Select Menu


Χρήσιμες θα είναι λίγες ψύχραιμες απόψεις και ματιές στην Ιστορία και την Πολιτική μας ζωή, από πολύ σημαντικούς ανθρώπους του δημοσίου βίου.

Μία εδώ, με τίτλο «Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και ο Ιωάννης Μεταξάς», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 28 Οκτωβρίου 2010, του Κ. Ι. Δεσποτόπουλου, ακαδημαϊκού, και μια άλλη εδώ, με τίτλο «Η 4η Αυγούστου, ο Μεταξάς και οι νέοι κάπηλοί του, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 04 Αυγούστου 2013, του Μιχάλη Ν. Κατσίγερα.

Πέρα από αυτές, μια ακόμη, στρατιωτική αυτή, του Ιωάννη Παρίση, Υποστράτηγου ε.α., Διδάκτορος Πολιτικής Επιστήμης, (Ομιλία για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στο Πολεμικό Μουσείο 27/10/14) καταγράφει πώς η επιμέλεια, η οργάνωση, η σύμπνοια και η συνεργασία, η αλήθεια και η πίστη σε ένα υψηλό σκοπό μπορούν να ενώσουν τους Έλληνες, για την επιτυχία ακόμη και πολύ τολμηρών εγχειρημάτων.

Ο κομματισμός της πολιτικής και εθνικής μας ζωής, γίνεται άσεμνα, απροκάλυπτα και αδιάντροπα, εδώ και δεκαετίες. Ωσάν η πολιτική να μην πρέπει να υπηρετεί την πατρίδα, αλλά το κόμμα που διαχειρίζεται την εξουσία, ή ωσάν η εθνική ζωή και το μέλλον της πατρίδας να οφείλει να ταυτιστεί με την πορεία ενός πολιτικού κόμματος.

Και κανείς μας δεν λογάριασε τί θα πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί, σαν υπεύθυνοι για τούτο τον τόπο, αν τύχει και τα κόμματα-διαχειριστές της εξουσίας πτωχεύσουν, διαλυθούν, αλητέψουν, ανατρέψουν, φυλακιστούν ή εγκαταλείψουν την πολιτική ζωή.

Σήμερα διαβάζουμε τα μηνύματά τους, κι αναρωτιόμαστε: Είναι άραγε σωστό να αποδίδουμε φόρο τιμής για κείνους που θυσιάστηκαν για πανανθρώπινα ιδανικά μόνο στη διάρκεια του μεγάλου πολέμου; Και ποιά είναι αλήθεια τα πανανθρώπινα ιδανικά σήμερα, σε έναν κόσμο που διχάζεται από συμφέροντα και πλούτη; Είναι πανανθρώπινο το συμφέρον του δυνάστη ή του εξουσιαστή; ή είναι πανανθρώπινο συμφέρον η εξαφάνιση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, και η δυναντότητά τους να επιβιώσουν ως πληθυσμός μιας χώρας, που μαστίζεται από χίλια εσωτερικά και εξωτερικά δεινά; Είναι παναθρώπινο ιδανικό η κομματική αντιπαράθεση; Ή μήπως είναι πανανθρώπινο ιδανικό η επιβολή σιωπής, παραπληροφόρησης, ή παραπλάνησης του λαού καθώς και η δημαγωγία των πολιτικών μέχρις ότου υφαρπάξουν την εξουσία;

Τις μέρες μνήμης υψηλών και ηθικών έργων, ας μη εφευρίσκουμε ευκαιρίες για αλληλοεξόντωση. Ας βρίσκουμε την ευκαιρία για αυτεπίγνωση και αυτοβελτίωση.

Άλλος διατείνεται ότι «... αποτελεί ανάγκη οι μαζικοί φορείς, οι εκπαιδευτικοί, αλλά και κάθε τίμιος άνθρωπος, να πρωτοστατήσουν για να μάθουν οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα τη νεολαία όλη την αλήθεια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να μην περάσει η παραχάραξη της ιστορίας». Να μια χρυσή ευκαιρία! Αλλά χωρίς προσχήματα, χωρίς παρωπίδες, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς κομματικές γραμμές. Σφαιρικά, ολοκληρωμένα, και αποδίδοντας εκάστω τα ίδια. Όχι στρογγυλεύοντας αιχμές, αποκρύπτοντας, τραμπουκίζοντας, και με ανέλεγκτες τις πηγές να αποφασίζομεν... κομματικά! Την αλήθεια! για όλους όσους διαμόρφωσαν την Ιστορία, για να διδαχθούμε από τα έργα τους, τις πρακτικές και τα ήθη τους. Και να τα μιμηθούμε, ή να τα αποφύγουμε! Γιατί δεν όλοι αξιομίμητοι!

Δεν αρκεί μόνη η διακήρυξη της τιμής και της περηφάνειας. Χρειάζεται κι ο κόπος, κι η πράξη. Χρειάζεται κι η προσφορά αίματος και θυσίας. Ασφαλώς και πρέπει να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε. Σε ποιόν πολιτισμό μέσα γεννηθήκαμε, ανατραφήκαμε, περιφρουρούμε, και επαναδημιουργούμε με κάθε μας ιστορική εμφάνιση και παρουσία. Κι είναι πράγματι σημαντικό να γνωρίζουν οι εχθροί μας και οι φίλοι μας ότι δεν ξεχνούμε τις ρίζες μας. Γιατί ο άνθρωπος, πριν να «φτιάξει τον κόσμο», πρέπει να έχει «φτιάξει το άτομό του».

Ένας άλλος εύχεται να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, και θεωρεί πως ο λαός μας μόνο εάν είναι ενωμένος και αποφασισμένος θα μπορέσει να ξεπεράσει τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες που τον ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια», μα δεν μας λέει: ενωμένος σε ποιά βάση, με ποιόν οδηγό, με φάρο ποιές αξίες και με ποιό όραμα να πορευτούμε. Η σημερινή μας κατάσταση δεν ήρθε από το πουθενά, ήρθε από την ασίγαστη εξώθηση στην χαλάρωση των δεσμών της κοινωνίας. Από την ακατάπαυστη καταδολίευση του δημοσίου συμφέροντος, και από την διαρκή ολιγωρία στην εκπλήρωση του δημοσίου καθήκοντος. Μόδες, τάσεις, απόψεις, εκκεντρικότητες, γοητείες, αδιαντροπιά, νεποτισμός, πελατειοκρατία, ενδοτισμός, άσκοπη αντιπολίτευση, άτολμη διακυβέρνηση δεκαετίες τώρα μαστίζουν το δημόσιο βίο.

Δυστυχώς, δεν αρκούν οι ευχές και οι παραινέσεις. Χρειάζονται προτάσεις, προτάγματα, οράματα και ηγέτες, ικανοί και εμπνευσμένοι για να εμπνεύσουν και να συναρπάσσουν ένα λαό, που το έχει ανάγκη. Αλλά, ακολουθώντας ο καθένας πολιτικός σχηματισμός το δρόμο του για την εξουσία, έχασε και το λαό, που πρόσμενε πως θα τον ακολουθήσει. Μένουν κοντά στον καθένα τους, οι πρόθυμοι και οι προσδοκώντες.

Κοινοτοπίες μυρηκάζουν άλλοι, πως τάχα «H επέτειος του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου βρίσκει τη χώρα αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που σε συνδυασμό με την ανεργία και την ύφεση προκαλεί ισχυρές αναταράξεις στην Ελληνική κοινωνία», τόσο καλά(!).

Σήμερα οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα εκείνη η πολιτική δύναμη που θέλει, μπορεί και γνωρίζει να οδηγήσει τη χώρα έξω από την αδιάβατη οικονομική στενωπό και το ηθικό και αξιακό πλήρες αδιέξοδο. Κι όλα αυτά οφείλονται σε καθολική άγνοια, ή περιφρόνηση των πανανθρώπινων αξιών στο βασίλειό μας, από πολίτες και από πολιτικούς.

Σήμερα, οι επίδοξοι κι εκάστοτε φύλακες ασχολούνται με την αυτοπροβολή τους και την επιβολή της μεγαλοφυούς συλλήψεώς τους, να υφαρπάσσουν κάθε φορά την εξουσία, να αφελληνίσουν τους Έλληνες, εγκαθιστώντας εδώ ασιατικά στίφη, προς κάτι ευρώ το κεφάλι, διευκολύντας τις ευεργέτιδες δυνάμεις και μικραίνοντας την Ελλάδα. Να μας ξεριζώσουν την εθνική συνείδηση, και λοβοτομημένοι να συγκατανεύουμε πανικόβλητοι μη χάσουμε και το τελευταίο 300άρι της σύνταξης που ισχυρίζονται πως μας χαρίζουν, από τα αμπελοχώραφα του παππού τους.

Άλλους δεν άκουσα, επί τη επετείω. Μάλλον είναι απασχολημένοι στη μοιρασιά ή στον επικήδειο.

Για μένα το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου είναι παλιό:

Η Ρωμιοσύνη έν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου
Κανένας δεν ευρέθηκε για να την ιξηλείψη
Κανένας γιατί σσιέπει την πού τάψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη. πηγή

Απλώς επαναλήφθηκε και το 1940, με το ξεκίνημα.

Σημείωση:
(Και για όσους η Κυπριακή δεν είναι άμεσα κατανοητή: Η Ρωμιοσύνη είναι φυλή που γενήθηκε μαζί με τον κόσμο, και κανείς δεν βρέθηκε να την εξαφανίσει από προσώπου της γής, γιατί την σκέπει από τα ύψη ο Θεός της. Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί σαν χαθεί κι ο κόσμος όλος).

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top