Και εγένετο φόβος μέγας…

Μια μέρα μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, πολίτες όλου του κόσμου αποφάσισαν να εμποδίσουν κάθε βίαιη προσπάθεια υποστολής της σημαίας της ελευθερίας,της δικαιοσύνης και εν τέλει της δημοκρατίας. Εκείνες τις ώρες της απόλυτης αναμελιάς, ζωής και διασκέδασης διαδέχτηκαν μέρες πένθους και έντονης εσωστρέφειας.

Μια εσωστρέφεια που εκφράστηκε δημιουργικά,εμπνέοντας τον κόσμο να επουλώσει μέσω των σκέψεων του, την διαρκώς αιμορραγούσα πληγή, που προκάλεσε το όπλο της τρομοκρατίας. Ξεστομίζοντας λέξεις, έπλεξαν νότες πάνω στο πληκτρολόγιο της φαντασίας, της αντίστασης και της καταπάτησης της ελευθερίας του λόγου, για να αντισταθούν έστω και λεκτικά στον παραλυτικό φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Οι Γάλλοι πολίτες, με τους οποίους συνυπάρχω (αρμονικά κατά γενική ομολογία) ένα χρόνο περίπου, βάλλουν κατά της ψυχολογικής τρομοκρατίας, και καταστέλλουν κάθε βίαιη απόφαση περιορισμού της ελευθερίας τους.

Παρά τα ισχυρά μέτρα προστασίας, οι πολίτες χωρών-στόχων επικείμενων επιθέσεων δεν καθηλώνονται στην αναπηρική καρέκλα της αδράνειας. Ζουν και ζουν όπως ζούσαν και προηγουμένως. Πρόκειται για μία προσπάθεια αυτοάμυνας ενάντια στην επεκτατική πολιτική του Ισλάμ, που όπως αναφέρει ο Γάλλος φιλόσοφος Marchel Gauchet, αυτοπαρουσιάζεται σαν ένα υποτιθέμενο πρόγραμμα συλλογικής επανάστασης και υπόσχεσης για την απόκτηση ψυχικής προσωπικής ασφάλειας. Συνεπώς δύο μορφές ιδεολογικής επανάστασης συγκρούονται : η πραγματική και δημοκρατική με την ψευδή και αυταρχική.

Και εγώ.. αντιμέτωπη με το εν λόγω σκηνικό, έρχομαι παράλληλα αντιμέτωπη και με την αδυναμία μου να ακολουθήσω το παράδειγμα των Γάλλων συμφοιτητών και φίλων μου. Στην περίπτωση μου, ο τρόμος της τρομοκρατίας, (επί) κρατεί, η τεχνική της παράλυσης επετεύχθη, και εγώ εξελίχθηκα σε ένα ωραιότατο θύμα της δικής τους τρομολαγνείας. Πιστέψτε με, δεν το κάνω επίτηδες. Και το παράδοξο όλων είναι πως έπρεπε θεωρητικά να είμαι συνηθισμένη σε ψυχολογικούς εκβιασμούς, από τότε που η Ελλάδα, αυτόκηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου οικονομικής ανάγκης. Το αντίδοτο όμως ενάντια σε κάθε μορφή βίας, είναι σίγουρα η μη υποταγή στις βουλές εκείνων που επιβάλλουν το φόβο και επιβάλλονται με τον τρόμο.

Εύκολο στα λόγια , δύσκολο όμως στη πράξη.

Χθες σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω τον φόβο μιας επίθεσης που, δυστυχώς δεν αποτελεί αποκύημα της δίκης μου φαντασίας, βγήκα για μια βόλτα σε στολισμένο και επιβλητικότατο εμπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι μου (το γάλα είναι χρυσαφί, ή μήπως είναι η ιδέα μου?). Εξετάζοντας κάθε γωνιά του κατάμεστου εμπορικού παλατιού, αποφάσισα ξέγνοιαστη να θαυμάσω είδη πρώτης ανάγκης που στο συγκεκριμένο χώρο φαντάζουν ράβδοι χρυσού.

Κατά την έξοδό μου, άκουσα μία κραυγή να τρεμοπαίζει στον αέρα… ήταν η κραυγή ενός παιδιού την ώρα που ο πατέρας του το σήκωνε ψηλά στην αγκαλιά του.. φαίνεται, φοβήθηκε.. μήπως εκείνος δεν το κρατήσει σφιχτά…