Select Menu



Επί τέλους! Δεύτερη φορά, αριστερά! Κι είχαμε την τύχη, η 28η Οκτωβρίου να γιορταστεί χωρίς καμμιά απολύτως λαϊκή διαμαρτυρία μπροστά από τις εξέδρες των αρχών! Φαίνεται, πως επί τέλους, τα προβλήματά μας λυθήκανε!

Τέρμα πια οι περικοπές αποδοχών και η οικονομική εξαθλίωση, τέρμα οι απολύσεις, τέρμα η ανεργία, τέρμα οι ανελέητοι φόροι, τέρμα οι κατασχέσεις κι οι πλειστηριασμοί, αποκαταστάθηκε πλήρως η ισότητα των πολιτών και η κοινωνική δικαιοσύνη! Καταργήθηκε κι εκείνη η (ντροπιαστική και επιλήψιμη) μη-ευθύνη των πολιτικών για τις ατασθαλίες και τις ασυνέπειές τους. Δόθηκε και το τελειωτικό χτύπημα κατά της διαπλοκής, κι ολοκληρώθηκε η είσπραξη των οφειλομένων προς το Δημόσιο και τα Ταμεία, έτσι ώστε, να πρέπει πια, να μετριασθεί η επιβάρυνση των αδυνάτων, που -χρόνια τώρα- αποτελούσε την μόνη πηγή για την εξεύρεση των στοιχειωδών πόρων!

Ας αφήσουμε τ' αστεία!

Οι -γνωστής προέλευσης- προκλήσεις με την ευκαιρία των εθνικών εορτών, σίγασαν τώρα που το κυβερνητικό πρόσημο είναι αριστερό. Δεν σίγασαν όμως οι φωνές, που σαν άλλες φωνές -του παρελθόντος-  μιλάνε σήμερα, για «χρονοντούλαπα της ιστορίας». «Το πρόβλημα», είπε ο δημοσιογράφος ευρωβουλευτής, «είναι η δεξιά »(!). «Δεν μπορεί η Ευρώπη να έχει δεξιές κυβερνήσεις»!

Τί πνευματική αγκύλωση! Ποιός είναι εκείνος που θα καθορίσει τον πολιτικό προανατολισμό των κυβερνήσεων; Δεν θα το καθορίσουν οι εκλογικές διαδικασίες των οικείων χωρών; Θα το καθορίσουν οι πολιτικές και ιδεολογικές προτιμήσεις ενός πολιτικού φορέα, μιας άσχετης -και επί πλέον αδύναμης και ενδεούς- χώρας; Είναι δυνατόν να -ισχυριζόμαστε στα σοβαρά ότι- αυτό, το πιστεύουμε και το διατυπώνουμε ως πολιτικό ζητούμενο;

Όσο και να προτιμούμε την μια ή την άλλη ιδεολογία, δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι εκείνο που εμείς επιθυμούμε, πρέπει οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί, και μάλιστα σε πανευρωπαϊκή ή σε παγκόσμια κλίμακα. Πρωτίστως γιατί πρέπει να σεβαστούμε την ελευθερία των άλλων και τη διαφορετικότητα των άλλων. Αλλά αυτά είναι ψιλά «δεξιά γράμματα».

Από την πείρα μου, σχετικά με το σεβασμό στη γνώμη του άλλου, η αριστερά, ξέρει μόνο την περίπτωση που η γνώμη του άλλου είναι σύμφωνη μαζί της. Σε περίπτωση διαφωνίας, την διαφορετική γνώμη, την «χτίζει», την γελοιοποιεί, ή την εξουδετερώνει «επαναστατικά», κ.ο.κ. Και μετά, σύσσωμη η μαχόμενη αριστερά θα υποστηρίξει ενώπιον των δικαστηρίων τον δράστη μιας τέτοιας ηρωϊκής δράσης! Θα τον υποστηρίξει με όλα τα επιχειρήματα που παρέχει ο νόμος, είτε συντρέχουν είτε όχι!

[Θα ειπεί κάποιος: Μα αφού τα παρέχει ο νόμος! Τότε θα αντιτείνω, πως ο νόμος ορίζει να τα χρησιμοποιείς όταν πράγματι συντρέχουν στην συγκεκριμένη περίπτωση ! Γιατί ο νόμος δεν επιβάλλει να λές ψέμματα. Το αντίθετο μάλιστα: ο νόμος υποχρεώνει τον μάρτυρα σε κατάθεση αληθείας!]


Βουτήξαμε στα βαθειά, αλλάζοντας το πρόσημο στην ελληνική διακυβέρνηση, μήπως και βρούμε πολιτική γιατρειά. Μάταιος κόπος. Έτσι που αρμενίζουμε, απομακρυνόμενοι από το λιμάνι, και τώρα, όπως από πάντα, το σίγουρο είναι πως μεσοκάναλα θα χαθούμε.

Οι διακηρύξεις της αριστεράς, για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, για κοινωνική ευαισθησία, για άμεση λύση των προβλημάτων του λαού, είναι λόγια και μείνανε μόνο στα χαρτιά. Η πρόταση της αριστεράς, δείχνει μέχρι τώρα, ότι πάσχει: Η αριστερά δεν έχει μέθοδο διακυβέρνησης της Χώρας, ούτε κοινό όραμα. Συνεπώς, δεν ενώνει, αφού η πρότασή της δεν αφορά το λαό, αλλά μικρή μερίδα του.

Όταν η αριστερά της αντιπολίτευσης, συστηματικά και οργανωμένα, αποκηρύσσει την ιστορία και την πατρίδα, ενώ η αριστερή κυβέρνηση χρησιμοποιεί την πατρίδα και την ιστορία, όλο αυτό μοιάζει με ρόλο για τη Μαντάμ Σουσού. Που προσπαθεί να κρύψει τα κουρέλια της, παριστάνοντας την αριστοκράτισσα από σόϊ.

Δυστυχώς (ή μήπως, ευτυχώς;) πολύ γρήγορα, ξεφούσκωσε η προσδοκία.

Μαθημένοι πια στο πολιτικό ψεύδος (το συστηματικό μέσον υφαρπαγής της ψήφου μας), δεν αργήσαμε να νιώσουμε πως ακόμη κι αυτή, η νέα πολιτική διακυβέρνηση, είχε την ίδια -πικρή-γεύση. Μα προ πάντων, είχε την καταπληκτική και μοναδική πρωτιά: απουσία (κάθε ενεργητικής) παρουσίας! Βερμπαλιστικές και άσφαιρες διαπραγματεύσεις, εμφανέστατη χειραγώγηση από τους εταίρους-δανειστές, και ακατάσχετες υπαναχωρήσεις από το (πρώτο) προεκλογικό της πρόγραμμα. [Δεύτερο δεν υπήρξε: ζητήθηκε μόνο η απόλυτη εντολή, και της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία]. Αναίδεια στο εσωτερικό της Χώρας και παλαιοκομματικές μέθοδοι στον πολιτικό και δημόσιο βίο. Και απρέπεια συμπεριφοράς σε διεθνές επίπεδο,  και τέτοια παρουσία της χώρας, που προσβάλλει τους ευγενικούς και φιλόξενους Έλληνες και απομειώνει την εκτίμηση των ξένων  προς τους θεσμούς της Χώρας.

Εκείνο που είναι τρομακτικό, είναι η έλλειψη συναίσθησης των λεγομένων από τους κυβερνώντες. Πλείστοι εξ αυτών χρησιμοποιούν το λόγο για να εκφράσουν παρωχημένα αιτήματα και άκαιρα οράματα. Δεν πρέπει να παραλείψω τις άστοχες προτεραιότητες και την απουσία κυβερνητικού έργου για την «επιβίωση» της Χώρας. Μας εστιάζουν -σε μια ανελέητη συμπαιγνία με τα ΜΜΕ- στη δυστυχία που κατά κυριολεξία καίει την περιοχή, και τίποτε δεν κινείται για την αποτροπή της επερχόμενης κατάρρευσης της πατρίδας μας. Προς ανακούφιση των δανειστών, που θα πάρουν ανενόχλητοι και τα ρέστα!

Μοιάζουν να μην έχουν συναίσθηση της πραγματικής ζωής. Ζούν στον κόσμο του διορισμένου για να φληναφεί. Κι οι άλλοι, αντί να ωθούν σε δράση, οραματίζονται τη δική τους απόδραση! Γιατί έτσι που τα έχουν θαλασσώσει, δε θέλουν πια, ούτε κι αυτοί οι ίδιοι, να μπαρκάρουν στο πλοίο που μέχρι χτές ώριζαν...

Δυστυχώς, δεν μπορούμε ούτε να διασκεδάσουμε!

φωτογραφία

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top