Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Πράγματι δείχνει ο σκοπός υπηρέτησης (του Θεού), να έχει γίνει ταμάχι, φανατισμός, οδοστρωτήρας ιδεών και εν τέλει αξιών.
Η λαθεμένη αυτή διαδρομή είναι και αυτή όπως και πολλές άλλες θεωρήσεις, θέμα καθαρά υποκειμενικό, έτσι μπορεί και παραμένει φωτεινή καταδεικνύουσα τη …μόνη -για κάποιους- οδό.
Πράγματι δείχνει ο σκοπός υπηρέτησης (του Θεού), να έχει γίνει ταμάχι, φανατισμός, οδοστρωτήρας ιδεών και εν τέλει αξιών.
Η λαθεμένη αυτή διαδρομή είναι και αυτή όπως και πολλές άλλες θεωρήσεις, θέμα καθαρά υποκειμενικό, έτσι μπορεί και παραμένει φωτεινή καταδεικνύουσα τη …μόνη -για κάποιους- οδό.
Ο όποιος λόγος του κάθε Θεού (υπάρχουν πολλοί μη το ξεχνάμε ασχέτως εάν δεν βρίσκονται ύπερθεν της δικής μας υπηρέτησης) είναι λογικό να στηρίζεται στην αγάπη, στο δίκαιο, στο αγαθό (άλλως δεν θα ήλκε πιστούς, θα απέλυε μάλλον)…
Οι εκπρόσωποί του, άτομα ξεχωριστά και υποτίθεται περισσότερο ‘άγια’ ή εάν προτιμάτε περισσότερο γνωστικά στις επιταγές ‘του είθισται’ χαίρουν της εκτίμησης πάντων των πιστών εξ’ αιτίας αυτού ακριβώς του λόγου και κανενός άλλου. Ως άτομα δηλαδή υπεράνω των ανθρώπινων αδυναμιών.
Είναι γνωστό όμως ότι δεν συμβαίνει έτσι. Ότι δηλαδή όχι απλώς δεν είναι (υπεράνω) αλλά μάλλον παραμένουν …από κάτω. Δέσμιοι προσωπικών ιδεοληψιών και απωθημένων!
Πράγματι υπάρχουν άνθρωποι ντυμένοι στα ράσα που ζουν μια ζωή άριστη. Μία ζωή που κατά το δυνατόν βρίσκεται στα λόγια του Θεού που πιστεύουν και είναι άξιοι επαίνου. Θα έλεγα στον αντίποδα πως σε πολλές περιπτώσεις το μέγα σχήμα στρεβλώνει στον σκοπό και το νόημα χάνεται.
Παίρνουμε για παράδειγμα το πρόσφατο κήρυγμα μίσους κατά των ομοφυλοφίλων, κατά του οποίου και υπέρ των οποίων, στα πλαίσια της αγάπης και της μετάνοιας πρώτη η εκκλησία θα έπρεπε να κρατά ανοιχτές τις αγκάλες, ας μην επικροτεί. Ας μην το κάνει καθόσον δεσμεύεται από τις δικές της δογματικές δοξασίες. (Ας κλείνει τα μάτια στα δικά της) Έτερον εκάτερον.
Ο άνθρωπος δεν ξεφεύγει της φύσης του. Της θεϊκής του φύσης. Εδώ ο Θεός στάθηκε αδύναμος…
Οι πιστοί στην πλειοψηφία τους αισθάνονται άβολα. Μουδιασμένοι. Αναγκάζονται να πάρουν θέση στηρίζοντας –έστω και χλιαρά- τον όποιο εμπαθή άνθρωπο (το σχήμα και ο βαθμός του καθόλου δε μας υποχρεώνουν σε σεβασμό*) και ακολούθως τις θέσεις του, που αν μη τι άλλο προκαλούν. Το κάνουν -οι πιστοί- από μια συνήθεια που αρνούνται να αφήσουν.
Υπάρχει όπως όλοι γνωρίζετε ένα κράτος μέσα σε ένα άλλο κράτος το οποίο και δημιουργήθηκε για την κυβέρνηση αυτού δεύτερου ρασοφόρου κράτους- το οποίο και αριθμεί έναν άξιο αριθμό υπαλλήλων. Η αλήθεια είναι ότι η λέξη υπάλληλος δεν ακούγεται κόσμια, όμως όποιος υπηρετεί και πληρώνεται, υπάλληλος θεωρείται (τελεί υπό άλλον, επί της αρχής της εκκλησίας).
Δεν είναι όλοι σκάρτοι. Θα ήταν τεράστιο σφάλμα να τολμήσουμε κάτι τέτοιο είτε ως πιστοί είτε ως άπιστοι. (Μπορεί να ακούγεται και αυτή λέξη άσχημη ‘άπιστοι’ όμως δεν είναι) Μην ξεχνάτε ότι όλοι οι Έλληνες για τους Τούρκους άπιστοι είμαστε και όμως καμαρώνουμε –όσοι το κάνουν- για αυτή την απιστία μας.
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν πιστοί που βαδίζουν σύμφωνα με τις επιταγές του Θεού που πιστεύουν, όμως από εκείνους -τους πιστούς- που πράγματι σκέφτονται, δεν μπορεί να διαφεύγει της αντίληψής τους πως κάτι πράγματι δεν πάει καλά. Πως οι αντιφάσεις όσο πάνε και πληθαίνουν… Πως δεν είναι δυνατόν να εξηγούνται άπασες οι θέσεις των εκπροσώπων –του Θεού- κατά το δοκούν, ως ορθές, προκλητικά, την ίδια ώρα όπου η αυλή τους βοά ομοίων σκανδάλων…
Η υποκρισία περισσεύει ιδίως από τους μεγαλόσχημους που οφείλουν να πάρουν θέση.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.