλλο εκτός του πολιτισμού και η παγκοσμιοποίηση στηρίζει εν πολλοίς για την σταθεροποίηση της και την διαιώνιση της σε αυτό το σχέδιο. Όπου αναδεικνύει ως κύρια ηγετική δύναμη του ισλαμικού πολιτισμού την Τουρκία (γι' αυτό ο Ερντογάν πήγε σε κάθε μουσουλμανική πληθυσμιακή μερίδα στα Βαλκάνια και γι' αυτό πήγε στην Αφρική στις μουσουλμανικές χώρες και έχει αναλάβει τέτοιο ρόλο στις ανατολικές χώρες, επίσης). 

Ο Ερντογάν εάν ήταν πειθήνιος (όσο οι Έλληνες πολιτικοί) τότε η στήριξη των Η.Π.Α. προς την Τουρκία θα συνέχιζε ακλόνητη. Επειδή δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί το σχέδιο της σύγκρουσης των δύο πολιτισμών αλλά και ο Ερντογάν δεν μπορεί να σηκώνει μπαϊράκι σαν ηγέτης και πρέπει να είναι απλά άβουλος εντολοδόχος, τότε το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο Ερντογάν για τις Η.Π.Α. και όχι η Τουρκία στο σχέδιο αυτό.

Μπαγιαρτάκης Νικόλαος

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top