Αφήσαμε την σιωπή και τον σαδισμό να κερδίσουν

Είναι αδυσώπητο, απάνθρωπο, όλο σκοτάδι προαιώνιο πλασμάτων που βγήκαν κατευθείαν απ την άβυσσο και δεν έχουν υλικά ανθρωπιάς. Αυτή η βία, λέω, που ξεσπά πάνω σε ανήλικα κορμάκια, ο σαδιστικός βασανισμός, ο ίδιος θάνατος που πλάσματα φτιαγμένα από μοχθηρία και σιχαμερή κακία ασκούν σε παιδιά. Η Αννυ απ΄ την Βουλγαρία, τα δυο μωρά στην Βόρεια Ελλάδα που η ιδία η μάνα τους βασάνιζε και τώρα στην Αλεξανδρούπολη, ο πεντάχρονος που κρατιέται από μια αναπνοούλα στη ζωή, βασανισμένος απ τον τοξικομανή εραστή της μητέρας, με τα αδελφάκι του, μόλις τριών χρονών, εκτός κίνδυνου για τη ζωή του, όλο εγκαύματα ακόμα και στο προσωπάκι του και πληγές από ξύλο. Είναι αδιανόητο ακόμα και να ακούς, να διαβάζεις, να μαθαίνεις. Είναι τόσο οδυνηρό που είναι ασύλληπτο.

Είναι τόσο τερατώδες που και οι λέξεις δεν αρκούν για να μιλήσεις γι αυτό. Δεν έχω μέσα μου έλεος κανένα για αυτά τα σαδιστικά καθάρματα που σηκώνουν χέρι σε ένα παιδί. Δεν μπορώ να βρω καμιά συμπόνια και κανένα συναίσθημα μη χαραμίζοντας στο βόρβορο τους, που κινείται απλά –μιας και άνθρωποι δεν λογίζονται- κανέναν ανθρωπινό συναίσθημα, ούτε καν την οργή. Αυτή όμως με κάνει να θέλω να σκάσω σε κομμάτια, όταν συλλογίζομαι όλους αυτούς που ήξεραν και δεν μιλούσαν. Όπως στην υπόθεση του Βαγγέλη Γιουκάμακη. Δεν είναι η σιωπή, συνεργεία όταν ξέρεις πως ένα πλάσμα ανυπεράσπιστο, εξαρτώμενο, φτιαγμένο για χάδια και στοργή, ένα παΐδι των ανθρώπων όλων, βασανίζεται, υποφέρει, γνωρίζει στην σύντομη σαν ηλιαχτίδα ζωούλα του, μόνο βία, πόνο, φόβο, απόλυτο τρόμο για τα χέρια των ενηλίκων που θα έπρεπε να το προσέχουν σαν πέταλο από σπάνιο λουλουδάκι; Το ερωτηματικό μπαίνει ρητορικά φυσικά γιατί έχω την απάντηση ολοκάθαρη μέσα μου.

Βασανίζουν, τρομοκρατούν, δολοφονούν παιδιά όλοι μαζί. Ο σαδιστής κάνει την πράξη και οι σιωπηλοί συνένοχοι του κρατούν το χέρι. Μη μιλώντας. Πως αντέχουν τα κλάματα του πόνου; Πως μπορούν να ακούν τις φωνούλες και τα ουρλιαχτά της οδύνης; Πως μπορούν να αντέξουν μετά τη σιωπή που δείχνει πως κάτι έγινε; Πως συνεχίζουν τις ζωές τους όταν βλέπουν το εγγόνι, το ανίψι, το γειτονάκι, το άγνωστο παιδί του παρακάτω δρόμου, σακατεμένο, ματωμένο, μελανιασμένο; Πως σιωπούν; Πως δεν ουρλιάζουν να χιμήξουν πάνω στο τέρας με όλη τους τη δύναμη; Να φωνάξουν όχι αστυνομία αλλά τη γειτονία, όλη τη συνοικία, τη χώρα να βγει στο δρόμο; Πως δεν αρπάζουν τα παιδιά στην αγκαλιά να τα πάρουν μακριά απ τα χέρια του κακού, αληθινού δράκου;

Πως γίνεται δηλαδή; Και τι κοινωνία φτιάξαμε; Ποια Ελλάδα είναι αυτή γύρω, που αφήνουμε να βασανίζουν και να σκοτώνουν τα παιδιά και δε μιλάμε; Είμαστε όλοι ένοχοι που αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν εδώ. Στο να κοιτάμε την πάρτι μας, μη μπλέξουμε, στο «δε βαριέσαι» γίνονται αυτά στον κόσμο, στο να μη μας νεάζει κανείς άλλος εκτός απ τον ευδαιμονισμό, τη βολή, την άνεση μας. Δεν έχουν ψυχοπαθογένεια μόνο οι σαδιστές βασανιστές ή μόνο στο όνομα μάνες που δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί για το ότι αφήνουν τα παιδιά τους στα χέρια εγκληματικών δράκων, αλλά και όσοι ξέρουν και δε μιλούν και όλοι μας που αφεθήκαμε στο να γίνουμε αυτός ο κόσμος. Όλοι μας…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ