Θύματα της ευρωλαγνείας μας ή θύματα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας;;

Η εκλογική διαδικασία σίγουρα ανέδειξε ένα μεγάλο νικητή, τον Τσίπρα!!! ή μήπως όχι;

Φαινομενικά έτσι είναι και με μία πρώτη ανάγνωση στους αριθμούς όλοι διαπιστώνουμε πως η δημαγωγία για διαφορά μεταξύ του νέου κα του παλιού σε συνδυασμό με τα διαφημιστικά σποτ λειτούργησαν όπως ακριβώς ήθελαν. 

Υποσυνείδητα πέρασε σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού η άποψη, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το τρίτο μνημόνιο –συμφωνία ή συνθηκολόγηση καλύτερα όπως μας το πλασάρουν. Είναι έτσι όμως;; Τα νούμερα ποτέ δεν ψεύδονται και δεν κάνουν λάθη. 

Η κυριαρχία και πάλι του δικομματισμού η οποία προωθήθηκε εντέχνως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι το μεγαλύτερο επικοινωνιακό άλλοθι σε κάθε εκλογική διαδικασία που έτσι και αλλιώς μας επιβάλλουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας. 

Σε αυτό συνηγορεί το γεγονός πως ενσυνείδητα ή ασυνείδητα βιώνουμε μια υποτροπιάζουσα κατάσταση του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Αισθανόμαστε πια ότι δεν μπορούμε να εκφύγουμε της κατάστασης αυτής και αποδεχόμαστε ότι ανα πάσα στιγμή ο θύτης θα εκτελέσει «βίαια» κάθε απειλή του έχοντας ως αποτέλεσμα να συμβιβαζόμαστε στο καθεστώς ομηρίας της δήθεν « Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας». Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα των εκλογών. 

Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η ακούσια ή εκούσια αποχή η οποία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μια αποχή όπου μεταφράζεται ποικιλοτρόπως σε αδιαφορία και απαξίωση του πολιτικού συστήματος, αγανάκτηση και θυμό γιατι ο κόσμος πια δεν έχει όραμα και ελπίδα αλλά και γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες που να μπορούν να εμπνεύσουν κάτι διαφορετικό. 

Το 45% που απείχε δεν ήθελε καμία συνενοχή στην αποτυχία του χάρτινου οικοδομήματος του δημοψηφίσματος μετά το εκκωφαντικό «ΟΧΙ» τον Ιούλιο και με το «ΝΑΙ σε όλα» μέσα σε λίγες ημέρες. 

Δυστυχώς το σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε την αποχή να την συνυπολογίζει πάντα με το «μέρος» του και τελικά η Δημοκρατία μας να θεωρεί νικητή κάποιον ο οποίος εισπράττει το 35% του 50%, δηλαδή το 18% -19% του πληθυσμού της χώρας να αποφασίζει για όλους!!! 

Βέβαια ποιος μπορούσε να είναι ο καλύτερος στην εφραμογή του μνημονίου πλην αυτού που ορίζεται ως ο δημιουργός του;; 

Εν κατακλείδι θεωρούμε μάλλον σαν λαός ότι το ευρώ και το μνημόνιο μας αρμόζει, ότι αυτή είναι η λύση μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, διώξαμε τους δραχμιστές και τώρα εμμένουμε στην ευρωλαγνεία μας ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Νίκος Ντουρουντάκης
Οικονομολόγος