Η εκλεπτυσμένη ουτοπία...

Ο κόσμος όλος μία καταστροφή, και η καταστροφή κοσμική δημιουργία.

Βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο μπαλκόνι, έξω από το σπίτι του εαυτού μας και ρεμβάζουμε τη θέα ενός άλλου κόσμου. Ο άλλος κόσμος στέλνει σινιάλα, προειδοποιεί για καταστροφικές και μαζικές αυτοκτονίες που πρόκειται να εξοντώσουν το εσωτερικό του σπιτιού. Δεν φοβάσαι, γιατί σε καθησύχασε η κυρία Πολιτική από κάτω ότι δεν πρόκειται να αφήσει κανένα να μπει στην πολυκατοικία μας. Φάνηκε μία αστραπή, και ακούστηκε ένας μεγάλος θόρυβος που σε φόβισε ξαφνικά. Δεν πίστευες ότι κάποια τόσο σοβαρή και αγαπητή κυρία θα σε πρόδιδε με αυτόν τον τρόπο. Σε πήρανε από τα πόδια και δέσανε τα χέρια σου με ένα χρυσό σκοινί που άστραψε στα μάτια σου, αλλά που ακόμη σε πονούσε. Δέσανε και τα μάτια σου, όμως έτσι κι αλλιώς δεν τα χρησιμοποιούσες οπότε δε σου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μόνο το στόμα σου σε ενόχλησε που φιμώσανε, γιατί μόνο με αυτό παρακαλούσες κι έλεγες ευχαριστώ. Άκουγες τις φωνές, όμως δεν ήξερες ποιος και για ποιο λόγο φώναζε. Φώναζαν βοήθεια και άρχισε να τρέμει ολόκληρό σου το κορμί. Πώς μπόρεσε να σου το κάνει, εσένα, που κάθε μέρα τη χαιρετούσες και όταν σε χρειαζόταν ήσουν εκεί; Άρχισε να βουίζει το κεφάλι σου και να τρέχουνε τα σάλια σου. Προσπαθούσες να κινηθείς, να μιλήσεις, να φωνάξεις, να ανασάνεις. Έπεσε ο σφυγμός σου. Έπεσες κι εσύ στο πάτωμα σαν λουλούδι άοσμο. Σταμάτησε το βουητό, σταμάτησαν και οι φωνές. Ακουγόταν η ησυχία μετά τον θόρυβο της καταστροφής. Ο τρομακτικός ήχος της σιωπής μετά από τον θάνατό σου, τον θάνατο του είναι σου.

Συλλυπητήρια στον χαμένο κόσμο που θάβουμε για τις ανάγκες ενός δηθενισμού, ενός κενού νοήματος που συνεχίζει να ορίζει το περιεχόμενο της ζωής σου και της ζωής μου. Άφησες το εγώ σου να πεθάνει εξαιτίας μίας άλογης αιτίας, εξαιτίας μίας καθημερινότητας χωρίς μαγεία και δόξα. Τα όνειρά μας έπεσαν από τον ουρανό και συμβιβάστηκαν στο χώμα της γης. Μάθαμε να ακούμε και να αφομοιώνουμε τα ψέματα που λένε, ενσωματώνοντάς τα στον εαυτό μας και κάνοντάς τα το δικό μας, «ξεχωριστό» είναι. Ένα είναι που καθόλου ουσιώδες δεν είναι. Γίναμε τα φερέφωνα της προπαγάνδας και εκλεκτοί επαγγελματίες-ηχώ. Εραστές μιας εκλεπτισμένης ουτοπίας χαθήκαμε στον όχλο της βουής ενός κόσμου αλλιώτικου που δε μοιάζει με τον δικό μας. Ένα κατηγορώ που εγώ δεν είμαι εγώ και που εσύ δεν είσαι εσύ. Μάτωσε πια η σιγαλιά της βροχής και άρχισαν να ακούγονται φωνές, κραυγές που θαμπώνουν για λίγο την κανονικότητα των ημερών.

Η δύναμη, όμως, της φωτιάς δεν ελέγχεται από κανένα κράτος και εξουσία, είναι αδέσμευτη και ανίκητη. Μπορεί να πνίξει ρεύματα αδυναμίας και να χτίσει γέφυρες έμπνευσης. Μπορεί να γίνει το έναυσμα μίας επανάσταστης που να επανακτεί το πνεύμα και την ουσία του κόσμου μας, αυτού που μας ορίζει και που εμείς οι ίδιοι ορίζουμε. Τον κόσμο των σκέψεων, των λευκών στιγμών, της ατέλειωτης νιότης, της μυρωδιάς μιας νέας γενιάς.

Η αλλαγή θα επέλθει μόνο εάν το πιστέψεις. Μόνο εάν παλέψεις, αδικηθείς, εκτεθείς, ηττηθείς και ανυψωθείς στο ύψος της φλόγας θα νικήσεις. Θα νικήσεις τον κόσμο μέσα σου που σε αποτρέπει από την αλλαγή και σε καθησυχάζει. Δεν υπάρχει περιθώρειο για να αφεθείς πλέον. Πρέπει να δράσεις για να μην χάσεις. Και να πιστέψεις στο αληθινό σου είναι που εκπορεύεται από την ουσία του δικού σου κόσμου.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε οι βολεμένοι επαναστάτες που φιλοσοφούν χωρίς να δρουν. Η αναγκαιότητα της αλλαγής εκ των ένδων είναι πλέον επιτακτική. Δες καθαρά, όμως μην σταματήσεις όταν φοβηθείς. Συνέχισε!

Νάγια Χριστοδούλου