Το σκαρπίνι του Γιούνκερ και η έλλειψη αιδούς.

Ο Γιούνκερ στην Ελλάδα! Ετούτη η επίσκεψη, δεν είχε το ταίρι της! Και τί δεν είδαμε! Έναν αγνώριστο πρωθυπουργό, που αλλιώς τον έβλεπε τον επισκέπτη μας πριν τις εκλογές που τον κάνανε κυβέρνηση, κι άλλα μας λέει τώρα.

Είδαμε κι έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που πολύ φοβάμαι, ότι, στο τέλος, θα μας ζητήσει βαρειά αποζημίωση, για τις ταπεινώσεις που τον υποχρεώνουμε -με τις κυβερνητικές μας επιλογές- να υφίσταται.

Και δεν με νοιάζει τόσο που αυτός, ο επισκέπτης μας, ήτανε αγροίκος, αλλά με νοιάζει που εμείς -με τις πολιτικές μας, τις εσωτερικές και τις εξωτερικές- δώσαμε το δικαίωμα σε κάτι τέτοιους, να μας θεωρούν άξιους περιφρόνησης. Μόνο γι' αυτό με νοιάζει, που γίναμε αποδέκτες της αγένειας και της περιφρόνησής του.

Μα ήτανε τρόπος αυτός, από έναν καθωσπρέπει άνθρωπο, «να σού 'χει την πατούσα του στην μούρη»;

Ας μην το δούμε ταπεινωτικά, αλλά ας το δούμε διδακτικά και αυτογνωστικά, για τις μελλοντικές μας επιλογές, ετούτο το ατόπημα.

Ας μην το δούμε ταπεινωτικά, γιατί αν κάποιος θέλει να σε ταπεινώσει, θα βρεί τον τρόπο, όσο και σύ να προσπαθείς να βρεθείς άψογος, άμωμος και άμεμπτος. Και πρέπει να το πούμε: οι εταίροι μας δεν χάνουνε καμμιά ευκαιρία!

Ας το δούμε διδακτικά: Ίσως δεν μπορούν να ιδούν την άλλη ερμηνεία που δέχεται η στάση αυτή. Όταν δηλαδή η έκφραση της περιφρόνησης για έναν ζητιάνο, έναν ταπεινωμένο, έναν αναγκεμένο μέχρι τα όρια της επιβίωσης, χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση και για την ευχαρίστηση του εκφραζομένου.

Διότι εάν κάποιος θέλει να ταπεινώσει έναν ζητιάνο, έναν ευτελισμένο, και βάζει όρους βαρύτατους για την ελεημοσύνη του, κι όρους ασήκωτους για να απλώσει τη ματιά του πάνω στον αναγκεμένο, αυτός έχει χάσει την ψυχική ισορροπία και την ανθρωπιά του, και δεν έχει καμμιά αίσθηση  της προσβολής και της θλίψης που μπορεί να προκαλέσει σε άλλους. Δεν έχει ευγένεια, και ασφαλώς δεν έχει ούτε κατανόηση στην ανάγκη του άλλου. Αυτός λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ούτε φίλος, ούτε εταίρος.

Ε.Αθανασούλη