Η λεμονόκουπα.

Σε ένα κράτος όπου κατακρημνίζεται αναζητούμε εξηγήσεις για τα μπάζα που σωρεύονται

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Η διαχείριση πλέον των θεμάτων που αφορούν τα της χώρας μας έχει καταστεί αδύνατη ή δυνατή μόνο τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών, οι οποίοι από τη μεριά τους απλά δεν θέλουν διότι εφαρμόζουν τη δική τους πολιτική ασφαλώς προς δικό τους όφελος… Το έχουμε πει πολλές φορές όμως ο Έλληνας υπεύθυνος ακόμα προσπαθεί σαν τον Σίσυφο να ανεβάσει τον βράχο στην κορυφή.

Αλήθεια πόσος καιρός πέρασε από τότε που κάποιοι πίστευαν πως η Ευρώπη, οι δανειστές, οι διαμορφωτές πολιτικών, πως: 

1. Ήθελαν να μας σώσουν 
2. Πως μάλλον ήθελαν να μας σώσουν.
3. Που δεν μπορεί θα θέλουν να μας σώσουν, βρε αδελφέ…

Σήμερα υπάρχουν σαφώς λιγότεροι που πιστεύουν κάτι από όλα αυτά, όχι όμως τόσο λίγοι ώστε να μην μπορούν να στηρίξουν μία κυβέρνηση και άλλη μία αντιπολίτευση που ακριβώς τα ίδια πρεσβεύει ασχέτως εάν τσακώνεται, απλά, γιατί πρέπει να τσακώνεται. Όλοι γνωρίζουν ότι στη θέση της κυβέρνησης θα έκανε τα ίδια, μπορεί και χειρότερα για κάποιους. Υπάρχει άλλωστε η καταγεγραμμένη ιστορία, τα υπόλοιπα –που λέγονται ως δικαιολογίες- απλά θίγουν τη νοημοσύνη μας.

Υπάρχει έστω και ένας λογικός άνθρωπος, οπαδός, αδιάφορος πολίτης, ο οποίος να φαντάζεται ότι με μια άλλη κυβέρνηση (την οποιαδήποτε) εν μέσω μνημονίου, πως κάτι αλλιώτικο προς το φιλολαϊκότερο θα μπορούσε να συμβεί;

Πώς είναι δυνατόν η πορεία της ισοπέδωσης κάθε Ελληνικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας να μην λαμβάνεται υπ’ όψη από πάντες; Πώς είναι δυνατόν να παζαρεύεται η εμφανέστατη ισοπέδωση της όποιας Ελληνικής προσπάθειας παραγωγής; Παραγωγής του οτιδήποτε. Σήμερα η μπύρα, χθες το γάλα, αύριο κάτι άλλο… Πώς είναι δυνατόν να μην καθίσταται εμφανές το σχέδιο ισοπέδωσης του ντόπιου επιχειρηματία και ακολούθως το άλλο της υπαλληλοποίησης πάντων αναπνεόντων;

Ή καταστρέφετε τη βιοτεχνία σας ή λεφτά δεν έχει. Το πρότειναν και παλαιότερα και με τα αμπέλια στη Σάμο. Πάρετε τόσα και καψτε τα! Για να μας έχετε ανάγκη! Γίνεται έτσι διαπραγμάτευση; Ασκείται πολιτική και αν 'ναι’ ποια και σε ποία βάση…

Πώς είναι δυνατόν να μην γίνεται εμφανής η διάθεση των δανειστών να μην υπάρξει βάση παραγωγής ελληνικών προϊόντων ώστε εσαεί να παραμένουμε εξαρτημένοι; Πώς είναι δυνατόν να στεκόμαστε σε ένα τραπέζι παζαρεύοντας με αυτούς που βαθμολογούν τον νου μας πολύ κάτω του μετρίου και τιμολογούν το κορμί της γυναίκας ή των παιδιών μας; Γίνομαι υπερβολικός; Συγχωρέστε με… Ξεχνώ πως τα πάντα έχουν και μία άλλη άποψη, εκείνη του εραστού με τις καραμελίτσες.

Πώς φαντάζεται ο πλέον αισιόδοξος πως θα είναι η Ελλάδα του 2030;

Το πιθανότερο είναι να γίνουμε μια χώρα φασόν. Μια ώρα με τα φθηνότερα εργατικά χέρια και τον καλύτερο ήλιο. Πολίτες ενός καθεστώτος που θα έχουν φροντίσει εγχώριοι τιμητές και ξένοι κεφαλαιούχοι να κάνουν παράδεισο για καμμένα μυαλά.

Ποιος θα θελήσει εντός των συνόρων να επενδύσει και σε τι;

Τα παιδιά μας ήδη ετοιμάζονται ή για το εξωτερικό ή για μια εξαιρετική υπαλληλική σταδιοδρομία σε εργασιακό καθεστώς αρκούντως φροντισμένο. Όνειρα πενταμήνου ή καμαρωτά στελέχη σε πολυεθνικές ανεξαρτήτως ωραρίου μηδενικών απαιτήσεων. Με γραβάτα καριέρας...

Τυχαίο;

Θα έλεγα πως όχι και όλα αυτά γιατί φοβηθήκαμε την επόμενη δύσκολη -κανείς λέει το αντίθετο- πορεία. Μια πορεία η οποία πέραν της δυσκολία της θα είχε μία έστω προοπτική επιτυχίας.

Σήμερα, εδώ, πέραν των λόγων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, τι είναι εκείνο που μας κάνει να αισιοδοξούμε; Τίποτα! Τα λόγια μόνο των υπευθύνων, των εχόντων υπευθύνων πρότερο ανέντιμο βίο! (αναφέρομαι στα ψεύδη και τις παλινωδίες). Στα ψεύδη που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν -ενσυνειδήτως- κατά κόρον να εκτοξεύονται και από την κυβέρνηση -που δεν ξέρει που να πατήσει και πού να σταθεί- αλλά και από την αντιπολίτευση που βγαίνει από το αντιμνημονιακό στενό και μας βγάζει τη γλώσσα. Λες και δεν είχε κυβερνήσει, λες και δεν είχε εφαρμόσει μνημόνιο και εκείνη για το καλό μας… ή άλλως τις αποφάσεις-επιταγές των δανειστών.

Πληρώνουμε την εξακολούθηση της αποκριάς. Κάνουμε πως έστω και έτσι, καλά είναι. Βολευόμαστε ακόμη στον διάσημο πλέον καναπέ ελπίζοντας πως …πόσο ποιο κάτω να πάει… και πάντα πάει και πιο κάτω Πάντα…

Ελπίζω και εύχομαι να κάνω λάθος. Κατά βάση θέλω να κάνω λάθος και επιτέλους κάποτε να βγούμε στην επιφάνεια με τον τρόπο που μας προτείνεται γιατί εάν δεν κάνουμε λάθος όλοι αυτοί που φωνάζουμε υπέρ της εξόδου από το ευρώ, τότε δυστυχώς και θα βγούμε από το περιούσιο νόμισμα και θα το κάνουμε την χείριστη ώρα με κρότο δυσάρεστο και εκκωφαντικό…

Πεταμένοι σαν στυμμένη λεμονόκουπα…

politisg - www.politisg.weebly.com