Οι μεγάλοι ασθενείς της εποχής μας και οι δούρειοι ίπποι των τεκτόνων του χάους

Υπό την προωθούμενη κυβερνητική πολιτική, στις μέρες που ζούμε, οι παρατηρούμενες δράσεις και αντιδράσεις πολλών πολιτών και συλλογικοτήτων (ΜΚΟ, ομάδων κλπ), μοιάζουν περίεργες, ανεξήγητες, και κάποιες μοιάζουν απροσανατόλιστες κι ευήθεις, σαν οι ενεργούντες να είναι ανυποψίαστοι.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι, που θά 'λεγε κανείς ότι είναι καχύποπτοι σχετικά με τα τεκταινόμενα, γιατί προαισθάνονται κινδύνους και αισθάνονται φόβο. Και κατηγορούνται ως «καχύποπτοι» ή ως συνωμοσιολόγοι, αλλά συχνά συμβαίνει κι οι χειρότεροι φόβοι να επαληθεύονται και οι κίνδυνοι να επέρχονται, να πραγματοποιούνται!

Η καχυποψία, σαν μια ενδιάθετη τάση του ανθρώπου, είναι γενικώς επιζήμια, αν οι καχύποπτοι χάσουνε τον έλεγχο και το μέτρο. Και τούτο συμβαίνει, επειδή στην κρίση τους για τα πράγματα βαρύνει η αίσθησή τους γι' αυτά κι όχι η πραγματικότητα και προ πάντων η επέλευση των επαπειλούμενων κινδύνων. Στην αντίθετη περίπτωση, οι ενδοιασμοί τους μοιάζουν με πρόνοια, πρόβλεψη και προνοητικοτητα.

Περισσότερο, πάντως, επιζήμιος από τον καχύποπτο, είναι (και μάλιστα όσο περισσότεροι, τόσο χειρότερα) ο αφελής και ανυποψίαστος. Γιατί, οι ανυποψίαστοι, «καταπίνουνε» αμάσητο ό,τι τους σερβίρεται. Και -στην καλύτερη περίπτωση- αποτελούν την 5η φάλαγγα, εντός των τειχών. Να γιατί: οι απεργαζόμενοι για ίδιο όφελος την φθορά του κόσμου και των -γεωπολιτικά ενδιαφερουσών- χωρών και περιοχών, προκαλούν αυτό το ρεύμα ξεριζωμένων ανθρώπων, κι ύστερα εμφανίζουν τους «καημένους ξένους-πρόσφυγες-μετανάστες» ανθρώπους απελπισμένους κι ενδεείς που χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Στη συνέχεια, εμείς εδώ, προπαγανδίζουμε απερίσκεπτα και καλούμε πάντες τους εγχωρίους σε δήθεν αλληλεγγύη προς αυτούς, αντί να εντείνουμε και να διευρύνουμε τις κινητοποιήσεις μας για εξάλειψη των αιτίων που ωθούν αθρόους πληθυσμούς σε αυτές  τις μεταναστευτικές ροές  και στο άδειασμα των χωρών τους. Χωρίς καν να υποψιαζόμαστε ή να φοβόμαστε ότι διευκολύνουμε ή/και προκαλούμε το (απώτερο ή επικείμενο;) ενδεχόμενο να καταστούμε θύματα μέσα στο σπίτι μας!

[Ή θα πάρουμε κι εμείς των ομματιών μας γι' άλλους τόπους, σαν θ' αρχίσουν οι νέοι κάτοικοι της γης μας τις σφαγές μας;]

Ασφαλώς πρέπει να διακρίνουμε πως είναι άλλο πράγμα η αλληλεγγύη προς τον κοπιώντα και πεινώντα κι άλλο η μεθοδευόμενη (=προπαγανδισμένη) αποδοχή της εισδοχής ορδών εξαναγκασμένως εκτοπισθέντων...

Κι όταν συμβαίνει «να είναι είτε καχύποπτοι είτε ανυποψίαστοι» οι άνθρωποι που είναι επαγγελματίες της ενημέρωσης, αυτό είναι «μέσα στη ζωή» δεν πειράζει. [Είναι κι αυτή μια «δουλειά για να βγάλεις το ψωμί σου»... (εξυπηρετείς έναν πελάτη, ή το αφεντικό σου, που σε διατάζει...)].

Το εξαιρετικά προβληματικό είναι όταν το κάνουν οι παιδαγωγοί, μέσα στην σχολική τάξη, γιατί αυτοί στρατεύονται σε πολιτικό στόχο και όχι σε εκπαιδευτικό στόχο. Γνωρίζουν άραγε την αποστολή τους ως δασκάλων;

Η ελληνική πρόταση ζωής ώρισε και το ειδέναι και το ευ πράττειν ανάμεσα στα διαρκώς ζητούμενα και επιδιωκόμενα ιδεώδη της. Γιατί ο ελληνικός τρόπος προσφέρει κάτι οικουμενικώτερο σε σχέση με τους άλλους. Οι φίλοι κι εταίροι μας το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Γνωρίζουν, για παράδειγμα, με ποιό τρόπο βλέπουμε εμείς την αλληλεγγύη. Η δική μας αλληλεγγύη είναι δόσιμο ψυχής, η Εκκλησία μας συλλέγει είδη πρώτης ανάγκης για όλους αδιακρίτως τους ενδείς.) Γι' αυτό και οι εταίροι μας λένε σ' εμάς για την « αλληλεγγύη προς τους μετακινούμενους ξένους κλπ», ενώ αυτοί χτίζουνε τείχη γύρω από τις επικράτειές τους!

Ήδη, εδώ ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας, άργησε πολύ, να πάρει θέση, στα όσα οι φίλοι και οι πολιτικοί και στρατηγικοί μας εταίροι  μεθοδεύουν κι ετοιμάζουν σχετικά με την ανθρωπιστική κρίση που μαίνεται στη γειτονιά μας...

Κι ενώ η «αλληλεγγύη» των εταίρων προς τους Έλληνες έχει εξοντωτικά μνημόνια και ποινές, ήδη η αλληλεγγύη τους προς τους ξένους (μετανάστες και πρόσφυγες κλπ), έχει αρχίσει να έχει «υπολογίσιμο κόστος και αντίτιμο»: ακούγεται ότι τους παίρνουν χρυσαφικά κλπ τιμαλφή για να ενισχύσουν την αλληλεγγύη που θα τους δείξουν ....

[Είναι γνωστό από πολύ παλαιά πως ο τρόπος των εταίρων μας έχει ανελέητη και τοκοφόρο δοσοληψία (οι τράπεζες ως σύστημα επινοήθηκαν την εποχή των σταυροφοριών) και αρπαγή, δηλαδή αποικιοκρατία και ληστρική αφαίμαξη. Αυτές ήταν οι εποχές της ακμής τους. Δεν εξαιρούνται ούτε και τα «δάνεια» της Ανεξαρτησίας μας...]

Να μην ξεχνάμε, πως ακόμα και μέσα στα μουσεία τους δεν έχουνε μόνο τον καλλιτεχνικό πλούτο που παρήγαγε ο πολιτισμός τους, αλλά έχουν και τεράστιες ποσότητες (ευάριθμα αντικείμενα) από τον ξένο καλλιτεχνικό πλούτο, προϊόντα αρπαγής ή εξαγοράς... [Στην περίπτωσή μας, κατι τέτοιο μπορεί να βρίσκεται σε αποθήκες ενός ιδιώτη-συλλέκτη, αλλά δεν (γνωρίζω να έχει συμβεί να) αποτελεί εθνικό μας απόκτημα που με πανελλήνιο καμάρι δείχνουμε στις μουσειακές μας προθήκες επί κέρδει! ]

Όμως, πέραν των καχύποπτων και των ανυποψίαστων, οι χειρότεροι από όλους τους ασθενείς της εποχής μας είναι οι επαγγελματίες δούρειοι ίπποι: «τα βαποράκια συμφερόντων» που εμφανίζονται ως δήθεν ανέμελοι και αφελείς, προκειμένου να προπαγανδίσουν ή να καλλιεργήσουν τις συνθήκες επιβολής των νέων και μη επιθυμητών παγκόσμιων πολιτικών διευθετήσεων, που μας θέλουν ανεξόφλητα χρεωμένους και αδύναμους για περαιτέρω πολιτισμική δημιουργία και παρουσία... Ίσως και με το αζημίωτο, προσωπικά....

Σε τούτη την κατηγορία δεν μπορεί να ανήκουν οι παιδαγωγοί και η κυβέρνηση της χώρας. Γιατί αν ανήκουν, η πολιτισμική και πολιτική παρακμή μας έφτασε και είναι ήδη προ των πυλών.

Εδώ υπάρχουν άκομη άνθρωποι που μάχονται για να κρατούν ελεύθερη την πατρίδα, «παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων...». Τους τιμούμε και αιωνία ας είναι η μνήμη των ηρώων αυτών.

Σημειώσεις, για τα εξυπονοούμενα:
Η ελληνική κουλτούρα διαφέρει από πολλές, και, φυσικά, όντας μέρος αυτής, την προτιμώ έναντι των άλλων. Ασφαλώς και είμαι περήφανη που είμαι ελληνίδα και έχω στις καταβολές μου τον ελληνικό τον τρόπο, με όλα όσα τον χαρακτηρίζουν. Αλλά δεν παύω να βλέπω και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και όλων των  άλλων λαών! Και με ενδιαφέρει να μελετώ και να συνειδητοποιώ την αλληλεπίδραση των πολιτισμών και την εναλλαγή των πολιτισμικών αναβαθμών (ξεχωριστή θέση κατέχει στην (ερασιτεχνική μου) μελέτη το έργο «Σπουδή της Ιστορίας» του Άρνολντ Τόϋνμπη (Arnold J. Toynbee). Αν και παλαιά επιστημονική μελέτη, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί στρατευμένη στις σύγχρονες πολιτικές και στρατηγικές για κοσμοκρατορία.)

Είναι αληθές ως γεγονός, ότι ο ελληνικός πολιτισμός αποτελεί τη βάση για την δημιουργία, τουλάχιστον του ρωμαϊκού πολιτισμού αλλά και την δημιουργία του ελληνορθόδοξου πολιτισμικού νοήματος του κόσμου, και αυτό δεν είναι δική μου άποψη.

Εχθρός, πάντως, κάθε κουλτούρας είναι η διαρκώς εντεινόμενη κατάχρηση και αυθαιρεσία. Αυτό, ιστορικά, αποτελεί και κύριο, ή τουλάχιστον σημαντικό, λόγο και αίτιο παρακμής.

Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι «η Ελλάδα κυριαρχεί στις προκλήσεις των εποχών», αν ως «Ελλάδα», δεν εννοούμε «ελληνικός τρόπος, ελληνισμός». Και τούτο, γιατί η Ελλάδα ως μια χώρα με μια πολιτική οντότητα «καταστάθηκε» (δηλαδή ιδρύθηκε και ορίσθηκε με πολιτικούς όρους και με διεθνή παρέμβαση και ανάμιξη, μόλις πριν από 200 χρόνια) ενώ πολιτισμικά ενυπήρχε στις διάσπαρτες  πολιτισμικές κοιτίδες του πριν από όλες σχεδόν τις (αντίστοιχες προς τις) πολιτικές οντότητες που αναμίχθηκαν στην ίδρυση της σημερινής πολιτικής οντότητας «Ελλάδα». Ας μην μας διαφεύγει ότι η σήμερα καθιδρυμένη και υπάρχουσα πολιτική ελληνική οντότητα δεν αναφέρεται στον σύνολο ελληνισμό.

Όπως κάθε πολιτισμική πρόταση και τρόπος, όλοι οι τρόποι δεν είναι ούτε αξιολάτρευτοι, ούτε αξιομίμητοι από τους άλλους. Και η υποχρεωτική πολιτισμική  συνύπαρξη, δεν ευαγγελίζεται για κανέναν από αυτούς «τεράστιο όφελος». Αντίθετα, η κατά προαίρεση συνύπαρξη, συνιστά διευκόλυνση της μετακίνησης κι ευκαιρία συνεργασίας και αλληλεπίδρασης. Δεν είναι ευκαιρία για να εξομοιωθούμε προς αλλήλους αν αυτό δεν γίνεται ελεύθερα, αλλά για να ωφεληθούμε εκάτεροι στον δυνατό βαθμό.

Στην δική μας πολιτισμική πρόταση περίλαμπρη θέση κατέχει η ελευθερία και η ανθρώπινη επαφή, η συντροφιά και η πνευματική και γεωγραφική εξερευνητική περιπλάνηση. Όσον κι αν τους ακολουθήσουμε στα δικά τους ζητούμενα, η ζωή μας χωρίς τα δικά μας ζητούμενα, που τα ξέρουμε και τα νιώθουμε, θα είναι δυστυχής και άδεια.

Δεν δεχόμαστε να κατηγορούν τα ιερά και τα όσια που περιστοιχίζουν και προσδιορίζουν την ζωή μας και δεν το κάνουμε για τους άλλους, ούτε και ως απάντηση.
 
Δεν επιθυμούμε να εκμεταλλευόμαστε άλλους ανθρώπους, λαούς και τόπους, αλλά απεναντίας θέλουμε να δια-δώσουμε κάθε καλό που γνωρίζουμε.

Δεν εκπροσωπούμε το ωραίο και την αρετή στο σύνολό τους, όμως, είναι στα ζητούμενα τα δικά μας, να επιδιώκουμε και να θέλουμε ώστε  η ζωή κι η ψυχή μας να είναι «κομμάτι» ωραία και ενάρετη.