του Ηλία Σχορετσανίτη
Τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Έτσι έπεσε η Βασιλεύουσα, η Πόλη των πόλεων και πρωτεύουσα της μακροβιότερης Αυτοκρατορίας που γνώρισε η ιστορία για 1123 χρόνια. Έτσι έπεσε και το σαθρό κάστρο του νεοελληνικού κράτους.
Η αδιαφορία, η άγνοια και το πνεύμα ιδιοτέλειας των Ελλήνων άφησαν ανοικτές τις θύρες και πλέον ο ξένος παράγοντας όχι μόνον διείσδυσε καταλυτικά, αλλά προελαύνει με έπαρση εντός της Ελληνικής επικράτειας. Παντού! Στην άμυνα, στην οικονομία, στη δικαιοσύνη, στο νομοθετικό έργο, στη δημοκρατία, στα ίδια μας τα μυαλά και τις σκέψεις. Δεν είναι εξάλλου κάτι ανήκουστο και ρηξικέλευθο αυτό που γράφω, αλλά μια βασική παραδοχή στην οποία μόνον διανοητικά ανεπαρκείς δε θα γνέψουν καταφατικά.
Ένας λαός ολόκληρος ζει με σκυμμένο το κεφάλι εξ αυτού. Ψάχνουμε εις μάτην να ακούσουμε κάποιο καλό νέο, κάτι να αναθαρρήσουμε, κάποιον να δείξει ότι έχει το πνεύμα να σηκώσει την αιμορραγούσα πατρίδα στα χέρια, αλλά ακόμη και αυτή η προσμονή έγινε παντοδύναμο εργαλείο στα χέρια του πολιτικού marketing σερβίροντάς μας «ελπίδες» που έρχονται… Και ξαναζεσταμένες ελπίδες με τον άφθαρτο Κυριάκο, την ευαίσθητη Φώφη, τον «εναλλακτικό» Σταύρο. Όλοι ΝΑΙ στα κελεύσματα των ξένων. Όλοι μια γροθιά όταν πρόκειται για την κρίσιμη ψηφοφορία. Όλοι φιλήκοοι των ξένων. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης», έλεγε ο μέγας Κυβερνήτης και κορυφαία μορφή της παγκόσμιας διπλωματίας του 19ου αιώνα Ιωάννης Καποδίστριας.
Προσωπικά θαυμάζω τον τρόπο που διαχειρίζονται το λαό μας. Έξυπνα, επίμονα, επιστημονικά, γιατί γνωρίζουν ότι απευθύνονται σε πολίτες δειλούς, απερίσκεπτους και έχοντες αυστηρώς ατομική συνείδηση. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε άξιοι για κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε. Δεν είμαστε άξιοι ούτε καν ελπίδας, ακόμη. Στον σκουπιδοντενεκέ της ελληνικής ιστορίας ανήκουμε. Εκεί είναι η θέση μας προς το παρόν. Μόνοι μας μπήκαμε εκεί μέσα. Γι’ αυτό η κοινωνία μας όζει σαπίλα σε όλες τις εκφάνσεις της. Και πώς να αλλάξει αυτή η ρημάδα η κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα;
Ο όρος «κοινωνία» προέρχεται από τη λέξη «κοινωνός» και είναι ομόρριζος με το ρήμα «κοινωνώ» που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μοιράζομαι ή κάνω κάτι μαζί με άλλους». Δηλαδή, η Ελληνική κοινωνία είναι μια ομάδα πολιτών που συνυπάρχουν και συνεργάζονται αποβλέποντας στην επίτευξη ενός κοινού σκοπού ή συμφέροντος. Βρίσκετε εσείς καμία συνεργασία για έναν κοινό σκοπό; Άρα τι κοινωνία έχουμε; Ποιο το κοινό όραμα των Ελλήνων; Που οδηγούμε τα παιδιά μας, αλλά και την παγκόσμια κοινωνία που είναι ο φυσικός μας ρόλος να ποδηγετούμε;
Όμως, και το όραμα υπάρχει εδώ και εκατονταετίες, και ανθρώπους να το εμπνεύσουν έχει η πατρίδα, αλλά προτιμούμε τις ατελείωτες ώρες ραχατιού και αμπελοφιλοσοφίας των ημιμαθών στα καφέ. Προτιμούμε να φροντίζουμε το σπίτι μας, την καριέρα μας, το μικρόκοσμό μας, παρά ελαχίστως να στοχαζόμαστε, να ερευνούμε και να φροντίζουμε για τα κοινά, καθώς έχουμε ιερή υποχρέωση ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας. Όντας άχρηστοι και ευνουχισμένοι πολιτικά, η ελληνική κοινωνία δε μας χρειάζεται και παύει να έχει λόγο ύπαρξης και η ίδια. Αποσυντίθεται. Γιατί να υπάρχει ο Έλληνας ως πολίτης χώρας; Κάνουμε κάτι παρέα; Έχουμε ομονοήσει ως προς κάτι ως Έλληνες; Λέμε την «ίδια ιστορία» στα παιδιά μας; 11.000.000 «εγώ» μαζεμένα σε ένα τόπο είμαστε. Δε μας κάνει κοινωνία αυτό.
Πριν λίγα εικοσιτετράωρα προσήλθαν 300.000 πολίτες προκειμένου να ψηφίσουν για τον πρόεδρο ενός κόμματος. Και αποφάσισαν μεταξύ ανθρώπων που στήριξαν ή ψηφίσαν κατ’ εξακολούθηση εισαγόμενα νομοθετήματα και φέρουν ακέραιες ευθύνες για την παρακμή του τόπου. Ώρες-ώρες αναπαύομαι στα λόγια του Αγίου Παϊσίου «θα γίνουν πράγματα που δε θα εξηγούνται με τη λογική». Είναι δυνατόν να παλάβωσαν 300.000 κόσμος; Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω, όμως, ότι ως πολίτες δεν έχουμε γνώση, συλλογική συνείδηση και ψυχικά χαρίσματα για να αντισταθούμε στο ρεύμα του συστήματος που μαγνητίζει τον εγωισμό μας. Είμαστε ανθρωπάκια που θολώνουμε και αδυνατούμε να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Ποιοι; Εμείς, που έχουμε τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων ως ιστορική παρακαταθήκη! Αδιανόητο, παράλογο και ανεπίτρεπτο.
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι είναι ανόητο να κάνει κάποιος το ίδιο πράγμα και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα. Όσο οι Έλληνες, λοιπόν, λειτουργούν διπλωματικά, πολιτικά και οικονομικά προβλεπόμενα, μέσα στα ίδια στεγανά ή τους πείθουν ότι με το νέο λουκ θα αλλάξουν τα πράγματα, όλο και θα βυθιζόμαστε στον πάτο του σκουπιδοντενεκέ της ελληνικής ιστορίας. Η λύση μπορεί να έρθει ανθρωπίνως μόνο από κάτω. Αν έρθει από πάνω θα έρθει από πολύ πάνω και όχι ανθρωπίνως. Δυστυχώς έχουμε βαλθεί με όλες μας τις δυνάμεις να δικαιώσουμε την πέννα του Κωστή Παλαμά:
Ένας λαός ολόκληρος ζει με σκυμμένο το κεφάλι εξ αυτού. Ψάχνουμε εις μάτην να ακούσουμε κάποιο καλό νέο, κάτι να αναθαρρήσουμε, κάποιον να δείξει ότι έχει το πνεύμα να σηκώσει την αιμορραγούσα πατρίδα στα χέρια, αλλά ακόμη και αυτή η προσμονή έγινε παντοδύναμο εργαλείο στα χέρια του πολιτικού marketing σερβίροντάς μας «ελπίδες» που έρχονται… Και ξαναζεσταμένες ελπίδες με τον άφθαρτο Κυριάκο, την ευαίσθητη Φώφη, τον «εναλλακτικό» Σταύρο. Όλοι ΝΑΙ στα κελεύσματα των ξένων. Όλοι μια γροθιά όταν πρόκειται για την κρίσιμη ψηφοφορία. Όλοι φιλήκοοι των ξένων. «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης», έλεγε ο μέγας Κυβερνήτης και κορυφαία μορφή της παγκόσμιας διπλωματίας του 19ου αιώνα Ιωάννης Καποδίστριας.
Προσωπικά θαυμάζω τον τρόπο που διαχειρίζονται το λαό μας. Έξυπνα, επίμονα, επιστημονικά, γιατί γνωρίζουν ότι απευθύνονται σε πολίτες δειλούς, απερίσκεπτους και έχοντες αυστηρώς ατομική συνείδηση. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε άξιοι για κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε. Δεν είμαστε άξιοι ούτε καν ελπίδας, ακόμη. Στον σκουπιδοντενεκέ της ελληνικής ιστορίας ανήκουμε. Εκεί είναι η θέση μας προς το παρόν. Μόνοι μας μπήκαμε εκεί μέσα. Γι’ αυτό η κοινωνία μας όζει σαπίλα σε όλες τις εκφάνσεις της. Και πώς να αλλάξει αυτή η ρημάδα η κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα;
Ο όρος «κοινωνία» προέρχεται από τη λέξη «κοινωνός» και είναι ομόρριζος με το ρήμα «κοινωνώ» που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μοιράζομαι ή κάνω κάτι μαζί με άλλους». Δηλαδή, η Ελληνική κοινωνία είναι μια ομάδα πολιτών που συνυπάρχουν και συνεργάζονται αποβλέποντας στην επίτευξη ενός κοινού σκοπού ή συμφέροντος. Βρίσκετε εσείς καμία συνεργασία για έναν κοινό σκοπό; Άρα τι κοινωνία έχουμε; Ποιο το κοινό όραμα των Ελλήνων; Που οδηγούμε τα παιδιά μας, αλλά και την παγκόσμια κοινωνία που είναι ο φυσικός μας ρόλος να ποδηγετούμε;
Όμως, και το όραμα υπάρχει εδώ και εκατονταετίες, και ανθρώπους να το εμπνεύσουν έχει η πατρίδα, αλλά προτιμούμε τις ατελείωτες ώρες ραχατιού και αμπελοφιλοσοφίας των ημιμαθών στα καφέ. Προτιμούμε να φροντίζουμε το σπίτι μας, την καριέρα μας, το μικρόκοσμό μας, παρά ελαχίστως να στοχαζόμαστε, να ερευνούμε και να φροντίζουμε για τα κοινά, καθώς έχουμε ιερή υποχρέωση ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας. Όντας άχρηστοι και ευνουχισμένοι πολιτικά, η ελληνική κοινωνία δε μας χρειάζεται και παύει να έχει λόγο ύπαρξης και η ίδια. Αποσυντίθεται. Γιατί να υπάρχει ο Έλληνας ως πολίτης χώρας; Κάνουμε κάτι παρέα; Έχουμε ομονοήσει ως προς κάτι ως Έλληνες; Λέμε την «ίδια ιστορία» στα παιδιά μας; 11.000.000 «εγώ» μαζεμένα σε ένα τόπο είμαστε. Δε μας κάνει κοινωνία αυτό.
Πριν λίγα εικοσιτετράωρα προσήλθαν 300.000 πολίτες προκειμένου να ψηφίσουν για τον πρόεδρο ενός κόμματος. Και αποφάσισαν μεταξύ ανθρώπων που στήριξαν ή ψηφίσαν κατ’ εξακολούθηση εισαγόμενα νομοθετήματα και φέρουν ακέραιες ευθύνες για την παρακμή του τόπου. Ώρες-ώρες αναπαύομαι στα λόγια του Αγίου Παϊσίου «θα γίνουν πράγματα που δε θα εξηγούνται με τη λογική». Είναι δυνατόν να παλάβωσαν 300.000 κόσμος; Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω, όμως, ότι ως πολίτες δεν έχουμε γνώση, συλλογική συνείδηση και ψυχικά χαρίσματα για να αντισταθούμε στο ρεύμα του συστήματος που μαγνητίζει τον εγωισμό μας. Είμαστε ανθρωπάκια που θολώνουμε και αδυνατούμε να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Ποιοι; Εμείς, που έχουμε τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων ως ιστορική παρακαταθήκη! Αδιανόητο, παράλογο και ανεπίτρεπτο.
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι είναι ανόητο να κάνει κάποιος το ίδιο πράγμα και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα. Όσο οι Έλληνες, λοιπόν, λειτουργούν διπλωματικά, πολιτικά και οικονομικά προβλεπόμενα, μέσα στα ίδια στεγανά ή τους πείθουν ότι με το νέο λουκ θα αλλάξουν τα πράγματα, όλο και θα βυθιζόμαστε στον πάτο του σκουπιδοντενεκέ της ελληνικής ιστορίας. Η λύση μπορεί να έρθει ανθρωπίνως μόνο από κάτω. Αν έρθει από πάνω θα έρθει από πολύ πάνω και όχι ανθρωπίνως. Δυστυχώς έχουμε βαλθεί με όλες μας τις δυνάμεις να δικαιώσουμε την πέννα του Κωστή Παλαμά:
«Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι....»
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.