Select Menu

Image result for «Komasusu»,

Με την ευκαιρία του πρόσφατου συλλαλητηρίου, που ήγειρε τις κυβερνητικές λοιδορίες, ανακύπτει ένα ζήτημα, που αφορά τον προσανατολισμό της χώρας.

Η συζήτηση για τον προσανατολισμό και τις συμμαχίες της χώρας νομίζω ότι προηγείται από τη συζήτηση για τον εσαεί δεδομένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό της.

Δεν θα είμαστε ζηλωτές της μιας ή της άλλης άποψης, αν εκείνο που περιμένουμε από τον συγκεκριμένο προσανατολισμό της χώρας μας, είναι να εξασφαλίζεται η ευημερία και η ασφάλεια της χώρας και των ελλήνων, μαζί με όλους τους άλλους λαούς της ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου.

Εννοείται πως η εμμονή μας να θέλουμε το ένα ή το άλλο, μαρτυράει πως έχουμε συμφέροντα, οιασδήποτε φύσεως, για την επιλογή μας αυτή. Συμφέροντα πνευματικά, ιδεολογικά, επιχειρηματικά, πολιτικά κλπ

Με βάση αυτό το πρόταγμα, θεωρώ πως οποιαδήποτε πολιτική απόφαση που αφορά τον προσανατολισμό της χώρας μας πρέπει να απαντάει σε εθνικά, καθολικά και ουσιαστικά ερωτήματα, κι όχι σε προσωπικές, ή σε ιδιωτικές υποθέσεις κι επιδιώξεις.

Είναι γεγονός πως αν ο εθνάρχης δεν είχε απαιτήσει από τους γερμανούς να είναι και η Ελλάδα ανάμεσά τους, αυτοί δεν τό'χαν σκοπό από μόνοι τους να μας βάλουν στο κλάμπ της Ευρώπης. Κι αυτό δεν θα ήταν σωστό, από την πλευρά της ουσίας του πράγματος. Δηλαδή από το αν θα ήταν δυνατόν να συνευρεθούν και να συν-δημιουργήσουν η Μεγάλη Ευρώπη με την (μοναδική Ορθόδοξη χώρα) Ελλάδα.

Για το θέμα αυτό, δεν θα αναφερθώ αναλυτικά, γιατί -ανάμεσα στις τόσες μεγάλες και πολλές μελέτες, έρευνες, συζητήσεις, προτάσεις και πολιτικές, υπάρχει κι ένα βιβλιαράκι, με πολύ καλογραμμένες θέσεις επί πολλών θεμάτων, ανάμεσά τους και το συγκεκριμένο, που δίνει άριστα το στίγμα του πράγματος. [Γραμμένο από ένα «γέροντα» Δάσκαλο, που αφού τέλειωσε τη θητεία του στα σχολειά της πατρίδας, δεν σταμάτησε να φροντίζει για το καλό της, κι εντρυφώντας μεθοδικά σε όλα του τα «λάθη υπηρεσίας», αποτύπωσε -για βοήθεια σε όλους μας- τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις του. Πώς να μην αστοχήσουμε να κάνουμε στην ώρα τους όλα όσα χρειάζεται η ψυχή του νεαρού μαθητή για να γίνει ωραίος ως άνθρωπος και ωραίος ως Έλληνας. (Πρόκειται για το βιβλίο «Η μαρτυρία μου» του Κων. Γανωτή, εκδόσεις Πηλός. Βλ. -για το θέμα- στις σελ. 123-137)].

Την εποχή που ο εθνάρχης επεδίωκε την συμμετοχή μας στην ενωμένη Ευρώπη, είχε (μάλλον) την σκέψη πως οι χώρες της Ευρώπης θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο, από ό,τι μέχρι στιγμής είχανε κάνει, κατ'ιδίαν η καθεμιά τους. Θέλουν να ενώσουν τις φωνές, τα ταλέντα, τις κλίσεις, τις κλήσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό τους, μπροστά στο μέλλον, για να δημιουργήσουν ακόμη περισσότερα, προς δόξαν του ανθρώπου, των ταλέντων του και των δυνάμεών του. Για μια μεγάλη ένωση των λαών, χωρίς πολέμους πια ανάμεσά τους, χωρίς διαιρέσεις, χωρίς ύπουλες και ανίερες συμμαχίες, χωρίς έχθρες, αλλά με συνεργασία και ειρήνη.

Στις μέρες μας, όμως, βλέπουμε καθαρά πως κάτι τέτοιο είναι όνειρο «θερινής νυκτός». Ναι δεν υπάρχει σήμερα πόλεμος με κανόνια, ούτε καίνε πια οι ναζί τα χωριά και τις εκλησιές μας (τα καίμε μόνοι μας για χάρη τους). Σήμερα τα όπλα έχουν αλλάξει. Στην πρώτη γραμμή η δωροδοκία. Η συμμαχία, η δορυφοροποίηση, η εκβιαστική πίεση, η εξουσιαστική επιβολή, η παγίδευση και ο οικονομικο-πολιτικός εξαναγκασμός.

Είναι γνωστό πως μεγάλες αλλοδαπές επιχειρήσεις εξαγοράζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις για κρατικές συμβάσεις. Κι έτσι κλείνουμε μόνοι μας τα μαγαζιά μας γιατί ψωνίζουμε από την siemens, το lidl, το praktiker και το ikea, είτε επειδή παράγουν «μοντέρνα» πράγματα είτε επειδή τα έχουν φθηνότερα, χωρίς καμμιά προστασία της εγχώριας ανάπτυξης. Κι εδώ φυλλοροούμε παραγωγικά, βιομηχανικά, αναπτυξιακά, κλπ.

Ναι, η ενωμένη Ευρώπη είναι μια μεγάλη ευκολία, για τις μετακινήσεις, για το εμπόριο, για την εργασία, για τις σπουδές.

Ναι η ενωμένη Ευρώπη είναι μια μεγάλη ευκολία, και για τον πρόσθετο λόγο ότι είναι μια μεγάλη αγορά, όπου δυναμικές εταιρίες παραγωγής διαφόρων αγαθών, μπορούν να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε ένα ενιαίο κοινό, με και συχνά κοινά και υποχρεωτικά «διαμορφωμένες» -άλλως, επιβεβλημένες- ανάγκες και προτιμήσεις, με συγκεκριμένη την κατεύθυνση προμήθειας αγαθών...

Μπορεί η κυβέρνηση να λοιδορεί τους ευρωπαϊστές μ' εκείνο το «μενουμευρώπη», αλλά συχνά λοιδορεί ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει ή να αποδεχθεί. Το κακό είναι ότι η μέθοδος αυτή έχει υιοθετηθεί από πολλούς, ακόμη κι από διαφωνούντες προς την κυβέρνηση.

Η λοιδορία δεν συνιστά επιχείρημα, αλλά είναι στην ουσία της, απόλυτη έκφραση της ολοσχερούς απουσίας επιχειρήματος. Η λοιδορία είναι όπλο εξευτελισμού, είναι όπλο ψυχολογικού πολέμου.

Η κυβέρνηση το 2015 επέλεξε το δημοψήφισμα για να αποφύγει την ευθύνη της δικής της απόφασης, αλλά επειδή δεν είχε την πολιτική δύναμη να υλοποιήσει την εντολή του λαού, επέλεξε να λοιδορήσει τον λαό. Και μάλιστα στο σύνολό του. Ξεδιάντροπα, υπάκουσε στο ναί πού ήταν η πολιτική επιλογή όσων εναντιώθηκαν στο κάλεσμα για όχι, τους οποίους μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση είχε ήδη καθυβρίσει πριν από το δημοψήφισμα, κι ύστερα εξαπάτησε και τους πολίτες που η ίδια η κυβέρνηση είχε καλέσει για να ψηφίσουν όχι.

Καμμία ψήφος των πολιτών δεν μπορεί -ποτέ και από κανέναν- να είναι αντικείμενο χλεύης. Κριτική, ναί, για κάθε επιλογή, χλεύη όχι!  Κάποιοι δεν το ήξεραν αυτό. Νόμιζαν πως μπορούν να υβρίζουν άλλους, για το περιεχόμενο της ψήφου τους.

Αλλά ενώ είναι πολύ κολακευτικό (ναρκιστικά γοητευτικό) να εφευρίσκει κανείς θεωρίες και πρακτικές που τον φέρνουν σε πλεονεκτική θέση, είναι απαίσιο να ανακαλύπτει εκ των υστέρων, ότι το πνεύμα της διαίρεσης, της διάσπασης, της επιβολής, της συνωμοσίας του αποκλεισμού, μπορεί να προκαλέσει τέτοια κοινωνική αναταραχή και οδυνηρή διάσταση απόψεων.

Η διαφωνία πρέπει να στηρίζεται σε θέσεις και να διατυπώνεται με αρχές. Δεν διαφωνούμε για να συκοφαντήσουμε ή να προσβάλουμε, για να επιβληθούμε ή για να αποδυναμώσουμε την κυβέρνηση και τον συνομιλητή μας. Στην ουσιαστική πολιτική δράση, διαφωνούμε γιατί υπάρχει κάτι καλύτερο να πούμε, κάτι που θα διορθώσει «ημαρτημένα», κάτι που θα λύσει με καλύτερο τρόπο τα κοινωνικά κλπ. προβλήματα.

Το κίνημα «παραιτηθείτε», ήταν μια ακόμη επιπόλαιη αντιπολιτευτική  «αθλοπαιδιά». Μια πολιτική γυμναστική, χωρίς νόημα. Όχι γιατί δεν αξίζει η κυβέρνησή μας να της εναντιωθούμε, αλλά γιατί κι ο επόμενος, τα ίδια θα μας ειπεί! Προς τί λοιπόν η παραίτηση; Μήπως μπορούμε και να την πληρώσουμε; Θα συμφωνήσω απολύτως, πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα οποιαδήποτε παραίτηση.

Για μένα όμως τώρα πια, μένει ένα ερώτημα, που δεν ξέρω ποιά επιστήμη μπορεί να το απαντήσει. Θα χαρώ αν κάποιος μου δώσει έστω και «αρχήν λύσεως», όπως λέμε αντιστοίχως εμείς οι νομικοί: «αρχή (εγγράφου) αποδείξεως»!

Το ερώτημα είναι το εξής: Με δεδομένο ότι μέχρι σήμερα η ψήφος του λαού ήταν συνήθως -και κατά βάσιν-
  • ψήφος διαμαρτυρίας, ή 
  • ψήφος συμφέροντος, ή
  • ψήφος σκοπιμότητας, ή 
  • ψήφος εναλλακτική ή 
  •  ... μή ψήφος,
«αν τελικά ο λαός επιλέξει με κριτήρια αντικειμενικά, δηλαδή αν κατά την κρίση του ψηφίσει αυτόν που θεωρεί άξιο και ικανό να κυβερνήσει στη δεδομένη συγκυρία, πόσο πιθανό είναι να αναδείξουμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να λειτουργήσει εποικοδομητικά και να μας πείθει για το έργο της;»

Σημείωση: Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο έχει ληφθεί από εδώ.

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top