Πού πας;

Κι όμως, είναι αστείο. Κάποιοι φύγαμε γιατί δεν έβγαινε στην Ελλάδα. Δεν βγαίναν τα όνειρα, δεν έβγαινε η καθημερινότητα, δεν έβγαινε η ζωή γενικώς. Για κάποιους, λόγω background, ήταν πιο εύκολο, για άλλους δυσκολότερο.

Άλλοι πάλι πήραν την απόφαση να μείνουν πίσω. Δεν βρέθηκαν και πολλοί …Βελουχιώτηδες ανάμεσά τους.

Κάποιοι δεν μπορούσαν να φύγουν, κάποιοι δεν ήθελαν.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κριτική στην απόφαση του οποιουδήποτε ανθρώπου να μείνει ή να φύγει.

Όμως, αν αποφασίσεις να πεις ότι εκείνοι που έφυγαν “κιότεψαν και δεν έμειναν να αγωνιστούν”, θα πρέπει εσύ τουλάχιστον να μην έχεις αφήσει διαδήλωση για διαδήλωση και απεργία για απεργία.

Δεν εργάζεσαι 3 μήνες απλήρωτος και μετά κατηγορείς τους άλλους που έφυγαν.

Ούτε μένεις πίσω στηρίζοντας τον κάθε Χατζηδιαβάτη “αριστερό” ή τον κάθε “μπαρμπα-Γιώργη” δεξιό πολιτικό.

Ούτε ανοίγεις την τηλεόραση στις 20.00 να δεις “τι διάολο λένε πάλι τα βρωμοκάναλα”.

Λυπάμαι, Νικηταράδες μου, αλλά κάτι σίγουρα έκανα λάθος σαν γιατρός στην Ελλάδα, γι” αυτό και την έκανα για την Εσπερία.

Σε αντίθεση με έναν γνωστό μου, που εξακολουθεί και μέσα στην κρίση να βγάζει 160.000 γιούρος, να δηλώνει το 1/3 από αυτά στην εφορία και να γκρινιάζει γιατί έχει πτώση 30% το μαγαζί.

Και πιστέψτε με, δεν αναφέρομαι σε κάποιον που θα μπορούσε με αξιώσεις να διεκδικήσει το Νόμπελ Ιατρικής, τα τελευταία χρόνια.

Αναφέρομαι στον Dr Fellos που το ταλαιπωρημένο πόπολο και οι ευτυχείς συγκυρίες τον ανεβάσανε και τον διατηρήσανε στον αφρό.

Μπορεί λοιπόν κάποιοι από σας να ζείτε ακόμα στην Ελλάδα αλλά δεν έχετε πάρει ακόμα χαμπάρι ούτε για το τι συμβαίνει, ούτε για το τι πρόκειται να συμβεί.

Μπορείτε λοιπόν να δείτε το ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου “Υπέροχη μακροοικονομία” που αναφέρεται στην Γουατεμάλα της περασμένης δεκαετίας.

Αν ανήκετε στην ομάδα των προνομιούχων, θα ευχαριστηθείτε με το μέλλον σας.

Αν όχι, τότε θα ετοιμάσετε σιγά-σιγά τις βαλίτσες σας για το … υπερπέραν.

Από αυτούς που έφυγαν, μην περιμένετε συμπόνια και υποστήριξη όσο εσείς εξακολουθείτε να τα αντέχετε και να τα υπομένετε όλα.

Στο δημοψήφισμα πήγα και ήρθα μέσα σε 24 ώρες για το ΟΧΙ.

Στην επιστροφή, ήμουν πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος για την γρήγορη επάνοδο μου στην πατρίδα.

Γιατί δεν ήθελα να φύγω.

Αν ήθελα, είχα την ευκαιρία στα 25 μου μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, όπως έκαναν άλλοι, όχι στα 45 μου.

Το 62% του Ελληνικού λαού είπε επιτέλους ΟΧΙ στην μιζέρια, στην υποταγή, στην διαπλοκή και στα μνημόνια, έλεγα στους γνωστούς και στους φίλους.

Μπούρδες!

Μέσα σε μια βδομάδα, ο Τσίπρας έγινε Τζίφρας και το Σύνταγμα δεν πλημμύρισε από τους αποφασισμένους οπαδούς του ΟΧΙ.

Εκείνους που την Παρασκευή το βράδυ είχαν συγκλονίσει με την παρουσία τους τον κόσμο ολόκληρο.

Μόλις τρεις μήνες μετά, οι τότε “αποφασισμένοι” δίνουν την δεύτερη ευκαιρία στο ροζ-ΠΑΣΟΚ όχι για να σκίσει αλλά για να εφαρμόσει τα μνημόνια.

Κι όλα αυτά, μετά από 40 χρόνια φαύλης ΠΑΣΟΚοκρατίας, 5 χρόνια χρεοκοπίας και ξετσίπωτης Φραγκοκρατίας.

Λυπάμαι. Εκτός από τον Γιούνκερ δεν θα βρείτε άλλους “φιλέλληνες” σήμερα.

Ακόμα και την εποχή της επανάστασης, γίνανε μάχες και καταστροφές πριν αναστραφεί το κλίμα διεθνώς και φτάσουν κάποιοι ξένοι και πολλοί Έλληνες της διασποράς, για να δώσουν την ψυχή τους στον αγώνα.

Ακόμα κι έτσι, όμως, προτεκτοράτο μας προσέφεραν οι Μεγάλες Δυνάμεις και προτεκτοράτο πήραμε.

Και κουμάντο οι κοτζαμπάσηδες και προεστοί κάνανε.

Η Ελλάδα δεν υπάρχει.

Ούτε η χώρα κινδυνεύει να γίνει φασιστική τα επόμενα χρόνια. Είναι φασιστική στην νοοτροπία, στην παπαδοκρατία, στην φαυλοκρατία.

Απλά, η ΧΑ, την οποία όλοι περιφέρουν σαν το σκιάχτρο από δω κι από κει, έδωσε την ευκαιρία και την δυνατότητα στους υπολοίπους να εκφράσουν ηπιότερα αλλά εξίσου απροκάλυπτα την αντιδραστικότητα, τον ωχαδερφισμό και την υποκρισία της νεοελληνικής κοινωνίας.

Ό,τι υπάρχει από την Ελλάδα και το πνεύμα που κάποτε έγινε η κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού, βρίσκεται μέσα στην “Ιθάκη” του Καβάφη, φουσκώνει τα πανιά της σχεδίας του Οδυσσέα.

Εκείνου που στέκει μονάχος ανάμεσα στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη, γνωρίζοντας πως πρέπει να περάσει.

Η Ελλάδα είναι το ταξίδι.

Ένα ταξίδι που το κάνεις είτε σε νερά μακρινά είτε σε νερά οικεία, επιλέγοντας απλά να ζήσεις αλλιώς και να εξελίσσεσαι διαρκώς.

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία της νοτιότερης χώρας της χερσονήσου του Αίμου: πως κατοικείται από έναν λαό που έχει προ πολλού πάρει διαζύγιο από την έννοια της εξέλιξης και της προόδου.

Όλα καλά, αρκεί να μένουν ίδια.

Ηλίας

Υ.Γ. Συγγνώμη για τον κάποιες φορές “επιθετικό” ύφος του κειμένου. Τίποτα το προσωπικό και με κανέναν.