Φαίνεται, πως «δεν θα Φιλιώσουμε»!

Όταν ένας πολιτικός λέει τη γνώμη του για το πώς προτιμάει το φαγητό του, ή τι κρασί του αρέσει, ένα είναι βέβαιο: ότι με τις απόψεις του για όλα αυτά, δεν επηρεάζεται η ζωή των πολιτών, ούτε οι διεθνείς σχέσεις της Χώρας του, ούτε η προοπτική οικονομικής της ανάπτυξης της, ούτε και η πολιτική ζωή του τόπου.

Τις δημοσιογραφικές ή επιστημονικές του απόψεις, ο κάθε πολιτευόμενος, και κυρίως ο κάθε «κυβερνητικός», πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να τις παρουσιάζει στα αντίστοιχα «βήματα».

Όμως, η γνώμη του Υπουργού Παιδείας για θέματα που άπτονται των σχέσεων της Χώρας με άλλες Χώρες, ή για θέματα που αφορούν τα δίκαια των Ελλήνων, μπορεί να έχει τρομακτικές παρενέργειες!

Γιατί ο Υπουργός είναι τοποθετημένος στη θέση αυτή, για να υπερασπίζεται και για να προωθεί όλα αυτά τα ζητήματα. Να τα αναπτύσσει, να τα βελτιώνει και να τα προφυλάσσει.

Ασφαλώς, είναι κατανοητό ότι δεν μπορείς να υπηρετήσεις κάτι το οποίο δεν πιστεύεις. Αλλά τότε, φαίνεται πως άλλο είναι το πρόβλημα. Πρόκειται για εκείνο το παλιό που λέγαμε, «έκαστος εφ' ώ ετάχθη», το οποίο έχει μια ιστορική διαδρομή, μια πραγματική σημασία και αξία.

Δεν ζητάμε από τον βοσκό να μας εκπαιδεύσει, ούτε από τον κρεοπώλη να μας γιατρέψει.

Αλλά ζητάμε από τον Υπουργό Παιδείας να μπορεί εγκύρως να γνωρίζει τί πρέπει να διδαχθούν οι Ελληνόπαιδες και οι άλλοι μαθητές των Ελληνικών Σχολείων. Γιατί αυτά (πρέπει να) καθορίζονται με νόμο του Υπουργείου του. Και αυτός είναι εκείνος που διαφεντεύει έναν τέτοιο νόμο.

Δεν ζητάμε πολλά από τον Υπουργό Παιδείας, όταν του ζητάμε να (μπορεί να) φροντίσει ώστε τα παιδιά μας να διδάσκονται την ιστορία μας, και τα σχολειά μας να καταρτίζουν πολίτες με συνείδηση και ιστορική εθνική γνώση.

Ζητάμε να γίνονται όλα με επίγνωση, προσωπική ευθύνη και κρίση. Η «καλή συμπεριφορά», είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, και συνιστά δικαίωση (ή απαξίωση) του ρόλου και του θεσμού. Και δεν είναι περιττή πολυτέλεια. Είναι η ουσία της Δημοκρατίας.

φωτογραφία