Μετά και τις τελευταίες πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Τουρκία, Μπαγκλαντές και Ιράκ, η ανθρωπότητα μετρά ακόμη ένα πλήγμα. Πλήγμα, τόσο για τις οικογένειες των ανθρώπων που πλήρωσαν, με τον χειρότερο τρόπο, τις συνέπειες της μισαλλοδοξίας, όσο και για την παγκόσμια ειρήνη. Τα αιματηρά αυτά γεγονότα, αποτελούν άλλη μια εκδήλωση βίας, φαινόμενο το οποίο λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις.
Σε μια περίοδο βαθύτατης οικονομικής ύφεσης, ο σύγχρονος αναπτυγμένος κόσμος, καλείται να αντιμετωπίσει την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας, η οποία έχει γίνει πλέον εφιάλτης για τα
ισχυρότερα κυρίως κράτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι δυνάμεις κατά του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους, ισχυροποιούνται ολοένα και περισσότερο, με τον Ιρακινό στρατό να ανακαταλαμβάνει συνεχώς νέες περιοχές, ενώ ταυτόχρονα, στην Ευρώπη ενισχύονται τα μέτρα καταστολής.
Σίγουρα, οι πολίτες μπορεί να αισθάνονται ασφαλείς, ωστόσο τα μέτρα αυτά δεν αρκούν προκειμένου να λυθεί οριστικά το ζήτημα. Πέρα από την καταστολή, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία, τα οποία πρέπει να λειτουργήσουν ως συμπλήρωμα, έτσι ώστε να εξαλειφθεί πλήρως το μίσος. Τα στοιχεία αυτά, βρίσκονται στις κοινωνικές παραμέτρους που προκαλούν το φαινόμενο της βίας. Είναι ανάγκη να αναζητήσουμε τα αίτια που ωθούν τόσους ανθρώπους στους κόλπους εξτρεμιστικών οργανώσεων, διότι μόνο έτσι είναι δυνατό να το εμποδίσουμε.
Βλέποντας κάποιος την ηλικία όλων αυτών των «καμικάζι» τα πορτραίτα των οποίων δημοσιεύονται χωρίς κανένα ηθικό κώλυμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα καταλάβει ότι πρόκειται για παιδιά τα
οποία μεγάλωσαν σε Ευρωπαϊκές μητροπόλεις, κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε. Επομένως, τα παιδιά αυτά δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στο κοινωνικό σύνολο, είτε λόγω νομικών προσκομμάτων, είτε εξαιτίας των προκαταλήψεων, που οδηγούν τις μειονότητες στο περιθώριο. Κατά συνέπεια, ο κοινωνικός αυτός αποκλεισμός, διευκόλυνε την εδραίωση της θρησκευτικής προπαγάνδας, η οποία ήρθε για να προσηλυτίσει κυρίως τους νέους, βασισμένη στην οργή και τον
αναλφαβητισμό.
Ωστόσο, εκτός από τους «καμικάζι» της Ευρώπης, αξίζει να αναφερθούμε και ατους «τζιχαντιστές» της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι εμφανίζονται συχνά στις τηλεοράσεις μας, συνήθως σφάζοντας ή εκτελώντας. Είναι οι ίδιοι, που στην παιδική τους ηλικία, βίωσαν τη φρίκη του πολέμου, βλέποντας την οικογένειά τους να αφανίζεται, το σπίτι τους να βομβαρδίζεται και τον τόπο τους να κατακερματίζεται. Είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα ταλανίζονται από τις αναμνήσεις του
πολέμου, αναμνήσεις που θέλουν, όμως δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Επιπλέον, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η πείνα και η εξαθλίωση των μαζών στις χώρες αυτές, είναι κάποια ακόμη στοιχεία που επιδρούν στον ψυχισμό αυτών των νέων, καλλιεργώντας την αγανάκτηση και την απόγνωση, οι οποίες με τη σειρά τους, θα μετατραπούν σε εμπάθεια, εκφρασμένη με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Ο σημαντικότερος όμως παράγοντας που ευθύνεται για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι πολύ πιο σύνθετος. Η έλλειψη παιδείας, στερεί από τα άτομα την αξία της κριτικής σκέψης, συστατικό απαραίτητο για την οργάνωση μιας κοινωνίας, αφού μόνο η παιδεία απελευθερώνει τον άνθρωπο από πάθη και ηθικούς καταναγκασμούς.
Πάνω λοιπόν σε αυτό το έλλειμμα στηρίζεται ο σύγχρονος φονταμενταλιστικός πυρήνας, όπως και κάθε άλλη ενέργεια, η οποία δεν θέτει ως στόχο το κοινό ανθρώπινο καλό.
Είναι φανερό επομένως, πως οι ισχνές ως και ανύπαρκτες σχολικές δομές, η γνώση υπό τον έλεγχο της θρησκοληψίας και κυρίως η παιδική εργασία, καθιστούν αδύνατη τη διάδοση της παιδείας στις χώρες αυτές.
Με αυτόν τον τρόπο, ο φανατισμός βρίσκει το κατάλληλο έδαφος για να πατήσει προκειμένου να εγκατασταθεί και εν συνεχεία να εξανδραποδίσει και άλλες νωθρές συνειδήσεις, επιρρεπείς στο λόγο της οπαδοποίησης και του μίσους.
Αναμφίβολα, ο αναπτυγμένος κόσμος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Ανέκαθεν, το γεγονός των ανισοτήτων, ήταν κάτι που χώριζε σε μεγάλο βαθμό Ανατολή και Δύση. Εν τούτοις, η σύγχρονη κοινωνία της παγκοσμιοποίησης, έχει διευρύνει ακόμη περισσότερο το χάσμα αυτό.
Ειδικότερα, τα οικονομικά ισχυρότερα κράτη, στην προσπάθειά τους να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων, υποδαυλίζουν πολεμικές συρράξεις, υπαγορεύοντας έτσι την εξαθλίωση του λεγόμενου «Τρίτου κόσμου». Η επικαιρότητα αποδεικνύει την ορθότητα του γνωστού αποφθέγματος «η βία φέρνει βία» με τους λαούς «παρίες» του παγκόσμιου χάρτη να αντιστρατεύονται εντελώς απάνθρωπα, έτσι όπως έζησαν δηλαδή, ενάντια σε ότι τους καταπίεζε τόσα χρόνια.
Η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ολέθριες συνέπειες της ατομικιστικής πολιτικής που εφάρμοσε κατά το παρελθόν. Το ζήτημα είναι εάν η πολιτική ηγεσία θα επιλέξει να εξουδετερώσει στη βάση της τη βία, πράγμα το οποίο απαιτεί χρόνο αλλά και όραμα, ή εάν θα επιλέξει να σταματήσει προσωρινά το γρανάζι του τρόμου, συνεχίζοντας έτσι, με αυτόν τον τρόπο, τον φαύλο κύκλο της βίας.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.