Το 1996, ένας δάσκαλος έγραψε σε μια φοιτήτριά του: «Καημένα παιδιά. Όσα είσαστε ακόμη ζωντανά. Τι σας μέλλεται να ζήσετε. Σε τούτο τον "αιώνα του σιδήρου", έτσι όπως τον ετοιμάσαμε εμείς οι ενήλικοι, που φοράμε το στέμμα της αφροσύνης. Τα νιάτα σας, τη δροσιά, την ευαισθησία σας τα φυσάει και τα μαραίνει άγριος ο λίβας. Είναι η δική μας απαιδευσιά, η ημιμάθεια, ο εγωισμός, η ακηδία, η τύφλωση. Κοιτάζω στα μάτια τα δρώμενα και τα πεπραγμένα μας και ώρες συχνές και επίμονες με σπρώχνουν να πάρω τα όρη.» (βλ. Δημήτρης Αλικάκος, «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός». Σύντομα στα βιβλιοπωλεία)
Όταν το 1998 αυτός ο άνθρωπος πέθανε αυτοθέλητα στο όρος, μόνος και μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων, φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής του:
«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.» (τελευταία επιστολή του Λιαντίνη)
...οι μισοί γέλασαν και απαξίωσαν, και οι άλλοι μισοί προσπέρασαν αδιάφορα. Ελάχιστοι κατάλαβαν.
Σήμερα οι μισοί «κλαίνε» και οι άλλοι μισοί «εξεγείρονται» μπροστά από το πληκτρολόγιο...
«Αυτό τους ήταν το εύκολο και το προσβατό. Το βολικό στη φαυλότητα, και το ομόλογο στην υποκρισία τους»
«Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας»
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.