Ο κοινωνικός αποκλεισμός των ψυχικά ασθενών ατόμων.

 

Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο τα άτομα που απαρτίζουν μια κοινωνική ομάδα απορρίπτουν άλλα άτομα που πιθανόν να έχουν διαφορετικά γνωρίσματα , χαρακτηριστικά ή και ιδιότητες. 

Αυτό το οποίο οδηγεί τα άτομα να αποκλείουν και πολλές φορές να απομονώνουν άλλα άτομα
είναι η άγνοια και ο αδικαιολόγητος φόβος για το άγνωστο, για το διαφορετικό από τα συνηθισμένα
πρότυπα. Τα πρότυπα αυτά εκτός του ότι μας τα επιβάλλουν τις πλείστες φορές , δεν είναι δηλαδή
πρότυπα τα οποία εμείς διαμορφώνουμε, είναι και λανθασμένα εάν επιχειρήσουμε να τα  ναπτύξουμε
με λογική σκέψη.

Οι άνθρωποι απορρίπτουν , περιφρονούν και θέτουν σε απομόνωση τους συνανθρώπους τους ακόμη
και σε σύγχρονες κοινωνίες που θεωρούνται δημοκρατικές και στις οποίες επικρατεί η λεγόμενη ισότητα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικού αποκλεισμού αποτελούν τα ψυχικά ασθενή άτομα. Υπάρχει στην πραγματικότητα μια διαφορετική αντιμετώπιση προς ένα άτομο που υποφέρει ψυχικά από ένα  άλλο άτομο που είναι κτυπημένο άπο κάποια άλλη ασθένεια. Δυστυχώς δε λαμβάνεται υπόψη το  γεγονός πως όλες οι ασθένειες είναι εξίσου σοβαρές και πως πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ίδια ευαισθησία.

Επομένως ο άνθρωπος διαχωρίζει τον άνθρωπο με βάση ακόμα και την ασθένεια του. Υπάρχει μια
προκατάληψη με άλλα λόγια ως προς τις συγκεκριμένες ασθένειες. Έχει όμως το δικαίωμα ο σύγχρονος άνθρωπος να κατηγοριοποιεί τον συνάνθρωπο του με κριτήριο την ασθένεια απο την οποία πάσχει ;

Συχνά γίνεται λόγος για την παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής βίας ή για την παγκόσμια ημέρα
της γυναίκας. Δεν γίνεται όμως ποτέ λόγος για την παγκόσμια ημέρα ψυχικά ασθενών ατόμων. Οι
λόγοι που τα άτομα αυτά τίθενται σε δεύτερη μοίρα είναι αφενός η ίδια η φύση της ασθένειας και
αφετέρου η άγνοια ως προς αυτήν. Είναι γεγονός πως οι ψυχικές ασθένειες διαφέρουν ως προς τις
εκδηλώσεις τους σε σύγκριση με άλλες ασθένειες που καταπονούν κυρίως το σώμα. Αυτό όμως δεν
σημαίνει πως ένα ψυχικά ασθενές άτομο πρέπει να ταυτίζεται πολλές φορές με την έννοια εγκληματίας η ως ένα άτομο που αδυνατεί να προσφέρει οτιδήποτε.

Το ότι τα περισσότερα ψυχικά ασθενή άτομα έχουν υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας δεν προκαλεί έκπληξη σε κανένα. Η ευθύνη όμως για αυτό αν μοιραστεί με δίκαιο τρόπο απο τη μία βαραίνει το ίδιο το άτομο που επιχειρεί κατι τέτοιο , απο την άλλη όμως βαραίνει και τον κοινωνικό περίγυρο. Στο ερώτημα αν κάποτε θα αλλάξει η αντιμετώπιση αυτή προς τα ψυχικά ασθενή άτομα δε μπορεί να δοθεί μια απόλυτη απάντηση.

Όπως δε μπορεί να δοθεί και μια νότα αισιοδοξίας. Για τον απλούστατο λόγο πώς οι άνθρωποι σήμερα

Γεωργία Σωτηρίου