Αυτά που δεν σας λένε για το δημόσιο χρέος!
Σήμερα ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχει αποδεχτεί την έννοια του δημοσίου χρέους ως διαχειρίσιμο υπό την μορφή που αντιλαμβάνεται το ιδιωτικό χρέος, ήτοι σημαίνει πως από την στιγμή που συνάπτεις μια δανειακή σύμβαση με μια τράπεζα οφείλεις να αποπληρώσεις πέραν των τόκων.
Η έννοια όμως του δημοσίου χρέους δεν έχει επουδενί την ίδια διαχείριση και αντίληψη όπως αυτού του ιδιωτικού και αυτό για τον πολύ απλό λόγο πως οι υποχρεώσεις του δημόσιου έναντι των οφειλετών του προήλθαν από την παραχώρηση του εκδοτικού προνομίου στις κεντρικές τράπεζες.
Αυτό το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος παραδόθηκε στις κεντρικές τράπεζες ως γνώστες και λειτουργoί αυτού και από το 1945 και εντεύθεν και με την συμφωνία του bretton woods οι μόνοι που δημιουργούν χρήμα και το διαθέτουν στην οικονομία μόνο μέσω δανείων είναι οι κεντρικές τράπεζες.
Ως μοντέλο διαχείρισης λειτουργίας χρήματος λειτούργησε άψογα τα τελευταία 70 έτη και η οποιαδήποτε έκδοση κρατικών ομολόγων αγοράζονταν από τις εμπορικές τράπεζες με επιτόκιο που κυμαίνονταν ανάλογα με την πιστοληπτική ικανότητα του εκδότη.
Αυτό το χρέος έχει την έννοια του λειτουργικού που ναι μεν υφίσταται για την εύρυθμη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και της άσκησης νομισματικής πολιτικής που αφορά την σταθερότητα των τιμών ναι μεν είναι υπαρκτό και εξυπηρετήσιμο αλλά όχι απαιτητό μια και προήλθε από το ίδιο το κράτος.
Για να πάμε στην περίπτωση της Ελλάδος δεν μένει παρά να δούμε πως σήμερα το Ελληνικό δημόσιο δανείζεται εκτός από τον μηχανισμό στήριξης και από εκδόσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων όπως αυτών των εντόκων γραμματίων.
Τα έντοκα γραμμάτια του Ελληνικού δημοσίου σε ένα μεγάλο ποσοστό περί του 90% αγοραστές είναι οι ίδιες οι τράπεζες και ένα 10% από ιδιώτες επενδυτές.
Σύμφωνα με το τριμηνιαίο δελτίο δημοσίου χρέους που εκδίδει ο ΟΔΔΗΧ το ύψος των εντόκων γραμματίων που έχει εκδώσει το Ελληνικό δημόσιο ανέρχεται στο ποσό των 14,9 δις ευρώ.
Όπως είδατε στους παραπάνω πίνακες και όπως θα δείτε στην παρακάτω απόφαση του αρμοδίου υπουργού το επιτόκιο έκδοσης των ΕΓΕΔ ανέρχεται στο ποσοστό των 2,7%-2,97%
Ήτοι σημαίνει πως το Ελληνικό δημόσιο επιβαρύνεται περί του ποσού των 450 εκατομμυρίων τον χρόνο μόνο για τόκους τα οποία πηγαίνει ως κέρδη στις εμπορικές τράπεζες.
Η έννοια όμως του δημοσίου χρέους δεν έχει επουδενί την ίδια διαχείριση και αντίληψη όπως αυτού του ιδιωτικού και αυτό για τον πολύ απλό λόγο πως οι υποχρεώσεις του δημόσιου έναντι των οφειλετών του προήλθαν από την παραχώρηση του εκδοτικού προνομίου στις κεντρικές τράπεζες.
Πριν την δημιουργία των τραπεζών οι κυβερνήσεις και οι βασιλείς είχαν στην κατοχή τους την λειτουργία και την δημιουργία χρήματος μέσω των νομισματοκοπείων.
Αυτό το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος παραδόθηκε στις κεντρικές τράπεζες ως γνώστες και λειτουργoί αυτού και από το 1945 και εντεύθεν και με την συμφωνία του bretton woods οι μόνοι που δημιουργούν χρήμα και το διαθέτουν στην οικονομία μόνο μέσω δανείων είναι οι κεντρικές τράπεζες.
Ως μοντέλο διαχείρισης λειτουργίας χρήματος λειτούργησε άψογα τα τελευταία 70 έτη και η οποιαδήποτε έκδοση κρατικών ομολόγων αγοράζονταν από τις εμπορικές τράπεζες με επιτόκιο που κυμαίνονταν ανάλογα με την πιστοληπτική ικανότητα του εκδότη.
Αυτό το χρέος έχει την έννοια του λειτουργικού που ναι μεν υφίσταται για την εύρυθμη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και της άσκησης νομισματικής πολιτικής που αφορά την σταθερότητα των τιμών ναι μεν είναι υπαρκτό και εξυπηρετήσιμο αλλά όχι απαιτητό μια και προήλθε από το ίδιο το κράτος.
Για να πάμε στην περίπτωση της Ελλάδος δεν μένει παρά να δούμε πως σήμερα το Ελληνικό δημόσιο δανείζεται εκτός από τον μηχανισμό στήριξης και από εκδόσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων όπως αυτών των εντόκων γραμματίων.
Τα έντοκα γραμμάτια του Ελληνικού δημοσίου σε ένα μεγάλο ποσοστό περί του 90% αγοραστές είναι οι ίδιες οι τράπεζες και ένα 10% από ιδιώτες επενδυτές.
Σύμφωνα με το τριμηνιαίο δελτίο δημοσίου χρέους που εκδίδει ο ΟΔΔΗΧ το ύψος των εντόκων γραμματίων που έχει εκδώσει το Ελληνικό δημόσιο ανέρχεται στο ποσό των 14,9 δις ευρώ.
Και το μέγα ερώτημα που τίθεται είναι ποίος και γιατί απαιτεί την πληρωμή του λειτουργικού χρέους όταν προήλθε από την παραχώρηση του εκδοτικού προνομίου;;
Ποίος οδηγεί την χωρά στην μετατροπή του λειτουργικού χρέους σε διακρατικό και διεθνών συμβάσεων μέσω των μηχανισμών;;
Και εάν αυτή είναι η κεντρική πολίτικη επιλογή γιατί το δημόσιο εκδίδει ακόμη και σήμερα βραχυπρόθεσμους τίτλους και δεν τους μετατρέπει σε μακροπρόθεσμους μέσω του μηχανισμού;;
Πάνος Λελιάτσος, Οικονομολόγος
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.